Vertrekken van Tobias

-

Peinzend ijsbeerde Iwone voor de deur die leidde naar de vertrekken van Tobias. Ze hadden speciaal vertrekken voor hem aangevraagd die dicht bij de hare waren, dus als ze zich op het laatste moment zou bedenken, kon ze altijd naar haar eigen kamers vluchten. Toch wist ze dat ze het hem moest vertellen. Hij moest de vader van Henry spelen. Na een diepe hap adem te hebben genomen, klopte ze op de deur en wachtte ze geduldig tot Tobias open zou doen.

Tobias lag uitgeteld op één van fauteuils die vooral niet beschikt waren voor zijn vieze uitrusting en modderige laarzen, maar dat kon hem nooit iets deren. Hij had prachtige vertrekken, maar Tobias vond het een belachelijk idee dat het niet vies mocht worden. Zeker na een nachtelijke wachtsessie, kon het hem totaal niets schelen. Hij keek op toen er geklopt werd en riep naar de persoon dat hij of zij binnen kon komen. Ongeïnteresseerd bleef hij in zijn stoel.

Toen Iwone hoorde dat ze binnen kon komen, wachtte ze nog enkele tellen om haar zelfvertrouwen terug te krijgen en haar voorbereidde speech te herhalen. Daarna opende ze de deur en zag ze Tobias in zijn vertrek zitten. 'Hoi Tobias,' glimlachte ze hartelijk en zette paar onzekere stappen naar binnen. Haar gebruikelijke enthousiasme en spontaniteit waren ver te vinden. 'Mag ik binnen komen? En kom ik wel gelegen? Want ik wil iets met je bespreken.'

Tobias stond met enige stunteling maar vlug van zijn stoel op toen hij Iwone's stem door het vertrek hoorde. 'Iwone, hallo.' Hij krabde aan zijn hoofd en knikte abrupt. 'Ja, ja, kom verder. Hier ga zitten!' Hij wees naar de fauteuil achter zich, zah de smerige plekken en bedacht zich meteen. 'Eh, hier, deze zit beter.' Met een krassend geluid schoof hij de stoel bij en gebaarde met een glimlach naar Iwone. De lusteloze uitdrukking merkte hij niet eens op. Het was Iwone en hij zag altijd haar energie, haar schoonheid, haar vriendelijke karakter- 'Gaat het wel?' merkte hij uiteindelijk op toen hij de bleke huid zag.

Ondanks haar gespannen gevoel en houding moest ze toch giechelen om Tobias' handelingen. Voorzichtig nam ze plaats op de aangewezen stoel en herhaalde opnieuw alle woorden in haar hoofd. Ze was zo druk bezig dat ze schrok van Tobias' vraag. 'Ik- ik... Paar dagen geleden kwam ik David tegen. En ik heb hem verteld over Henry en heel erg goed reageerde hij niet. Hij wil dat niemand weet dat hij de vader is en hij wil dat ik dus een alibi verzin en een nieuwe vader dus en...' ratelde ze aan één stuk door. 'Want anders loopt Henry gevaar en hij is nog maar zo klein! Maar ik wil je nergens toe verplichten, maar het zal wel moeten en bij de Goden, ik voel me zo schuldig en je mag echt nee zeggen en...' Het hele verhaal was onsamenhangend, en veel hoop dat Tobias het zou begrijpen had ze niet, dus staarde ze maar naar haar schoenen en hield haar bevende handen in haar schoot.

'Iwone, kalm aan.' Bezorgd legde Tobias een hand op haar knie en kneep er voorzichtig in. Hij begreep geen woord van wat ze had gezegd. Het enige wat hij had opgevangen waren de namen David en Henry. Zijn geklungel was dan ook al gauw over, omdat zijn bezorgdheid hem tot orde riep. Dit was serieus, dat was wel te zien aan haar gezicht. 'Haal adem. Wil je misschien wat te drinken? En begin bij het begin. Kwam je David tegen?'

