De gangen

Anna keek er nog steeds verwonderd naar. 'Hij is echt prachtig Devon, echt.' zei ze zachtjes en glimlachte. In het Zuiden zou ze hem nooit kunnen dragen. Als Constance erachter zou komen dat Devon hem haar gegeven had, zou ze furieus zijn! Anna zou dit met al haar wezen bewaken, dit stond symbool voor iets, al wist ze niet wat dat iets precies was op dit moment.

Devon keek haar aan en glimlachte. 'Je hebt het verdiend, Anna. Ik zou graag tijd met jou hebben, zo graag dat ik het zelf nog eens niet besef. Enkel gaan we die tijd niet hebben.' Hierbij keek hij verdrietig naar haar, maar drukte zijn lippen op haar hand die hij nog steeds vasthield in de zijne. 'Ik ben blij dat je bij me bent op deze middag. Het maakt het een erg mooie middag,' glimlachte hij nadat hij die woorden al zuchtend had uitgebracht.

Anna knikte. 'Na de bruiloft zal ik weer terug moeten naar het Zuiden met Constance,' zei ze treurig en verborg haar gezicht tegen zijn schouder aan. Bij zijn volgende woorden hief ze haar hoofd even op en keek hem aan. 'Ik ben blij dat ik mee ben gekomen met je,' gaf ze met een glimlach toe en kuste hem teder.

Devon streek door haar blonde lokken en kuste haar terug. Zijn lippen op de hare voelde zo vertrouwd, perfect. Anna haar lippen waren zacht, niet dat hij het voor menselijk hield dat iemand harde lippen kon hebben, maar zij kuste hem werkelijk betoverend. 'En ik moet na de bruiloft weer naar het Noorden,' zei hij droevig. 'Mijn vader in het oog houden en de grote broer spelen over al de rest van de kleintjes.' Hij vond het echter niet zo erg; het Noorden was zijn thuis. Hij hield ervan om daar te zijn, maar deze keer was anders. 'Daarbij moet ik dan afscheid nemen van een geliefde, mijn enige, zuster en tegelijkertijd mijn beste vriendin. Alsof dat niet erg genoeg is ook nog de kans op echte liefde.' Bij die woorden streek hij langs haar wang naar haar hals en drukte daar enkele zacht kusjes.

Anna keek haar aan en knikte. 'En ik zal afscheid moeten nemen van iemand die ik als heel bijzonder beschouw, iemand waarvan ik geen afscheid zou willen nemen... nooit niet.' vertelde ze hem en glimlachte even triest. 'Maar ik zal je misschien ooit nog wel zien... toch? Ieder jaar zijn de festiviteiten, dan hebben we een kans om elkaar te zien. Dat is in ieder geval al beter dan nooit.' Ze probeerde er iets beters van te maken, maar erg goed lukte het niet.

Devon knikte instemmend. Hij kon die belofte niet over zijn lippen krijgen; hij hield van Anna. Verliefdheid die ondragelijk zou worden wanneer hij haar zou moeten missen. Echter was het een feit dat hij een prins was, ooit koning. Hij zou erg machtig zijn en hij zou nakomelingen moeten hebben. Geen bastaard zonen en dochters, maar nakomelingen met een bloedlijn. Niet omdat hij dat wou, maar omdat het zo moest. 'Misschien dat ik je dan wel ooit ontvoer. Je mysterieus in de rode, zijde gordijnen.' grijnzende hij wat vrolijker naar haar. Ze hadden geen tijd om triest te zijn.

'Dat zou ik helemaal niet erg vinden.' zei ze met een lach op haar gezicht en kwam overeind. De zonnestralen schenen nog steeds fel op haar gezicht en ze had het warm gekregen - en niet enkel door de zon. 'Misschien loopt het wel allemaal anders en kunnen we elkaar vaker zien... zeg nooit nooit.' Anna had hoop, niet veel hoop, maar wel een beetje.

Ook hij kwam weer recht en trok haar zacht tegen zich aan. 'Geniet nu van de tijd die je met me hebt en ik twijfel er niet af dat de vlinders in mijn buik me snel gerust zullen laten.' Ze liet hem smachten naar haar. Het kon anders lopen, alles kon anders gaan. Zij kon terug opnieuw verliefd worden op iemand anders. Hij kon sterven, zij kon sterven, voordat ze elkaar weer zagen. Hij zou met iemand moeten trouwen om zijn koninkrijk meer macht te geven, zij zou misschien met iemand moeten trouwen om in leven te blijven... 'Alles loopt uiteindelijk anders dan je had gepland. Altijd.'

