De gangen

'Geen zorgen, mijn jonkvrouwen. Ik zou u met alle plezier komen redden!' lachte hij en tilde haar even in de lucht om haar rond te draaien en daarna haar weer een zoete kus op de lippen te geven. Eenmaal ze weer op de grond stond, haakte ze hun armen in elkaar en liep hij meer richting de straat. 'Die dag mag spoedig komen.'

Ze pakte zijn hand beet en liep zo terug richting het kasteel. Ze wilde liever niet dat iemand die in het kasteel werkte hen tweeën zag, aangezien roddels hier als een lopend vuurtje verspreid werden. 'En ik zou met alle plezier gered worden door u, oh edele heer.' zei ze lachend en gaf hem nog een klein kusje. 'Ik ga hier de andere kant op,' zei ze met een klein glimlachje.

Devon keek enkel naar Anna. Het was onrealistisch dat het hier ging eindigen. Hij wist dat hij de goede moed erin moest houden, maar dat leek niet bepaald mogelijk op dit moment. 'Ik hou van je, Anna. Het gaat zo snel, maar ik zou het voor geen geld van de wereld willen ruilen voor iets anders. Daarbij kunnen we wel bij elkaar geizen worden. Enkel niet met elkaar.' Met een droevige glimlach drukte hij kort zijn lippen op haar voorhoofd, knuffelde haar voordat hij een stap naar achter zette. Hij zou haar zien weglopen. Niet andersom.

Anna omhelsde hem nog stevig, drukte een kus op zijn lippen en liet hem daarna los. 'Tot snel, Devon.' Ze wist niet of deze woorden de waarheid waren, maar ze hoopte vurig van wel. Ze draaide zich om, om over het pad richting het kasteel te lopen, ze moest zichzelf dwingen om niet om te draaien en terug te rennen. Met de tranen in haar ogen brandend, liep ze door de deur naar binnen het paleis in.

- and then, she was gone.

Nieuw

Constance had haar hand stevig om haar bloedende onderarm geklemd en liep zo de gangen door. Ze had een kortere weg willen nemen, maar ze was verdwaald geraakt en zonder die kaart van Anna wist ze haar weg niet terug te vinden. Met haar kaken op elkaar geklemd liep ze verder en begon eindelijk de gangen te herkennen. Het zou nu niet meer zo heel ver zijn, als ze het goed had.

Anthony was diep in zijn gedachten verzonken. Er waren besprekingen geweest en hij was niet al te blij met het resultaat. Nu was hij onderweg naar zijn eigen kamers om even wat rust te nemen. Echter zag hij ineens een bekende gedaante door de gang heen strompelen en ze zag er niet al te best uit. 'Constance? Wat is er gebeurd?' vroeg hij, terwijl hij naar het bloedspoor keek dat ze achter had gelaten.

Het duurde even voordat Constance Anthony's aanwezigheid doorhad en zelfs toen leek het niet alsof ze hem herkende. Ze mompelde iets onverstaanbaars en ging onverstoord verder. Het zweet stond haar op haar rug, niet alleen van de training die net abrupt was afgekapt, maar ook door de pijn. Waarom was ze ook zo stom om zónder bescherming te trainen? Ze verbeet de pijn en liep stug verder terwijl ze hoopte dat Anthony haar niet zou volgen.

Anthony rolde geërgerd met zijn ogen en liep achter haar aan. 'Ik weet dat je koppig bent, maar laat me je helpen, kom hier.' Hij pakte haar bij haar arm beet, degene die niet gewond was, en keek haar aan. 'Wat heb je in vredesnaam gedaan?' mompelde hij, misschien wel meer tegen zichzelf dan tegen haar. 'Kom, laat me je naar de ziekenboeg brengen.'

Constance keek met een dodelijke blik terug naar Anthony en trok haar ongeschonden arm los. 'Het is niets. Laat me gaan. Ik kan dit prima zelf verzorgen.' Ze keek naar haar bloederige handen, maar liep al snel weer door terwijl ze met haar hand haar blouse tegen de wond drukte. De lichte stof was al snel doortrokken van het rode bloed.

'Bij alle goden Constance, doe toch eens niet zo koppig. Ga je deze wond helemaal zelf verbinden met naald en draad? Dat wil ik nog wel eens zien dan.' Hij snapte niet dat ze zijn hulp niet gewoon aannam, zoals ieder ander persoon zou doen. Toch gaf hij niet op: hij wist dat hij sterker was dan zij en zeker op dit moment.

'Ja, geloof je niet dat ik dat kan? Ik heb het al vaker gedaan hoor.' Constance keek niet op of om terwijl ze tegen Anthony praatte. Ze was bang haar evenwicht te verliezen als ze omkeek. De wond mocht misschien niet heel erg zijn, maar ze had veel bloed verloren. De adrenaline hield haar voornamelijk overeind. En haar koppige karakter.

'Oh ik geloof wel dat je het kan. Echter niet op dit moment.' Ze was lijkbleek. Hij wist niet of het kwam door het bloedverlies, of omdat ze zich gewoon niet lekker voelde. 'Waarom accepteer je mijn hulp niet gewoon? Ik kan je desnoods ook hechten, in mijn kamer of in jou vertrekken. Wat jij het liefste hebt.' stelde hij voor en liep achter haar aan.

Constance zuchtte en gaf zich toen over aan zijn hulp. 'Prima, breng me naar jouw vertrekken, die zijn dichterbij, toch?' Bovendien hoefde ze dan haar eigen familie niet onder ogen te komen. Ze wist dat ze soms nogal onvoorzichtig kon zijn en haar familie vond het leuk om dat nog eens extra te benadrukken als ze weer eens toegetakeld was. Haar trots kon daar niet goed mee overweg. 'Maar ik hecht het zelf. Dat doe ik altijd.' waarschuwde ze hem terwijl ze zich langzaam omdraaide.

