Eetzaal

Giechelend zag Agathe de verbazing op Edmunds gezicht verschijnen. Ze omhelsde hem terug en bedankte hem bescheiden voor zijn felicitatie. 'Ik weet het zo'n 2 maanden, maar de geneesheren schatten dat ik al 3 maanden zwanger ben.' Ze liet met tegenzin haar handen weer van haar buik glijden zodat de stof van haar jurk de zwelling weer kon verbergen. Het liefst had ze het nieuws steeds met Dorian gebracht, maar helaas moest ze dat alleen doen. 'Maar hoe gaat het met jou, Edmund? Vertel me wat je gedaan hebt! Veel gelezen?' Nieuwsgierig leidde ze hem aan zijn arm naar een rustiger plekje waar ze haar stem niet zo hoefde te verheffen.

Thom haalde zijn schouders op. 'Ach, ik heb een spoedcursus gekregen van mijn ouders en Iwone. Maar ik val niet zo gemakkelijk terug in dit leven en al die roddels, dat doet me niets.' Hij vond het belangrijk dit te zeggen, omdat hij vernomen had wat er allemaal met Iwone was gebeurd. Hij stond echter volledig achter zijn zus, maar zou David ook niet meteen veroordelen. Het was moeilijk om tussen die twee posities in te staan. 'Ik weet wie de nieuwe gezichten zijn, maar ik heb geen idee hoe ze zijn. Daar kom ik vast zo achter, ik ben nieuwsgieriger naar wat jullie allemaal uitgevoerd hebben!'

Edmund vertelde één van de mannelijke gasten om plaats te maken voor Agathe, zodat ze kon gaan zitten. 'Je zult het geloven of niet, maar de afgelopen paar maanden waren volgepland met vergaderingen. Vader is me volgens mij zo onbewust mogelijk aan het voorbereiden op het feit dat ik zijn taak ga overnemen.' Eigenlijk vond hij de vergaderingen ontzettend interessant: hij had niet voor niets alle boeken gelezen over de politiek in Tarth.

'Redelijk wat tijd.' Constance kon het niet helpen en voelde hoe haar mond zich krulde in een glimlach. 'Mijn ouders zijn op de hoogte, Edmund weet het en jij, verder niemand. En niemand heeft het ons tot nu toe verboden. Ik heb eigenlijk geen idee wat mijn familie er écht van vindt. Ze zien me liever uitgehuwelijkt aan een man van adel.' Fronsend keek ze Iwone aan. 'Hij zorgt wel goed voor je, niet? En voor Henry. Er moet iemand in de buurt zijn die hem moet leren om zichzelf te kunnen verdedigen, met een zwaard om leren gaan. Je kent het wel.'

Don wilde een weerwoord geven. Iedereen was hier met hetzelfde doel, behalve de rebellen die zich in zíjn stad aan het verzamelen waren. Maar deze avond was voor deze discussie niet het geschikte moment. Bovendien gaf hij Leonard graag een onbezorgde avond. Dat had de heer Storm vast nodig nadat hij zijn koning en vriend was verloren. 'Een verstandig besluit van vrouwe Storm.' Waarom al die prinsesjes mee waren snapte Donovan werkelijk niet. Misschien dachten ze nu hun slag te kunnen slaan bij de mannen aangezien ze bijna geen tegenstanders hadden. De gasten waren overwegend van het mannelijk geslacht nu de beveiliging zo sterk aangedikt was.

De relatie van Constance en Anthony klonk heel spannend in Iwone's oren, al verschilde die van haar en Tobias helemaal niet zoveel. 'Nou, als ze het niet verbieden, dan is dat alleen maar mooi!' glimlachte Iwone opgewekt. Iwone moest lachen en knikte instemmend. 'Hij zorgt heel goed voor mij en Henry.' Toch verscheen er een wat bezorgdere blik op haar gezicht en boog ze weer wat dichter naar Constance toe. 'Is het een goed teken dat Tobias steeds meer wil gaan werken als bewaker, en dan niet enkel voor mij? En dat ie per se in de barakken wil slapen?' Afwachtend en nerveus keek Iwone Constance aan. Ze zat er al een tijdje mee in haar maag.

