De gangen

Anthony keek op toen ze tegen hem begon te praten. 'Het is onbeleefd om naar een dame te staren,' gaf hij als excuus en schudde zijn hoofd. 'Geen vrouw en geen gezin.' zei hij tegen haar en pakte zijn volle beker wijn om daar een paar grote slokken van te nemen. Hij was altijd zo druk bezig met zijn baan dat hij geen tijd had om te denken aan vrouwen.

'Onbeleefd?' Constance grijnsde en pakte haar mok terug op. Ze had te weinig energie om een weerwoord klaar te hebben voor Anthony. Ze leek alleen in staat te zijn om vragen te stellen. Dan hoefde ze niet veel woorden te gebruiken. 'Al eens een vrouw in bed gehad? Of een liefde gehad?' En misschien werkte de alcohol ook wel sneller dan normaal nu ze verzwakt was. Waarschijnlijk stelde daarom zulke persoonlijke vragen.

Anthony keek haar enkel en alleen aan. 'Heb jij ooit al een man in bed gehad?' kaatste hij de vraag terug en keek naar nieuwsgierig aan. Hij had niet zoveel zin om die vraag te beantwoorden en als hij er niet aan zou ontkomen, hoopte hij dat ze zo dronken zou zijn dat ze het antwoord zou vergeten. Het was niet iets waar hij graag over praatte en zeker niet met vrouwen.

Constance keek onverschrokken terug. 'Natuurlijk.' Ze vond het raar dat hij dat vroeg. Een vrouw kon minder lang haar maagdelijkheid in stand houden dan een man. Zo zat het nou eenmaal in elkaar. Als man had je er zeggenschap over. Hij had het recht op jóuw lichaam. Constance verafschuwde dat idee, maar nu het eenmaal gebeurd was, kon ze toch niet meer terug. En haar ervaringen waren niet zodanig slecht dat ze het liever anders had gezien. 'En ik hield van hem.' voegde ze nog toe zonder er echt over na te denken.

'Hield van hem?' vroeg hij nieuwsgierig aan haar en sloeg zijn armen over elkaar heen. Hij had nooit verwacht dat Constance van een man had gehouden, ze leek zo koppig en... afstandelijk te zijn. Zeker in het begin, nu viel het wel mee. Als je haar leerde kennen was ze een aardige jonge vrouw, maar dan moest je wel de moeite nemen om haar te leren kennen, als je het op zou geven na de eerste poging, drong je niet tot haar door: dat was Anthony wel duidelijk geworden.

Constance wendde haar blik af en leegde haar mok wijn in één teug. Het was niet haar allerbeste idee om dat aan te halen. 'Je hoeft niet zo verbaasd te zijn.' mompelde ze, maar Constance ging al snel verder op haar eigenwijze toon. 'Nu wil ik een antwoord van jou. Jij hebt het mijne al.' Ze keek weer op en richtte haar grijze ogen op Anthony.

Anthony haalde zijn schouders op. 'Enkele keren, in een dronken bui. Niets serieus dus.' loog hij. Hij was nog nooit naar een bordeel geweest en hij was zelden dronken. Hij had dan ook nog nooit het bed gedeeld met iemand, maar dat hoefde ze niet te weten. Hij was tenslotte een volwassen man en nu hij erover nadacht was het best vreemd dat hij nog nooit de lakens had gedeeld met een vrouw.

Grijnzend zette Constance haar mok weg. 'Wat een geluk voor die vrouwen. Een dronken adviseur..' Bedenkelijk streek ze door haar haar en keek toen naar haar arm. Het bloeden was tenminste gestopt en de pijn was steeds minder aanwezig met de alcohol in haar bloed. Ze kwam overeind uit haar stoel, maar hield zich staande aan de tafel omdat ze te snel wilde zijn. 'Ik zal maar eens teruggaan naar mijn eigen vertrekken. Het was érg gezellig, heer Anthony.'

Anthony stond op en pakte haar bij haar beide bovenarmen beet. 'Ik denk dat dat zo'n goed idee is. Ik wil niet dat mensen het idee krijgen dat ik enkel en alleen vrouwen dronken voer in mijn kamers. Daarbij kan je niet eens fatsoenlijk rechtop lopen, dus wat dacht je ervan als je eens gewoon rustig bleef zitten?' vroeg hij aan haar en keek haar aan.

