Eetzaal

'Laten we zeggen dat ik mijn belofte aan William niet heb gebroken.' Hij wist niet hoe Iwone zou reageren als hij vertelde dat hij de pijl voor David op had gevangen. 'Lieverd.. iedereen met een beetje verstand weet dat als deze pijl eruit gaat, ik er niet meer ben.' Hij hoestte wat en keek om naar zijn zoon. 'Is er hier niet ergens wijn?' vroeg hij zich hardop af en keek vervolgens weer terug naar zijn dochter. 'En perkament met een veer... ik heb perkament en een veer nodig.' zei hij vastberaden. Hij kon Evangeline misschien niet meer zien, maar hij kon haar wel schrijven, hij wilde niet dat zijn kinderen zijn afscheid door moesten geven, hij wilde dat zijn vrouw ze zelf kon lezen.

'Dat is de reden waarom het beter is dat ze het niet weet,' zei Dorian vluchtig en pakte haar beide handen vast. 'Je kan het haar echt niet vertellen. Ik heb het beloofd.' Door haar aanrakingen ontspande hij lichtelijk, maar pas bij haar woorden zuchtte hij opgelucht. Toch bleef er wat verontrusting in zijn gezicht hangen. 'Oké? Agathe…' Hij keek haar doordringend aan, maar dacht al snel na over Gregoire en David. 'Ze waren nog op het plein toen ik wegging. David- hij was in gevecht met een rebel.'

Thomas' blik verstrakte toen hij aanhoorde hoe zijn vader uitlegde wat er was gebeurd. Waarom was hij ook zo stom geweest om naar de vrouwen te gaan? Ze hadden zich prima gered zonder hem met Edmund. 'Ik zal om wijn vragen.' Hij verdween naar de deur en stuurde een bediende om een flinke kruik droomwijn, die hopelijk ook de pijn zou verlichten. Ook perkament en een veer liet hij brengen. Pas toen ze gebracht werden keerde hij terug naar het bed. Hij schonk een mok wijn in en gaf deze zwijgend aan zijn vader.

Adelaide vond steun door de greep van haar oudste broer. Kort keek ze naar hem. Ze wisten allemaal dat Arutha het niet zou redden, dat het klaar was voor hem. Het deed haar daarom des te meer pijn om zijn woorden aan te horen. 'We gaan terug naar huis. Als jij er boven op komt, we gaan meteen terug naar het Oosten. Het spijt me dat ik je mee heb gesleurd, het spijt me zo. Maar laat me niet alleen! Arutha, je kunt me niet achter laten. We zijn samen op de wereld gekomen-' Ze staakte haar woorden, omdat de tranen haar onverstaanbaar maakten. 'Droomwijn! Waarom brengt er niemand verdomme droomwijn!?' riep ze boos uit.

Iwone moest desondanks alle treurnis toch glimlachen toen haar vader om wijn vroeg. Ze legde haar armen op het bed en legde daarop weer haar kin, om zo haar vader goed te bekijken. 'Als je hulp met schrijven nodig hebt, dan wil ik je met alle liefde helpen, papa.' Ze schonk ook een glas wijn voor haar broer in en zelfs een klein laagje voor haar zelf. Nog steeds stond ze te trillen van alle gebeurtenissen en vooral door haar vader. Ze negeerde de woorden van haar vader dat hij zou overlijden en bleef hangen aan dat kleine beetje hoop dat hij erbovenop zou komen. Ondertussen dacht ze na wat de belofte aan William geweest kon zijn.

'Nee, nee lieverd dit moet ik zelf doen.' Hij kreunde van de pijn toen hij overeind kwam en pakte de veer vast. Zijn vingers trilde, maar niet zo erg dat zijn handschrift onleesbaar werd. Evangeline zou zijn kraaienpoten altijd wel kunnen ontcijferen, of hij nou trilde of niet. Het was geen lange brief, maar het was naar volledige waarheid geschreven. Nog één keer verklaarde hij zijn liefde voor haar, net zoals toen ze trouwde. Het waren zijn exacte woorden, enkel nu had hij er iets anders achter geschreven. Toen hij klaar was, legde hij de veer weg en zakte hij weer terug in de kussens. 'Waar is die wijn?' vroeg hij, terwijl hij het glas op het nachtkastje zag staan en deze pakte. 'Niets gaat er boven een goed glas wijn.' zei hij, voordat hij het glas leeg dronk en hem weer neerzette. 'Als jullie terug in Tyrosh zijn, geef deze brief aan jullie moeder oké.' Hij wees naar het perkament en keek Thom aan. 'En zorg goed voor haar wil je, laat haar niet weg kwijnen van verdriet.'

