De vertrekken van de Rabbions

Constance was nog niet eens halverwege met het los wikkelen toen Anthony plots in de kamer stond. Zwijgend keek ze naar hem via de spiegel. Ze wist net zo goed dat de helers dat hadden gezegd, maar sinds wanneer luisterde ze naar anderen? 'Geen idee. Lopend? Kruipend?' Met een zucht liet ze het verband los en staarde ze naar de grond. Ze was ongelooflijk chagerijnig door alle aandacht en door dat op bed liggen. 'Kom eens hier. Kun je me helpen, alsjeblieft?' Ze steunde met een hand op de dichtsbijzijnde stoel en wachtte zijn antwoord af.

Anthony knikte en liep naar haar toe. 'Ga op z'n minst eventjes zitten. Ik wil niet dat je jezelf uitput.' mompelde hij en schoof de stoel zo, dat ze direct kon gaan zitten. Twijfelend keek hij naar het verband. Verstand van medicijnen had hij niet, hij wist enkel hoe hij een wond moest hechten met naald en draad... maar verder dan dat? Nee, dan was hij aangewezen op de helers. 'Ik weet dat je wilt zien wat er aan de hand is en dat er is gebeurd maar... kan je niet beter wachten tot het geheeld is?' vroeg hij zich hardop af en knielde voor haar neer.

Constance wierp Anthony een dodelijk blik toe toen hij voorstelde dat ze moest gaan zitten. Dat hoorde ze al vaak genoeg: Ga toch liggen Connie! Wind je niet zo op Constance! Lieverd, je moet goed slapen! Toch nam ze plaats op de stoel en keek ze eveneens naar het verband. 'Ik heb nooit veel geduld gehad.' antwoordde ze slechts waarna ze verder ging met het loswikkelen. 'Bovendien zit het allemaal te strak en ik heb jeuk.'

Anthony pakte de hand beet waarmee ze begon af te wikkelen en keek haar afkeurend aan. 'Constance. Ik weet dat je geen geduld hebt, dat je wilt zien wat er onder zit en dat je geïrriteerd bent, maar ik meen het. Je doet er geen goed aan om dit nu te zien. Echt niet.' Daarbij was hij er ook niet klaar voor om het te zien. Het maakte hem niet uit wat eronder zat, maar het idee was niet prettig. 'Alsjeblieft Constance, ik weet dat het moeilijk voor je is, maar luister alsjeblieft een keertje naar me.'

Constance liet Anthony's woorden tot haar door dringen en keek fronsend naar hun handen. Een paar keer probeerde ze wat te zeggen, maar uiteindelijk leunde ze zwijgend naar achteren. Begreep niemand dan dat ze het gewoon onder ogen wilde komen? Dat ze eindelijk eens van die confrontatie af wilde zijn? Ze wist niet hoe ze zich moest voelen en als wie ze zich moest gedragen nu ze niet kon bevatten wat de schade was. Ze voelde ook wel dat er iets weg was, maar dat was iets anders dan het zíen. 'Anthony-' Constance pakte zijn hand stevig vast.

Het was hartverscheurend om haar zo te zien. 'Wacht gewoon nog even... oké?' mompelde hij en keek naar zijn hand die ze stevig vast had. 'Kom, dan help ik je.' Hij pakte het verband vast om het weer om te wikkelen en keek haar kort aan. 'Ik beloof dat het niet meer lang zal duren oké? Ik zal het aan de helers vragen, misschien dat ze het wel eerder mag.' stelde hij haar gerust en glimlachte. 'Wil je hier blijven zitten? Of wil je misschien dat we even buiten gaan zitten op het balkon? Het is heerlijk weer.'

Constance knikte met tegenzin en hief haar armen op zodat Anthony het verband gemakkelijk terug om haar lichaam heen kon wikkelen. 'Je hoeft het me niet te beloven. Ik moet gewoon meer geduld hebben.' Ze keek nog een laatste keer in de spiegel en wreef zelf bewust over de bleke huid van haar gezicht. 'Ik kan wel wat zon gebruiken.' grapte ze met een zwakke glimlach en kwam toen met zijn hulp overeind.

Anthony hielp haar overeind en zo liepen ze samen rustig naar het ruime balkon toe. Er stond al een stoel, dus daar liet hij haar op neer zakken. Zelf ging hij terug naar binnen om een stoel voor zichzelf te pakken en de kruik wijn mee naar buiten te nemen. 'Ik vind dat wel wel een glaasje verdiend hebben.' zei hij met een glimlach en schonk twee mokken vol. 'Hoe voel je je vandaag? Beter dan eergisteren?' Gisteren was het zo druk geweest - aan het bed en met zaken voor David - dat hij geen kans had gehad om langs te komen.