Het was een indrukwekkende tocht geweest richting het Zuiden. Niet alleen het landschap was zeer anders, maar ook het weer. Rani had met iedere dag meer lagen moeten dragen om zichzelf tegen de kou te beschermen. Het was een totaal andere wereld hier in Lorath waar zij en haar broer net waren. Ze waren ook niet voor het diner uitgenodigd, maar werden wel toegelaten tot de rest van de avond. Daarom liep ze nu ook aan Syrians arm de zaal binnen waar ze niet anders konden dan de aandacht trekken. Hun uiterlijk verschilde sterk van de mannen en vrouwen hier. Bovendien droeg Rani nog altijd de kleren die tot haar cultuur behoorden en de juwelen en sieraden die bij haar stand pasten. Bestuderend liet ze haar blik de zaal door gaan.

Syrian kwam samen met Rani de zaal binnen en keek met een trotse blik naar zijn zus. Ze leek het stralende middelpunt van de menigte en niemand leek hun ogen van hen af te kunnen houden. Ook hij had de kleuren van zijn vaderland aan en liep in een net, militair pak. Dat verschilde sowieso sterk met die van Tarth. Hij was nogal gekrenkt geweest toen ze niet voor het diner waren uitgenodigd, maar de starende blikken op dit moment waren het allemaal waard. Een groter entree hadden ze niet kunnen hebben. 'Laten we maar meteen de koning groeten,' stelde Syrian voor aan zijn zus, terwijl hij glimlachte naar een groepje dames.

Gytha luisterde enthousiast naar de woorden van Gregoire en Thom, toen haar oog werd getrokken door een prachte jonge vrouw en een andere man aan haar zijde. Haar ogen werden groot van verbazing toen ze alle prachtige kleuren van de jurken en sieraden zag. Ze had werkelijk geen idee wie de vrouw was, maar ze zag er prachtig uit en iedereen in de ruimte leek hetzelfde te denken. 'Wie is dat?' fluisterde ze verbaast richting Gregoire en Thomas, terwijl ze de jonge vrouw nog steeds in haar ooghoeken in de gaten hield.

Constance wist dat er nog wel eens een confrontatie zou komen over haar beslissingen om met Anthony door te gaan, maar daar maakte ze zich nu nog geen druk om. De rebellen waren op het moment prioriteit nummer één. Dan ging niemand zich zorgen maken om huwelijken, toch? Ze wilde Iwone een antwoord geven en zeggen dat hij vast iets van plan was, toen de aandacht van de zaal getrokken werd. Ze volgde de blikken en stuitte op een wel erg fonkelend en kleurrijk paar. 'Dat is ook een manier om iets te overdrijven,' lachte ze zacht. Tegelijkertijd zag ze wel dat de vreemdelingen geen paar waren waarmee te spotten viel. Zwijgend keek ze toe.

Gregoire keek zijn zusje veelbetekenend aan, toen Thomas begon over de gebeurtenissen die tussen Iwone en David hadden gespeeld. Gelukkig werd hun aandacht al snel getrokken door twee exotische mensen, die net de eetzaal binnen kwamen lopen. Gregoire herkende ze onmiddellijk: hij had ze enkele weken geleden nog een bericht moeten doorgeven van David. 'Dat zijn de prins en prinses uit Quandaï.' Hij kon instemmen dat de vrouw er prachtig uitzag en dat ze zeker zijn interesse trok. 'Misschien kunnen we zometeen wel even naar ze toe.'

'Quandaï?' Thomas keek geïnteresseerd tussen de mensen door. Hij herkende de stoffen en patronen die de man en vrouw droegen. Een jaar geleden had zijn schip de grote haven van Quandaï aangedaan. Het was werkelijk een prachtig land. 'Ik ben daar geweest. Het land is één groot schiereiland. Er is overal zee en er liggen nog duizenden eilandjes voor de kusten. Ze hebben daar geen Koningen, maar een Koningin.' Thom was het nog steeds niet beu om over zijn reizen te vertellen, dus hij informeerde Gregoire en Gytha graag met deze kennis die hij had opgedaan.

