De gangen

'Ik was onderweg naar het legerkamp om door te geven dat juffrouw Constance niet meedoet aan de training. Ik heb helaas nog geen tijd gekregen om u in uw vertrekken te komen bezoeken.' zei ze verontschuldigend en keek hem aan. 'U heeft hard gewerkt zie ik,' zei ze met een klein glimlachje. Ze werd er gek van om steeds zo druk in de weer te zijn voor juffrouw Constance, maar ze bleef tegen zichzelf herhalen dat het gewoon haar werk was, dus dat ze geen andere keuze had.

'Het legerkamp? Dat lijkt me niet zo'n plek om alleen rond te lopen. Zal ik u anders vergezellen? Ik ben inderdaad net klaar met die van mij, maar zo egoïstisch als ik ben, ik noem het eerder slim, doe ik niet mee aan de trainingen van het leger.' Hij liep met haar mee verder. 'Waarom val ik u toch altijd lastig met mijn praatjes die er niet toe doen?' Devon grijnsde weer en had zijn armen achter zijn rug. 'En nog iets juffrouw Anna. Noem me maar gewoon Devon. Geen Heer, Prins of wat dan ook. Ik haat het als je me zo noemt.'

Kort glimlachte Anna en knikte. 'Dat zou heel erg fijn zijn,' gaf ze toe en keek hem aan. 'U valt me niet lastig, Devon.' lachte ze. Ze vond het fijn dat hij met haar meeliep. In het kamp voelde ze zich altijd bekeken, alle mensen volgde haar met hun ogen en dat gaf nogal een... benauwd idee. Ze wist ook wel dat ze haar niets aan zouden doen, maar je wist het maar nooit. 'Dan mag u me gewoon Anna noemen.'

Devon glimlachte naar Anna over zijn schouder. 'Zal ik zeker doen, Anna.' Zijn grijns was plagerig terwijl hij weer haar hand nam. 'Mag ik zo vrij zijn om u dan mijn gespierde arm aan te bieden?' grijnsde hij jongensachtig. Enkel zij leek te weten vandaag hoe ze hem weer helemaal kon laten opbeuren. Evenfall was nog niet zo slecht met dit mooi gezelschap om zijn arm. 'Dus Anna... Vertel me eens wat meer over u? Mijn nieuwsgierigheid is nogal geprikkeld.'

Anna lachte eventjes en haakte haar arm in de zijne. 'Er valt niet veel over mijn leven te vertellen. Mijn moeder en zusters waren allemaal dienstbodes, dus kwam ik daar ook terecht. Op mijn veertiende werd ik het dienstmeisje van Constance en sinds dien is dat altijd zo geweest...' zei ze tegen hem en keek hem kort even aan. 'Ik weet zeker dat uw leven veel interessanter is, dus waarom vertelt u niet wat over uzelf?'

Devon luisterde geintresseerd naar Anna! Het is raar dat mensen dachten dat zijn leven zoveel interessanter was. 'Nee, het is niet zo boeiend. Ik ben de oudste van ons gezin dat uit veel jongens bestaat en Iwone. Uiteindelijk zal ik hopelijk de troonopvolger zijn. Ik hou van het zwaardvechten en oefende als kind vaak met pijl-en-noog. Voor de rest heb ik me vooral op het politieke gebaseerd. Mijn vader is een goed leider en zo iemand wou ik altijd worden. Veel gestudeerd, maar nog niet veel gezien.' Hij keek haar aan en glimlachte weer eens. 'Is Consatnce nog steeds even bazig als vroeger?'

'Zoals ik al zei, uw leven is veel interessanter dan het mijne.' zei ze met een glimlach. 'Dan wordt het tijd dat u eens iets van Tarth gaat zien, niet waar? Dat is het enige voordeel van mijn baantje: zodra juffrouw Constance ergens naartoe moet, moet ik met haar mee en zo zie je nog eens wat.' vertelde ze hem met een glimlach, maar deze verdween bij zijn vraag. 'U zou kunnen zeggen dat Constance een koppige en bazige jonge vrouw is... ja, maar je wendt eraan.' loog ze: aan het bazige gedrag van Constance wende je nooit.

Devom knikte en keek haar weer aan. Voor een moment had iets op de grond zijn aandacht getrokken. 'Tarth zien zou ik maar al te graag doen, maar ik ben graag in het Noorden. Mijn thuis, mijn plek waar ik het verschil maak. Ik haat het om hier in Evenfall te zijn. Wel, ik denk dat ik en Iwone ons moeilijk kunnen indenjen in jouw situatie of het zo oneerlijk vinden omdat wij in het Noorden erg vriendelijk omgaan met onze dienstbodes en diennaren. Ze zijn ons volk.'