Constance knikte instemmend. Edmund was altijd degene die dit soort dingen wist te bedenken. Even glimlachte ze naar de kinderen toen ze weg liepen, maar al snel viel haar gezicht weer. 'Ik weet niet of ik mezelf dit kan vergeven,' zei ze na een lange stilte. Constance verwachtte niet per se een reactie van hem, maar ze dacht dat ze het tegen hem kon zeggen en dat hij het wel zou begrijpen. 'Waar is Ayira toch?' vervolgde ze gefrustreerd waarna ze opstond. 'En David! Verdomme, kan hij eens verstandig handelen en niet de held uit gaan hangen?' Ze sloeg met haar vuist op een tafel en greep vervolgens naar haar hoofd.

Edmund keek haar aan. Hij wist precies wat ze voelde. Hij had het zijn vader beloofd. Hij had beloofd dat hij iedereen veilig in het kasteel zou krijgen en hij had gefaald. Hij knikte enkel en haalde zijn schouders op. 'Ayira redt zich wel, en David ook..' mompelde hij. 'Kijk, daar zijn ze al.' Hij wees naar David, die samen met Gregoire en Ayira binnen kwam. 'En het ziet er naar uit dat ze vrij ongedeerd zijn.' Hij had niet anders verwacht. Ayira kon wel voor zichzelf zorgen, dat was nu maar weer eens bewezen.

Thom trok wit weg toen hij zijn vader hoorde kreunen en de pijn op zijn gezicht zag. Afwezig volgde hij de hand van zijn vader die over het papier schreef. Hoe lang zou het duren voor hen moeder het nieuws te horen zou krijgen? De snelste raaf zou het Noorden nog niet eens binnen enkele dagen bereiken. Hij schrok op uit zijn gedachten toen Leonard weer sprak en nam de brief van hem over. 'Dat beloven we, vader.' Hij schonk het glas van zijn vader nog eens vol terwijl hij Iwone aankeek. Uit zijn eigen glas nam hij een kleine slok, maar hij kon het zich niet opbrengen om werkelijk wat te drinken. Hij schraapte zijn keel en kuchte zacht. 'Wa- Wat wilt u dat we straks doen met uw- Wilt u terug naar het Noorden?' Hij kon er nog niet over nadenken, maar hij moest wel.

Een laatste kind. Donovan slikte bij die gedachte en sloot kort zijn ogen. 'We hebben prachtige kinderen, vind je dat ook niet? Dat hebben we prima gedaan, niet? En Ayira is terug. Zoveel prachtige kinderen bijeen.' Hij negeerde haar woorden en hielp haar met het wegvegen van het natte haar. Met de mouw van zijn onderblouse depte hij tevens het zweet weg en keek hij liefdevol in haar prachtige ogen. 'Moet je eens voorstellen hoe mooi onze kleinkinderen zullen zijn, met die perfecte genen. Ze zullen vast stuk voor stuk met een zwaard overweg kunnen en ze zullen jouw intelligentie hebben. Ze komen vast snel. Constance slaat zo een man aan de haak en Edmund vindt een lief meisje dat boeken voor hem kan voor lezen. En stel je eens voor als de jongsten volwassen worden. Ze staan vast voor hen in de rij.' Donovan kon niet anders dan door praten. Hij wilde de toekomst met haar delen en als dat niet echt fysiek met haar kon, dan liever nu op dit moment en op deze manier.

