Vertrekken van Gregoire

Vertrek van Gregoire.

Met zijn arm en been in het verband lag Gregoire al uren naar het plafond te staren. Zijn wonden deden hels pijn en ook de gedachte dat zijn vader misschien... Snel schudde hij zijn hoofd: zijn vader was een bikkel, iemand die alles overleefde en honderd jaar zou worden en tot zijn tachtigste zou regeren. Zuchtend pakte Gregoire een appel op die naast hem lag met zijn goede arm en begon er van te eten.

David was al die tijd bezig geweest om ervoor te zorgen dat iedereen in orde was. Toen bleek dat iedereen weer compleet was liep hij richting de vertrekken van Gregoire, die hij voor het laatste bij de optocht gezien had. Inmiddels had hij weer een schoon shirt aan en werd hij de vertrekken binnen geleid. 'Zo, bikkel.' zei hij lachend tegen zijn broer en ging op de rand van het bed zitten. 'Hoe voel je je?'

Van verveling en ongerustheid was Gregoire bijna gaan slapen, tot hij zijn broer opeens binnen zag komen lopen. 'Hé Daaf,' grinnikte hij en keek hem toen met een flauwe glimlach aan. 'Alsof.. Alsof... Alsof ik beschoten ben door pijlen. Sorry, ik kan niets fantasievols bedenken.' Benieuwd keek hij zijn broer aan. 'Hoe gaat het met iedereen? Ik heb echt geen idee wie er allemaal gewond zijn. Hoe gaat het nu met pap? Is verder iedereen oké?'

David keek zijn broer even peinzend aan. 'Ik heb nog niets van vader gehoord,' zei hij oprecht en haalde zijn schouders op. 'Verder is volgens mij iedereen wel oké, Agathe was enkel van de kar af gevallen, maar daar heeft ze enkel niets aan over gehouden volgens mij.' Verder was iedereen ongedeerd.

'Agathe was van de kar gevallen?' zei hij geschrokken en voelde hoe er een angst in zijn borst op borrelde. Hij wist dat Agathe het nooit aan anderen zou toegeven als er wat was. 'En jij, jij bent niet geraakt? Richtte ze niet op jou? Of heb je ze gewoon kunnen ontwijken?' Het was werkelijk een wonder dat David niet was geraakt. 'Waarom schoten ze eigenlijk? Hadden ze het op pap gemund?'

David zuchtte diep in en keek zijn jongere broer aan. 'Ik weet het niet Greg, ik weet niet waarom ik niet geraakt ben en ik weet niet op wie ze schoten!' riep hij gefrustreerd. Iedereen kwam met vragen naar hém toe en hij wist het zelf ook niet. Alsof het voor hem niet frustrerend was dat zijn vader en broer waren geraakt door pijlen. Het irriteerde hem dat hij overal antwoord op moest weten, terwijl hij geen antwoorden had.

'Ja, hallo, ik lag op de grond gewond?! Vader ook. Jij bent de enige die niet gewond is, dan zal je toch iets gezien moeten hebben?' Hij zuchtte gefrustreerd en haalde een hand door zijn haren. 'Sorry, het spijt me David, maar ik voel me gewoon zo nutteloos. Tijdens de aanslag, nu ik in bed lig. Ik had iets moeten doen op dat moment, maar ze hadden me sneller te pakken. Ik wil... Als ik wat aanwijzingen heb, kan ik ten minste nog een beetje puzzelen over wie het gedaan heeft en ook waarom.'

David keek hem aan. 'Niemand weet wie het waren. Het ziet ernaar uit dat ze ingehuurd zijn, ze waren compleet gehuld in leer, geen familiewapens op hun kleding, niet op de pijlen en ook niet op de bogen waarmee ze schoten. Constance heeft er twee neer weten te schieten, maar meer dan dit weten we ook niet. We weten niet wie ze waren en ook niet waarom ze hier waren.' Greg had dit ook niet uit kunne puzzelen als hij niet neer was geschoten, niemand kon dat - behalve degene die erachter zaten.

