Eetzaal

Gregoire moest opnieuw hartelijk lachen bij haar stootje en pakte een nieuw glas wijn van een dienblad af. 'Ik geloof er helemaal niets van,' grinnikte hij en maakte enkele dansstappen. Hij had al wat wijn op en begon zich wat lichter in zijn hoofd te voelen. 'Agathe en ik oefenden vroeger altijd met dansen. Serieus Gytha, als iemand van onze familie goed kan dansen, dan ben ik het wel. Mam wil mij áltijd als danspartner op feestjes. Pap kon er helemaal niets van.' Hij knipoogde naar zijn zusje, zodat ze beiden niet weemoedig zouden worden door het noemen van hun vader, en dronk van zijn wijn.

David keek haar kort aan bij haar vraag en twijfelde wat hij tegen haar moest zeggen. Niet dat het veel uitmaakte: als ze erachter wilde komen, gebeurde dat toch wel, iedereen in Tarth wist wat er gebeurd was met hem in de afgelopen jaren. 'Naast koning worden, getrouwd zijn met een vrouw en vervolgens weer gescheiden zijn van die vrouw, niet echt veel.' Hij grijnsde schaapachtig, al vond hij het alles behalve grappig.

'Ach, tegenslagen moeten ook altijd ingecalculeerd worden. Ik had trouwens ook niet verwacht dat de koning meteen vrij zou zijn voor een praatje met mij, maar ik krijg mijn tijd nog wel. Dit is bovendien nog niet eens mijn grote plan.' Ze glimlachte op naar Alistair. 'Ik heb hier genoeg plezier, maar jij, daarentegen, daar twijfel ik over.' Onderzoekend bekeek ze haar oudste broer. 'Wat ben jij van plan hier allemaal te doen?' Haar ogen gleden over de dansende mensen en nauwkeurig hield ze de koning met de Rabbion dochter in de gaten.

'Laten we er nu maar voor zorgen dat je geen spijt hebt dat je hier gekomen bent.' Glimlachend keek Constance naar Iwone. 'Hij kruipt? Dat moet vast een ramp zijn. Is hij net zo nieuwsgierig en energiek als zijn moeder?' Ze kon zich niet voorstellen hoe vervelend een kleine versie van Iwone wel niet moest zijn. 'Het gaat stukken beter.' Constance zou niet snel toegeven dat haar herstel stroef verliep. Ze kon nog steeds haar oude hobby van het boogschieten volledig oppakken. En ze was zo snel moe, ongelofelijk.

Gytha rolde met haar ogen. 'Jij denkt altijd dat je overal het beste in bent Gregoire.' klaagde ze. 'Maar we zullen zien. Ik zal bewijzen dat je er niets van kan.' verzekerde ze hem gniffelend en keek de zaal rond. Ze zag haar oudste broer praten met één van de dochters van de Rabbion's, maar veel wist ze niet over haar: ze was een paar jaar geleden blijkbaar weggestuurd en sindsdien had niemand het meer over haar, tot laatst. Er gingen allerlei roddels over haar rond, maar Gytha vond het onzin. 'David lijkt het naar zijn zin te hebben.' zei ze, terwijl ze zijn kant op knikte en Gregoire's commentaar afwachtte.

Ayira keek hem aandachtig aan tijdens zijn woorden en stootte toen zacht met een klein glimlachje haar elleboog in zijn zij. 'Dat is dan een goede reden om het de volgende keer béter te doen. En nu te vieren dat je helemaal aan niemand vast zit!' Ze tikte met haar glas tegen de zijne aan en nam een flinke slok. Ze had ook met een man moeten optrekken om weer naar Tarth te kunnen reizen. Zonder geld of iets was ze nogal wanhopig geweest en ze had haar lichaam als een mooi betaalmiddel gebruikt voor alle luxe die hij haar verschafte.

