Eetzaal

Edmund keek zijn zusters aan. 'Hoe durven jullie het in je hoofd te halen om zelfs nu nog ruzie met elkaar te maken. Het is mam!' riep hij gefrustreerd uit en keek de twee aan. 'Kunnen jullie niet voor één uur doen alsof jullie elkaar mogen?! En serieus Ayira, het interesseert me geen flikker je of David hebt gered of niet.' Hij keek haar hoofdschuddend aan en wendde zich af van de twee. Hun moeder zou niet lang meer te leven hebben, en als nog dachten ze alleen maar aan hun eigen vete.

'Het is oké jongen...' zei hij tegen zijn zoon, die zijn gezicht in de dekens had verborgen. 'Misschien was het gewoon mijn tijd, je weet nooit wat de goden voor je in petto hebben.' zei hij zacht en keek de twee aan. 'Zorg er maar voor dat je die herinneringen blijft koesteren. Wat jullie ook doen, waar jullie ook heen gaan, ik zal altijd bij jullie zijn.' Hij zou zijn familie nooit achter laten, of hij dood was of niet, hij zou altijd bij hen zijn. 'Thomas, neem mijn plaats over als landheer van het Noorden. Ik weet dat officieel Devon's taak is, maar ik vertrouw het aan jou toe. Ik wil jou in die stoel zien, jij en niet Devon. Beloof het me oké? Oh, en vraag het Halley meisje uit, hoe heet ze... Gytha - ja Gytha, vraag haar mee.' verzekerde hij zijn zoon toe en glimlachte. Zijn glimlach veranderde al snel in een grimas toen hij een hoestbui op voelde komen en het duurde dan ook niet lang voordat alles weer onder het bloed zat.

David keek opgelucht naar zijn broers en zussen die nog compleet en heel waren. Hij drukte een kus op Gytha's voorhoofd en omhelsde Agathe stevig. 'Gelukkig zijn jullie niet geraakt.' zei hij en keek de zaal rond. Bij Gregoire's woorden voelde hij schuld opborrelen. Schuld tegenover Iwone en Thomas, maar ook tegenover Leonard zelf. Hij keek kort naar Henry in Gytha's armen en zuchtte. 'Geef hem maar even aan mij, dan heb je wat rust.' zei hij, terwijl hij het kleine ventje van haar over nam. 'Hé, jongen.'

Iwone legde teder en steunvol haar hand op Thomas' achterhoofd, toen hij zijn gezicht verstopte in de dekens. Daarna keek ze haar vader weer aan en glimlachte ze instemmend over zijn besluit om Thomas landheer te maken. Thomas zou die functie geweldig uitvoeren, dat wist ze zeker. Toen haar vader hoestte, keek ze hem wanhopig aan. Het leek wel alsof elke bui langer werd en er steeds meer bloed opgehoest werd. En ze was zo machteloos, terwijl ze haar vader voor haar ogen zwakker en zwakker zag worden. Zorgvuldig depte ze zijn gezicht schoon en keek ze hem vragend aan. 'Wil je misschien nog andere mensen spreken of zien, papa?' vroeg ze zachtjes.

Ayira opende haar mond om een bits antwoord op Constance's woorden te geven, maar zweeg toen ze hoorde over hun moeder. 'Wat- wat is er gebeurd?' vroeg ze verward, terwijl ze bezorgd naar de kamer keek waar Edmund naar wees. In tegenstelling tot haar vader mocht ze haar moeder wel heel erg en zelfs haar vader gunde ze het niet om zijn vrouw te verliezen, laat staan dat haar broertjes en zusjes zonder moeder zouden opgroeien. Ze zweeg bij de woorden van Edmund en liet haar hoofd gegeneerd hangen. 'Gaat ze sterven?'