'Nee, nee - blijf alsjeblieft zitten!' zei ze op smekende toon en haalde diep adem. Haar hand had ze op de zijne gelegd en zacht kneep ze er in. 'David vertelde mij dat Henry gevaar loopt als zoon van de koning, vooral na al die aanslagen. Hij vertelde me dat niemand er dus van mag weten en dat hij geen enkele kans heeft op de kroon. David liet me beloven dat ik een alibi voor Henry zou verzinnen, dus een nieuwe vader... En ik- ik kon maar aan één persoon denken die die rol op zich kon nemen.' Beschaamd keek ze Tobias aan - ze kon nog geloven dat ze zoiets groots en belangrijks aan hem zou vragen.

Tobias glimlachte geruststellend. 'Ik blijf zitten.' Zijn glimlach verdween echter toen hij doorkreeg waar ze precies op doelde. Hij stond op en liep heen en weer door het vertrek met zijn handen in zijn haar. 'Verdomme! Goden nog aan toe! Als ik hem-' Zijn getier ging nog even door tot hij begreep waar hij mee bezig was. 'Iwone, David probeert je gewoon af te poederen! Als jij aan iedereen de leugen verkoopt dat ík de vader ben, wat voor schande komt je dan tegemoet? Je kunt dit niet doen, echt niet. En Henry- Hij zal niet eens een volwaardige Storm zijn, niet eens volledig van adel omdat hij míjn bloed heeft. De eikel! Hij heeft het vast al uitgedacht. Hij probeert jouw het rot leven te geven terwijl hij zelf vrolijk van het koningschap geniet.'

Iwone schrok door zijn getier en wanhopig probeerde ze hem te sussen. 'Sst, Tobias, ga alsjeblieft weer zitten!' zei ze wanhopig en legde haar gezicht in haar eigen handen. Ze wist dat hij gelijk had. 'Maar het gaat niet om mij, maar om Henry! Het maakt mij niet uit hoe groot de schande zal zijn, als Henry maar veilig is! Je hebt de aanslag zelf gezien, Tobias. Ze willen alle Halley's dood en dus ook Henry. David zei- hij zei dat Henry van de muren gegooid gaat worden.' Ze slikte en stond ook op. 'Ik weet gewoon niet wat ik moet doen, Tobias! David wil me niet helpen en ik kan het aan niemand anders vertellen en-' Ze slikte haar tranen in en sloeg haar eigen armen om haarzelf heen.

Tobias keek op Iwone neer en voelde zich uiteindelijk net zo wanhopig. Natuurlijk moest Henry beschermd worden, maar moest dat door zijn naam - die overigens niet eens echt was - de schade toe te laten brengen aan Iwone en haar zoon? Hij was een niemand. 'Iwone, ik kan Henry beschermen voor al het kwaad, maar niet voor het oneer dat hem overspoelt als hij van mij blijkt te zijn. Hoe gaan je ouders dat wel niet vinden? Zouden zij die leugen accepteren?' Hij was voor Iwone op de grond geknield en keek haar met een bedroefde blik aan.

'Ik denk dat mijn ouders enkel het beste voor Henry willen,' zei Iwone zachtjes, ' net zoals wij. Ik kan hem geen adellijk leven geven. Als ik al bekend zou maken dat David de vader is, zal hij het toch ontkennen en als Henry dan groot is, zal hij willen weten wie nou zijn echte vader is. Ik heb er nog wel aan gedacht om Henry te vondeling aan een van de vrouwen in de stad te geven, zodat hij geen eer zal hebben, maar ook geen oneer, en vooral veilig zal zijn, maar ik kan hem gewoonweg niet afstaan!' Iwone had Tobias' handen vast gepakt en legde ze op haar schoot. 'Ik weet niets anders dan dat ik een andere vader zal moeten vinden. En als jij het niet doet, zal ik iemand anders moeten vragen.'

Tobias luisterde aandachtig naar Iwone met een diepe frons op zijn gezicht. Dit alles had zijn positie niet veel makkelijker gemaakt en als hij het aanvaardde, bracht hij zichzelf in een evenzeer lastig parket. 'Je hoeft Henry niet af te staan. Ben je mal. We vinden wel een manier.' Hij zuchtte en keek naar hun handen. Wat hem misschien nog het meeste raakte, was dat hij nu dichter bij Iwone zou komen te staan, maar niet om de redenen waar hij zo lang op gehoopt had. Niet dat Tobias daar ooit op had mogen hopen. 'Weet je zeker dat je wilt dat ik- Ik ben niet echt een vaderlijk type. En wil je dan dat ik.' Hij wist niet hoe het nu precies verder moest.