Agathe weigerde eerst het aanbod van de stoel, omdat ze het niet nodig vond. Uiteindelijk ging ze toch maar met een dankbare glimlach zitten en keek ze naar Edmund op. 'Oh, dat is een verrassing. Wat vond je er van?' Agathe was op de hoogte van de kwestie over het opvolgen van de landheer van het Zuiden. Edmund dacht dat hij gepasseerd werd voor in zijn vaders ogen meer bekwame familieleden. De aandacht werd echter opgeëist door een paar van vreemdelingen, waar Agathe geïnteresseerd naar keek. Gregoire had haar over deze gasten verteld, maar ze had zich maar met moeite een beeld bij hen kunnen vormen. 'Ze komen uit Quandaï,' vertelde ze Edmund met een bewonderende blik.

Iwone keek Constance onbegrijpelijk aan en pas toen ze over haar schouder had gekeken, snapte ze wat ze had bedoeld. Iwone's ogen begonnen te stralen toen ze de man en vrouw zag. 'Zo'n jurk heeft Thomas ook voor me meegenomen uit het buitenland!' vertelde Iwone enthousiast. Ze draaide zich helemaal om, zodat ze de twee goed kon bekijken, en daarna keek ze nieuwsgierig naar Constance. 'Weet jij wie het zijn? En wat ze hier doen?' Ze waren ten slotte uitgerekend hier in het Zuiden.

Jillian keek Leonard met een vriendelijke glimlach aan. 'Ik zie haar bezoek met plezier tegemoet. Het is inderdaad verstandig van uw vrouw geweest.' Toen de zaal opeens stil werd en ze enkel de voetstappen van twee mensen hoorde, keek ze verbaasd op en zag ze opeens een man en een vrouw binnenlopen. De kledij die ze droegen was niet van hier en hun gezichten waren voor haar onbekend. Geïrriteerd keek ze haar man aan: hij moest hier wel iets mee te maken hebben. 'Wie zijn dat, Donovan?'

Gytha luisterde met een half oor naar de woorden van Gregoire en Thom, want haar bewondering werd nog steeds weggenomen voor de twee prachtige verschijningen. Ze zou een moord doen om zo'n prachtige jurk te dragen. De kleuren waren geweldig en in combinatie met de sieraden die de vrouw droeg adembenemend. 'Kunnen ze niet zo'n jurk voor mij maken?' vroeg Gytha met een kleine giecheltje in haar stem en keek naar de jongens naast haar.

David keek naar de ingang van de zaal en zag twee opvallende verschijningen binnenkomen. Hij wist dondersgoed wie ze waren, maar hij had gehoopt dat ze hun entree later deze avond pas zouden maken. Met enige tegenzin excuseerde hij zich en liep hij richting het tweetal. 'Prinses Rani,' begroette hij haar en drukte hij zijn lippen delicaat op haar hand. 'Prins Syrian.' Voor de prins gaf hij een kleine buiging en draaide zich vervolgens half om naar de mensenmassa. 'Ik heet u welkom in de Zuidelijke provincie van Tarth.' Een hartelijke glimlach stond hem rond zijn lippen. 'Het is tot mijn grote spijt dat ik jullie niet kon ontvangen in de hoofdstad, maar ik hoop dat hier de tijd en ruimte valt om de kwesties die u wilde aansnijden te bespreken. Maar voor dat alles, laten we uw aankomst vieren.' De laatste zin zei hij harder en hij hief zijn glas wijn in de lucht. 'Op prinses Rani en prins Syrian uit Quandaï!'

Edmund keek om en knikte. Hij had veel gelezen over de landen buiten Tarth en deze twee verschijningen klopte precies met de beschrijvingen die de boeken hadden gegeven. De kleurrijke kleding, de vele glimmende sieraden, ze hadden het allemaal. Met een grijns luisterde hij naar David zijn woorden. 'Hij weet het wel weer lekker te brengen.' Hij had David nog nooit zo officieel gehoord, maar het amuseerde hem wel.

Gregoire luisterde geïnteresseerd naar de woorden van Thomas en werd toen bevangen door de speech van Gregoire. Trots klapte Gregoire met de menigte mee, maar bleef zijn blik houden op de mooie prinses. Van een dienblad haalde hij twee extra glazen wijn en hij excuseerde zich vluchtig bij Thomas en zijn zusje. Daarna liep hij snel op het tweetal af en ging hij naast David staan, om de twee glazen aan de prins en prinses aan te bieden. 'Op prins Syrian en prinses Rani,' zei Gregoire met een knipoog en tikte met zijn eigen glas tegen die van Rani, terwijl hij David even veelbetekenend aan keek.