Gregoire dacht goed na, maar kwam al snel tot de conclusie dat hij geen idee had wie de mannen had ingehuurd. 'Verdomme, neergeschoten? Dood? Had ze hen niet zó kunnen schieten dat we ze nog konden uit horen?' vroeg Greg met een diepe frons. Hij zuchtte en staarde naar de verbanden die om zijn lichaam heen waren gewikkeld. 'Ik hoop echt dat pap er boven op komt. En anders... David, houd je er wel rekening mee dat je mogelijk elk moment koning kan worden?'

David keek hem aan. 'Ik weet het ook niet Greg, natuurlijk was dat fijner geweest, maar er zijn er in ieder geval twee gesneuveld en dat hebben ze verdiend.' Ze mochten blij zijn dat Constance ze in ieder geval had weten te raken. 'Herinner me er alsjeblieft niet aan Gregoire, ik wordt al gek bij het idee.' mompelde hij. 'Vader zou me voorbereiden, uitleggen hoe alles werkte en nu laat ie ons misschien achter zonder dat ik ook maar weet wat ik moet doen.' Wellicht had hij beter naar zijn vader moeten luisteren toen het nog kon.

'Die mannen hebben alleen gedaan wat ze opgedragen is. Als we hadden geweten wie erachter zat, dan hadden we die mensen kunnen straffen,' zei hij fel en ging weer liggen, toen zijn hele lichaam weer pijn ging doen. 'Sorry David, maar je moet je er toch zelf op gaan voorbereiden. Wellicht wordt vader weer beter, maar waarschijnlijk gebeurt dat niet. Je moet er dan klaar voor zijn om de troon te bestijgen, anders kom je in de meest vreselijke situaties.'

'Bij alle goden, Gregoire hou er alsjeblieft over op!' riep hij gefrustreerd uit en stond op van de stoel, waardoor deze met een klap naar achteren toeviel. 'Ik weet dat ik me moet voorbereiden, ik weet het!' Hij was het helemaal zat dat iedereen alleen maar zei dat hij zich erop moest voorbereiden, alsof hij dat zelf ook niet wist. Hij dacht dat Gregoire het wel met rust zou laten, maar nee, ook hij begon erover.

'Hé, gast, David, ik ben degene die hier gewond in een bed ligt. Kalm aan dus. Koning worden is niet het einde van de wereld, ik zou met alle liefde met je ruilen. Dat wéét je.' Hij zuchtte en haalde een hand verwoed door zijn haren. 'David, ik weet gewoon dat je het goed gaat doen. Heb een beetje vertrouwen in jezelf. Iedereen zal je helpen en het volk is gek op je. Alle dingen zullen goed komen.'

David keek hem aan. Hij had nog nooit zulke aardige woorden over hem uit de mond van zijn broer horen komen. Zeker niet als het over het koningschap ging. 'Bedankt Gregoire...' mompelde hij en zette de stoel weer recht. 'Kunnen we nu alleen ergens anders over praten?' zei hij met een grijns en nam weer plaats.

Hij grijnsde ook en keek hem toen bedenkelijk aan. 'Over iets leuks... Hoe vond je trouwens je huwelijk? Afgezien dan van de aanslag, ach, je begrijpt wat ik bedoel.' Opeens bedacht hij zich ook dat hij geen idee had of Morena gewond was geraakt tijdens de aanslag. Was ze er überhaupt wel geweest? 'Zijn er... Zijn er trouwens nog wachters gewond geraakt tijdens de aanslag?'

