De Gangen

Geen paleis zonder gangenstelsel. Sommige zijn bekend, anderen niet.

Constance struinde met een doelgerichte blik de gangen van het Noordelijke paleis door. Ze was op weg naar de gastenvertrekken waar hij familie vertoefde en ze zou het vinden ook! Een aantal dagen geleden waren de Rabbions al aangekomen in Tyrosh. Constance hield niet van de zee en ze hield niet van de Noordelijke mensen, maar het was altijd nog beter dan de hoofdstad en zijn provincie. Toch was ze blij hier te zijn, omdat ze van plan was enkele mensen weer tegen te komen. Dat vooruitzicht maakte haar humeur tenminste ietwat beter.

Anthony was net met de hofhouding van de koning aangekomen in Tyrosh en was opzoek naar de vertrekken waar hij zou verblijven. Het was een wonder dat hij als hand van de koning een eigen vertrek kreeg, maar Leonard had erop gestaan. Ondanks dat David de relatie tussen de families wat had opgeschud, kon Anthony het nog steeds erg goed vinden met Leonard. Toen hij opkeek om te zien waar hij zich precies bevond, zag hij iemand die hij al in geen tijden gezien had. 'Constance, wat een aangename verassing.'

Constance was gestopt voor één van de vensters die uitzagen op de kust en ze bestudeerde aandachtig één van de schepen die ze in de verte kon zien. Iemand zou ver moeten gaan om haar op één van die dingen te krijgen. Ze zette geen voet van het land af. Ze kon niet eens zwemmen! Toen ze zich omdraaide om verder te gaan zag ze iemand anders in de gang. Blij verrast gaf ze Anthony een scheve grijns en boog ze spottend voor hem. 'Ook hallo, Anthony.'

'Het is alweer even geleden dat ik je gezien heb. Hoe gaat het? De laatste keer dat ik je zag had je jezelf bezeerd tijdens het trainen, ik hoop dat het ditmaal beter gaat?' vroeg hij lachend en ging naast haar voor het venster staan. Hij vond het uitzicht adembenemend, al had hij niet zoveel met de zee en de haven. Hij vond het leuk om te zien, maar daar was ook alles mee gezegd.

Constance leunde met haar rug tegen het venster aan en sloeg haar armen over elkaar terwijl ze Anthony bekeek. 'Ach, het was niets.' Ze wimpelde zijn woorden simpel weg, maar dacht met enige wrok terug aan die verwonding. Het had even geduurd voor ze weer op volle kracht was geweest, fysiek. Het had nog meer dagen geduurd voor ze mentaal weer helemaal en compleet Constance was. 'Ik heb geen zichtbare verwondingen, dus het moet vast goed met me gaan. Ben jij nog niet op straat gezet door onze koning?'

Anthony begon te grijnzen en keek haar aan. Hij moest inderdaad toegeven dat ze er goed uitzag, gezond in ieder geval. 'Ik ben de enige die hij vertrouwd, dus ik zit voorlopig nog wel goed.' verzekerde hij haar met een grijns. 'Daarbij al zou hij me eruit willen zetten, dat zou zijn moeder nooit toelaten en geloof me, als er één iemand is waar hij naar luistert, is het zijn moeder wel.' Katarina had de meeste invloed op hem, al kon Anthony ook heel wat bereiken. 'En hoe staan de zaken in het Zuiden?'

Constance keek naar haar voeten die verstopt waren onder de rand van haar jurk. 'Een koning die naar zijn moeder luistert. Ik weet niet of het land daar blij mee moet zijn.' Ze ging naast hem staan om het schip weer te inspecteren en haalde haar schouders op. 'Ik ben slechts een dochter. Zoveel heb ik niet te maken met de zaken van het Zuiden.' Ze wist dat ze dit loog, aangezien haar vader haar vaak betrok bij belangrijke zaken, maar dat hoorde natuurlijk niet.

'En ik maar denken dat Constance Rabbion zoveel te zeggen had.' merkte hij op en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Dan heb ik toch een verkeerde indruk gekregen vorig jaar.' Die laatste keer dat hij haar had gezien zat nog steeds in zijn hoofd. De spanning die tussen hen in had gehangen was om te snijden geweest en nog steeds kreeg hij het warm als hij daaraan dacht. Wat het was wist hij niet, maar er was iets aan Constance dat hem trok.