Thom had er aardig wat moeite mee gehad om weer terug te vallen in het bestaan van een adellijke prins. Zeker in het Noorden had het hem veel moeite gekost om tussen de kleine en verfijnde adel te passen. Maar hier in Lorath werd hij omringd door grote mannelijke en vrouwelijke beren die ook niet allemaal even goed op de hoogte waren van de etiquetten. Thomas vond het geweldig hier te zijn. Vooral omdat hij ook zoveel bekende gezichten zag. Grijnzend besloop hij dé prins van het Zuiden en sloeg hij zijn armen om hem heen. 'Gregoire! Bij de goden, dat is eeuwen geleden!' Zijn blik gleed geamuseerd naar de jonge vrouw naast hem. 'En-,' stamelend probeerde hij op de naam van de Halley dochter te komen.

'Waarom denk je dat ik me hier niet zou vermaken?' vroeg hij met een glimlach rond zijn lippen aan haar. 'Ik vermaak me hier prima, ik heb genoeg te doen.' Wat hij precies ging doen, deelde hij zelfs niet met zijn eigen bloed: er waren dingen die hij wilde uitproberen hier in het Zuiden, tijdens de vergaderingen en hoe minder mensen er vanaf wisten, hoe beter het was.

Iwone gooide haar handen met een slakende zucht in de lucht, terwijl ze moest lachen. 'Het is ook een ramp! Hij pakt alles op, probeert het dan op te eten, gooit het dan weer aan de kant, kruipt als een dweil over de vloer, zodat hij helemaal vies is… Ja, daarin heeft hij veel van me weg. Ik heb van Katarina gehoord dat David vroeger veel rustiger was.' Iwone pakte haar glas wijn van de tafel af en nam er voorzichtig een slokje van. Gelukkig stonden er geen mensen dichtbij en kon ze dus samenzweerderig naar Constance buigen. 'En, heb je Anthony al gezien?' giechelde ze.

Zoals altijd stond Agathe er alleen voor tijdens dit soort feesten. Dorian zat nog altijd niet bij haar aan tafel (?), maar hielp meestal met de wacht. Ze was haar familie ook al snel uit het zich verloren en stond alleen te genieten van de geanimeerde massa. Uiteindelijk zag ze dat ze niet de enige persoon was die haar familie kwijt was geraakt. Met een glimlach liep ze op Edmund Rabbion af en begroette ze hem met een vriendschappelijk kus op zijn beiden wangen. 'Edmund, wat goed om je weer te zien.' Glunderend hield ze één van zijn handen vast.

David keek haar aan en knikte. 'Laten we daar op drinken.' zei hij met een kleine glimlach en dronk een paar slokken wijn. Hij was er alles behalve blij mee dat hij geen vrouw aan zijn zijde had op dit moment. Iwone had haar kans gehad: hij had haar meegevraagd, terug naar Evenfall en opnieuw te beginnen, maar ze had geweigerd. Zijn "zoon" was in zijn ogen zijn zoon niet meer. Hij zou hem alles behalve erkennen, die kans hadden ze gehad. 'Maar ik moet nog even met iemand spreken. Ik zie je vanavond vast nog wel.' Hij had geen zin om het over zijn privé leven te hebben met haar, dus kon hij er maar beter tussenuit knijpen voor ze met meer vragen aan kwam zetten.

Gregoire grinnikte en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Gytha, ik ben ook overal de beste in!' lachte hij, terwijl zijn blik ondertussen afgleed naar David en Ayira. Ze was van zijn leeftijd, dus had hij vroeger nog weleens met hem gespeeld. Hij verdacht zijn vader er ook van dat hij ze uitgehuwelijkt had, als ze niet van het hof was weggestuurd. 'Inderdaad,' mompelde Gregoire en grinnikte toen, 'ik hoop dat hij eindelijk, door wie dan ook in deze zaal, wat afleiding van zijn werk zal krijgen.' Toen hij opeens van achteren werd vastgepakt, probeerde hij achterom te kijken, maar de stem verraadde hem al snel. 'Thom! Bij de goden, wat heb jij in het buitenland geslikt? Groeipillen?' lachte hij en sloeg zijn arm om zijn vriend heen.