Constance steunde hevig op Anthony terwijl ze naar het balkon liepen. Als anderen haar moesten helpen vond ze het vervelend, maar ze begon er nu gewend aan te raken dat Anthony haar hielp. Ze nam de mok met wijn met een grijns aan en nam er een grote slok van. 'Het gaat iedere dag wel wat beter. Ik had gisteren koorts, maar die is nu al weer weg.' Constance keek uit over het landschap en dronk nog wat van haar wijn. 'Anthony ik heb het mijn moeder verteld.'

'Je hebt het haar... oh - echt? Wat zei ze?' vroeg hij zich met gefronste wenkbrauwen af en wachtte met het drinken van de wijn. Hij had zeker niet verwacht dat ze het haar moeder had verteld, maar aan de andere kant: het zat eraan te komen. Ooit moesten ze het weten en hoe eerder ze het wisten, hoe beter. Hij was allang blij dat ze er niet achter was gekomen doordat ze werden betrapt of iets in die richting. Toch was hij nerveus voor het antwoord: wat als ze het niet goedkeurde?

Constance glimlachte en vouwde haar handen rond de mok. 'Ze merkte op dat ze je vaak had gezien rond onze vertrekken en dat ze je een keer naar binnen had zien gaan. Eerst dacht ze dat het was om boodschappen van David over te brengen, maar ze weet hoe ik over hem denk.' Ze lachte kort en schudde haar hoofd. 'Ze was te verbaasd om er iets over te kunnen zeggen.' Ze leunde wat naar voren om haar mok weg te zetten en raakte toen kort Anthony's been aan. 'Vader zal echter uitgesprokener zijn.'

Het viel hem nog mee, maar zoals ze zelf al zei: dit was haar moeder. Haar vader daarentegen was een heel ander verhaal en hij moest ook maar eens zien hoe hij het daar vanaf bracht. 'Laten we ons daar nu maar niet druk over maken.' zei hij en pakte haar hand beet. 'Maar ik weet zeker dat je vader je het liefste gelukkig ziet en als hij ziet dat je gelukkig bent dan... nou ja - dan is er geen probleem toch?' Het klonk misschien naïef, maar stiekem hoopte hij dat Heer Rabbion er zo over dacht.

'Ik maak me er niet druk om. Ik heb mijn besluit genomen en dat staat vast.' Constance streek met haar duim over Anthony's hand en glimlachte zwak. Constance wist van wie ze haar koppigheid had gekregen, dus haar vader zou niet zomaar zijn toestemming geven. Maar ze vroeg zich af of ze die wel nodig had. Bovendien: waarvoor precies had ze die toestemming nodig? Ze was niet iemand die aan trouwen dacht of aan kinderen. Ze wilde gewoon met Anthony samen zijn. Niet meer, niet minder.

Anthony begon te lachen. 'Daar is mevrouw Koppig weer.' grapte hij en schonk de mokken vol. Wat was het leven toch zonder wijn? Hij pakte zijn mok op, en hield deze omhoog om te toosten. 'Op ons,' zei hij met een klein glimlachje rond zijn lippen en keek naar zijn andere hand die ze vast had.

Constance rolde met haar ogen en liet zijn hand los zodat ze de wijn op kon pakken. Haar andere arm vertrouwde ze nog niet echt. 'Op ons,' stemde ze met een bescheiden glimlach in. Ze hief haar glas en nam er een slok van terwijl ze Anthony aan bleef kijken. Het was onwerkelijk dat hij hier voor haar zat, maar tegelijkertijd was ze ook zo gewend geraakt aan zijn aanwezigheid. Ze vond die familiariteit ongelooflijk fijn. Het was lang geleden dat ze mensen zo kende en dat iemand háár zo kende.

Na een slok van de wijn genomen te hebben, zette Anthony de mok weer neer en keek hij naar het uitzicht dat het balkon hem bood. 'Wat zouden we gedaan hebben als dit alles niet wat gebeurd?' vroeg hij zich hardop af. 'Als ik terug naar het Westen was gegaan en jij terug naar het Zuiden?' Natuurlijk had hij dat liever gezien: hij vond het vreselijk om te zien dat Constance gewond was geraakt, maar aan de andere kant: het had hen wel min of meer bij elkaar gebracht - en daar was hij dan ook wel weer dankbaar voor.

Constance staarde in de donkerte van de wijn en draaide de mok achteloos in het rond. Ze stopte toen ze nadacht over een antwoord. 'Ik weet het niet.' Ze leunde ongemakkelijk naar voren terwijl ze bedacht wat de waarheid zou zijn. Dat ze hem uiteindelijk zou hebben opgezocht of dat ze op haar eigen vertrouwde plekje was gebleven. ' Waarschijnlijk had ik mezelf niet toegestaan om je nog eens te zien,' vertelde ze hem.

