Eetzaal

'Natuurlijk wist ik hier iets vanaf.' Een paar dagen voor ze waren vertrokken had Alistair een raaf ontvangen uit het Westen, met de mededeling dat ze twee buitenlandse gasten en hun hof te gast zouden hebben in het Zuiden. Hij had het niet nodig gevonden om Adelaide en Arutha op de hoogte te stellen hiervan, hij genoot te veel van Adelaide's verontwaardigde reactie op de twee. 'Maak je geen zorgen, de koning heeft geen intentie om ook maar iets uit te voeren met die vrouw.' De onderhandelingen met David over zijn huwelijk met Adelaide waren nog in volle gang, al had hij zijn eigen zuster daar nog niet echt van op de hoogte gesteld.

Adelaide keek Alistair met een dodelijke blik aan. Ze zuchtte en verving de norse blik al snel met een glimlach. Ze had er niets aan als al de mensen hier haar boos op haar broer zagen. Ze rechtte haar rug en zette haar lege glas wijn aan de kant. 'En vind je het nu wel een juist moment om mij in te lichten over deze gasten?' Vragend keek ze Alistair aan en verwachtte, nee eiste, dat hij meer uitleg zou geven. 'De koning gaat wel vaker tegen zijn eigen intenties in, blijkbaar. Ik neem zijn woorden niet erg serieus meer als ik niet degene ben die ze gehoord heeft en de oprechtheid ervan heb kunnen beoordelen.' Zelfbewust streek ze over de purperen stof van haar jurk en stopte ze een krul terug in haar kapsel.

'Zuster, zuster, zuster toch.' mompelde hij hoofdschuddend en legde zijn beide handen op haar schouders. 'Je moet je eens wat minder zorgen maken over die koning. Als je naast hem wilt eindigen, kom je er heus wel.' verzekerde Alistair haar. 'Wat wil je weten over onze gasten? Prins en Prinses van Quandaï. Zij is vijfentwintig, hij zevenentwintig. Zelfde moeder - de koningin - andere vader. Reden voor bezoek? Geen idee. Ze wilde de koning spreken. Meer weet ik ook niet.'

'Mensen uit Quandaï. Anthony vertelde me er over. Geen idee wat ze hier precies doen.' Constance moest lachen om Iwone's opmerking over de jurk. Zoiets zou ze zelf nooit dragen, maar de felle kleuren pasten wel bij Iwone. 'Nou, je ziet er anders in dit bescheiden kleedje ook prachtig uit hoor. Daar hoef je die uitbundige kleding niet voor te hebben.' Ze glimlachte naar haar vriendin en gaf haar toen een klein duwtje. 'Zullen we ons gaan voorstellen?' vroeg ze uitdagend, maar niet erg serieus. Ze zag er niets in om zich te moeten uitsloven voor die mensen.

'Enkel en alleen als we bijzondere gasten hebben.' zei David lachend en nam een slok van zijn wijn. 'Ik hoop dat Tarth jullie tot nu toe is bevallen.' sprak hij, enkel tegen hen tweeën. Het was belangrijk om de band met Quandaï te onderhouden, al had hij dat de laatste tijd nogal verwaarloosd. 'Het is in ieder geval een eer om jullie te mogen verwelkomen, kom ik stel jullie voor aan de landheer van het Zuiden. Donovan Rabbion.' zei hij vriendelijk en gebaarde met zijn arm richting de verhoging waar zowel Donovan als Leonard op te vinden waren. 'Volgt u mij.'

Iwone grinnikte en zwierde kort met de rokken van haar jurk. 'Jullie klimaat verplicht mij om zulke jurken te dragen,' lachte ze, terwijl ze nieuwsgierig naar de woorden over de twee luisterde. Thom had ook verteld over het land waar ze vandaan kwamen en nu vervloekte ze zichzelf dat ze niet beter geluisterd had. Daarna gaf ze Constance een zachte duw terug en schudde ze snel haar hoofd. 'Mijn vader stuurt me nog naar huis als uitgerekend ík van mijn familie mij ga voorstellen aan de prins en prinses. Maar jij kan wel gaan, ze zullen je kledingstijl práchtig vinden,' plaagde ze haar.

Rani bekeek de koning kort en glimlachte beleefd. Ze nipte nog wat aan de wijn, maar besloot dat ze het glas slechts voor de sier vast zou houden, want het was simpel gezegd niet te pruimen. 'Alles is zeer indrukwekkend en zo verschillend. Evenfall en Lorath zijn bijna elkaars tegenpolen.' Rani was daar erg verrast door geweest. Natuurlijk kende ze culturele diversiteit in haar eigen land, maar het was niet zo opvallend als hier. Zelfs het landschap en het klimaat waren compleet verschillend. Geïnteresseerd keek ze naar de verhoging waar ze de zogenaamde mannelijke leiders zag. Rani kon niet anders dan opmerken dat de vrouwen sterk in de minderheid waren in de zaal. Ze haakte haar arm in die van Syrian en liep met hem achter de koning aan.