Leo keek nogmaals naar zijn dochter en pakte haar hand beet. ‘Huil niet, lieve Iwone. Ik heb een mooi leven gehad. Ik ben getrouwd met een prachtige vrouw. Ik heb prachtige zoons gekregen, maar een nog prachtigere dochter.’ Hij wilde zich naar haar toe draaien, maar hij kon zich haast niet meer bewegen. De wijn van net verlichtte de pijn iets, maar nog niet genoeg om het bonken in zijn schouder niet meer te voelen. Hij had nog steeds haar hand vast, toen hij zich naar zijn zoon keerde. ‘Natuurlijk wil ik terug naar het Noorden, je denkt toch niet dat ik begraven wil worden in deze woestijn.’ Hij gunde zijn zoon een glimlach en zuchtte diep in en uit. ‘Ik had altijd gedacht dat ik vredig zou gaan, in mijn slaap, als ik tachtig zou zijn en prachtige kleinkinderen had rondrennen.’ Het was nooit zijn plan geweest om te sterven op het slagveld. ‘Dat ik je moeder goedenacht zou wensen en vervolgens zou wakker worden op een plek die ik nooit meer zou willen verlaten.’ Als hij aan Evangeline dacht, voelde hij de tranen achter zijn ogen branden, maar hij mocht geen tranen laten zien van zichzelf. Zijn adem stokte af en toe en steeds vaker werden zijn zinnen onderbroken door zijn gehoest. ‘Thom, ik ben blij dat ik je nog gezien heb, dat je terug bent gekomen.’ Hij had er niet aan moeten denken om te gaan zonder zijn zoon nog te hebben gezien. ‘En Iwone… mijn kleine meisje, mijn Iwone.’ Hij glimlachte zwakjes en streek met zijn vingers langs haar wang. ‘Je bent zo’n prachtige jonge vrouw, je wilt niet weten hoe trots ik op je ben.’ Hij voelde hoe er een brok in zijn keel ontstond. ‘Zeg tegen je moeder, zeg tegen haar dat ik van haar hou. Zelfs als ik er niet meer ben, dat ik haar voor altijd in mijn hart mee zal dragen. Dat ze de meest beeldschone vrouw is en dat ik op haar zal wachten. Zelfs al duurt het nog een eeuwigheid. Mijn hart zal altijd aan haar toevertrouwd zijn.’ Hij voelde hoe er een paar tranen uit zijn ooghoeken ontglipten. ‘Zeg haar dat ik altijd bij haar zal zijn, dat ik over haar zal waken en dat ik haar zal beschermen tegen de gevaren in deze wereld, oké. Iwone, wil je dat voor me doen? Beloof je het me?’

Arutha keek zijn zus met een wanhopige blik aan en hield stevig haar hand vast. Hij wilde niet weggaan, hij wilde niet sterven en zijn tweelingzus en broer achterlaten. Adelaide's gepijnigde gezicht raakte hem recht in zijn hart. Hij gebaarde dat ze nog dichter bij hem moest komen zitten en hij glimlachte zwakjes naar haar. 'Ik hou van je, Adelaide. Maar het ergste wat je me aan kan doen, is- is tranen uiten over mij. Nu en na mijn dood. Want misschien red ik het nog enkele dagen, maar ik ga het Oosten niet meer bereiken.' Er kwamen ook tranen in zijn ogen toen hij zich echt besefte dat hij zou overlijden.

Jillian sloot haar ogen, terwijl ze zachtjes snikte, en sloeg haar hand voor haar mond. Ze wilde niet dat haar kinderen haar zouden horen, maar om Donovan zo over de toekomst te horen praten, die zij niet meer zou beleven, deed haar meer pijn dan dat ze ooit had gevoeld. 'Onze kleinkinderen zullen inderdaad prachtig zijn. En ook de kleintjes zullen tot prachtige kinderen uitgroeien,' glimlachte ze vol geluk door haar tranen heen. Daarna legde ze haar handen op zijn wangen en trok ze voorzichtig zijn gezicht naar haar toe, om zacht zijn lippen te kussen. 'En jij zal nog vele jaren heersen. En- en de jongste meisjes hebben een moeder nodig. Iemand die ze kan geruststellen als ze volwassen vrouwen worden. Iemand waarmee je nogmaals gelukkig kan worden.' Ze glimlachte naar hem, maar begon al snel weer bloed op te hoesten. 'Kan je zo de kinderen roepen?'

Iwone's wangen waren doorweekt door de tranen en, nadat haar vader klaar was met schrijven, pakte ze onmiddellijk zijn hand weer stevig vast. Haar ogen keken strak in die van haar vader, terwijl hij sprak, en liefdevol bleef ze hem aan kijken. 'Ik beloof het, papa, ik beloof het. Ik zal het allemaal aan mama vertellen.' Er ontsnapte een snik uit haar mond en ze legde haar gezicht in zijn nek, terwijl ze voorzichtig haar armen om hem heen sloeg, zodat hij geen pijn zou hebben. 'Ik hou zoveel van je, papa,' fluisterde ze, 'en ik had je dat einde zo erg toegewenst. Ik ga je echt zo verschrikkelijk missen.' Even hief ze haar gezicht op en gebaarde ze dat Thomas ook moest komen. Daarna keek ze haar vader weer aan. 'Papa… Weet je nog hoe je me altijd beschermde tegen al mijn grote broers? Hoe je elke dag nieuwe bloemen voor mama liet plukken? Of hoe je altijd met William grapjes maakte en alle kinderen en bedienden aan het lachen kon krijgen?' Ze slikte moeizaam, maar bleef glimlachen. 'Of hoe je Henry voor het eerst vast hield? En mij begeleidde naar het altaar? Of hoe gelukkig je was toen Thomas weer terug kwam na al het reizen?'