Rani nam iedere starende blik goed in zich op en zei tegen zichzelf dat ze ieder gezicht zou moeten onthouden. Kort wierp ze een zijdelingse, trotse blik op haar broer en ging toen met hem de koning tegemoet. Het was vreemd om hier een prinses genoemd te worden, om kussen op de hand te krijgen en het heffen van het glas was haar al helemaal onbekend. Maar ze had vantevoren al geweten dat sommige gewoontes en tradities hier zo anders zouden zijn. Ze moest ze nog leren en hield daarom nu haar eigen manieren aan. Ze boog niet voor een man, zelfs niet voor een koning, en ze zweeg tot Syrian haar had aangekondigd. Ze nam het glas dan ook met slechts een glimlach aan van Gregoire Halley.

Syrian keek toe hoe David naar hen toe kwam lopen en met dezelfde buiging groette hij David. Hij gebaarde naar zijn zusje en glimlachte trots. 'Ik wil u graag voorstellen aan mijn zuster, Rani Omat. Bedankt voor uw hartelijke welkom.' Dankbaar nam hij de wijn aan van de broer van de koning en nam er voorzichtig een slok van, nadat hij onhandig mee geproost had. De wijn smaakte verschrikkelijk, maar hij verborg zijn afgunst. Hij wou dolgraag met zijn zuster over al deze dingen praten, maar wist dat het niet het goede moment was. 'Worden diners altijd zo groots afgesloten in Tarth?' vroeg hij met een glimlach aan de koning.

Thom keek Gregoire na en richtte zich toen wat verloren op Gytha. Hij wist al lang niet meer wat er in deze situatie gepast was. 'Het zou u prachtig staan,' besloot hij uiteindelijk terwijl hij met zijn ogen de Quandaïers volgde. 'De koningin daar heeft geen koning. Ze heeft meerdere mannen om kinderen te baren. Zij delen ook geen vader, maar alleen de Moeder.' Het was werkelijk waar een fascinerende cultuur. 'Sorry, ik zal je niet vervelen met die verhalen. Kan ik je misschien naar je zuster brengen? Of, eh-' Verward keek hij rond of hij zijn eigen zus niet ergens zag staan.

'Oh nee! Je verveeld me niet! Ik vind het juist leuk om te horen. Ik wou dat ik de kans had om erheen te gaan. Alles wat ik hoor klinkt zo... onwerkelijk.' Ze was gefascineerd door de verschillende culturen die er bestonden in de wereld en ze vond het jammer dat haast niemand er voor open stond. 'Maar... waarom zou je allemaal verschillende mannen willen?' vroeg ze zich hardop af en keek hem fronsend aan. Dat was een rare gedachten in haar hoofd: je wilde toch juist kinderen met de man van wie je hield. Gytha moest er niet aan denken om voor ieder kind met een andere man naar bed te moeten.

'Adel uit Quandaï. Ver, warm en bovendien rijk land.' Donovan had zijn frons op de twee gevestigd en hield zich stil terwijl ze koning zijn speech hield. Toen de formele en in Dons oogpunt overbodige woorden uitgesproken waren keek hij kort Leonard aan. 'Jij wist ook dat ze kwamen, toch?' Hij richtte zich weer tot zijn vrouw en legde uit: 'De adviseur van de koning had me er al op voorbereid dat ze zouden komen. Ze hadden al in Evenfall gevraagd de koning te spreken, maar toen stond iedereen al op het punt om hierheen te gaan. Dus we hebben enkele extra gasten.' Grijnzend pakte hij een mok wijn van tafel. 'Blijkbaar hadden ze al 20 bedienden nodig om al die juwelen te kunnen tillen.'

Adelaide bekeek Alistairs zelfingenomen blik met achterdocht. Dat was het moeilijke aan de omgang met haar broer. Hij liet altijd zien dat hij íets van plan was, maar vertelde je nooit wat precies. Ze had daarom al snel geleerd om maar haar eigen plannen te smeden. Toen het buitenlandse tweetal binnenkwam, keek Adelaide gekrenkt toe en hief ze met tegenzin haar glas. Alle moeite die zij had gedaan voor háár uiterlijk en voor háár mysterieuze reputatie viel meteen in het niets als ze naast die prinses ging staan. 'Vertel me alsjeblieft dat jij hier al iets vanaf wist.' Het ergerde haar dat ze verrast was door dit bezoek.