Syrian legde zijn hand op die van Rani, die op zijn arm lag, en liep zo achter de koning aan. De man was anders dan dat hij had verwacht, al sloegen de meeste verhalen die hij kende over de koning van Tarth meestal op de oude koning William. Er was nog maar weinig informatie over David naar Quandaï overgekomen. 'Het bevalt ons zeer zeker,' antwoordde Syrian, terwijl hij geamuseerd naar Rani keek. Buiten de paar rondleidingen die Rani hem had gegeven, had hij nog maar weinig gezien.

Nieuw

Donovan was enkele tellen geleden het kasteel binnengestormd. Samen met enkele anderen hadden ze Leonard Storm gedragen. In de eetzaal aangekomen beval hij hen Leo naar de dichtstbijzijnde vertrekken te brengen en daar de persoonlijke geneesheer heen te sturen. Tot zijn tevredenheid was de zaal omgetoverd tot een ware ziekenboeg. Er waren al soldaten binnengebracht, zag hij. Van zijn familie was echter nog geen teken. Het kostte hem al zijn kracht om niet meteen weer naar buiten te stormen en naar ze op zoek te gaan. Hij was de landheer, de gastheer, hij moest hier alles op orde hebben. Nors gaf hij iedereen die in de buurt stond een bevel en informeerde tevens naar de vrouwen. Hij stuurde een wachters richting de kapel via verschillende wegen. Wie weet waar ze langs kwamen.

Leo kreeg half mee wat er gebeurde. Af en toe zag hij het hoofd van Don boven hem verschijnen, maar snel werden deze beelden alweer ingewisseld voor een zwarte waas die voor zijn ogen hing. De pijn voelde hij niet meer, het enige wat hem nog in leven hield op dit moment waren de gedachten aan zijn familie. Zijn Evangeline, hij had haar zo lang niet meer vast gehouden, hij had haar zo lang al niet meer bemind. Hij zou willen dat hij haar gezicht nog één keer zou kunnen zien voordat hij naar zijn vriend William zou gaan, maar hij wist dat het nooit zou gebeuren. Hij wist dat hij het enkel moest doen met de gedachten die hij van haar had. Haar prachtige, lange donkere lokken, haar volle rode lippen... hij zou zijn perfecte vrouw nooit meer zien. Leonard werd pas uit zijn gedachten gehaald toen hij op één van de tafels in de zaal werd gelegd. Heren met verbandjes en zalfjes hingen boven hem, maar Leo wist dat het een onbegonnen zaak was. Op het moment dat ze hem eruit zouden trekken, was het gedaan. Toen één van de heren een hand op de pijl legde, schudde hij zijn hoofd. 'Nee, laat hem zitten. Iwone en Thomas... ik moet hen spreken.' zei hij zachtjes en keek de man aan. 'Alsjeblieft..'

Edmund keek hoe zijn moeder werd afgevoerd. 'Waar is vader?' vroeg hij en wendde zich naar Constance. 'Het komt wel goed met haar, ze is een sterke vrouw.' verzekerde hij zijn oudere zus en glimlachte zwakjes. Hij was zich zelf niet eens zeker van zijn woorden. Misschien redde ze het wel helemaal niet, maar daar kon hij niet aan denken. Dat kon hij zichzelf niet veroorloven. 'Ik ga pap zoeken.' zei hij uiteindelijk en liep zonder nog iets te zeggen de eetzaal verder in. Het was niet moeilijk om zijn vader te vinden tussen de mensen. Met een diepe zucht liep hij op zijn vader af, hij zag er tegenop om het te moeten vertellen, maar zijn vader had recht om het nu te weten. 'Vader...' Hij wachtte tot hij zijn aandacht had.

Anthony was op zijn weg naar buiten toe, toen hij alle oproer zag in de eetzaal. De drang om naar Constance te zoeken was groot, maar hij kon niet zomaar naar buiten toe gaan, zeker niet nadat hij zag dat er zoveel gewonden waren. Met medicijnen en kruiden was hij nooit goed geweest, maar het minste wat hij kon doen was er zijn voor morele steun. Zeker toen er een soldaat die hij goed kende, binnen werd gebracht. Hij zag er niet goed uit, maar de geneesheren konden hem al snel vertellen dat hij er wel weer bovenop kwam. Anthony's blik schoot op toen er oproer ontstond bij de ingang. Het duurde niet lang voor hij Constance zag en opgelucht adem haalde. 'Ik spreek je nog wel.' zei hij tegen zijn vriend en liep op Constance af. Het liefste wilde hij haar om de hals slaan en haar kussen tot hij er bij neer zou vallen, maar in plaats daarvan glimlachte hij enkel en pakte hij zachtjes en onopvallend haar hand beet. 'Godzijdank ben je veilig Constance, je wilt niet weten hoeveel zorgen ik me maakte.'

