De gangen

Bij die vraag fronste hij zijn wenkbrauwen. 'Ik snap de vraag of het probleem niet zo goed... Sommige zullen me herkennen, de meeste zullen het te druk hebben met hun eigen leven. Ze herkennen een prachtige dame aan mijn arm, geen dienstmeisje, en wat kan me het schelen wat zij denken? Ik weet wie je bent. Dat denk ik toch te weten. Dat is genoeg. Bang dat er zich geruchten gaan verspreiden?'

Anna haalde haar schouders op. 'Ik wil gewoon niet dat je in de problemen raakt door mij, dat is alles.' Zelf wilde ze ook niet in de problemen raken, maar dat was wel haar kleinste zorg. 'Het is gewoon... ik ben en blijf een dienstmeisje Devon en jij een prins. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het hartstikke gezellig om tijd met je door te brengen enkel...' Ze zuchtte uit. 'Het is gewoon lastig.'

Devon snapte echt het probleem niet. Echter had hij gedacht dat Anna zou verschillen in dat opzicht, maar toch bleef ze zoals andere mensen; altijd op een afstand. Niet meer als logisch dat hij enkel zijn familie had. 'Ik kom niet in de problemen en u ook niet.' Hij had weer die muur opgetrokken. 'Ik volg u wel.'

'Nee, nee Devon zo bedoel ik het niet.' zei ze zachtjes. Ze had er nooit over moeten beginnen. Anna had gewoon een zorgeloze middag te gemoed moeten gaan en niet gaan beginnen over standen. Hij was anders dan andere, dus hij dacht er ook anders over. 'Ik wil wel een gezellige middag hebben, samen met jou en dan... dan zien mensen ons maar.' zei ze resoluut. 'Het maakt me niet uit,' Dat maakte het wel, maar ze dat zei ze niet, ze wilde de middag niet verpesten.

Devon werd enkel zo slecht gezind van haar woorden. Het was alsof hij zich werkelijk aan haar zat op te dringen. Misschien deed hij dat, maar hij had het gevoel gehad dat het niet al te erg was geweest. Enkel leek Anna het er zo moeilijk mee te hebben dat hij een prins was. Ze zag niets anders dan die prins, een knappe verschijning, een noorderling.
Hierbij maakte hij zich los van haar. Misschien maakte het dat al wat beer wat mensen over hen dachten. Het kon hem werkelijk niet schelen wat al de rest dacht. 'Nee, juffrouw Anna. Ik denk dat ik u maar al te goed heb begrepen. Enkel kan ik niet lang in uw gezelschap verkeren; ik denk dat ik opeens nood heb aan nog wat zwaardtrainingen.' Hierbij liep hij door. Als ze hem op die afstand wou dan kon ze hem op die afstand krijgen.

Anna zuchtte uit en sloot haar ogen voor een enkele seconde. 'Dan lijkt het me beter als ik terug ga naar het kasteel, niet waar. Er zijn toch nog wat dingen die ik moet doen voor Constance.' mompelde ze en sloeg haar armen om haar eigen lichaam heen. Ze had haar eigen middag plezier compleet verpest, maar daar was nu blijkbaar niets meer aan te doen.

Devon keek naar een winkeltje dat enkele mooie sieraden verkochten. Deels voor Anna, maar deels dacht hij aan zijn zus. Iwone zou hij hier achter laten en eigenlijk had ze ook nog niet iets gekregen dat haar aan hem herinnerde. 'Waarschijnlijk mist ze u helemaal niet. Constance is een dame die erg hard traint en daarbij de tijd meestal uit het oog verliest. Niet waar?' Hij draaide zich om en keek in haar ogen.

Anna keek hem aan. Ze snapte er helemaal niets meer van. Eerst wilde hij zo graag weg en nu moest ze blijven. Ze draaide zich weer terug om en liep naar hem toe. 'Daar heb je gelijk is,' zei ze met een klein glimlachje en ging naast hem staan. De sieraden die de vrouw in het winkeltje verkocht waren werkelijk adembenemend. Ze kostte waarschijnlijk het dubbele van wat Anna in haar bezit had, maar dat maakte ze niet minder mooi.