'Constance Rabbion heeft ook altijd een hoop te zeggen.' Constance keek Anthony aan en hield zich met een opgetrokken wenkbrauw stil. Ze had zich meerdere malen dit jaar afgevraagd hoe het met Anthony ging. Hij leek zich toen in Evenfall al goed boven het hoofd te houden, dus ze twijfelde er niet aan dat hij dat nog steeds deed. Haar eigen activiteiten waren niet zo interessant dat ze die met hem wilde delen, maar ze was ontzettend benieuwd naar de zijne.

'Aha,' lachte hij en keek haar aan. 'dus stel ik mijn vraag nogmaals. Hoe staan de zaken in het Zuiden?' Constance was Constance niet als ze niets van de zaken van haar vader afwist, dat was één ding dat voor Anthony zeker was. 'Wees niet bang, ik zal niets aan de koning vertellen als dat soms is waar je bang voor bent.' Hij had geheimhoudingsplicht, al gold dat weliswaar enkel voor de dingen die hij en David besproken, maar dat maakte voor hem niet veel uit: als er mensen waren die dingen aan hem kwijt wilde, zou hij dat ook nooit aan iemand vertellen.

Constance vond haar plek tegen het venster terug en plukte aan het touw dat om haar middel zat. 'Ik ben niet bang voor David,' maakte ze duidelijk. Sinds dat gebeuren met Iwone was Constance niet erg meer gesteld op de koning. Die rotstreek had hem mooi haar respect voor hem gekost. En waarschijnlijk zou David dat niets kunnen schelen. 'Het was onrustig in het Zuiden, zoals overal eigenlijk. Maar er was een verhoogde activiteit en onrust aan de grenzen met het Oosten. Vader heeft het kunnen inkoppen, maar het blijft rumoerig daar.' Ze wist zeker dat dit al doorgegeven was aan de koning.

Anthony keek haar aan en knikte. 'Dat weet ik, al zou je dat misschien wel moeten zijn.' Hij vond het vreselijk om dat toe te moeten geven, maar de macht die David op dit moment in handen had, was een macht die niet enkel ten goede gebruikt kon worden. 'Daar waren we ons inderdaad van bewust. Het Oosten is en blijft een probleem voor het koninkrijk. David heeft een adellijke familie aangewezen om te regeren over dat deel van het land. Wellicht ken je hen, de Mattiries.' vertelde hij haar. Het nieuws was nog niet naar buiten gekomen, maar dat zou snel genoeg gebeuren tijdens de festiviteiten. 'Enkel vertrouw ik je erop dat je het nog aan niemand verteld, David zal het tijdens het feest bekendmaken.'

Constance maakte een verontwaardigd geluid, maar ging er niet verder op in. Ze dacht nog altijd dat ze werkelijk niets te vrezen had van de nieuwe koning. Dat zou best nog eens tegen kunnen vallen. Geïnteresseerd luisterde ze naar de rest van Anthonys woorden. 'De Mattiries?' Verbaasd wreef ze over haar slaap. De familie was één van de rijkste en had nu al vele touwtjes in handen in het Oosten vanwege hun geld. Maar ze hadden, zo wist Constance, nog niet erg veel respect gewonnen van andere adellijke families. Ze had zo'n beetje hun status gekocht en probeerde daar nu macht mee te vergaren. En dat lukte ze dus blijkbaar ook aardig. 'En David vertrouwt hen die taak toe? Ze weten veel over handel en geld, maar hebben ze ook kennis van de politiek? Ik houd me stil tot na het feest.'

'Hij lijkt ze te vertrouwen. Er zijn veel gesprekken gewees in Evenfall, maar alles lijkt rond te zijn. Het enige wat David nog te wachten staat is het aankondigen hun nieuwe rang. Ze waren al invloedrijk, maar dat wordt nu enkel meer.' Anthony vond de familie Mattiries een goede kandidaat en David en Katarina leken daar hetzelfde over te denken. 'Maar genoeg over zaken. Heb je zin in het havenfeest?'

Constance vond het geen probleem dat hij van onderwerp veranderde. Haar familie had het niet zo op de Mattiries. Ze kenden geen eer. Maar daar moesten ze zich later maar druk om maken. 'Het havenfeest?' Constance haalde haar schouders op en grinnikte zacht. 'Zolang ze me niet op zee zetten zal ik me prima vermaken.' Met een nonchalant gebaar en een grijns streek ze haar haar naar achteren. Ze voelde zich plots een stuk zelfbewuster.