Constance stond haar moeder met tegenzin af aan de geneesheren. Ze wilde bij haar blijven, maar werd geweigerd. Ze zouden eerst haar wond moeten behandelen en dan pas kon er familie bij haar komen. Hulpeloos keek ze de mannen na. 'Ik had-' Constance keek haar broer aan die plots sprak, maar kon hem geen glimlach terug geven. Hij verdween al snel om op zoek te gaan naar hun vader, maar Constance kon hem nu niet onder ogen komen. Ze zag dat de andere vrouwen ook al druk waren met familie of vrienden. Thomas Storm was veilig aangekomen in het kasteel, maar ze zag Ayira nog niet, noch prinses Rani. Ze wilde net weg lopen, toen ze een hand voelde en ze in het gezicht van Anthony keek. 'Moeder- Ze is neergestoken, terwijl ik voor haar liep. Mijn zusjes-' Constance's ogen schoten over de menigte en ze zag dat ze opgevangen waren door de septa. 'Anthony, ik had het moeten voorkomen. Hoe kon dit nou?' Haar stem was hard en veroordelend, niet eens emotioneel.

Donovan had de vrouwen niet eens binnen zien komen. Hij was te druk geweest met het sturen van zijn mannen en de berichten die hij van iedereen te horen kreeg over rellen in de stad. Lorath, zíjn stad, was één grote chaos en het was een doorn in Dons oog. Hij stuurde mannen terug het veld in, om alle opstanden de kop in te drukken, om te zorgen dat mensen zo snel mogelijk weer veilig de straten op kunnen. Hij keek om toen zijn zoon achter hem stond en enkele seconden staarde Donovan Edmund aan. Uiteindelijk trok hij de jongeman tegen zich aan. 'Goede Goden, je bent helemaal heel. Heb je je zusters en moeder meegenomen?' Donovan hield Edmund op een afstandje en bekeek hem terwijl hij met dringende ogen op een antwoord wachtte.

Edmund keek zijn vader strak aan. 'Het is mam.' zei hij uiteindelijk en keek om, richting de plaats waar ze haar naartoe hadden gebracht. 'Verder is iedereen veilig, ik weet alleen niet waar Ayira is.' Hij had zijn oudere zus nog niet gezien en het baarde hem zorgen. Het was dat hij wist dat ze zichzelf zou kunnen redden, dat had ze tenslotte de afgelopen vier jaar ook gedaan, anders was hij terug naar buiten gegaan om haar te zoeken.

Anthony keek haar aan. 'Het is niet jou fout Constance, het had iedereen overkomen. Het is daarbuiten chaos.' Met zijn duim streek hij over haar hand heen en trok haar mee naar de hoek van de zaal, waar ze minder in het zicht stonden. 'Constance, het is niet jou schuld oké, ga het jezelf alsjeblieft niet verwijten.' Hij wilde niet dat zij de schuld op zich nam van iets wat helemaal niet haar schuld was. Het was onmogelijk om te voorkomen dat niemand gewond raakte, het was een grote chaos geweest buiten.

Jillian was flauw gevallen toen ze naar het kasteel werd gedragen, maar werd gewekt toen allerlei handen haar begonnen aan te raken. Geschrokken en angstig keek ze naar de vele onbekende gezichten en sloeg ze de handen weg die haar jurk losmaakten. 'Waar is Donovan?' riep ze en keek om haar heen. 'Waar is mijn man? Waar zijn mijn kinderen?' Ze kromp in elkaar door de pijn die vanuit haar buik door haar lichaam trok en sloeg een gepijnigde kreet uit.

Arutha was meermaals buiten bewustzijn geweest, toen zijn broer en enkele andere soldaten hem naar het kasteel hadden gebracht. En elke keer dat hij wakker werd, leek het wel alsof zijn lichaam het meer en meer aan het begeven was. Zijn zicht werd minder en hij begon zijn linkerhelft van zijn lichaam minder te voelen. Hij hoorde de septa's onderling praten over te veel schade aan het hoofd, terwijl ze zijn handen stevig vast hielden, zodat hij niet aan zijn wond kon komen.

Alistair keek toe hoe zijn broertje onder handen werd genomen. Ondertussen hield hij de rest van de zaal met een half oog in de gaten, kijkend of hij Adelaide zag. Hoewel hij zich zorgen maakte over zijn broer, voelde hij ook zeker de zorgen voor zijn zuster. Stil staan lukte hem niet meer, dus begon hij te ijsberen langs het bed waar Arutha lag. Iedere keer als hij wilde kijken hoe het met hem ging, schoof er een Septa of geneesheer voor hem langs, zodat zijn zicht werd geblokkeerd. Zuchtend en peinzend ijsbeerde hij verder. Wachtend op nieuws.