David glimlachte. 'Iwone was prachtig, adembenemend.' zei hij tegen zijn broer. 'Jij moet ook eens aan een vrouw, Gregoire - anders komt er nooit meer iets van.' grapte hij. Natuurlijk waren de geruchten hem niet ontgaan, maar hij besloot er niets van te zeggen. Zijn huwelijke met Iwone had hem in zekere zin veranderd. 'Voor zover ik weet niet, enkele hebben misschien een schrammetje omdat ze wegdoken, maar niets ernstigs.'

'Ja, ze was erg mooi,' zei Gregoire instemmend en moest meteen aan Morena denken. Hoe zou zij er in een jurk uit zien? 'Ja, je hebt gelijk David,' zei hij, 'ik moet eens naar een vrouw gaan zoeken. Maar ja, ik heb genoeg charmes om wel wat vrouwen hun hoofd op hol te laten slaan!' Hij lachte en knikte toen opgelucht. 'Oké, gelukkig,' zuchtte hij.

David begon te lachen. 'Ja broertje, jij met je charmes. Daar kan geen enkele vrouw vanaf blijven.' grapte hij en stond op. 'Maar ik ga er weer vandoor, de plicht roept en ik heb zo meteen een afspraak met iemand, ik heb geen idee wie - maar dat zien we zo wel weer.' Er gebeurde zoveel om hem heen dat hij de helft niet eens doorhad. 'Rust goed uit wil je, ik kan je hulp goed gebruiken.' En met deze woorden verliet hij de kamer.

- gone.

'Veel succes broer,' glimlachte hij en sloeg nog even kort op de arm van David. Hij was veranderd, merkte Gregoire op, en op een hele positieve manier. David was nu iemand die koning kon worden. 'Ik zal snel weer op de been zijn.' Hij keek hoe zijn broer weg liep en viel toen zuchtend in zijn kussens. Er zouden vast niet meer zoveel mensen langs komen.

Morena liep door de gang richting de vertrekken van Gregoire. Onderweg kwam ze David tegen, maar hij leek - gelukkig - niet veel aandacht aan haar te besteden. Toen ze eenmaal voor de deur stond, klopte ze en opende ze de deur voorzichtig. 'Ik mag vast en zeker wel even komen storen, of ben je heel druk bezig?' vroeg ze lachend en liep de kamer binnen.

Verbaasd keek hij op toen hij opeens Morena's stem hoorde. 'Natuurlijk mag je binnen gekomen,' zei hij opgewekt en ging wat meer recht op zitten. 'Maar ik waarschuw je: ik draag geen kleding, enkel verband,' grinnikte hij en bekeek haar eens goed. Ze zag er geweldig uit, zoals altijd. 'Hoe gaat het met je, Morena?' vroeg hij en leunde achterover in zijn kussens.

Morena moest lachen. 'Alsof dat me tegenhoudt.' grapte ze en sloot de deur zorgvuldig achter zich dicht. Ze nam plaats op de stoel die naast zijn bed stond en glimlachte naar hem. 'Met mij gaat alles prima, ik kan beter vragen hoe het met jou gaat.' Ondanks dat hij gewond was, zag hij er goed uit. Beter dan dat ze had verwacht zelfs.

Hij moest ook lachen en keek hoe ze naast hem kwam zitten. Ze was nog net zo beeldschoon als altijd. 'Sorry dat ik trouwens niet onze afspraak ben nagekomen, je weet wel, dat we zouden afspreken na de bruiloft. Iets hield me tegen,' grinnikte hij en knikte. 'Ik voel me best goed. De wonden doen nog wel pijn, maar ik ben een man: ik houd het wel vol.' Zacht legde hij zijn hand op de hare en kneep er zachtjes in.

'Ik vond het inderdaad wel een beetje raar dat je niet kwam opdagen hoor.' zei ze quasi beledigd en lachte even. Kort keek ze naar hun handen en besloot om op de rand van het bed te gaan zitten. 'Wellicht kan ik die pijn ook wel wegnemen?' zei ze met een kleine glimlach rond haar lippen en streek met haar vingers langs zijn stoppelbaardje.