Constance sloot haar ogen met een zucht en sloot de woorden van Edmund uit. 'Een groep mannen belaagde ons van achteren. Moeder wilde de kleintjes beschermen, maar dat liep fout af. Ze heeft een steek in haar maag opgelopen. Er is veel bloed verlies.' Onrustig liep ze heen en weer nadat ze dit had verteld. Ze ontweek de blik van Ayira stellig door naar de vloer te kijken, naar de besmeurde zoom van haar witte jurk. Pas toen een bediende naar hen toe kwam hief ze haar hoofd. 'Ze wil ons nu spreken?' Ze zag de bediende knikken en keek toen zowel haar broer als zus aan. Dit was een antwoord op de vraag van Ayira. Als ze nu al konden spreken met hun moeder, dan betekende dat niet veel goeds. Stijfjes liep ze naar de kamer toe.

Donovan was opgestaan om de bediendes weg te sturen, maar ging nu weer bij het bed zitten. Hij hielp haar met het weg poetsen van het bloed en legde een deken over haar lichaam zodat haar bebloede jurk en verband niet te zien waren. 'Het zou me verbazen als hij de dag nog overleeft. Ze durven de pijl niet uit de wond te trekken, omdat het hem meteen zal doden.' Don was compleet ingenomen door het verdriet voor zijn vrouw, maar hij dacht tevens aan Leonard. Die man kreeg altijd iedereen aan het lachen, zelfs Donovan. En die arme Evangeline die haar man nooit meer levend zou zien. Don herinnerde zichzelf er aan dat hij Thomas en Iwone Storm met zijn snelste schip terug naar het Noorden kon sturen. Hij keek echter op toen zijn kinderen de ruimte binnenkwamen.

Agathe vouwde verontrust haar handen samen toen er over Leonard Storm werd gepraat. Het deed haar zo zeer deken aan het overlijden van haar eigen vader. Ze wenste dat niemand toe. 'Als hij dat wil en er nog tijd voor is, zullen ze jullie er vast bij roepen.' Geruststellende legde ze een hand op Gregoire's arm. Er was altijd een hechte band geweest tussen de mannen van de Storms en Halleys. Met een kleine glimlach keek ze naar Henry en besloot ze om David kort apart te nemen. 'Tobias- Dorian vertelde me dat hij gedood is op het plein. Maar- Iwone weet het niet, ze mag het niet weten. Dorian zou hem graag een waardig en geheim afscheid willen geven en aangezien hij lid van de koninklijke wacht was, normaal is daar de koning bij.' Afwachtend keek ze haar broer aan en streek ze voorzichtig door het haar van Henry.

Thomas keek zijn vader ongelovig aan toen hij zijn besluit aanhoorde. Met de palm van zijn hand veegde hij zijn tranen weg en wierp hij een onzekere blik op zijn zus. Hij als landheer? In één klap leek de toekomst die altijd zo onzeker voor hem was geweest vast te staan. Uiteindelijk perste hij Thom er een glimlach uit. 'Ik zal de positie eer aandoen, ter nagedachtenis. Ik ga je trots maken,' vertelde hij, maar fronste al snel bij de zoveelste hoestbui. Hij zag de doeken rond de pijl ook langzaam rood worden. 'Het zou nog snel kunnen,' zei Thom zacht.

Adelaide had een arm door die van Alistair gestoken en boog dichter naar Arutha toe. 'Jullie zijn de enige personen om wie ik nog tranen kán uiten. De enige mannen die ik ooit lief zal kunnen hebben.' Ze kneep in de hand van haar tweelingbroer en legde haar hoofd tegen Alistairs schouder. 'Je komt wel weer in het Oosten, Arutha. Is het niet nu, dan wel hierna. Dan kun je naar huis. En onze ouders-' Hun ongeluk en dood stonden nog altijd vers in het geheugen. Ze wilde er niet nog een herinnering aan toevoegen die over dood en verderf ging. Huilend klampte ze zich aan haar broer vast. Ze was haar houding en ratio compleet verloren.