'Oké, wat jij wilt.' zei hij met een grijns en draaide om, om richting zijn vertrekken te lopen. Eenmaal daar opende hij de deur met één van de sleutels die hij bij zich had en liep naar binnen toe. Hij had nog ergens een doosje met hecht gare liggen en al snel had hij deze gevonden. 'Ga je gang.' zei hij, terwijl hij een stoel naar de tafel schoof en het doosje neerzette.

Constance had gelukkig niets van zijn grijns gemerkt anders had ze maar al te graag haar laatste beetje energie gebruikt om die van zijn gezicht te vegen. Toen ze eenmaal in zijn vertrekken stond, ging ze op de stoel zitten die Anthony had klaar gezet en wreef ze met haar goede arm haar haar uit haar gezicht. Zorgvuldig rolde ze haar mouwen op en bekeek ze de wond aandachtig voordat ze aan de slag zou gaan. 'Je riem: mag ik die?' Vragend keek Constance naar hem op.

Anthony fronste, maar had inmiddels wel geleerd dat hij niet tegen haar in moest gaan, dus gaf hij zonder erover te klagen haar zijn riem. Zelf ging hij op de stoel tegenover haar zitten en keek haar afwachtend aan. Zelf zou hij het nooit kunnen, dus eigenlijk verbaasde het hem best dat ze het tot nu nog volhield.

Constance pakte de riem van hem aan en bond het leer om haar bovenarm. Met een ruk trok ze hem aan en bond vast. Waarschijnlijk was het meeste bloed al weg, maar ze kon dat spul niet gebruiken als ze haar wond ging hechten. Het uiteinde klemde ze tussen haar tanden en met haar goede hand pakte ze de naald en draad op. Na diep adem gehaald te hebben begon ze.

Anthony keek verwonderd naar hoe ze begon te hechten. Hij dacht serieus dat ze een grap had gemaakt en dat hij het als nog had moeten doen, maar blijkbaar sprak ze de waarheid. Kort fronste hij zijn wenkbrauwen en stond op om twee mokken wijn in te schenken. Daar was ze vast en zeker aan toe na het hechten van die wond.

Het duurde even voordat ze klaar was, maar ze had genoeg ervaring om het goed te doen. Met een verbeten uitdrukking op haar gezicht keek ze naar Anthony en pakte de wijn die hij in had geschonken. Het beste medicijn voor pijn was nog altijd alcohol. Het verhielp het natuurlijk niet, maar je voelde in ieder geval niets meer. Met een paar slokken had ze heel haar mok leeg en zette ze hem terug op tafel. 'Heb je iets sterkers?' vroeg ze met opgetrokken wenkbrauwen.

Anthony schudde spijtig zijn hoofd. 'Het zijn mijn werkvertrekken, dus je zou het echt moeten doen met de wijn die hier staat.' Hij pakte een katoenen lap en gaf deze aan haar zodat, als ze wilde, ze de wond nog kon schoonmaken. Hij had begrip voor haar, dat ze zomaar even haar eigen wond hechtte zonder ook maar een kik te geven van pijn.

Constance zuchtte en pakte de lap aan. 'Dan moeten we het maar zo doen.' Ze depte het laatste bloed weg met de schone lap en keek toen naar haar geruïneerde blouse. 'Heb je misschien een extra shirt hier liggen? Ik wil mijn ouders niet ongerust maken.' Met andere woorden: ze wilde haar moeder niet ongerust maken. Haar vader zou haar vierkant uitlachen en vervolgens een klap op haar schouder geven. Uitgeput leunde ze naar achteren en wachtte op zijn antwoord.

'Ja, hoor.' Zijn werkvertrekken waren een soort van zijn tweede huis: hij bracht hier meer tijd door dan in welk ander vertrek dan ook. Uit één van de kasten haalde hij een shirt waarvan hij dacht dat ze het wel zou passen en overhandigde deze aan haar. 'Ik hoop dat je hem past.' Hij was tenslotte voor hem gemaakt, wat betekende dat het shirt best wel breed was. 'Wil je nog wat wijn?' voor zichzelf schonk hij weer een mok vol.

Constance nam het shirt aan en grinnikte zwakjes. 'Alsof ik me daar nu druk om maak.' Haar gezicht vertrok naar een grimas toen ze haar eigen shirt uit wilde trekken. 'Graag.' Die wijn zou haar er wel doorheen slepen. Voorzichtig maar onbeschaamd trok ze haar blouse over haar hoofd. Met een ontbloot torso wreef ze met het vieze kledingstuk het bloed van haar huid. Daarna schoot ze in het shirt van Anthony en liet ze haar hoofd vermoeid naar achteren hangen. Elke inspanning vergde op het moment nogal wat energie.

Anthony schonk haar mok vol en liet bijna de kruik vallen toen ze haar shirt zonder pardon uittrok. Voor een enkele seconde keek hij naar haar ontblote bovenlichaam, maar al snel draaide hij zich om en beende hij verward naar de tafel, om hier de kruik wijn terug op te zetten.

Constance zag nog net Anthony's blik en lachte geluidloos. 'wat is er, heer Anthony? Preuts?' vroeg ze spottend, maar met weinig overtuiging. Ze pakte de wijn en dronk er van terwijl ze haar blik op Anthony gericht hield. Nadat ze de mok weg had gezet, hield ze haar hoofd schuin en keek hem vragend aan. 'Heb je een vrouw? Een gezin?'