'Zeeziek?' vroeg hij met een grijns. Zelf had hij het ook niet zo met de zee. Hij vond het leuk om naar te kijken, maar daar was dan ook alles mee gezegd. 'Ach, gelukkig worden we niet gedwongen om op die boten te staan, anders was ik ook allang ondergedoken.' Als hij ook maar één voet op een schip zette, voelde hij de misselijkheid al opborrelen.

'Natuurlijk niet. Ik houd er alleen niet van als ik niets in controle heb en ik weet niets van schepen. Geef mij liever een ongehoorzaam paard.' Constance wierp een blik op Anthony vanuit haar ooghoeken en glimlachte. 'Zelfs als het moest had ik er alles aan gedaan om op vaste grond te blijven.' Ze knikte naar enkele bewakers die voorbij kwamen en vervolgens naar een aantal dienstmeiden. De openbaarheid van de gangen beviel haar niet. 'Kan ik je misschien uitnodigen om verder te wandelen en wellicht wat te nuttigen in mijn kamers?'

Anthony keek haar aan en begon te lachen. 'Dat had ik kunnen weten.' grijnsde hij en gaf een kort knikje naar de mensen die voorbij liepen. 'Dat lijkt me een prima idee,' Erg veel taken had hij op dit moment niet te vervullen en als ze hem nodig hadden, was hij er zeker van dat iemand hem wel kon vinden hier.

Constance was tevreden dat hij op haar uitnodiging in ging. Ze wist eerlijk gezegd niet hoe hij hun laatste ontmoeting had opgenomen. Die spanning leek nu verdwenen te zijn, maar misschien had het hem wel afgeschrikt. 'Volgt u mij.' Ze pakte de rokken van haar jurk bij elkaar en liep voor hem uit richting de gasten vertrekken. Nu de Rabbion familie tegelijk met de koninklijke familie te gast was, moesten ze onder doen wat betreft het verblijf. Natuurlijk kreeg het koninklijke gezelschap de meeste aandacht. En dus had de Rabbion familie zoals altijd de uiterste vertrekken.

Zonder nog een woord te reppen, volgde Anthony haar de gangen door. Hij passeerde zijn eigen vertrekken, en die van de koninklijke familie, maar schonk er geen aandacht aan. Op een of andere manier vond hij het fijn om tijd met haar door te brengen, hoe koppig, eigenwijs of afstandelijk ze af en toe ook deed.

Constance luisterde naar het geluid dat hun voetstappen maakten en groette zo nu en dan een bediende die vanuit de Rabbion vertrekken hen tegemoet kwam. Op haar eigen manier natuurlijk. Ze wenste dat ze wat comfortabelers had aangetrokken. Iets waarin ze zich niet zo ongemakkelijk voelde. Ze leidde Anthony nog een laatste trap af en hield toen stil voor een deur. Ze opende hem, ging Anthony voor en stuurde haar nieuwe dienstmeid weg om versnaperingen te halen. 'Iets dat niet naar zee smaakt!' riep Constance haar nog na.

Anthony moest lachen om Constance omgang met naar bediendes en toen hij binnen was keek hij even rond. 'Mooi uitzicht op de zee.' grapte hij en ging op één van de stoelen zitten. Het waren mooie vertrekken, de Halley's hadden weliswaar prominentere, maar nog steeds waren dit fijne vertrekken om in te verblijven. 'Het valt me nu pas op, maar dit is de eerste keer dat ik je in een jurk zie.' Eigenlijk was hij het helemaal niet gewend van haar en kon hij wel vaststellen dat broeken haar beter stonden.

Constance nam zelf tegenover Anthony plaats en arrangeerde de jurk onhandig. 'Helaas herinnert de lucht me er toch nog aan dat we dicht bij zee zitten.' grinnikte ze. Ze keek op bij zijn opmerking en trok een wenkbrauw op. 'Het valt me nu pas op, maar ik heb jou nog nooit in een jurk gezien.' Haar opmerking kwam er scherper uit dan ze bedoeld had, maar goed, Constance nam niet snel iets terug.

'En ik hoop ook niet dat die dag ooit komt.' lachte hij, toen ze over hem in een jurk begon. 'Ik denk niet dat ik het lichaam er voor hem.' Ging hij serieus verder en keek haar aan. Ze schrok hem inmiddels niet meer zo snel af: hij kon heel wat hebben na afgelopen jaar. Met zijn vingers tikte hij op de tafel en keek naar het uitzicht. Hij vond het vriendelijk dat ze hem had uitgenodigd, maar nu hij hier was, had hij geen idee wat hij moest zeggen.