Leonard keek met een glimlach naar zijn zoon. 'En vraag het meisje uit, beloof het me Thomas.' Hij probeerde enigszins te lachen, maar het koste hem aardig wat moeite. 'Als de Halley jongens nog behoefte hebben om mij te zien, of andere leden zijn ze van harte welkom, maar niet al te lang... Ik wil niet dat ze dit als laatste herinnering aan me hebben. Iwone, lieverd waarom haal jij ze niet eventjes. Er zijn wat dingen die ik wil overleggen me je broer.' Er waren nog zoveel dingen die hij Thomas had willen leren voordat hij zijn plek zou overnemen, dingen waar hij nu geen tijd meer voor had.

David keek zijn zuster aan. Henry was aan het spelen met de ringetjes van zijn maliënkolder, maar hij liet het ventje zijn gang gaan. 'Tobias?' herhaalde hij verbaasd. Hij had de jongen nooit gemogen, maar Iwone was dol op hem geweest. Das was dan ook een van de weinige redenen dat hij bij de koninklijke wacht zat. 'Ja, ja natuurlijk zal ik erbij zijn. Iwone komt niets te weten, beloofd.' verzekerde hij zijn zus en glimlachte treurig.

Alistair sloeg zijn armen stevig om zijn zuster heen om haar te ondersteunen en drukte een kus op haar haren. 'Het komt goed, Addie.' mompelde hij zachtjes en keek ook naar zijn jongere broer. 'Je zult de rust vinden, en onze ouders, dat weet ik zeker broertje van me.' Op zijn gezicht stond een treurige glimlach. Hij kon zich niet voorstellen hoe Adelaide zich voelde en hij wilde het ook niet weten. Om te bedenken dat haar wederhelft er zo niet meer zou zijn..

Iwone keek haar broer bemoedigend aan, toen hij haar een onzekere blik wierp, en legde haar beide handen op die van haar vader en broer. 'Natuurlijk, papa,' glimlachte ze en stond op. Voordat ze het vertrek verliet, probeerde ze de meeste tranen weg te vegen, maar in de weerspiegeling van een spiegel zag ze hoe rood haar ogen waren. Ze keek nog eenmaal over haar schouder heen naar haar vader en verliet daarna het vertrek, om de Halley's te zoeken. Al snel zag ze hen in een groepje bij elkaar staan en liep ze er snel op af. Vanaf een afstandje zag ze hoe David Henry vast hield en kon ze ondanks alles een glimlach opbrengen. 'Hé,' zei ze zachtjes, toen ze eenmaal bij hen stond, en liefdevol drukte ze een kus op Henry's wang. 'Mijn vader vroeg zich af of jullie nog even langs willen gaan. Ik- ik vrees dat hij niet meer zo lang heeft.' Ze veegde een traan van haar wang af en glimlachte zwakjes. 'Ik ben blij dat jullie ongedeerd zijn.'

Arutha stond zich pas toe om te ontspannen na de geruststellende woorden van zijn zus en broer. Hij voelde hoe zijn greep op hun handen steeds zwakker werd en hoe zijn blik weer troebel werd. 'Ik hou van je, Adelaide, en ook van jou, Alistair. En ik zal jullie hopelijk pas over een tijd weer zien,' zei hij met een klein en plagerig glimlachje, waarna hij weer begon te hoesten. Door zijn constante verlies in kracht kon hij zijn hoofd niet meer omhoog houden en legde hem neer op zijn kussen. Terwijl hij steeds meer wegdreef, perste hij er nog een glimlach uit en voelde toen hoe hij het laatste beetje contact met het leven verloor. Zijn eerste bezoek aan het Zuiden zou ook zijn laatste zijn.