Eenmaal binnen liet Gytha zich uitgeput tegen de muur aan zakken. Ze dacht maar enkele seconden aan zichzelf, voor haar blik naar Agathe toeging. 'Gaat het? Heb je iets nodig? Water, of moet je misschien even gaan liggen?' Ze wilde niet dat de baby in gevaar kwam door dit alles en Agathe zag er bleek uit, veel te bleek als het aan haar lag. 'Moet ik vragen of ze kunnen kijken of alles goed gaat... met de baby?' Gytha nam de taak die ze van haar moeder gehad had erg serieus.

Constance was hem gevolgd naar de rustigere plek maar trok haar hand abrupt los. 'Nee, Anthony, houd op. Een wachter zou hiervoor zijn status kunnen verliezen, of nog erger, zijn hoofd. Dus do not patronize me!' Ze keek hem dringend aan en wendde uiteindelijk haar blik af. 'Wat is de stand? Hoeveel zijn er dit keer neergehaald door de rebellen?' Haar lach was hard en ruw. 'Ze hebben wel hun slag geslagen, is het niet?' Op het moment kon ze het zich niet veroorloven om emotioneel of sympathiek te zijn. Als ze haar harde muur liet vallen, dan zou ze niet meer kunnen functioneren.

Don staakte zijn driftige heen en weer gedraaf toen zijn zoon over zijn moeder sprak. Met een emotieloze uitdrukking staarde hij Edmund aan. Het nieuws over Ayira ging langs hem heen, hoe slecht dat ook was. 'Waar is ze? Breng me naar haar toe! Wat is er gebeurd?' Donovan had Edmunds arm vastgegrepen en drong ongeduldig op antwoorden aan. 'Je moeder komt er wel bovenop. Ze is een Rabbion, we hebben een harde buitenkant, daar kom je niet zomaar doorheen. En-' Het koste hem moeite om zichzelf er van te weerhouden om honderduit te praten. 'Breng me naar haar,' herhaalde hij nog zwakjes.

Thom had met zijn handen in het haar voor de deur van de kamer waar zijn vader lag gezeten. Ze lieten hem maar niet toe, ook al hoorde hij zijn vader naar hem en Iwone roepen. Met gesloten ogen en zijn handen in het haar probeerde hij alle geluiden buiten te sluiten. Pas toen hij hoorde dat de vrouwen grotendeels terecht waren, schoot hij overeind de grote eetzaal in. Ze hart werd beetje bij beetje gerust gesteld toen hij Iwone en ook Gytha zag, maar de glimlach die hij hen gunde was van korte duur. 'Iwone-' Hij legde een hand op haar schouder en keek naar de huilende Henry. 'Ze hebben hem geraakt, een pijl. Ik- De geneesheren laten me nog niet binnen.'

Agathe veegde met de muis van haar hand de tranen van haar wangen. Met een verafschuwde blik staarde ze de eetzaal rond waar ze overal gewonden zag. Het lawaai was bijna oorverdovend. Ze keek naar Gytha toen ze plots tegen haar sprak en ze probeerde geruststellend te glimlachen. 'Nee, dankje Gytha, het gaat wel.' Na enkele tellen sloeg ze haar armen om Gytha heen en hield ze haar stevig tegen zich aan. 'We moeten Gregoire en David zoeken. En Dorian, waar is Dorian?' Haar ogen schoten automatisch over de menigte heen, maar ze zag nergens haar man nog haar broers. Wat ze wel mee kreeg was het gesprek tussen Thom en Iwone. Ze wierp een blik vol medeleven op broer en zus en legde voorzichtig een hand op Iwone's rug. 'Als- Gytha en ik willen wel even op Henry passen.'

Adelaide stapte de eetzaal met een zeker voorgevoel binnen. Ze hield haar hoofd echter opgeheven en liet haar blik de ruimte door gaan. Pas toen ze de getergde ogen van Alistair kruiste, liet ze haar houding varen en baande ze zich een weg naar haar broer toe. Verwoed trok ze haar rokken op zodat ze makkelijker tussen de bedden door kon bewegen. Met grote ogen keek ze Alistair aan, wachtend op uitleg, maar het was genoeg toen ze Arutha op het bed zag liggen. Een kreun verliet haar mond toen ze een hand voor haar mond sloeg. 'Nee, nee-' Ze liet zich niet tegen houden door een septa of geneesheer of wie dan ook, maar duwde ze aan de kant om naast het bed van haar tweelingbroer neer te vallen. 'Arutha, Arutha, ik ben het. Maak je geen zorgen. Arutha-'