Vertrekken van Katarina

-

Katarina zat buiten op het balkon te genieten van de rust die het geruis van de zee haar bood. De eerste keer dat ze hier kwam, was toen ze net met William getrouwd was. Ze was zwanger geweest van David en het was net een gelegenheid als deze: het havenfestival. Het hoorde als een koningin misschien niet, maar toen destijds had ze haar ogen uitgekeken. William was al die tijd overbezorgd geweest dat haar iets zou gebeuren, maar wat ze ook deed, ze kwam altijd veilig weer in het kasteel. Nu was het een heel ander verhaal. Het leek alsof je niemand kon vertrouwen.

Nog helemaal vol met gedachten over de afspraak met David liep Iwone snel naar de vertrekken van Katarina met de bos bloemen in haar handen. Het was een gigantische bos en ze kon er maar nauwelijks overheen kijken. Katarina zou het vast mooi vinden en misschien zou ze wat gezelschap ook wel op prijs stellen. Eenmaal voor de deur klopten de bewakers aan en wachtte ze in spanning op de komst van Katarina.

In eerste instantie had Katarina niet gehoord dat er op de deur geklopt werd, maar toen één van haar persoonlijke lijfwachten haar kwam verstellen wat er bezoek was, keek ze om en gaf ze goedkeuring om Iwone binnen te laten komen. Ze was benieuwd wat het meisje kwam doen. Toen ze nog in Evenfall woonde, had ze het altijd goed kunnen vinden met haar. Ze spraken niet vaak, maar als ze dat deden was het een aangenaam gesprek. Iwone had een goed hart en nog steeds was ze het niet helemaal eens met de keuze van haar zoon, maar het was en bleef zijn keuze, niet die van haar.

Iwone glimlachte opgelucht, toen de koningin goedkeuring gaf dat ze naar binnen mocht komen, en enthousiast stak ze haar hoofd om de hoek om het vertrek in te kijken. 'Hoi Katarina!' zei ze hartelijk en liep naar de vrouw toe, om een kus op haar wang te drukken. 'Hoe gaat het met u? Bevalt Tyrosh?' Ze ging naast de vrouw zitten en wachtte met een glimlach af. Katarina was altijd een vriendelijke vrouw geweest.

Katarina glimlachte toen Iwone om de hoek van het vertrek stak en haar uitbundig begroette. 'Het is fijn om weer zo dicht bij de zee te zijn en je weet dat ik het altijd prettig vind om tijd door te brengen met je ouders.' Tegenover Evangeline was er nog altijd wat ruimte, maar Leo was een geweldige man. 'De reden voor de verlenging van ons verblijf is het enige wat me wat tegenstaat.' merkte ze op, maar glimlachte al snel.

Iwone nam plaats op de stoel tegenover Katarina en overhandigde haar de bos bloemen. 'Deze hebben David en ik persoonlijk voor u geplukt uit de tuin van mijn moeder. U moet er eens aan ruiken, de geur is heerlijk!' Ze knikte begrijpelijk om Katarina's woorden en legde een hand op de arm van de vrouw. Ze konden vast snel naar huis gaan, met of onder Iwone erbij... 'Katarina, ik-ik moet wat dingen met u bespreken.'

Katarina nam de grote bos bloemen van haar over, waar ze kort aan rook en vervolgens glimlachte. 'Ze ruiken inderdaad heerlijk, en ze zien er werkelijk waar prachtig uit. Bedankt Iwone.' Al snel werden de bloemen over gepakt door een dienstmeisje die ervoor zou zorgen dat ze in een mooie vaas met water terecht zouden komen. Bij het gestotter van Iwone fronste ze haar wenkbrauwen en knikte. 'Natuurlijk, vertel.' Ze was nieuwsgierig was het jonge meisje haar te vertellen had, al had ze zo het idee dat het wel eens iets met David te maken kon hebben. Ze hield niet meer bij wat haar oudste zoon allemaal uitspookte.

Iwone glimlachte nerveus en ging wat beter op haar stoel zitten. Ze had geen idee waar ze moest beginnen en wat Katarina eigenlijk al allemaal wist. Zou ze het van Henry weten? Of van het aanbod van David? 'Katarina, heeft David u ooit eens verteld over een Henry?' vroeg ze zachtjes en durfde ondertussen de vrouw nauwelijks aan te kijken. Als ze mee zou gaan naar Evenfall en iedereen erachter zou komen van Henry, wilde ze eerst dat Katarina het persoonlijk zou weten.

Katarina had de naam wel eens in de gangen horen rondgaan, maar David had het met haar nog nooit over die zekere Henry gehad, dus schudde ze haar hoofd. Ze had geen idee waar dit gesprek naar toe zou gaan, maar Iwone had haar nieuwsgierigheid gewekt. 'Ik had al zo'n vermoeden dat dit iets met David te maken zou hebben,' mompelde ze en keek haar afwachtend aan.