Ayira zweeg tijdens de beschrijving van het ongeluk door Constance. Ze wou net Constance beschuldigen dat zíj steeds achteraan had gelopen en dus hun moeder had moeten beschermen, toen er een bediende aan kwam lopen. Ze besloot wijselijk haar mond te houden en richting het vertrek van haar moeder te lopen. Eenmaal binnen ging ze aan het voeteneind van het bed staan en liet ze haar broers en zusters aan weerszijden van het bed staan. Zij kenden hun moeder ten slotte beter. Ayira zou nu geen pontificale plek opeisen. Ze glimlachte geruststellend naar haar vader en bedekte de voeten van haar moeder met de deken.

Gregoire glimlachte naar zijn zuster en sloeg zijn arm om haar heen. Hij was enorm opgelucht dat ze ongedeerd was, net zoals Gytha, en dat ook David niets was overkomen. Natuurlijk liep hij nog wel met een wond rond, maar hij wou het niet laten behandelen - stel dat precies op dat moment Leonard zou overlijden!? Opgelucht keek hij dan ook toe hoe Iwone meedeelde dat ze Leo konden bezoeken. Afwachtend keek hij zijn broer en zussen aan.

Adelaide streek met haar vingers door het donkere haar van Arutha en keek met een gebroken glimlach naar het witte gezicht van haar broer. 'Je bent zo geliefd, Arutha. Het spijt me zo dat je je geluk nooit hebt kunnen vinden.' Ze had zoveel meer tegen haar broer te zeggen. Het was bijna zoals altijd, ze raakte niet uitgepraat als ze bij hem was. Altijd was er wel weer iets dat ze nog kon vertellen. Dat was nu voorbij. Haar vertrouwenspersoon, haar zielsverwant, degene die altijd begreep waar ze het over had, zweeg nu. In de tijd dat ze zijn borst nog op en neer zag gaan, hield Adelaide zichzelf krampachtig bij elkaar. Toen de laatste zucht Arutha's mond verliet, kon ze het niet meer binnen houden. Jammerend trok ze haar tweelingbroer tegen haar borst en hield ze hem als een klein kind in haar armen.

'Dankjewel David.' Agathe glimlachte zwakjes naar haar oudste broer en kneep kort in zijn boven arm. Ze wist dat Dorian het erg zou waarderen en mocht Iwone er ooit achter komen zou dit haar op z'n minst gerust kunnen stellen. Bovendien verdiende Tobias het. Agathe had hem altijd als zeer bekwame wachter gekend. En nog zo jong. Ze draaide zich om toen ze Iwone hoorde en liet haar bij Henry,maar pakte uiteindelijk toch medelevend haar hand vast. 'Gregoire, David, waarom gaan jullie niet met z'n tweeën? Anders wordt het vast te druk. Gytha en ik houden het hier in de gaten.' Ze richtte zich tot haar vriendin. 'Als er iets is wat we voor jullie kunnen doen, laat het me alsjeblieft weten, Iwone.'

Thomas glimlachte naar zijn vader en knikte uiteindelijk. 'We- Ik heb haar al eens mee genomen, naar de tuinen. Ze-' Thom glimlachte zelfbewust naar zijn vader en besloot maar niet verder te stotteren. Hij zag Iwone het vertrek uit gaan en keek zijn vader toen nerveus maar serieus aan. 'Zeg het maar, vader. Is er nog iets dat ik aan moeder moet zeggen? Of misschien tegen de twee kleine thuis?' Hij wachtte geduldig op het antwoord van zijn vader terwijl hij de deur in de gaten hield. Het zou vervelend zijn als iemand hen midden in hun gesprek zou storen. Thom snapte namelijk niet waarom Iwone dit niet had mogen horen.