Gemuseerd keek Constance op naar Anthony. 'Wat doe je dan met ze?' vroeg ze lachend. Ze zette haar hand onder zijn kin en bekeek zijn gezicht goedkeurend. Daarna liet ze hem los en maakte ze zichzelf vrij uit zijn greep. 'Ik kan heel goed recht lopen. Als ik net de hele weg hierheen ben komen lopen, dan kan ik ook makkelijk mijn vertrek nog halen.' Ze pakte haar besmeurde blouse op en propte die tot een bal samen. Ze negeerde het feit dat ze licht in haar hoofd was.

Anthony begon te lachen. 'Daar kom je nog wel achter.' zei hij geheimzinnig en zette haar weer terug op de stoel. 'Constance, ik kan je één ding verzekeren. Zoals je nu loopt is alles behalve recht.' lachte hij en keek haar aan. 'Ik ga je niet zo door de gangen van het paleis laten lopen,' zei hij, terwijl hij naar de deur liep en deze op het slot draaide. 'Zo,'

Het gezicht van Constance verried wat ze er van vond dat ze hier werd gehouden. Ontevreden sloeg ze haar armen over elkaar, maar liet ze weer terug langs haar lichaam voelen toen ze de pijn weer voelde. 'Als ik hier weg wil, dan ga ik heir weg, dus geef me maar een verdomd goede reden waarom ik niet nu op zou staan en weg zou lopen.' Ze keek hem aan. Ondanks haar felle woorden en blik bleef ze toch zitten.

'Ik kan wel een paar redenen verzinnen. 1) Het is absoluut niet gracieus om als vrouw dronken door de gangen heen te lopen. 2) Ik wil niet dat je jezelf bezeerd terwijl je in deze dronken staat verkeert en 3) Waarom zou ik je niet hier houden? Het is hier toch veel gezelliger dan alleen in je vertrek zitten?' Bij de laatste reden grijnsde hij en sloeg net als haar zijn armen over elkaar heen.

Mompelend wendde Constance haar blik af. Alsof ze zich zelf er druk over zou maken of het er gracieus uit zou zien. Alsof ze zichzelf zomaar zou bezeren. Alsof het hier uberhaupt gezellig vond. Terwijl ze dat alles bedacht, realiseerde ze zich net zo goed dat ze loog. Ze keek naar zijn grijns en vervolgens naar haar arm en rolde uiteindelijk met haar ogen. 'Prima. Fijn. Als je me zo graag hier houdt.'

Het verraste Anthony dat ze zomaar met hem instemde en ook hij nam weer plaats. In zijn achterhoofd dwaalde nog steeds de zin die ze eerder had gezegd "En ik hield van hem" Waarom hield ze nu niet meer van hem? Wat was er gebeurd? Maar wat hij zich bovenal afvroeg: had deze jonge man iets te maken met hoe ze nu was, zo afgesloten en bot tegenover andere?

constance keek hoe hij ging zitten en zweeg. Lange tijd staarde ze naar zijn gezicht. Ze had niet helemaal door dát ze dat deed. 'Zeg, jij zei dat dit gezellig zou zijn, dus zorg eens dat het gezellig is!' zei ze verontwaardigd toen hij zo bedenkelijk voor zich uit keek. Misschien zou een amusant gesprek haar op de been houden, want ze had werkelijk het idee dat ze nu ieder moment in slaap kon vallen.

Anthony werd uit zijn gedachten getrokken en grijnsde. Hij wilde haar nog een mok wijn aanbieden, maar dat leek hem niet zo'n goed idee. 'Zou ik je iets mogen vragen? Die jonge man waar je het eerder over had? Wie was hij? Wat is er met hem gebeurd?' Hij wist niet waarom hij het wilde weten, maar hij was nieuwsgierig geworden, nieuwsgierig naar haar en naar haar leven.

Constance wachtte op zijn volgende zet en het was er een die ze niet echt had verwacht. Hij had het haar niet mogen vragen, maar Constance wist dat ze het er zelf naar gemaakt had. Zij had hem verteld over hem, zij had gezegd dat hij het 'gezellig' moest maken. Niet dat ze dit nou zo'n gezellig onderwerp vond. Maar ze zou antwoord geven, want zo strafte ze zichzelf voor haar stommiteit door zo nu en dan juist dat te doen wat ze niet wilde. En ze vertelde het liever aan Anthony dan aan iemand anders, besefte ze. 'Hij was nou niet bepaald een 'jonge' man. Ik was jong en naïef.' Constance lachte bitter en hoopte dat hij niet verder zou vragen ook al wist ze dat hij dat toch wel zou doen.