Iwone legde voorzichtig, maar toch wel een tikkeltje dwingend haar vinger onder zijn kin om zijn hoofd omhoog te wentelen, zodat ze hem recht aan kon kijken. 'Tobias, als er iemand is die ik wil of wens als de vader van mijn kind, dan ben jij dat wel,' zei ze met een opgeluchte en brede glimlach. In al die weken was hij ook al tot vader gegroeid, enkel had Tobias dat helemaal niet door gehad. Ze trok hem onwillekeurig nog wat dichter naar haar toe en glimlachte opnieuw. 'Ik wil dat je helemaal niets anders doet dan jezelf zijn. Henry en ik houden van je en we-' Ze bloosde en wendde haar blik af. 'Maar het gaat niet om mij, maar om jou: wil jij wel deze positie aannemen?'

Tobias keek Iwone aan en probeerde de woorden te vinden voor wat hij voelde. Normaal had hij genoeg praatjes, maar nu was hij vrijwel sprakeloos. Deze vraag maakte hem bang, omdat het zoveel meer verantwoordelijkheid inhield. Natuurlijk had hij die nu al, maar vader worden en zijn vroeg veel meer van hem. Hij legde één van zijn handen op Iwone's arm en knikte. 'Ja, voor jou en voor Henry. Ik verdien dit niet en het is de schande misschien niet waard, maar zo blijven jullie beiden veilig. Denk ik.'

Voor enkele seconde kon ze hem enkel aan staren, maar al snel besefte ze wat hij had gezegd en sloeg ze haar armen stevig om hem heen. Ze begroef haar gezicht in zijn nek en bedankte en bedankte hem aan een stuk door. Hij had geen idee wat dit voor haar betekende: maar vooral hoeveel het voor Henry zou betekenen op den duur. Hij zou veilig zijn. Ze legde haar hand op zijn achterhoofd en keek hem weer aan. 'Ik beloof je dat ik zo weinig mogelijk aanspraak op je zal maken. Het is enkel een benaming en ik zal je nooit tot dingen dwingen, niet tot dingen met Henry, en niet tot dingen met mij...'

Tobias nam Iwone in zijn armen en hield haar nog overdonderd vast. Dit betekende dat hij nu Henry's vader was. Hij vroeg zich af of hij iedereen wel voor de gek zou kunnen houden. 'Iwone, mijn hart zit in deze positie. Ik zal alles doen dat nodig is om Henry's vader te kunnen zijn en hem zo te beschermen. En jij- Ik ben niet zomaar je persoonlijke lijfwacht geworden, Iwone.' Ernstig hield Tobias de ogen van de prinses vast en legde voorzichtig een hand op haar wang.

Haar hand gleed voorzichtig door Tobias' haren en ook haar ogen waren gericht op de zijne. 'Ik weet dat je dat zult doen,' glimlachte ze, 'en Henry zal de allerliefste en leukste vader krijgen die er bestaat.' Bij zijn woorden verdween haar glimlach en moeizaam slikte ze, terwijl haar hart harder en harder begon te kloppen in haar borst. 'Ik- ik heb je ook niet zomaar als persoonlijke lijfwacht gevraagd,' gaf ze blozend toe en liet haar gezicht zo dichtbij komen dat hun neuzen elkaar raakten. Nerveus glimlachte ze naar hem en sloeg ook haar andere arm om zijn nek heen.

Tobias voelde haar adem op zijn gezicht en sloot zijn ogen toen ze zo dichtbij was. Hij durfde haar niet te kussen, hij durfde niet dichterbij te komen en hij was bang dat iemand hen nu zou storen. Hun neuzen en voorhoofden raakten elkaar en voorzichtig gaf hij een kneepje in Iwone's hand. De woorden stokten in zijn keel, net zoals zijn hart. 'Iwone, ik houd van je,' kon Tobias uiteindelijk uit brengen. 'Met heel mijn hart en mijn hersenen. En ik wil van je houden met mijn woorden en daden, maar ik ben slechts een lijfwacht. Ik weet niet of het kan en of jij het wil.'