Anna knikte en keek hem aan. 'Maar laten we genieten van de tijd die we wel samen hebben.' veronderstelde ze en glimlachte even naar hem. Ze moesten er wat van maken, van de tijd die ze hadden. Het zou zonde zijn om die tijd te verspillen aan zorgen. 'Ik ben blij dat ik een paar dagen geleden ben verdwaald.' zei ze lachend. 'Anders was ik je waarschijnlijk nooit tegen gekomen.'

Devon hield even op met de kusjes in haar hals. 'Zeg dat wel,' fluisterde hij hier met een grijns tegen de blote huid. Zijn handen gleden van haar rug naar haar heupen. Hij probeerde haar lichtjes te kietelen door enkele vingers over haar ruggengraat te laten gaan. Enkel zat zoveel stof hem in de weg. 'Misschien niet tegengekomen, maar het moment dat ik mijn ogen op jouw had gelegd, zou ik weer helemaal aan je verkocht zijn. Zijn gezicht hing dicht bij dat van haar, maar hij kuste haar niet. 'Eerst vond ik je enkel adembenemend en aantrekkelijk, maar nu vind ik je adembenemend, érg aantrekkelijk en een geweldige vrouw, Anna.'

Anna glimlachte even beschaamd bij zijn complimenteuze woorden en streek met haar vinger langs zijn opkomende stoppelbaardje. 'Je bent een man die iedere vrouw zich wenst.' zei ze tegen hem en lachte even. 'Er zijn niet veel mannen die zo met vrouwen omgaan als jij dat doet. Iedereen zou zo moeten zijn.'

Devon glimlachte bij het compliment. 'Anna, begrijp me niet verkeerd, maar dit gedrag vertoon ik uitzonderlijk.' plaagde hij haar en speelde met een lintje van haar jurk door deze om zijn vinger te winden. 'Jij bent een vrouw zoals ik er een in mijn leven wil. Zoals ik er een nodig heb. Ik wil je liefhebben, Anna.' Hij wou haar beminnen en dat niet enkel voor nu. Nee, hij voelde zich zo serieus genomen bij haar en op die perfecte momenten weer onserieus.

Anna glimlachte. 'Ik weet wat je voelt.' zei ze treurig. Als ze de mogelijkheid hadden gehad om samen te zijn, had Anna die met beide armen aangenomen. Ze wist niet wat ze voelde, maar het voelde zo ongelofelijk goed. Iedere keer als ze hem zag, kwamen de vlinders weer boven en bleven ze totdat ze elkaar gedag hadden gezegd. Ze kon haast niet geloven dat ze hem over een paar dagen voor de laatste keer zou zien.

Devon dacht te weten waaraan ze dacht; Binnen een paar dagen was hun liefde voor elkaar waarschijnlijk nog even groot, maar het zou enkel niet meer samen te beleven zijn. Zacht en kort drukte hij zijn lippen op die van haar. 'Zolang je dat blijft voelen, weet ik dat ik me als de jouwe mag beschouwen.' glimlachte hij, maar voelde zich ergens toch verlegen.

'Je mag jou altijd als de mijne beschouwen,' zei ze zachtjes en gaf hem een kleine kus. Dit was dus hoe liefde voelde. Nooit had ze het voor mogelijk gehouden om iets voor iemand te voelen, en zeker niet in zo'n korte tijd als deze. Toch was het gebeurd, ze was er dankbaar voor dat ze dit kon voelen voor iemand, maar aan de andere kant haatte ze het, omdat in korte tijd het gevoel van liefde zou veranderen in een groot gemis.

Devon kuste haar lichtjes terug, maar al snel had hij haar op zich getrokken. Het was enkel omdat hij haar dicht bij zich wou voelen. Ze was niet nog dicht genoeg geweest tot nu. 'Er is geen tijd om somber te doen. Wist je nog?' glimlachte hij naar haar en drukte zijn lippen weer vol overtuiging op de hare. Ze was prachtig, geweldig, hemels en op dit moment helemaal de zijne. Het ging moeilijk worden, maar moeilijk ging ook.

Anna glimlachte kort en knikte. 'Geen tijd om te treuren,' herhaalde ze en lachte even naar hem. Ze genoot van zijn aanrakingen en ging helemaal mee in zijn kus. Het was of haar lichaam precies voor die van hem gemaakt was. Ze was dan wel een stuk kleiner, maar dat maakte alles juist nog perfecter.

