Vertrekken van William

-

William lag languit op zijn sofa en lachte hard om een grap van Leonard. Na een hele dag van vergaderingen hadden ze nu weleens wat ontspanning en vooral drank verdiend. William had zijn bediendes bevolen om de beste wijn te halen en die waren Leonard en hij nu aan het proeven. 'Godenwijn,' stamelde William na enkele slokken en dronk zijn glas in enkele teugen op. 'Leonard, nu is het genoeg met al dat serieuze gepraat. Vertel mij eens iets over Evangeline.'

Leo liet de wijn in zijn mok ronddraaien en nam er een slok van. 'Je hebt inderdaad een paar klassiekers in je wijnkelder staan.' beaamde hij lachend, terwijl hij de zoete drank dronk. 'Wat wil je over Evangeline weten?' vroeg hij en keek zijn vriend aan. 'Er is namelijk genoeg te vertellen, maar niet alles lijkt me geschikt voor jou oren.' lachte Leonard hardop en keek William aan. 'Ze is echt van een compleet andere wereld als ik ben. Alle regeltjes en ditjes en datjes moeten goed zijn. Ik vind het wel leuk van haar en gelukkig heeft ze de hoop al opgegeven dat ik ze ook opvolg.' gniffelde hij.

'Jammer genoeg drinkt Katarina weinig wijn. Ze zegt dat het slecht is voor de zwangerschap. Lichtpuntje is wel dat ik dan meer voor mezelf heb,' grinnikte hij innemend. Daarna keek hij zijn vriend lachend aan en rolde hij zijn ogen. 'Natuurlijk wil ik de sappige details horen, Leo. En vertel mij wat over verschillende werelden. Katarina was tot kort nog een simpele naaister en nu koningin. Mijn vader zou zich in zijn graf omdraaien.' Geamuseerd lachte hij naar zijn vriend. 'Vrouwen moet je zo kort mogelijk houden.'

'Geef haar eens ongelijk, je eerstgeborene moet niet mank zijn, of wat dan ook.' zei hij en schonk zijn glas opnieuw vol. 'Ach, je vader zou zich altijd omdraaien in zijn graf, met wat voor een vrouw je ook zou trouwen.' William's vader was nou niet het ideale ouderfiguur, hij was een goede koning geweest, maar daar was ook alles mee gezegd. 'Evangeline redt zich wel.. denk ik. Ze kan flink tekeer gaan hoor, als ze het ergens niet mee eens is, geloof mijn woorden. En vooral tegen mij. Ze vind dat ik teveel drink en dat heb ik al meerdere malen aan moeten horen.'

William liet ook zijn glas volschenken en dronk er gulzig van. Leonard was pas net getrouwd en ondanks dat William bij het huwelijk aanwezig was, had hij nog niet de kans gehad om Evangeline uitgebreid te spreken. 'Je drinkt ook teveel... net als ik. Maar die vrouwen zouden eens moeten beseffen wat voor druk op onze schouders hangt,' lispelde hij. Daarna lachte hij uitbundig en knikte hij geamuseerd. 'Dat zou mijn vader inderdaad doen. Wat ben ik blij dat die man eindelijk is overleden.' Ondanks zijn woorden had hij wel altijd tegen zijn vader opgekeken. Het was een goede koning geweest. 'Eva zal vast goed overweg kunnen met Kat. Ze heeft ook altijd dingen aan mij op te merken. En ze heeft nu zwangerschapsbuien,' zei hij ongeamuseerd.

Leonard begon te lachen. 'Die negen maanden zijn het helemaal waard William, dat weet jij ook. Tenzij het een meisje is natuurlijk.' Iedere landheer zag zijn eerstgeborene graag als een jongetje, maar meer dan bidden tot de goden kon je niet doen. Als zij een meisje voor je in petto hadden, kon je daar vrij weinig aan veranderen. 'Ik denk wel dat ze het kunnen vinden ja. Vrouwen hebben altijd iets aan te merken op ons, ik denk dat we daar maar gewoon mee moeten leren leven, denk je ook niet?'

William sloeg zijn armen over elkaar heen en keek bedenkelijk naar de muur. 'Katarina zegt dat ze voelt dat het een jongen is. Tot nu toe gaat de zwangerschap goed, maar ik ben zo bang voor het vervolg. Weet je nog wel met mijn broer? Hoe al die zwangerschappen van zijn vrouwen rampzalig verliepen? Alsof er een vloek rust op mijn familie,' sprak hij serieus, waarna hij weer een flinke slok drank nam. 'Eva is ook zwanger, niet waar? En als ik er niet mee kan leven, dan krijg ik dat stuurse wel uit Katarina. Ik ben érg overtuigend,' grinnikte hij.