Edmund keek blij verrast op toen Agathe Halley voor zijn neus stond en begroette haar eveneens. 'Agathe! Je ziet er goed uit, hoe gaat het met je?' zei hij enthousiast en keek naar de prachtige jurk die ze droeg. Agathe was altijd een fijn gezelschap en zeker op gelegenheden als deze: beide waren ze niet erg sociaal aangelegd op de manier dat ze op mensen afstapte. Dat was in ieder geval zijn kant van het verhaal: zolang mensen naar hem toe kwamen vond hij het prima, maar op ze afstappen deed hij zelf nooit. 'Hoe was de reis? Is alles goed verlopen?'

Ayira keek hem verbaasd aan, toen hij plotseling weg moest, en glimlachte overweldigd. 'Oké, ik spreek je later nog wel,' zei ze nog snel, voordat hij weg liep. Snel zette ze weer haar harde blik op, zodat het niet leek alsof dé koning haar afgepoeierd had…. wat hij wel had gedaan. Op het eerste gezicht kon ze niemand vinden om mee te praten, dus pakte ze nog een glas wijn en liep ze naar de zijkant van de zaal toe, waar ze iedereen weer goed kon bekijken.

Gytha keek verbaast om toen er ineens een brede kerel aan Gregoire's nek hing en moest zachtjes giechelen. Ze herkende hem niet van gezicht, maar zijn naam wist ze wel te plaatsen: hij was een Storm. 'Gytha Halley, aangenaam.' Ze maakte een klein buiginkje en stak haar hand uit zodat hij hier een kus op kon geven, precies volgens het boekje van haar Septa die haar alle manieren had geleerd. Ze had wel eens verhalen van Gregoire gehoord, dat hij de hele wereld had gezien.

Lachend luisterde Constance naar het verhaal van Iwone. Haar wenkbrauwen trokken echter samen bij het horen van Davids naam. Ze vergat steeds dat die man met deze geweldige vrouw een zoon had. En het was zo'n leuk jongetje. Grijnzend knikte Constance als antwoord op Iwone's vraag. 'Hij was al een week eerder, om alvast alles te regelen voor het bezoek van de koning natuurlijk.' Het was nog altijd vreemd om zo openlijk over hun relatie te spreken. Of in ieder geval te weten dat een enkeling er vanaf wist. 'En jou man, waar is hij?' grapte ze goedgezind.

Iwone merkte de blik van Constance niet op en keek over haar schouder of ze David kon vinden. Ze kon haast niet wachten om David over Henry te vertellen en hoe goed hij al kon kruipen. En vooral hoe hij met de dag meer op hem begon te lijken. 'Oh, dus jullie hebben heel veel tijd samen gehad!' glimlachte Iwone. Opnieuw keek ze of er iemand mee luisterde en vervolgde toen haar verhaal: 'Maar hoe staat het nu? Weet David er al van? Je ouders?' Iwone moest lachen bij haar vraag. 'Het gaat goed. Hij past nu op Henry.'

'Hebben wij ooit zoiets als rust gekend?' vroeg Donovan spottend aan zijn vrouw. Hij wilde er verder op in gaan en haar beloven dat ze die spoedig zouden krijgen, maar zag toen Leonard opduiken. Het was akelig dat er nu nog maar twee van de drie landheren van dezelfde generatie over waren. Donovan had daar steeds meer over na gedacht. 'Sorry dat we niet zoveel vis hadden voor jullie Noordenaars, maar wij doen het hier met wild.' Lachend sloeg hij op de schouder van Leonard. 'Het is fijn iedereen eens hier te hebben,' zei hij oprecht. 'Maar helaas niet voor festiviteiten. Hopelijk kunnen we het wel vriendelijk houden.'

Jillian zuchtte na de woorden van Donovan, maar toverde een glimlach op haar gezicht voor Leonard. Het was een goede man en nu zijn dochter zo'n goede band leek te hebben met Constance, kon ze steeds meer sympathie voor de familie Storm opbrengen. 'Leonard, aangenaam,' zei ze, terwijl ze een vriendelijk een kus op zijn wang drukte. 'Wat jammer dat Evangeline niet mee is gekomen. Ze had altijd zo'n goede kijk op onze tuin en hoe we deze vruchtbaarder konden maken.'