Iwone knikte langzaam en schoof nerveus op haar stoel. 'De laatste weken dat ik in Evenfall woonde, werd ik ziek. Ik was misselijk en ik moest veel overgeven.' Als vanzelf gleed haar hand naar haar buik en met ingehouden adem probeerde ze de juiste woorden te vinden. 'Het bleek dat ik zwanger was. Van David, uiteraard. Ik durfde het David niet te vertellen, omdat ik er pas achter kwam toen ik al een tijd weg was en omdat de genezers zeiden dat ik en de baby misschien niet sterk genoeg zouden zijn om de bevalling te overleven. Ik heb het hem enkele weken geleden verteld. Henry is dus onze zoon.'

Katarina's wenkbrauw schoot omhoog bij alle informatie die ze zojuist had gekregen. Het was veel om te verwerken en het duurde dan ook eventjes voordat ze door had wat er precies allemaal werd gezegd. 'Dus David... David is vader?' vroeg ze verbaast en fronste haar wenkbrauwen: ze snapte het oogpunt van haar zoon: hij wist het ook pas net en hij wilde niet dat dit uitkwam, maar ze snapte nog steeds niet helemaal waarom hij het háár niet had verteld. Dit betekende niet alleen dat David vader was - wat haar grootmoeder maakte - maar ook dat er een troonopvolger was, en dat maakte alles een stuk ingewikkelder.

Iwone knikte en werd nerveus door het zwijgen van Katarina. Ze kon Katarina maar moeilijk lezen. 'David is inderdaad de vader. Hij heeft zijn ogen,' voegde Iwone er nog met een glimlach aan toe en keek Katarina vol afwachting aan. 'En u bent dus oma, Katarina. Ik kan Henry zometeen wel even halen, dan kunt u hem ontmoeten!' Ze legde haar hand op de arm van Katarina en glimlachte verontschuldigend. 'Ik hoop dat ik u niet teveel heb laten schrikken.'

Katarina glimlachte geruststellend, al was de situatie alles behalve geruststellend. 'Iwone, je begrijpt toch wel dat dit een hele onverwachte klap is... niet alleen voor mij of voor David, maar voor heel het koninkrijk. Zeker in deze situatie, met al die onrust.' merkte ze op en keek haar aan. 'Ik ben blij voor je Iwone, echt waar... en ook voor David, maar het is nogal veel om in één keer te verwerken.'

Iwone knikte begrijpelijk en trok haar hand terug om nerveus aan haar jurk te friemelen. 'Ik weet dat het een klap zal zijn en ik heb ook geen idee hoe de reacties zullen zijn. Ik- ik heb vertrouwen in David en in zijn beslissing op wat voor manier Henry aan het volk bekend wordt gemaakt.' Zij wilde natuurlijk het liefst op een balkonnetje staan en Henry aan het volk van Evenfall laten zien, maar dat was in deze tijden ondenkbaar.

Katarina knikte. 'Daar heb ik dan ook vertrouwen in.' verzekerde ze haar en keek haar kort aan. 'Wat betekend dat voor Henry en voor jou? Jullie zitten hier in het Noorden en David zit in het Westen?' Soms kon ze allemaal niet meer volgen wat er in het leven van David gebeurde, die jongen maakte ook iedere dag wel weer iets anders mee. Gemakkelijk was het vast en zeker niet, maar hij was een koning: daar moest hij mee leren leven. 'Maar, om terug te komen op daarnet. Ik zou hem graag eventjes willen zien, als jij dat ook goed vind natuurlijk.'

'Nou, David heeft me enkele dagen geleden een voorstel gedaan,' begon Iwone zachtjes en schoof nerveus op haar stoel. Ze was blij als ze eenmaal alles had opgebiecht aan Katarina en dat er geen geheimen meer waren. 'Hij heeft me aangeboden dat ik mee terug mag komen naar Evenfall, zodat hij Henry vaker kan zien.' Iwone glimlachje kort, maar de glimlach kwam al snel weer bij Katarina's woorden. 'Ik zal hem even laten halen!' zei Iwone enthousiast. Ze had enkele betrouwbare wachters, waarvan ze zeker wist dat ze voorzichtig zouden doen met Henry. Ze liet een wachter Henry ophalen.

Soms snapte Katarina niet wat David zich allemaal in zijn hoofd haalde. 'Heeft hij je dat werkelijk gevraagd?' vroeg ze verbaast en fronste haar wenkbrauwen. De ene week was hij een huwelijksovereenkomst aan het bedenken met de oudste - en overigens enigste - dochter van de Mattieries, en de week erna vroeg hij zijn voormalige vrouw, terug bij hem in te trekken, met hun zoon - de troonopvolger van Tarth. Af en toe dacht ze dat hij zelf nog niet eens door had wat hij precies allemaal aan het doen was.