Ayira kwam met opgeheven hoofd het kasteel in lopen en had haar handen in haar zij gezet. Haar ouders zouden vast trots op haar zijn dat ze de koning had gered en dat ze indirect ervoor had gezorgd dat alle vrouwen heelhuids naar het kasteel waren gebracht. Na even gezocht te hebben, zag ze haar broer en zus zitten, beiden met lange hoofden. Ze rouwden vast om Leonard, de landheer uit het Noorden. 'Hoe gaat het met Leonard?' vroeg ze bezorgd, terwijl ze naast hen ging zitten. 'En zijn er verder eigenlijk nog gewonden gevallen in de families? Ik heb trouwens de koning gered.' Met een trotse blik keek ze de twee aan.

Agathe fronste, maar knikte. 'Ik zal het haar niet vertellen.' Waarom haar dat verboden werd wist ze niet precies, maar ze besloot niet aan Dorian te twijfelen. 'Het gaat goed, echt, maak je geen zorgen.' Met een glimlach legde ze zijn hand op haar buik en boog ze naar voren om een kus op zijn lippen te drukken. Juist toen Dorian vertelde dat haar broers op het plein waren gebleven, hoorde ze een rumoer en zag ze zowel David als Gregoire binnen komen. Ze zuchtte opgelucht uit en nam haar man mee naar de ingang van de eetzaal, waar ze Gregoire om de nek vloog.

'Ik heb mijn geluk al gehad, Jillian. Laat de rest maar bewaren voor onze kinderen. Jij bent de enige met wie ik me ooit aan huwelijk durfde te wagen en de enige met wie ik mijn geluk heb willen delen.' Donovan kuste haar nogmaals zacht en streek door haar lichte haren. Het hoofd waar hij iedere ochtend naast wakker was geworden. Zorgvuldig depte hij het bloed dat ze ophoestte weg. 'Ja, natuurlijk, maar kom eerst even op adem.' Hij wachtte geduldig nog enkele tellen en suste haar zachtjes. In gedachten sloot hij de toekomstbeelden zonder zijn geliefde vrouw uit. Daar moest hij maar aan denken als dit over was. Voor nu kon dat nog niet.

Thomas was weer bij het bed geknield en greep de ene vrije hand van zijn vader vast. In tegendeel tot Iwone, was hij voornamelijk stil. De woorden kreeg hij niet uit zijn mond of over zijn lippen. Ze bleven allemaal steken. Wat moest hij met Devon doen? En hoe ging het nu verder hier? Werd er van hem verwacht dat hij het Noorden zou leiden? Thom durfde het niet te vragen. Angstig luisterde hij naar alle woorden en probeerde er uit te halen wat ze hierna moesten doen. Hoe konden ze na hun vaders dood verder gaan? De vraag bleef zich herhalen en getergd keek hij naar het lijkbleke gelaat van zijn vader. Was hij nu maar veel eerder teruggekomen van zijn reis, dan hadden ze in ieder geval meer tijd gehad dan nu. Was dit zijn straf omdat hij nu pas zijn verantwoordelijkheden en taken als adellijke zoon had opgenomen? Thom legde zijn hoofd in een wanhopig gebaar op de dekens en verborg zo zijn gezicht.

Jillian keek hem aan en streek teder met haar vingers over zijn wang heen, terwijl ze weer op adem probeerde te komen. Ze dacht aan haar jongste kinderen, hoe ze nu zonder moeder zouden opgroeien. Misschien zullen hun allerkleinste dochter en zoon haar niet eens meer herinneren als ze groot zijn. En ze had zo graag een kleinkind in haar armen willen hebben of haar oudste kinderen naar het altaar willen zien lopen. Of met Donovan samen oud worden en de heerschappij aan hun kinderen, de volgende generatie, doorgeven. 'Ik hoop dat de meiden niet te erg geschrokken zijn,' zei ze bezorgd, terwijl ze fronste. 'En dat Constance en Edmund zich niet schuldig voelen. Het was mijn eigen fout.'