'Het is altijd fijn om thuis te zijn.' Sinds ze bij Constance in dienst was, was ze niet meer naar huis geweest. Het kleine stadje waar ze was opgegroeid had ze al drie jaar niet bezocht. 'Helaas denkt niet iedereen er zo over.' mompelde ze toen Devon vertelde hoe ze met hun dienstbodes omgingen. Constance zag hen als dingen, niet als hun volk. Ze waren haar speeltjes die ze rond kon commanderen, niets meer en niets minder.

Devon keek haar aan en glimlachte even vriendelijk. Was Anna maar van het Noorden. Dan had hij zeker geweten wie hij wou als zijn dienstbode. 'Ach Anna. Zonder een dienstbode verliest een prinses heel wat macht,' grijnsde hij. Dienstbodes zorgde er altijd voor dat alles helemaal in orde was, dingen die prinssesen zelfs niet voor mogelijk hielden.

'Zo ziet juffrouw Constance het niet, geloof mij maar.' zei ze ietwat treurig, maar glimlachte al snel weer. 'Ze laat ons de dingen doen waar ze zelf geen zin in heeft. Volgens mij weet ze zelf nog niet eens hoe ze een bed moet opmaken.' Meteen had ze spijt van deze woorden en geschrokken sloeg ze haar hand voor haar mond. 'Sorry, ik mag niet zo spreken over juffrouw Constance.' veronderstel dat iemand het hoorde, of hij het zou doorvertellen aan iemand.

Devon streelde even met zijn duim over haar hand om haar gerust te stellen, maar stopte daar abrupt mee. 'Het spijt me,' doelend op zijn actie van daarnet. De ene hand viel terug naast zijn lichaam waarbij zijn hand na tindelde van de intieme streling met haar hand. Ze had niets terug gedaan, maar Anna zelf was genoeg voor hem te laten smelten op één of andere manier. 'Het maakt niet uit. Constance is niet gemakkelijk, is ze nooit geweest.'

Anna keek hem even kort aan, maar zei verder niets. Het stelde vast niets voor, het was vast per ongelijk gegaan. Daarbij was het enkel een streling over haar hand, niets meer en niets minder. Inmiddels waren ze bij het kamp aangekomen en liep ze richting de bevelhebber wie haar eerder deze dag had gevraagd of Constance mee zou doen. Voor de zoveelste keer moest ze hem zeggen dat ze het aanbod vriendelijk afwees, maar hen wel veel succes wenste met de training. 'Zo..' zei ze zachtjes en glimlachte.

Devon bood zijn arm weer aan en liet iedereen staren voor wat het was. Hem was hier ook aangeboden om te vechten, te trainen, maar hij deed het liever in het Noorden. Met zijn troepen of liever alleen. 'Dus wat dacht u van nu even een stap opzij te zetten van uw verantwoordelijkheden en een andere medemens te vergezellen op deze prachtige dag?' Hij glimlachte speels naar haar. 'Loop een namiddagje met me weg, Anna. Ik smeek het je.' fluisterde hij speels in haar oor met alle goede bedoelingen.

Anna fronste haar wenkbrauwen. Constance had niet gezegd dat ze nog andere dingen moest doen, of dat ze per direct terug moest komen. Ze had enkel gezegd dat ze het moest melden, meer niet, dus als ze iets langer weg zou blijven, zou dat vast voor één middagje niet uitmaken. Constance was toch druk bezig op het oefenveld, dus ze zou vast niet eens doorhebben dat Anna weg was. 'Voor deze ene keer dan.' zei ze met een klein glimlachje en sloeg haar arm weer om de zijne heen.

Devon glimlachte alsof hij een klein kind was dat net toestemming gekregen had van zijn vader om de pijl-en-boog uit te proberen. En dat wel voor de eerste keer. 'Oh, geloof me, u maakt hier best een gewoonte van. Eenmaal ik mensen fijn gezelschap vind, geraak ik erg gehecht aan hen.' Hierbij liep hij weer richting het kasteel. 'Dus waar wilt u deze middag vertoeven? U mag kiezen, Anna.'

Anna glimlachte. 'Helaas voor u heb ik niet veel vrije dagen.' zei ze met een kleine grijns, maar was toch teleurgesteld. Ze zou het leuk vinden om wat meer tijd met hem door te brengen. Hij was een aardige jonge man. 'Wellicht dat we even naar de stad kunnen? Ik heb enkel het paleis gezien, maar de stad nog niet.' Ze was razend nieuwsgierig naar wat de stad allemaal te bieden had.