Iwone knikte langzaam. 'Ja, hij heeft me dat echt gevraagd. En ik ben er heel erg naar aan het neigen om ja te zeggen,' gaf ze zachtjes toe. Ze zou Tobias en David wel kunnen overtuigen: David dat Tobias mee mocht en Tobias dat hij mee zou gaan. Ondertussen kwam de bewaker binnen met een kirrende Henry in zijn armen en opgelucht stond Iwone op om hem over te nemen. 'Kijk eens Henry, dit is je oma!'

Katarina wilde nog reageren op haar opmerking, maar misschien tot realisatie brengen wat dit zou betekenen, maar toen ze de kleine Henry zag, maakte alle gedachten plaats voor een grote glimlach. Het was een flink kereltje, maar ze kon vanaf hier al zien dat hij trekken had van David. Zoals ze al had gezegd, had hij precies dezelfde ogen als zijn vader, maar dat was niet de enige met die ogen: Het was precies William's blik die hij in zijn ogen had. Een kleine, maar treurige glimlach stond op haar gezicht toen ze dat realiseerde. 'Het is een pracht van een ventje Iwone, echt.'

Iwone drukte een kus op Henry's haren en keek Katarina met een glimlach aan. 'Bedankt,' zei ze oprecht en zag de trieste blik in de ogen van de voormalige koningin. Ze wist welke blik Katarina in het gezichtje van Henry zag. 'Wil je hem misschien vast houden?' vroeg ze vrolijk, maar wachtte niet op antwoord en zette Henry dus al op de schoot van Katarina. Met een twijfelende blik keek ze de vrouw aan. 'Wat denk u dat ik zou moeten doen? Met David mee gaan?'

Katarina keek kort naar het ventje dat wat met haar jurk begon te spelen, maar richtte haar aandacht weer volledig op Iwone. 'Ik denk niet dat ik de juiste persoon ben om die vraag te beantwoorden meisje. Ik hou van mijn zoon, maar ik ben het niet altijd eens met de beslissingen die hij maakt. Niet dat het een slechte beslissing is omdat jij het bent, maar er zijn meerdere afspraken gemaakt, die hierdoor in gevaar kunnen komen. Ik weet niet waarom David deze keuze heeft gemaakt, maar als je meegaat, moet je het voor de goede redenen doen en zeker weten waarom David dit precies doet.' Deed hij het uit liefde, of deed hij het uit een tactisch oogpunt? Katarina wist het antwoord niet, maar wat ze wel wist, was dat er zeker een reden achter zat.

Iwone had haar ogen gericht op Henry, maar luisterde ondertussen aandachtig naar de woorden van Katarina. Iwone had geen idee over wat voor afspraken Katarina het had, maar ze klonken erg belangrijk. Misschien had het te maken met Adelaide... 'Ik weet inderdaad niet precies waarom David dit doet. Hij wil meer tijd met Henry doorbrengen en daar ben ik echt enorm blij mee. Maar waarom ik ook mee mag... Ik weet het niet precies,' zei ze met blozende wangen. Hij had wel gezegd dat ze opnieuw zouden kijken wat ze voor elkaar voelden, maar dat was zo persoonlijk geweest tussen hun tweeën, dat ze dat niet aan Katarina vertelde.

'Ik wil je niet ontmoedigen. Als jullie samen weer gelukkig worden, ben ik niemand om jullie tegen te houden, maar ik ken David langer dan vandaag. Ik wil dat je de goede keuze maakt, voor Henry, maar vooral voor jezelf. Ik weet dat het belangrijk is dat hij opgroeit met een vader, maar zolang je David's motieven niet weet, moet ik je waarschuwen.' Ze zuchtte diep uit en liet Henry aan haar pink sabbelen toen hij wat begon te jammeren. Direct werd het ventje weer stil en glimlachte ze. 'Denk goed na over je keuze, dat is het enige wat ik kan zeggen.'

Ondanks dat Katarina het niet wou, werd Iwone toch ontmoedigd door haar woorden. Ze was er zo zeker van geweest dat dit de goede keuze was, maar nu begon ze meer en meer te twijfelen, mede ook door de woorden en waarschuwingen van Tobias. 'Weet u hoe ik achter zijn motieven kan komen?' vroeg ze uiteindelijk. Wie weet bedoelde David het gewoon hartstikke goed, dat hij gewoon bij zijn kind wou zijn en dat hij Iwone onderdak bood in zijn paleis.