Leo keek of zijn dochter de kamer had verlaten en focuste zich op zijn zoon. 'Als je het Halley meisje echt leuk vind... zorg dat je haar hand krijgt, vraag toestemming aan David en herstel de familieband die kapot is gegaan toen David afstand nam van Iwone en Henry.' zei hij tegen zijn zoon en ademde zwaar in en uit. 'Zorg goed voor je zusje en je neefje. Zorg dat ze een liefhebbende man vind, iemand die echt van haar houdt en niet enkel aan politiek denkt. Let op je broertjes, bereid ze voor op alles waar ze voorbereid op moeten zijn en alsjeblieft, jongen, zorg dat je moeder niet wegkwijnt in verdriet. Natuurlijk mag ze rouwen, maar zorg dat ze verdergaat.' Hij dacht diep na of hij nog iets wilde zeggen. Er was nog één ding, waarvan hij wilde dat Thomas hem dat zou beloven. 'Vertel Iwone dat ik per ongelijk ben geraakt, mocht ze ernaar vragen. Dat mijn belofte was dat ik William snel weer zou zien. Ik wil niet dat ze weet dat ik enkel David heb beschermt, ze hoeft niet te weten dat dat de reden is, dat ze daardoor nog meer verdriet heeft. En knoop het David in zijn oren dat ik er niet voor niets tussen gesprongen ben, hij moet ervoor zorgen dat ik niet voor niets z'n leven heb gered.'

Alistair slikte de brok in zijn keel weg en liet zichzelf op zijn knieën zakken naast het bed. Hij sloeg zijn armen om Adelaide heen, en dus min of meer ook om Arutha. Ook zijn wangen werden langzaam nat, al huilde hij geluidloos. Hij kon het nog niet bevatten dat zijn broertje er niet meer was. Arutha was wel de laatste die het verdiende, hij was een goede knul, een jongen die het altijd goed wilde doen, een jongen die geen vroegtijdige dood verdiende. 'Hij is nu op een goede plek..' zei hij zachtjes en keek Adelaide aan.

David keek naar Gregoire en keek naar Agathe en Gytha. 'Weten jullie het zeker?' Hij schaamde zich, door hem lag Leonard op sterven. Als David niet had beslist om naar dat plein te gaan, dan liep hij nu nog vrolijk rond. Hij gaf zichzelf de schuld van alles wat er vandaag gebeurd was. Gelukkig was zijn familie ongedeerd gebleven. Nog steeds had hij zijn zoon op zijn arm zitten. Nog steeds leek hij gefascineerd te zijn door Davids uitrusting, en keek dan ook niet echt tevreden toen David hem aan Agathe gaf. 'Tante Agathe vind het vast niet erg om even op je te passen.' zei hij met een glimlach en keek naar Gregoire. 'Laten we dan maar gaan, voor we te laat zijn.'

Iwone keek naar haar vervlochten hand met Agathe en sloeg daarna haar armen om haar vriendin heen. 'Bedankt Agathe,' zei ze dankbaar en glimlachte zwakjes naar haar vriendin, 'dan laten we het weten.' Ze streelde geruststellend met haar duim over Henry's wangetje en keek toen naar David en Gregoire. 'Kom maar mee,' zei ze, terwijl ze naar het vertrek van haar vader gebaarde, 'Thomas is bij mijn vader gebleven.' Ze hoopte dat ze niet zou storen. Het was haar niet ontgaan dat Leonard onder vier ogen had willen spreken met Thomas. 'Papa, David en Gregoire zijn hier,' zei ze, waarna ze meteen weer naast het bed ging staan om haar vaders hand vast te houden. Toch maakte ze ook plek voor David en Gregoire en keek ze hen bemoedigend aan.

Gregoire knikte instemmend op de woorden van David en legde zijn hand op zijn broers rug. 'Laten we maar gaan. Leid ons maar de weg, Iwone,' zei hij met een geruststellende glimlach. Ondertussen waren zijn gedachten weggedreven bij het aanzicht van David en zijn zoon. Hoe zou het met Melynda gaan? Het huis waarin ze verbleef lag precies aan het plein en hij kon enkel hopen dat ze binnen was gebleven. Afwachtend ging hij het vertrek van Leonard binnen en ging hij aan zijn voeteneind staan. 'Jeetje, Leo, je hebt er weleens beter uit gezien,' zei hij met zwakke stem en glimlach, waarna hij geruststellend op zijn been klopte.