De vertrekken van de Rabbions

[NEW]
Iwone stond met een brede glimlach voor het vertrek van haar vriendin. Ze had Constance al enkele dagen niet meer gesproken en ze had er vreselijke behoefte aan. Ook wilde ze weten hoe het nu met de verwondingen ging van Constance. De vorige keer had het er nog steeds niet goed uitgezien.... Toen de wachters haar herkende, lieten ze haar al snel naar binnen. Vluchtig ging Iwone de kamer in en zocht meteen Constance op. 'Constance?! Waar ben je?'

Constance keek verrast en met een glimlach op toen ze een bekende stem hoorde. Ze zat op het balkon, haar favoriete plekje nu haar helers hadden gezegd dat ze niet meer per se in bed hoefde te liggen. 'Hier, op het balkon.' Ze verhief haar stem, maar was zich er van bewust dat het nog steeds niet zoals daarvoor klonk. 'Vraag alsjeblieft of er wat brandewijn gebracht kan worden.'

Iwone wou al een sprintje nemen naar het balkon, maar kon zich net op tijd inhouden en zich wenden tot de dienstmeisjes. Zij beloofden dat ze de wijn zouden brengen en Iwone snelde snel naar het balkon toe. 'Constance!' begroette ze enthousiast en ze drukte een kus op haar vriendin's wang. 'Hoe gaat het met je? Lekker weer is het trouwens hè!' Ze nam er een stoel bij en bekeek Constance eens goed. Ze had al weer wat meer kleur, maar verder zag ze er nog erg zwak uit.

Constance legde met een glimlach een hand op Iwone's arm en gaf er een vriendschappelijk kneepje in. 'Goedemorgen, Iwone.' Ze keek toe hoe haar vriendin er een stoel bij pakte en tegenover haar kwam zitten. 'Het is prachtig weer. Nu kan ik gelukkig hier buiten zitten en naar de mensen staren in plaats van naar het plafond.' Ze had vanaf haar balkon een prima uitzicht op de stad. 'Het gaat beter nu ik tenminste mezelf aan en uit kan kleden. Of nouja-' Schamper wreef ze over haar kaak en keek ze Iwone aan. 'Hoe gaat het met jou?'

Iwone keek over het balkon uit naar het uitzicht dat Constance had. De Rabbions hadden uiteraard minder mooi gelegen vertrekken dan de Halleys, maar desondanks konden ze een groot deel van de zee en de stad zien. 'Met mij gaat het goed. En ik ben blij dat het met jou ook beter gaat. Wat is er nou eigenlijk gebeurd tijdens de aanslag? Heb je er een wond aan overgehouden of was het een pijl?' De eerste dagen wilden de helers niets loslaten en Iwone had nauwelijks tijd gehad om Constance te bezoeken. 'Constance, het spijt me dat ik niet eerder ben gekomen. Ik- ik had nogal wat om over na te denken.'

Constance ging ongemakkelijk wat rechter zitten en fronste. 'Ik had een zwaard van één van de gewonden toegeëigend en ben toen op de rebellen afgestormd. Het ging goed tot ik in een één-op-één gevecht terecht kwam. Die man raakt me hier, maar heeft gelukkig niet door kunnen steken.' Ze had haar hand op haar verband liggen en met haar blik nog steeds op het uitzicht gericht, zuchtte ze. Als ze niet naar achter was gegaan, had die man recht door haar borst gestoken. Constance richtte haar ogen op Iwone en trok een wenkbrauw op. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen.' Kort bestudeerde ze Iwone. 'Wat is er aan de hand?'

Iwone's ogen richtten zich op het verband en bezorgd fronste ze. 'En hoe staat het er nu voor? Zit er een diepe sneed? Is het gehecht?' Ondanks dat Iwone maar een kleine kennis had van wonden en geneeswijzen had ze na de aanslag meteen al kunnen zien dat de verwonding van Constance erg heftig was. Het was dan ook fijn om te zien dat het zo goed met haar ging. Iwone zuchtte en zakte dieper weg in haar stoel. Na een lange stilte opende ze haar mond. 'Het is David.'

Constance sprak niet graag over haar verwonding. Het voelde als een groot obstakel en een vervelende beperking. Voor nu dan. 'Ze hebben een deel weggehaald om infectie tegen te gaan. Het kon niet gehecht worden. Het moet gewoon op zichzelf helen en dat gaat prima.' Ze deed het maar af als of het niets was en hoopte dat dat gespreksonderwerp daarmee vermeden was. 'Het is ook altijd die David,' mompelde ze terwijl ze rechter ging zitten. 'Wat heeft hij nu gedaan, gezegd of wat dan ook?'

Bezorgd keek Iwone haar aan en ze kneep zacht in Constance's hand toen ze zag dat ze er moeite mee had. Door die onverschillige toon kon Iwone inmiddels heen kijken. 'Is het erg?' vroeg ze nog als laatste en schraapte toen haar keel bij de woorden van Constance. 'David heeft het aanbod gegeven dat ik mee terug mag naar Evenfall, zodat hij vaker bij Henry kan zijn,' zei ze langzaam. 'En ik weet nog niet wat ik ga kiezen.'

'Nee.' Constance weigerde simpelweg in te gaan op Iwone's bezorgdheid. Daar had ze genoeg van. Ze keek verbaasd op toen Iwone over David's voorstel sprak. 'Ho, wacht. Wat waren zijn voorwaarden? En waarom zou hij Henry-' Constance kneep haar ogen verdacht samen en schudde ongelovig haar hoofd. Iwone zou dat niet voor haar verborgen hebben, toch? Dat zou belachelijk zijn. 'Wat moet David met Henry?' vroeg op een veroordelende toon.

Iwone keek haar met grote ogen aan en realiseerde zich toen pas haar fout. Ze had Constance helemaal nog niet verteld dat Henry het kind van haar en David was. Moeizaam slikte ze en zocht ze haar moed bijeen om het te vertellen. 'David is de vader van Henry,' zei ze zachtjes en met bevende stem. Verontschuldigend keek ze haar vriendin aan. 'Ik heb David moeten zweren dat ik het aan niemand zou vertellen, Constance!'

Constance keek Iwone zwijgend en met een frons aan. Het duurde even voor ze de informatie verwerkt had en er redelijk op kon reageren. 'Het kan me niet schelen dat je me het niet verteld hebt, maar het kan verdomme wel schelen dat David de vader is? En hij wist het? En hij vraagt je nu pas om terug te komen naar Evenfall? Sinds wanneer weet hij het?' Constance niet geloven dat David stom genoeg was om zijn erfgenaam niet mee naar Evenfall te nemen en te beschermen en voor te bereiden op het koningschap.

Iwone schudde haar hoofd en zuchtte. 'Nee, ik kwam er pas achter dat ik zwanger was toen ik al in Tyrosh woonde. Ik durfde het hem niet te vertellen, omdat de helers mij vertelde dat ik en de baby de bevalling misschien niet zouden overleven. Ik zou hem dan alleen pijn door het hem te vertellen. Maar ik overleefde het en durfde het nog steeds niet te vertellen. Maar uiteindelijk heb ik het twee weken geleden wel gedaan. En- en nu wil hij dat we mee gaan naar Evenfall.'