Dat nieuws liet Devon schrikken; hij wou helemaal niet de stad in en hij had tijd genoeg, zij was eigenlijk nog nooit echt in de stad geweest. 'Daar vinden we wel nog iets op. Laten we echter gewoon genieten van de zon vandaag, van deze dag. Morgen komt al snel genoeg,' glimlachte hij. 'Ik eis toch tenminste nog dat u me komt bezoeken voordat u naar het zuiden vertrekt. Of is dat te veel ge-eist?'

'Dat moet me denk ik wel lukken. Gelukkig traint Constance veel, dus heeft ze niet door dat ik weg ben. Zoals nu bijvoorbeeld.' In het begin brak Anna nooit de regels, maar nu, na drie jaar, wist ze wat ze wel en niet kon doen. 'Dan gaan we genieten van de zon.' Door haar werk ging ze haast nooit tegen mensen in, in ieder geval niet tegen mensen die hoger dan haar stonden.

Het viel op hoe Anna altijd instemde met alles, hoe vriendelijk ze sprak over Constance terwijl zelfs Devon liet blijken dat hij haar overste nog eens niet leuk vond. Leuk was een groot woord; hij vond haar helemaal niet aangenaam. 'Ik bedenk me net dat ik je nooit meer ga zien. Dus waarschijnlijk is dit het moment dat ik je iets moet geven, kopen. Zodat je aan me gaat denken,' antwoordde hij lacherig. 'Ik ben het. Devon. Niets meer, niets minder. Ontspan je even, Anna.' Hierbij keek hij haar aan. Echter leek zijn hele blik te veranderen. Hij wou tijd om haar te leren kennen. Hij had zo'n goed gevoel bij haar, over haar, maar die tijd zouden ze niet krijgen. Daarbij zou hij niet weten wat er na die tijd zou moeten komen... Hij was een prins, zij een dienstbode. Hij van het Noorden, zij van het Zuiden.

Anna glimlachte even en keek hem verward aan. 'Iets voor me kopen? Ik zal u zelfs herinneren zonder dat u iets voor me koopt, geloof me. In het zuiden zijn er niet veel mensen die zo... vriendelijk zijn tegen mensen zoals ik. Ze vinden ons nogal onbelangrijk, terwijl ze ook niet zonder ons zouden kunnen leven.' Kort keek ze even naar de grond en zuchtte uit. 'We zullen elkaar volgend jaar weer zien, tijdens de festiviteiten.' zei ze tegen hem. 'Dat is in ieder geval al beter dan nooit meer, niet waar?'

Devon schudde zijn hoofd. 'Afwijzen is onbeleefd,' grijnsde hij breed en liet even de andere hand door zijn haren gaan. 'Een mens weet nooit hoelang hij heeft, maar ik hou je aan die afspraak. Neem het van mij aan dat ik iets voor je wil kopen, het is belangrijk voor me. Hoe eng ik ook mag klinken. En stop alsjeblieft met u te zeggen. Ik was Devon. Herinner je het je nog?'

'Oké, Devon, ik zal je eraan houden en je niet afwijzen, oké?' zei ze met een kleine lach op haar gezicht. Hij was echt aardig voor haar, net als Iwone. Het zat vast en zeker in de familie die vriendelijkheid. Waren zij maar haar overste, dan had ze een stuk beter leven gehad dan nu. Nu was ze enkel gebonden aan een vrouw die ze vreselijk vond en ze kon niet eens af en toe doen wat ze leuk vond.

'Klinkt al stukken beter.' lachte hij vorlijk en sloeg de juiste straten in zodat ze aan de stadskern kwamen. Verschillende kraampjes en winkeltjes, eetgelegenheden. Dit was de hoofdstad van Tarth. 'Welkom in het wereldrijk Tarth, we bevinden ons in het midden.' Zijn ogen vielen weer op hoe mooi Anna niet was. Haar ranke vormen, haar vrouwelijkheid, haar knappe gezicht; deze vrouw had alles. En alles wat hij had was een middag met haar.

Anna keek werkelijk haar ogen uit. Evenfall was veel indrukwekkender dan Lorath en het verbaasde Anna dat mensen zoiets hadden kunnen bouwen. De stadskern was gezellig, het was er druk en vol, maar niet té vol. Er liepen overal mensen rond die wat wilde verkopen en het liet Anna glimlachen. 'Ben je niet bang dat mensen je herkennen... met mij samen?' Een hoog zelfbeeld had ze nooit gehad, mede door haar baan.