Devon zag hoe ze naar de armband keek. Hierbij wees hij die aan, onderhandelde even over een goede prijs en kocht hem voor Anna. Echter zou ze nog niet weten dat het voor haar was. Er moesten enkele aanpassingen aankomen zodat ze hem zou blijven herinneren. Met de beurs gaf hij de verkoper ook een klein bedeltje van het Noorden met de vraag of deze die hier aan vast kon maken. Anna leek te druk met de juwelen te bezichtigen. 'Zo heeft Iwone ook weer wat. Waar wil je heen, Anna? Neem me mee. Ergens. Weg van juwelen.'

Anna keek abrupt op toen Devon tegen haar begon te praten. 'Eens zien waar we naartoe kunnen gaan.' zei hij lachend en liep het winkeltje uit. 'Je zus zal vast en zeker blij zijn met dat geschenk.' zei ze met een glimlach en keek even rond. 'We kunnen gewoon even lopen door de stad, kijken wat er allemaal is, genieten van de vrijheid.' Deze zou snel genoeg weer van haar afgenomen worden. Als ze eenmaal weer in het zuiden zou zijn, zo het weer worden zoals het altijd was.

Devon lachte en keek haar aan. 'Ik vind het heerlijk hoe je het woord: vrijheid zegt. Werkelijk.' Hij nam haar hand vast. 'Ik weet het perfecte plekje.' Hij liep een godverlaten steegje in waar hij eerder was gekomen die dag, door kleine straatjes in het centrum tot hij op een afgelegen plein kwam met veel natuur. 'Hebben ze zoiets als dit in het Zuiden? Zekere stadsparken?'

Anna schudde haar hoofd en keek met een glimlach rond. 'Nee, dit hebben ze in het zuiden niet nee,' lachte ze en keek hem aan. 'Het is hier prachtig,' mompelde ze en liet zichzelf in het gras zakken. De zon stond hoog en scheen fel, dus kneep ze haar ogen dicht, om niet verblind te worden. Dit was nog eens wat ze de hele dag kon doen: gewoon lekker in het gras liggen, genieten.

'Het mooie is dat nog niemand in deze wijk woont; het is volledig nieuw en nu al verwoekerd, afgelegen.' Hij ging naast Anna liggen op zijn buik en bekeek haar knappe gezicht, haar prachtige lichaam; ze was rustgevend.Enkel bleef hij naar haar kijken, zwijgend, zijn ogen half dichtgeknepen als een strijd met de zon. Hij bedacht hoe het moest zijn om naast haar wakker te worden, de zachte blonde krullen in je gezicht te hebben, die mooi en vooral volle lippen te kussen... Hij wist niet hoe en waarom, maar Anna trok hem aan.

Anna keek opzij en zag hem naar haar kijken. Het liet haar blozen en ze glimlachte naar hem. Ze draaide zich op haar zij, zodat ze hem ook aan kon kijken, maar zei verder niets. Hij had prachtige, helder groene (?) ogen en dat deed haar glimlachen. Devon was een knappe verschijning en hij had ook nog eens een geweldige persoonlijkheid.

Devon glimlachte enkel toen ze zich op haar zij draaide. Hun ogen leken in elkaar gehaakt te zijn. Voorzichtig gleden zijn vingers over die van haar em hield hij haar zo even dicht bij hem. Enkel haar hand. Hij keek haar vragend aan om goedkeurig, maar hij wou niets zeggen. Hij wou genieten van het gefluit van de volgens, van het voelen van zijn huid tegen de hare, van de speelse blikken, de blozende wangen... Hij wist dat hij verkocht was aan deze dienstbode, aan Anna.

Kort wendde ze haar ogen af naar haar hand die hij aanraakte en keek hem vervolgens weer aan. Ze verstrengelde haar vingers in die van hem en glimlachte. Voorzichtig kroop ze een stukje naar hem toe, wat ervoor zorgde dat ze zijn adem op haar huid kon voelen. Haar hart ging tekeer als een gek, maar dat probeerde ze te negeren, ondanks dat het zo aanwezig was.

Devon voelde hoe zijn huid tintelde en in zijn buik een heerlijk gevoel te voorschijn kwam. Zijn duim streelde liefkozend over haar hand terwijl zijn ogen die van haar weer vonden. Enkel kon hij speciaal kijken naar Anna. Hij wist dat het snel ging, maar veel tijd hadden ze niet. Ze was zo mooi, zo vriendelijk, zo lief... Devon vervloekte zichzelf dat hij niet van een lagere stand was. Alles zou dan gemakkelijker zijn.
Ook hij kwam dichterbij zodat hun lichamen te zo goed als tegen elkaar lagen. 'Anna,' fluisterde hij zacht, glimachte daarna weer.

