Eetzaal

Iwone kwam de eetzaal binnen en zocht snel maar haar vader en broer. Al snel zag ze haar broer aan komen lopen en glimlachte ze opgelucht, maar haar blik vertrok al snel bij zijn blik. 'Is pap- is hij?' Ze sloeg haar hand voor haar mond en voelde hoe de tranen begonnen op te wellen. Als automatisch gaf ze Henry met een dankbare blik aan Agathe, om daarna haar armen om Thomas heen te slaan. 'Ik wil naar hem toe,' huilde ze zacht. 'Hij overleeft het toch wel? Hoe ernstig is het?'

Verdwaasd en met nog rode ogen van het huilen kwam Dorian naar binnen lopen. Hij had samen met zijn vrienden Tobias in doeken gewikkeld en op een kar gelegd, die ze naar het kasteel hadden gebracht, maar wel afzijdig hadden gehouden. Hij wilde een eerbiedige uitvaart voor hem regelen en hem aan de zee geven. Hij wist alleen niet hoe hij het lichaam in zo'n korte tijd naar de zee kon brengen. In de verte zag hij Agathe plotseling staan en hij snelde naar haar toe.

Gytha zag Dorian van een afstand af komen stormen en keek Agathe aan. 'Ik neem Henry wel even.' zei ze geruststellend en nam het kleine - nog steeds huilende - jongetje van haar over. 'Hé, het is oké.' zei ze, terwijl ze hem zachtjes in haar armen op en neer wiegde. Vol medelijden keek ze naar Thom en Iwone. Ze wist hoe ze zich voelde, het was precies haar reactie toen ze het te horen kreeg van haar vader. Ze had altijd gezegd dat haar vader het zou overleven, dat hij sterk was, maar helaas had ze haar gelijk niet gekregen.

'Ze is geraakt, in haar maag. Ik heb niet kunnen zien wat het was. Ze had het er al uitgetrokken voor ik bij haar kwam ik-' Het voelde voor hem alsof hij de schuldige was. Hij had zijn vader beloofd dat hij iedereen veilig bij het kasteel zou brengen en hij had gefaald. Zwijgend liep hij terug naar de plek waar zijn moeder lag en keek zijn vader nog één keer aan. 'Ik ga kijken hoe het met de kleintjes is.' zei hij uiteindelijk en liet zijn vader alleen.

Agathe wendde Henry van zijn moeder af, zodat hij haar niet hoefde te zien huilen. Sussend wiegde ze hem heen en weer, terwijl ze zelf nog altijd nerveus de zaal afzocht naar Dorian. Het was een last die van haar schouders viel, toen ze haar man zag. Voorzichtig gaf ze Henry over aan Gytha en glimlachte ze dankbaar naar haar zuster. Vervolgens ging ze Dorian tegemoet en sloeg ze haar armen om hem heen toen ze elkaar tegen kwamen. 'Dank de Goden. Dorian-' Met waterige ogen en een kleine glimlach keek ze naar haar echtgenoot op en legde ze een hand op zijn wang. Ze merkte al snel bezorgd de rode ogen en zijn grauwe gelaat op. 'Gaat het wel? Wat is er gebeurd?' Geruststellend drukte ze haar lippen tegen zijn wang en op zijn mond. 'Ben je gewond?'

Constance keek toe hoe Anthony zijn armen over elkaar sloeg en een ware preek hield. Ze klemde haar kaken op elkaar en luisterde met tegenzin naar al zijn woorden. 'Ik heb geen 'hulp' nodig. Waarom zou ik dat nodig hebben?' Haar ogen gleden over zijn gezicht en eindigden uiteindelijk op de vloer. 'Het is inderdaad beter als je je taken uitvoert. Ik weet niet wat me bezielde dat ik je zomaar ophield.' Zonder hem nog een blik te gunnen draaide ze van hem weg en liep ze de zaal weer door. Het drong nu pas tot haar door welke verliezen en precies geleden waren en wie er op het moment nog in levensgevaar waren. Ze hoorde over Leonard Storm en Arutha Mattiries, maar ze kon zo snel niet achterhalen waar haar moeder was. Uiteindelijk vond ze Edmund en de anderen bij elkaar, behalve Ayira. Met een kleine glimlach ging ze naast haar zusje zitten en keek ze Edmund aan. Was zijn schuldgevoel net zo groot?