Trots zette Thomas zijn handen in zijn zij en benadrukte zo nog eens zijn breedte en lengte. 'Dat doet het zee leven met je. Maar jij bent ook aardig gegroeid. Ik hoorde dat je nu het leger aanvoerde? Ik heb veel gemist.' Met een moeilijke blik keek hij naar de uitgestoken hand van Gytha en onhandig pakte hij met zijn grote handen die van haar vast. 'En blijkbaar ook deze prachtige jonge dame.' Ze hadden elkaar vast eerder gezien, maar met zoveel leden van de hoge stand en het leeftijdsverschil hadden ze vast nooit samen gespeeld. Hij boog voorover om de huid te kussen en keek toen grinnikend van Gregoire naar Gytha. 'Het is geweldig al die bekende gezichten te zien.' Toen er een dienblad met drinken voorbij kwam pakte hij gretig een glas wijn en dronk er gulzig van.

'Geweldig en de reis was heerlijk. Oh, Edmund, ik heb nieuws. Maar vertel het niemand. David liet me alleen meegaan als mijn nieuws niet uit zou komen. Hij dacht dat ik dan groter risico zou lopen.' Ze had het belachelijk gevonden, maar als dat de voorwaarde was waaronder ze mee mocht, dan stemde ze er graag mee in. Voorzichtig streek ze langs de rode stof van haar jurk. Het kleed dat ze droeg waaierde net onder haar borst wijd uit zodat de contouren maar slecht te zien waren. Met een stralende blik legde ze haar beide handen op de zwelling op haar buik en keek ze Edmund afwachtend aan.

Leonard knikte. 'Daar zou ik me niet al te veel zorgen over maken Donovan, we zijn hier tenslotte allemaal voor hetzelfde doel.' Hij was ervan overtuigd dat de vergaderingen goed en zonder problemen zouden verlopen. Toen hij uitgesproken was richtte hij zich op Jillian die hij vriendelijk begroette. 'Evangeline heeft besloten om thuis te blijven bij de kleinste.' zei Leonard met een glimlach. 'Maar ik weet zeker dat ze bereid is om eens tussendoor langs te komen.'

Edmunds ogen werden groot van verbazing, maar hij voelde zich intens gelukkig voor Agathe. 'Agathe! Dat is geweldig nieuws!' zei hij enthousiast en omhelsde haar voorzichtig. 'Hoe lang weet je het al?' vroeg hij nieuwsgierig en keek haar met een grote glimlach aan. Hij wist dat ze al een langere tijd kinderen wilde en nu mocht ze zichzelf gelukkig prijzen met het feit dat ze zwanger was. 'Gefeliciteerd Agathe.'

Gytha moest lachen toen ze enige twijfel in zijn ogen zag en glimlachte bij zijn vriendelijke woorden. Ook zij wisselde haar lege glas in voor een volle en nipte er wat van. Ze vond wijn lekker, maar sommige waren voor haar veel te sterk van smaak. Uit beleefdheid zei ze er niets van, maar dan duurde het altijd even voor ze haar glas leeg had.

Gregoire keek geïmponeerd naar het lichaam van Thomas en zette ook zijn eigen handen in zijn zij, om zijn bouw nog een beetje te kunnen evenaren. 'Ja, sinds ongeveer twee jaar. Rond de tijd dat jij vertrok naar het buitenland.' Met een geamuseerde grijns keek hij naar Gytha en Thomas, terwijl hij verder bleef praten. 'Je wil niet wéten wat je allemaal hebt gemist, Thomas. Heeft je familie je al op de hoogte gebracht of moeten wij dat doen?' Gregoire knipoogde naar Gytha en dronk zijn zoveelste glas wijn op. 'Heb je de nieuwe gezichten ook al gezien?' vroeg hij, terwijl hij gebaarde naar de Mattiries.