Devon glimlachte na hun kus en streelde door haar blonde haren naar haar middel en weer terug. Hij dacht eraan hoe het was om haar in het Noorden te hebben. Wat hij haar zou laten zien... De prachtige natuur,.. Zacht drukte hij een kus op haar haren en keek haar toen lachend aan.

Anna keek hem ook even lachend aan en kwam toen overeind. 'Zullen we weer terug gaan lopen naar het kasteel?' stelde ze voorzichtig voor. Ze wilde nog niet weg, maar het begon al later te worden en ze wilde niet dat Constance erachter zou komen dat ze weg was. 'Ik wil nog niet weg, maar ik wil ook niet in de problemen komen.' mompelde ze.

'Wat als ik nu eens dringend hulp nodig heb?' vroeg hij lachend, fluisterend, tegen haar lippen op. 'Zou Constance haar dienstmeisje delen? Maar oké, we gaan wel terug.' Echter was deze tijd echt niet genoeg geweest..Het was een voorproefje geweest van wat dit allemaal had kunnen zijn. Ook hij kwam recht en nam haar voor een laatste keer in zijn armen. Hij voelde hoe zijn hoofd zwaar begon te wegen, alsof hij kon huilen. Zacht en voorzichtig knuffelde hij haar. 'Ik ga je missen,' fluisterde hij, maar zweeg al snel voordat werkelijk de tranen begonnen te vloeien. Deze emoties waren sterker dan hem.

Anna keek hem aan en voelde hoe haar ogen waterig werden, maar ze liet het niet toe dat ze zou gaan huilen. Ze verborg haar gezicht tegen zijn brede schouder en omhelsde hem zo stevig. 'Ik ga je ook missen...' mompelde ze tegen zijn schouder aan en kuste hem nog even zachtjes. Ze wilde hem niet loslaten, ze wilde niet weggaan van hem en het riskeren dat ze hem nooit meer zou zien.

Devon suste haar enkel door haar enkele lieve woordjes toe te fluisteren. 'Ik hou van je, Anna. Dat doe ik echt,' kuste hij haar zacht terug. Weer streelde hij foor haar haren en begroef hier zijn gezicht in terwijl hij toch enkele tranen liet. 'Kom naar me toe zodra je de kans hebt.'

'Altijd,' beaamde Anna met een treurige glimlach en streek met haar duimen de tranen van zijn wangen af. 'Niet huilen, mijn liefste.' zei ze zachtjes en en kuste zijn natte wangen. 'Ik hou ook van jou Devon, onthoud dat.' Het verbaasde haar dat ze zelf ook niet in tranen uitbarstte, maar op een of andere manier voelde ze zich sterk, ze had hoop. Hij had iets in haar aangewakkerd, een vlammetje dat al die tijd bijna niet zichtbaar was geweest, maar hij had voor die vonk gezorgd. Hij had ervoor gezorgd dat er weer iets was waar ze voor wilde vechten.


- ik moest gewoon even zo'n cliché post doen XD

'Altijd,' beaamde hij ook met een glimlach. De tranen... Devon wist niet vanwaar ze kwamen; normaal huilde hij nooit, laat staan snel. 'Wat er ook voor gedaan moet worden: Ik zal proberen ons bij elkaar te krijgen, Anna. Als het kon dan.... Dan zou ik de tijd genomen hebben en na die enige tijd jou de mijne maken door te huwen....' Ze was alles wat hij wou in een vrouw, een sterke vrouw die hij nodig had in zijn leven. Zacht knuffelde hij haar en drukte zijn lippen verlangend in haar hals om zo een wehg te vinden naar haar zoetsappige lippen. Hoe kon een man ooit genoeg krijgen van haar? Ze was zo verledielijk om enkel naar tre kijken, haar niet niet aanraken was onmogelijk.


- Ik vind het wel leuk (:

Anna glimlachte. 'Wie weet breekt die dag sneller aan dan we zouden durven dromen.' vertelde ze hem en kuste hem ook. Ze had nooit verwacht dat er een man zou komen die haar zo speciaal kon laten voelen, een man waarvoor ze alles zou opgeven. 'We moeten echt gaan, anders weet Constance dadelijk echt dat ik weg ben geweest en dan mag ik het kasteel waarschijnlijk helemaal nooit meer verlaten.' mompelde ze.