Edmund keek op naar zijn zuster en hield zijn jongste zusje op schoot en wiebelde met zijn benen op en neer. Gelukkig had ze niet door wat er allemaal aan de hand was. 'Ik denk dat ik de Septa's hen naar een andere kamer laat brengen... ze hoeven dit niet allemaal te zien.' Hij gebaarde naar de ruimte achter zich, waar alle gewonden lagen. 'En te horen.' voegde hij eraan toe, toen er een man begon te schreeuwen van de pijn. Zijn broertjes en zusjes hoefde dit niet allemaal mee te krijgen. Zelf wilde hij hier blijven, voor als hij ergens nodig was, dus wendde hij zich tot de Septa en beval haar om de kleintjes mee te nemen naar de speelkamer.

Donovan slikte bij het horen van wat er gebeurd was. Hij sloot zijn ogen kort en haalde enkele malen diep adem. Uiteindelijk knikte hij naar zijn zoon nadat ze bij het bed van zijn vrouw waren aangekomen. 'Ik- Ik roep jullie straks bij me.' Donovan zag toe hoe er de laatste hand aan de verwonding van Jillian werd gelegd. Dit was voor hem altijd het ergste deel. Hij kon haar niet verzorgen of haar er weer bovenop helpen. Het enige talent dat hij had was met zijn zwaard, het beschermen en zelfs dat was nu niet gelukt. Toen de septa's en geneesheren hem eindelijk de ruimte gaven knielde Don naast het bed en pakte hij de hand van Jillian stevig vast. 'Jill, wat zie je er verschrikkelijk wit uit,' lachte hij zacht en triest.

Thomas hield zijn zuster tegen zich aan, maar kon het niet opbrengen om haar gerust te stellen. Wat hij had gehoord klonk niet veel belovend. Hij keek toe hoe Henry overhandigd werd aan Agathe en glimlachte kort naar de twee Halley zussen. 'Jullie broers waren nog op het plein toen ik weg ging. Ze leken ongedeerd.' Hoewel zijn eigen verdriet groot was, stelde het hem gerust dat de koning en de prins buiten gevaar waren. Tenminste, als ze nu niet iets overkomen was. Thom wendde zich weer tot Iwone en haalde zijn schouders op. 'Het ziet er niet best uit. Kom- Misschien mogen we eindelijk bij hem.' Hij nam zijn zuster aan de hand mee naar de kamer waar hun vader lag.

Anthony keek Constance na en plaatste twee vingers op zijn neusbrug. Soms kon hij haar koppigheid niet uitstaan en dit was één van die momenten. Toch nam hij het haar niet kwalijk, het was haar moeder die daar lag en Constance' manier om het te verwerken was om iedereen buiten te sluiten en haar muur op te zetten. Zuchtend liep hij de zaal en, kijkend of hij David en Gregoire kon vinden, maar van beide was niets te bekennen.

Ondanks zijn troebele blik zag hij plotseling zijn zus boven zich verschijnen. Haar stem liet hem glimlachen van opluchting en met zijn nog werkende rechterhand pakte hij de hare vast. Geruststellend wreef hij met zijn duim over de zachte huid en hij probeerde haar sussend tot rust te manen. 'Het is goed, Adelaide, het was gewoon pech,' zei hij zachtjes, waarna hij ook zijn broer zag. Hij slikte zijn brok door en schudde zijn hoofd. 'Blijf alsjeblieft. Beiden.'

Jillian was pas gestopt met schreeuwen toen de septa's hadden aangekondigd dat Donovan eraan kwam. Al snel zag ze haar man verschijnen en kneep ze stevig in zijn hand. Met tranen in haar ogen moest ze lachen, maar al snel kromp ze in elkaar door de pijn in haar buik. 'De meiden zijn erg geschrokken,' zei ze na een tijdje. 'En Constance en Edmund ook. Het was niet hun schuld, ik ben gewoon wat langzaam geworden de laatste jaren.' Ze keek naar het verband om haar buik en haalde diep adem, terwijl ze zag dat het bloed erdoorheen sijpelde. Daarna keek ze weer haar man aan en legde ze haar bebloede hand voorzichtig op zijn wang. 'Ik ben bang om te sterven. Ik wil de kinderen en jou niet achterlaten,' zei ze met een verstikte stem.