Haar adem stokte overdonderd bij zijn woorden en ook zij sloot haar ogen. Na een lange stilte schudde ze abrupt haar hoofd en opende ze haar ogen weer, om hem doordringend aan te kijken. 'Je bent niet zomaar een lijfwacht, Tobias, en dat ben je ook nooit voor mij geweest. Ik hou van je en dat heb ik al vanaf het allereerste begin gedaan.' Een ongelovige lach kwam uit haar mond en liefdevol drukte ze kort haar lippen op de zijne. 'Ik wil het, ik wil jou, ik wil je woorden, je daden, ik wil heel je hart.' Een traan van geluk en vooralsnog overdondering ontsnapte uit haar oog en opnieuw kuste ze hem.

Tobias was zo overrompeld door de kus van Iwone dat hij een tijdlang haar zwijgend met de grootste grijns aan keek. Hij veegde de traan van haar wang en meost bekennen dat zijn eigen ogen ook vochtig waren. Hier had hij al die jaren zo zijn best voor gedaan om haar zo oprecht gelukkig te zien en het liefste met hém. Dit had hij nooit durven hopen. 'Je hebt mijn hart altijd al gehad.' Hij glimlacht en kuste haar voorzichtig nog eens.

Vol liefde beantwoordde ze hem, maar moest tijdens de kus giechelen, zodat hij verbroken werd. Deze gevoelens van intens geluk was ze verloren na dat gebeuren met David. 'Denk maar niet dat je nu nog zo snel van me afkomt,' fluisterde ze glimlachend tegen zijn lippen op en trok hem aan zijn shirt met haar op de stoel, zodat ze op zijn schoot kon zitten. 'Jij de mijne ook... Maar ik durfde het niet te uiten, niet meer na Henry,' gaf ze zachtjes toe en hield haar hoofd verlegen gebogen. Daarna sloeg ze haar armen om zijn nek en verlangend drukte ze weer haar lippen op de zijne.

Tobias lachte met haar mee en kwam naast haar op de bank zitten zodat hij haar dichter bij zich kon trekken. Al snel zat Iwone op zijn schoot en hij wist niet waar hij moest kijken, wat hij moest doen en wat hij haar moest zeggen. Het was allemaal ineens zo veel om in zich op te nemen. Tobias kuste Iwone terug en streek door haar donkere glanzende haar. 'Dat is begrijpelijk. Het maakte mij ook bang.'

Zacht streelde ze met haar vingers over zijn wang en keek hem voor een tijdje enkel glimlachend aan. Ze drukte een kusje op zijn wang en legde daarna haar wang tegen zijn borst aan. 'Tobias... Dit gaat alles wel moeilijker maken,' zei ze zachtjes en vol tegenzin. Ze wilde daar niet over denken, maar ze konden niet de realiteit negeren: ze was en bleef de enige Storm dochter en ze was ook nog eens ongehuwd. Ze vervlocht haar vingers met de zijne en kneep er zachtjes in. 'Maar ik wil dat je een ding onthoudt en nooit vergeet, wat er ook gebeurt: onder geen enkele voorwaarde zal ik jou, ons, opgeven,' fluisterde ze.

Tobias hoorde de woorden en probeerde ze te negeren, maar hij wist dat hij dat nooit lang kon doen. Beter kon hij ze nu onder ogen zien. 'Ik weet het. Ik heb er zo vaak aan gedacht of ik het misschien makkelijker kon maken. Maar ik zou niet weten hoe. Je kunt je taken niet negeren. Als je ouders verwachten dat je iemand trouwt uit een adellijke familie, dan begrijp ik dat. Dat zouden we moeten respecteren.' Hij keek naar hun vervlochten handen en glimlachte zwak. 'Ik sta altijd naast je: als vriend, als lijfwacht, als vader van Henry. Het maakt me niet uit welke van dat alles, zolang ik maar bij je kan zijn.'