Gregoire had inmiddels zijn arm verbonden met een reep stof van zijn uitrusting en kwam zo het kasteel in lopen. Onmiddellijk zocht hij naar de kamer van Leonard, maar voordat hij ook maar een stap had kunnen zetten, werd hij om de hals gevlogen door Agathe. Ondanks de pijn omhelsde hij haar ook stevig en drukte hij een kus op haar wang. 'Pas op voor mijn arm,' lachte hij zwakjes, waarna hij van haar buik naar haar gezicht keek. 'Ben je nog heelhuids? En Dorian ook? En Gytha, hoe gaat het met Gytha? Hoe- hoe is het nu met Leonard?'

Donovan bestudeerde met zijn diepe frons haar gezicht terwijl ze haar adem weer reguleerde. Hij herinnerde zich nog de eerste keer dat hij haar zag, met haar verschrikkelijke eerste man. Een gek, zoals nooit eerder gekend in het Zuiden. Don hoopte dat hij er goed aan had gedaan om Jillian van hem te verlossen, als dat al was wat hij gedaan had. 'Ik neem het ze ook niet kwalijk. Het was één grote chaos. Niemand had een kans. En ik weet hoe goed jij jezelf kan verdedigen.' Glimlachend leunde hij naar voren en legde zijn hoofd op het hare. 'Zal ik de kinderen er maar bij roepen?' Misschien kon Jillian de schuld uit het hoofd van Edmund en Constance praten. Donovan kon al voorspellen hoe ze zich zouden voelen, hij kende het gevoel maar al te goed.

Bezorgd keek Agathe naar de arm van haar broer. 'Oh, Greg. Is het erg?' Voorzichtig bekeek ze de stof rondom zijn arm, maar zag dat het bloed er al door heen begon te sijpelen. 'Je moet het laten hechten.' Toen ze een geneesheer zocht met haar ogen, zag ze ook David en stapte ze met een glimlach op hem af. 'Gelukkig maar,' verzuchtte ze nadat ze hem een kus op zijn wang had gedrukt. 'Ik ben oké. Dorian en Gytha ook. Ze past nu op Henry. Thomas en Iwone zijn bij hun vader. Ik geloof dat het er niet naar uit ziet dat hij het gaat redden. Ze durven de pijl niet uit te trekken.' Een donkere schaduw gleed over haar gezicht. Het voelde vreselijk dat Leonard Storm, de goede vriend van haar vader, de vader van haar vriendin, dat hij nu hetzelfde lot vond.

Gregoire bekeek ook zijn arm en haalde zijn schouders op. 'Niet dodelijk of zo erg als de pijl van de vorige keer. Maar ik denk dat wat hechtingen wel handig zijn,' gaf hij schaapachtig toe, maar werd stil toen Agathe het over Leonard had. Hij had de man altijd als zijn oom beschouwd en na de dood van zijn vader zelfs als tweede vader. 'Hij sprong voor David,' zei hij zachtjes en keek triest naar zijn broer. Hij kon zich nauwelijks bedenken hoe schuldig David zich wel moest voelen. 'Denk je dat hij het fijn vindt als we nog langskomen? Of zou hij alleen met Iwone en Thomas willen zijn?' Ondertussen waren ze naar Gytha gelopen, zodat ze niet alleen stond.

Constance keek met een zucht toe hoe de twee broers en haar eigen zuster de zaal binnen kwamen. 'Natuurlijk, Ayira is verdomme zo roekeloos dat zelfs de Goden haar niet bij kunnen houden of raken.' Ze had nooit om kunnen gaan met de kanten van haar zus die zo op die van haar leken. 'Thomas en Iwone nemen nu afscheid van hem. Hij gaat het niet lang vol houden.' Constance keek met een miserabele uitdrukking naar de trotse houding van Ayira. 'Onze moeder is helaas niet gered door iets of iemand.' Ze stond op en sloeg haar armen gegriefd over elkaar. 'Vader is nu bij haar.'

Jillian glimlachte bij zijn aanrakingen en sloot haar ogen. Ze had nog steeds stevig zijn handen vast. 'Donovan, je bent het beste wat mij ooit is overkomen in dit leven. Ik hou zielsveel van je,' fluisterde ze, waarna ze hem nog een kus gaf. Daarna opende ze haar ogen en raapte ze al haar kracht bijeen om opgewekt te zijn voor haar kinderen. Ze wilde niet huilen ten overstaan van hen. De kleintjes zouden het niet begrijpen. 'Ja, graag. Zouden de bediendes ook de kleintjes kunnen halen? Ik wil ze zo graag nog zien.' Met een doekje haalde ze de laatste bloedspetters van haar gezicht af, terwijl ze Donovan bezorgd aan keek. 'Hoe gaat het met Leonard?'