'Dan moet je ons maar als de zonnige kant van dit alles zien.' merkte hij met een glimlach op en knielde voor haar neer. 'Want anders hadden we dit wellicht nooit gehad. Natuurlijk weegt het niet op tegen wat je hebt moeten betalen voor dit, maar... er is in ieder geval íets positiefs uitgekomen.' Hij zou het nooit kunnen goedpraten wat haar was overkomen, dat wist hij zelf ook wel - maar hij was een optimist, dus hij kon op z'n minst proberen om haar iets op te vrolijken.

Constance zag aan hoe Anthony voor haar neerknielde en ze glimlachte zwakjes om zijn woorden. Er was inderdaad iets positiefs uit dit alles gekomen en dat negatieve zou ze ook wel overleven. Zeker met de hulp van Anthony. 'Wat had jij gedaan, Anthony?' Ze wist dat het nu niet meer belangrijk was wat ze zouden hebben gedaan, maar alsnog was ze nieuwsgierig. Hij was optimistischer en had misschien wel een kans voor hen gezien. Voorzichtig legde ze een hand op zijn wang.

Anthony haalde zijn schouders op en keek haar aan. 'Ik denk dat ik heel lang mezelf zou hebben voorgelogen over het feit dat het niets betekende... maar ik ben een gevoelsmens, dus waarschijnlijk zou ik naar je toegekomen zijn - als de prins op het witte paard.' lachte hij. 'Nee, ik weet het niet. Oprecht niet. Maar we zijn hier nu, samen, en daar gaat het om, niet waar?' Hij legde zijn hand over haar hand heen en glimlachte.

Constance grinnikte en schudde lachend haar hoofd. Zo bleek maar weer hoe sterk ze van elkaar verschilden. Zij liet gevoelens niet snel de overhand nemen, terwijl Anthony er zijn kracht uit putte. 'Dat heb je goed gezegd.' En zo was hij ook beter met woorden, dan zij zelf. Constance streek langs zijn kaak en verstrengelde vervolgens hun vingers met elkaar. Het was moeilijk hem niet werkelijk aan te kunnen raken of dichter bij hem te zijn, omdat dat alles pijn deed. Maar ze nam genoegen met slechts dit.

Anthony glimlachte naar haar en streek over haar wang heen. 'En wat gaan we doen als de tijd komt en we beiden terug gaan?' Hij bleef haar aankijken bij zijn vraag en wilde dan ook graag een eerlijk antwoord van haar. 'Wat wil jij dat er gebeurd?' Hij wist hoe ze was, ze was geen type voor een familie - voor kinderen en trouwen - hoewel hij dat altijd al had gewild. Je moest geven en nemen, en dat zou hij ook doen, hoe moeilijk dat dan misschien ook was.

Constance liet haar handen op zijn schouders rusten en dacht goed na over haar woorden. Ze wilde natuurlijk eerlijk tegen hem zijn, maar ze wist zelf nog niet goed wat ze verder nog verlangde. 'Dat weet ik niet,' antwoordde ze daarom maar naar waarheid. 'Ik wil niet dat jij je taken moet stop zetten of dat onze wegen afhankelijk van elkaar worden. Laten we elkaar niet beperken in wat we willen bereiken. En ik wil je niet dwingen mee naar het Zuiden te komen aangezien je daar niet erg goede herinneringen aan hebt.'

'Ik zou mijn taken met liefde opzeggen als dat betekende dat ik bij jou kon zijn.' zei hij oprecht, maar ze had gelijk: erg goede herinneringen aan het Zuiden had hij niet. Het was dan ook een deel van het land dat hij liever vermeed. Natuurlijk zou hij er naartoe gaan als hij op staatsbezoeken moest met David, of als er andere belangrijke dingen afgehandeld moesten worden, maar als hij het kon vermijden deed hij dat.

'Anthony-' Constance was er niet toe bereid Anthony alles op te laten zeggen voor háár. Ze wist dat ze dat zelf ook niet zou kunnen noch doen, dus waarom zou ze het van hem verwachten? Dat ze nu eerlijk tegen elkaar waren wat betreft hun gevoelens maakte niet alles makkelijker. Ze wilde hem nog wat zeggen toen de helers plots het vertrek inkwamen. Meteen kreeg ze een standje toen haar verband niet meer precies op zijn plaats zat. Ze kon weinig tegen hen inbrengen en verontschuldigend keek ze Anthony aan. Kort raakte ze met haar vingers zijn lippen in een teder gebaar aan. Het volgende moment werd ze naar het bed geleid en was Anthony al weer buiten bereik.