'Ach, kop op William. Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat jij je broer niet bent?' Leonard ging rechtop zitten en keek zijn vriend aan. 'Je bent jezelf constant aan het vergelijken met die broer van je. Robin is een dwaas, niets meer. Er is een reden waarom jij op de troon zit en hij niet.' Leonard had William's broer nooit gemogen en er was een grote kans dat dát de rest van zijn leven ook zo zou blijven. 'Ja, maar alles is nog priel, dus ze brengt heel wat tijd door in de kapel, om te bidden tot de Moeder.'

William liet zich met een zucht in de zachte kussens vallen, waarbij de halve inhoud van zijn glas over de rand klotste. 'Robin is inderdaad een dwaas, maar heeft wel mooi jarenlang geregeerd. Waarom zou het volk liever een tiener op de troon zien dan een doorgewinterde veteraan in het koningschap?' Uiteindelijk stond hij op, om door de kamer te benen. Het onderwerp vrouwen beviel hem veel beter dan het onderwerp heerschappij. Of kinderloosheid. 'Ik wil een weddenschap met je maken, Leonard. Wie het eerst een zoon krijgt, schenkt de ander twintig flessen wijn. Afgesproken?'

William keek zijn vriend aan en trok zijn wenkbrauw op. 'Weet je wel zeker dat je jezelf dat aan wilt doen?' vroeg hij lachend en knikte uiteindelijk. 'Prima, ik denk dat ik die twintig flessen dan alvast meteen meeneem naar het Noorden, ik mag ze wel zelf uitkiezen toch?' Er waren wel een paar pareltjes die hij in zijn eigen kelder wilde hebben. 'En wat nou als we beide een zoon krijgen? Want je hebt natuurlijk een voorsprong, Katarina loopt al minstens zes maanden rond, terwijl Eva pas 3 maanden het kind draagt.'

William grijnsde en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Daarom heb ik er zo'n mooie prijs van gemaakt... omdat ik toch ga winnen. Zie het als een troostprijs, beste Leo. En stel dat ik een meisje krijg en jij een jongen, dan is het een troostprijs voor mij. En beide jongens… Dan drinken we het samen op. 10 voor jou, 10 voor mij.' Hij ging naast zijn vriend op de sofa zitten en sloeg met zijn hand op zijn schouder. 'Je mag ze helemaal zelf uitkiezen, beste vriend.'

'Je hebt een deal, William.' lachte hij en gaf hem een por met zijn schouder. 'Ik proef de wijn nu al in mijn mond beste William.' Evangeline had hem verzekerd dat het een jongetje was, ze wist het zeker, en Leonard geloofde haar. Zijn moeder vertelde ook altijd dat ze het voelde dat hij een jongetje was geweest. Zijn zusje had ze ook kunnen voorspellen, net zoals haar andere dochter. Leo was de enige zoon in het gezin, maar zijn ouders hadden de meisjes nooit achter gesteld. Ze hadden altijd een goede jeugd gehad en werden met respect behandeld. Ze waren getrouwd met goede heren, of dat zouden ze gaan doen, en ze zouden een prachtig leven krijgen.

William porde hem terug en lachte bulderend. 'Het is mijn grootste wens dat we beide een gezonde zoon krijgen, Leo. En dat ik maar een mooie dochter krijg die weer kan trouwen met jou zoon.' Hij grinnikte en liet zijn glas weer volschenken door één van zijn bedienden. Hij wist dat Katarina het vreselijk vond om naast hem te liggen als hij gedronken had en daardoor dronken was en stonk. Toch kon hij zich niet beheersen, vooral niet als hij met Leo was. 'Wat vind jij nou eigenlijk van Donovan?' vroeg hij met opgetrokken neus in afschuw.

'Donovan?' herhaalde hij vragend en liet ook zijn glas nog eens volschenken. 'Het is niet mijn type, maar ja - dat zijn de Zuiderlingen nooit geweest. Daarnaast, is het een prima kerel. Ik zal niet zeggen dat het een vriend van me is, want dat is niet zo, maar hij respecteert mij, ik respecteer hem. Niets mis mee.' Hij wist van de vete tussen Donovan en William af, waarom die twee elkaar niet mochten, was echter voor hem nog steeds onduidelijk. 'Wat heb je toch tegen die Rabbion jongen?'