Hij schudde zijn hoofd, al wist hij niet welke vraag hij nou precies beantwoordde, en nam Agathe ondertussen mee naar de zijkant van de zaal. 'Tobias is gedood. Ik heb hem beloofd dat het niet uitlekt naar Iwone, maar- hij was verdomme nog zo jong!' Hij drukte zijn vuist tegen zijn mond en haalde diep adem. 'Ik wil hem naar de zee brengen. Ik kende hem niet heel erg goed, maar ik weet wel dat hij daar wil zijn.' Daarna bekeek hij ook zijn vrouw en haalde hij opgelucht adem toen hij zag dat er niets met haar aan de hand was. 'Is Gytha ook ongedeerd? En- en de baby?'

Iwone liet zich mee leiden naar de kamer van haar vader, terwijl ze Thomas' hand stevig vasthield. Haar gedachten gingen naar haar moeder en broers die niet mee waren naar het Zuiden. Ze zouden geen afscheid meer van papa kunnen nemen en onmiddellijk stonden de tranen weer in haar ogen. Hij zou toch niet doodgaan! Leonard was een ongelofelijk sterke man en hij zou dit gewoon overleven, net zoals de vorige keer! Maar toen ze hem zag liggen in zijn kamer zakte de moed al snel. De pijl stak nog steeds in zijn buik en overal lag bloed. Snel trok ze Thomas mee langs de septa's en knielde ze naast haar vader neer, terwijl ze zijn hand vast had. Voorzichtig drukte ze een kus op zijn wang. 'Hoi papa,' zei ze met samengeknepen stem en ze glimlachte liefdevol naar hem.

Leonard glimlachte liefdevol naar zijn dochter die naast hem neer knielde. 'Iwone... mijn prachtige dochter.' zei hij zachtjes en begon te hoesten. Met een doek veegde hij het bloed dat zich rond zijn mond had verzameld weg en keek zijn oudste zoon aan. 'Zijn jullie oké? Niets verwond?' vroeg hij zachtjes. 'En Henry?' Hij maakte zich nog grotere zorgen om hen dan om zichzelf. Hij wist dat dit zijn einde zou zijn, dat dit de laatste keer was dat hij zijn prachtige kinderen zou zien. Het ergste was dat hij Evangeline niet meer zou zien, niet meer in dit leven in ieder geval. Ook al zou hij er niet meer zijn, hij zou haar altijd beschermen, in dit leven of in het volgende. 'Het is oké lieverd.'

Adelaide stribbelde koppig tegen. 'Nee! Ze werken maar om mij heen. Ik ga niet weg. Hoe kan ik hem zo alleen laten?' Boos keek ze haar oudste broer aan, maar haar aandacht ging meteen naar Arutha toen ze zijn duim voelde. Met een gebroken glimlach en tranen in haar ogen legde ze een hand op zijn wang. 'Maar de Goden zijn je te goed gezind. En je was de laatste van ons twee, je verdient het om langer te leven dan ik. Vecht er tegen, Arutha, alsjeblieft.' Haar woorden kwamen hakkelend en met veel moeite uit haar mond. Wanhopig keek ze naar Alistair op. Hoe konden de Goden zo gruwelijk zijn dat ze eerst hun ouders en nu hun broer zo vroeg zouden laten sterven? Was het lot hen zo tegen?

'Het lag aan niemand, behalve aan het misbaksel dat durfde jullie van achteren aan te vallen en een moeder die haar kinderen beschermt neer te steken.' De woede klonk in Donovans woorden door, maar hij kon niet nu, bij Jillian, op dit moment, boos blijven. Zijn blik verzachtte bij haar woorden en voorzichtig boog hij naar voren om een kus op haar slaap te drukken. 'Maak je niet zo druk. Ze gaan je oplappen. Wij Rabbions hebben al erger meegemaakt. Jij hebt al zoveel doorstaan, dit kun je ook.' Zijn vingers streken teder over haar lichte huid en glimlachend kneep hij in haar hand.