Anthony keek haar aan. 'Wat is er gebeurd tussen jullie?' vroeg hij nieuwsgierig en keek haar nog steeds aan. Hij kon zich niet voorstellen dat zij naïef was geweest, maar wellicht was er een kant van haar die hij niet kende, die niemand kende: De keren dat hij haar zag met iemand anders, leek ze precies hetzelfde te zijn als hoe ze tegen hem deed, en in het begin was dat niet al te vriendelijk.

Constance bleef naar haar verbonden wond kijken en sloot kort haar ogen. 'Er gebeurde een hoop tussen ons. ' zei ze zacht. Ze vond echter al snel haar eigen volume weer en keek Anthony recht aan. 'Hij was een commandant in het leger van mijn vader met niet erg veel aanzien wat zijn taak betreft, maar hij had geld, een goede familienaam en een goed uiterlijk. Ik zag hem vaak als ik met vader meeging voor besprekingen. Ik was een jaar of 19 en was erg enthousiast dat ik daarbij mocht zitten. En het duurde niet lang voordat hij mijn aandacht trok en ik de zijne. Hij was nog geen 30, denk ik - dat heeft hij me nooit gezegd - maar had ook geen vrouw.' Constance slikte, maar bleef Anthony ondanks haar schaamte aankijken.

Anthony bleef haar aankijken terwijl ze aan het praten wat. Het was de eerste keer dat hij deze blik in haar ogen zag, een blik van schaamte. Het was iets waarvan hij dacht dat ze dat niet had, of in ieder geval nooit zou vertonen. Op een of andere manier had hij het gevoel alsof hij toch bij haar binnendrong, alsof er iets tussen hen was wat haar liet openbloeien. 'Ga verder..'

Constance haalde diep adem en ging verder met haar verhaal. 'Hij behandelde me als een gelijke, maar tegelijkertijd als een vrouw. Dat deden niet veel mensen. Ik was mannelijker dan de meeste vrouwen, droeg bijna nooit jurken, zoals ik nu nog ben. Maar ik wílde me als een vrouw gedragen als ik bij hem was. Enkele weken nadat ik voor het eerst bij een vergadering was, hebben we het bed gedeeld. Ik was werkelijk verliefd. We hielden het al maanden vol. Het was ons geheim. Maar dat was blijkbaar niet het enige geheim dat hij had.'

Hij voelde medelijden voor Constance. Hoe ze het vertelde, het leek haar echt dwars te zitten. Anthony wist dan misschien nog niet wat er precies tussen hen gebeurd was, maar het moest wel iets heftig's zijn, mocht het haar zo van haar stuk brengen. Hij keek even opzij, omdat hij zichzelf erop betrapte dat hij haar enkel en alleen had aangestaard en keek haar vervolgens weer aan, hopend dat ze verder zou gaan.

Constance zag het in zijn ogen: medelijden. Ze kwam abrupt overeind, haar stoel helde bijna naar achteren, en liep naar één van de ramen in zijn vertrekken. Ze wilde geen medelijden. Het was een prachtige tijd geweest, maar het was gewoon slecht afgelopen. Datkwam enkel en alleen door haar eigen stommiteiten. Als ze beter had opgelet en niet steeds had gedaan alsof het allemaal oké was, dan was er niets gebeurd. En daarom hoefde ze geen medelijden: het was háár schuld.

Anthony keek haar aan, terwijl ze bij het raam was gaan staan. Zelf stond hij ook op en nam plaats naast haar. 'Als je het niet wilt vertellen is het oké.' zei hij. Hij wilde haar niet ongemakkelijk laten voelen, of haar iets laten vertellen wat ze eigenlijk helemaal niet met hem wilde delen. 'Maar wat je ook zegt, ik zal je niet er niet op beoordelen, ik zal je er niet op aankijken of op afrekenen.' Hij had werkelijk geen idee wat er was gebeurd, maar hij wilde dat ze wist dat hij haar nog steeds als dezelfde Constance zag.