Anna's wangen waren nog steeds rood aangelopen en ze glimlachte naar hem. Er was een bepaalde kracht die haar naar hem toetrok. Ze wist niet wat het was en ook al mocht ze het niet van zichzelf, het gebeurde toch. Ze was te bang om iets te doen, om hem te omhelzen, of om hem te kussen. Diep van binnen wist ze dat hij waarschijnlijk hetzelfde wilde, maar toch durfde ze het niet te doen.

Zacht bracht Devon de hand naar zijn lippen en drukte deze zacht op de haar huid. 'Wat doe je toch met me?' fluisterde hij waarna hij haar weer aankeek. Hij vond het fijn om haar zo dicht bij zich te hebben. Hij nam er enkel geen genoegen mee; hij wou haar nog dichter bij hem. Zijn neus streelde zacht die van haar. 'Anna? Heb ik alle toestemming en eer om u te mogen kussen?' Hij vroeg werkelijk voor goedkeuring voordat hij haar zomaar kuste.

Anna's ogen werden groot bij de vraag, haar adem stopte even en haar hartslag werd nog hoger dan het al was. Ze kon niets zeggen, maar ze knikte als antwoord. 'Die heeft u.' fluisterde ze, want hardop praten kon ze niet meer. Er was nog nooit een jonge man in haar leven geweest die affectie voor haar had getoond. De enige man die ooit vriendelijk tegen haar deed was Edmund, juffrouw Constance' broer, maar ook hij wist dat hij enkel op een formele manier met haar om kon gaan: hij wilde ook niet in de problemen komen.

Devon voelde hoe zijn hart een sprongetje leek te maken bij die instemming. Echter rolde hij zich half over haar zodat hij beter bij haar lippen kon. Zijn vrije hand streelde door haar lange lokken, langs haar wang. Zacht vonden zijn lippen die van haar. In zijn leven had hij al een paar vrouwen gekust, maar niet met dit verlangen. Niet met dit gevoel in zijn buik. Hij voelde iets dat verkeerd was; liefde, affectie, voor een dienstbode, maar dat het verkeerd was kon hem niets schelen.

Toen Devon's zachte lippen die van haar vonden, maakte haar hart een sprongetje. Ze was nog nooit door een man gekust, maar dit voelde zo ongelofelijk goed. Haar hart ging tekeer en in haar buik voelde ze iets dat ze nog nooit eerder had gevoeld. Ze liet zich compleet meeslepen in het moment, al had ze geen idee wat ze moest doen. Ze deed maar wat ze dacht dat goed leek.

Devon voelde hoe hemels haar lippen waren. Anna haar huid was erg zacht en hij kon het niet laten om met één hand even langs haar middel te strijken. Hij wou haar liefhebben, haar voor zichzelf hebben. Na haar gekust te hebben, haalde hij zacht zijn hoofd enkele centimeters bij dat van haar vandaan. 'Anna,' fluisterde hij enkel en keek haar met een glimlach aan. 'Beloof me om mij nooit te vergeten. Wil je?' Hierbij nam hij de armband en deed haar deze aan. Dat was het minste wat hij kon doen.

Anna keek hem aan en glimlachte net als hem. 'Hoe zou ik jou ooit kunnen vergeten?' zei ze zachtjes en keek verwonderd naar haar pols waar de armband om werd geschoven. 'Oh, Devon... Dat had je echt niet hoeven doen.' Nooit had iemand haar een cadeau gegeven. Ze gaf hem een klein kusje als bedankje en keek vervolgens naar het prachtige sieraad.

Devon sloot zijn ogen bij het kusje, maar al snel opende hij deze weer. 'Dit is het symbool van het Noorden.' Hij liet een klein stukje bewerkt zilver zien. 'Tot vandaag droeg ik het altijd bij me, maar het lijkt me toepasselijker om het aan jou te geven.' Hij lag terug naast haar, maar voelde hoe hun lichamen elkaar aanraakte. Zacht streelde een hand haar heup zodar zij nog even verder kon bewonderen. Al die tijd keek hij naar haar en hij kon maar een ding bevestigen van alle gedachtes die hij had: Hij wou haar. Hier, nu, morgen... Hij wou haar en geen enkele andere vrouw zou dat verlangen naar boven kunnen halen.