Bij de woorden van Arutha, knielde Alistair achter zijn zuster neer en legde zijn handen op haar schouders. Hij had gezien wat er was gebeurd, hoe hij was ingezakt en hoe hard de steen was aangekomen. Hij had geluk dat hij nu nog leefde, het zou hem niets verbazen als hij een breuk op had gelopen. Het was nu enkel een kwestie van tijd. Toch wilde hij deze gedachten niet delen, Adelaide moest hoop houden, tot het einde.

Zwijgend stond Thom aan het voeteneind van het bed waar Leonard op lag. Met afwezige ogen keek hij op zijn vader en zus neer en vocht hij hopeloos tegen de wanhoop en verdriet die hem dreigden te overspoelen. Voorzichtig naderde hij en hurkte aan de andere zijde neer. 'Wij zijn ongedeerd. Op Henry wordt goed gepast. Maak je maar niet druk om ons of wat dan ook.' Hij wist niet wat er meer te zeggen was dan dit. Hij had geen woorden voor dit absurde tafereel dat hij nooit als mogelijk had geacht. Zeker niet nu hij net terug was en eindelijk herenigd was met zijn familie en ook zijn beste vader.

Jillian glimlachte bij zijn kus en keek hem daarna treurig aan. 'Ik ging naar de kapel om te bidden voor een laatste kindje,' zei ze zachtjes, terwijl ze haar verbonden buik bedekte onder enkele lakens. Het kostte haar al haar moeite om te blijven glimlachen bij zijn laatste woorden. Ondanks dat ze verder wou leven, werkte heel haar lichaam haar tegen. Ze was bang om in slaap te vallen of weer bewustzijn te verliezen. 'Donovan, ik-' Ze slikte moeizaam en veegde enkele plukken van haar bezwete gezicht af. 'De wond is erg diep. Niet alles kan opgelapt worden.'

'Tobias?' Agathe hield geschokt een hand voor haar mond. Die arme jongen. Ze had nog wel gehoord dat hij de stad had verlaten, maar niets bleek minder waar. 'Oh, en Leonard is ook geraakt-' Iwone moest waarschijnlijk beide mannen uit haar leven zien verdwijnen. Teder pakte ze met beide handen Dorians vuist vast en probeerde hem doen ontspannen. 'Gythe is geschrokken, maar heeft niets opgelopen. Ons kindje, het voelt oké.' Twijfelachtig streek ze over de stof van haar jurk en keek ze naar haar man op. 'Zijn Gregoire en David nog op het plein?' vroeg ze bevreesd.

Iwone pakte zijn bebloede doek en stond op, om de doek in de hoek van de kamer om te spoelen. Daarna ging ze weer bij hem zitten en depte ze voorzichtig met het doekje op zijn voorhoofd. Iwone kon enkel instemmend knikken op de woorden van Thomas. 'Papa… Hoe is dit gebeurd?' vroeg ze zachtjes. Ze kon er niet over uit dat er geen enkele wachter was die hem heeft kunnen beschermen. Waarom moesten de rebellen nou precies hun vader raken? En eerder ook al William? Ze drukte zijn hand tegen haar lippen en sloot haar ogen. 'Het komt allemaal goed, papa.'

Arutha moest lachen, maar begon daardoor al snel bloed op te hoesten. Hij had geen kracht om zijn doek ervoor te houden, dus spatte het allemaal op zijn reeds bebloede shirt. 'De Goden zijn mij nooit goed gezind geweest. Dit is niet het leven wat ik wou, ik heb het nooit gerespecteerd en nu hebben de Goden mij gestraft.' Hij had nooit dit adellijke leven gewild en hij had zich er ook nooit op zijn plek gevoeld. Toen er een ongelofelijke pijnscheut door zijn hoofd ging, sloeg hij met zijn hand tegen zijn voorhoofd en grimaste hij met luid gekreun. 'Het doet zo verschrikkelijk pijn!'