De gangen

Constance keek vanuit haar ooghoeken naar Anthony. 'Ik wil het wel vertellen. Het is onzin dat ik me er nog zo geraakt door voel. Het is al weer jaren geleden.' Zijn woorden stelde haar meer gerust dan die van haar zelf. 'Op een dag hoorde ik niets van hem. Hij was niet bij de vergaderingen. Hij kwam nooit opdagen bij 'onze' plekjes. Van mijn vader kreeg ik te horen dat hij getrouwd was met een rijk meisje uit het berg gebied. Ik heb nooit meer iets van hem gehoord. Slechts één keer zag ik hem nog en toen behandelde hij mij als een onwetend kind. Later vond ik uit dat hij al langer van plan was met haar te trouwen.'

Anthony keek haar aan. Wat die jonge man haar had aangedaan was vreselijk: laten geloven dat je van een vrouw hield en er vervolgens vandoor gaan met een andere vrouw. 'Geen enkele man zou je zo mogen behandelen Constance. Geen enkele man zou een vrouw zo mogen behandelen.' Hij was altijd al van de manieren geweest, zeker tegenover het andere geslacht. Ondanks dat de meeste mensen vrouwen als mindere zagen, vond hij juist dat je ze moest respecteren als een gelijke.

'Ik heb haar ook gezien. Ze was nog jonger dan ikzelf en mooi, zoals een echte vrouw.' Constance wreef haar handen samen en streek over haar zij. Ze had dit nog nooit aan iemand verteld. Haar familie had er nooit iets vanaf geweten en anders hadden ze het erg goed verborgen gehouden. Dit was waarom ze zo bezorgd was geweest om Anna. Ze had zichzelf herkend in de situatie.

Anthony wist niet waarom hij het deed, maar hij was achter haar gaan staan en had zijn handen op haar schouders gelegd. 'Jij bent ook een echte vrouw, Constance.' zei hij tegen haar en keek naar buiten toe. Toen hij doorkreeg wat hij deed, haalde hij zijn handen ongemakkelijk van haar schouders af en ging weer terug op zijn stoel, achter het bureau zitten.

Constance verstijfde onder zijn aanraking en voelde zich plots misselijk. Ze keek hem niet aan maar hield met alle macht het overgeven tegen. Ze voelde zich erg kwetsbaar op dat moment, omdat er zo veel gevoelens door haar heen gingen die ze normaal onderdrukte. 'Wat een gezelligheid.' merkte ze uiteindelijk op haar eigen droge toon op en draaide zich om van het raam toen ze de misselijkheid weg voelde zakken.

Anthony keek haar kort aan maar zei niets. Dit moest voor haar net zo verwarrend zijn als voor hem. Hij wist niet eens wat hem bezielde, waarom hij het had gedaan. Praktisch gezien had hij vrij weinig gedaan: Hij had zijn handen op haar schouders gelegd, niet meer - en niet minder... Een zucht ontsnapte uit zijn mond, waarna hij haar weer aankeek.

Constance keek hem terug aan en werd overrompeld door een waarheid. Ze was zo plots weer nuchter dat het haar leek alsof er plots een fel licht in het donker verscheen. Constance knipperde met haar ogen en pakte haar bebloede blouse op. 'Bedankt voor de hulp. Ik geloof dat ik nu weer bekwaam genoeg ben om in een rechte lijn naar mijn vertrekken toe te lopen.' Haar stem was hard en duidelijk. Ze zou echt geen seconde langer blijven.

'Oké,' Met deze woorden stond hij op en liep naar de deur toe om deze voor haar open te houden. De ongemakkelijke sfeer die tussen hen in hing was om te snijden en ergens was Anthony dan ook blij dat ze weer nar haar eigen vertrekken toe zou gaan. Niet omdat hij haar weg wilde hebben, maar omdat hij niet wist wat hij moest doen. Hij moest alles op een rijtje zetten. Zijn gedachten, zijn acties, zijn gevoelens, alles.

Constance liet hem de deur voor haar openhouden en ontweek zijn blik toen ze langs hem liep. Ze zei neits meer tegen hem en terwijl ze naar haar eigen vertrekken liep, vroeg ze zich af of ze hem misschien niet om zijn zwijgen had moeten vragen. Maar ze wist dat Anthony niet iemand was die deze informatie zomaar zou gebruiken. Uiteindelijk verwierp ze iedere gedachte en was ze compleet leeg. Zo vond ze haar vertrekken en trok zich terug in haar slaapkamer voor de rest van de dag.