De gangen

Het kasteel bestaat uit een gigantisch gangenstelsel. YAY

Anthony dwaalde door de gangen van het kasteel heen. Er kwamen moeilijke tijden aan, financieel gezien en het vergde veel aandacht en energie van Anthony op. Hij moest constant berekenen welke uitgaven ze wel en niet konden maken en hoewel hij dol was op zijn werk, had hij zo af en toe even een moment van rust nodig. Dit was één van die momenten, dus zocht hij de rust van de afgelegen delen van het kasteel op.

Met een gezicht dat op onweer stond, liep Constance door de eindeloze gangen van het paleis. In het woud thuis verdwaalde ze nooit. En hier, in dit stomme paleis, had ze het voor elkaar gekregen om de weg kwijt te raken. Het ene moment was ze blij éindelijk Anna af te hebben geschud met een of ander rotklusje evenals haar bewaking, maar nu kon ze zich zelf wel voor haar hoofd slaan om die stommiteit. Driftig probeerde ze iedere gang uit.

Anthony liep nog steeds peinzend op en neer, tot hij een jonge vrouw gefrustreerd door de gang zag lopen. Hij herkende haar maar al te goed, hij had haar gezien bij de aankomt van de Rabbion's en zij was hun oudste dochter. Constance heette ze als hij zich niet vergiste. 'Wat doet een dame als uzelf hier alleen in de gangen van het kasteel?' vroeg hij zich nieuwsgierig af en keek haar aan.

Constance keek op en vreesde een lid van de Halley familie tegen te komen. Of nog erger: haar broer Edmund. Als ze één van hen om de weg moest vragen.. Het was echter iemand die ze niet herkende en met en opgetrokken wenkbrauw keek ze hem aan. 'Heeft een dame zoals ik niet het recht om alleen door de gangen te lopen wanneer ze dat wil?' vroeg ze hem en trok ruw de rok van haar jurk vanachter een pilaar vandaan. Die dingen waren zo onpraktisch.

'Oh jawel hoor.' zei hij lachend en keek haar even aan. 'Echter zag u er niet uit alsof het uw doel was om ook werkelijk hier te zijn... u bent verdwaald?' veronderstelde hij en glimlachte eventjes. 'Vergeef me als ik het fout heb,' Hij knikte even kort met zijn hoofd. 'En ik heb me nog niet voorgesteld. Anthony Tylon, adviseur van de familie Halley.'

Constance rechtte haar rug en streek haar jurk glad waarna ze de man aankeek. 'Ik doe niet aan verdwalen.' stelde ze resoluut, zodat er geen twijfel over mogelijk was. Ze bekeek hem van top tot teen toen hij zich voorstelde en maakte een afkeurend geluid. Hij was dus minder belangrijk dan hij er uit zag. 'Wat leuk.' zei ze slechts en nam niet eens de moeite zichzelf voor te stellen. Als adviseur wist hij vast wie ze was.

'Dan bied ik mijn excuses aan,' zei hij en keek haar even aan. Hij kon aan haar minachtende houding zien hoe ze over zijn plaats in deze maatschappij dacht, al was hij belangrijker dan sommige mensen zouden verwachten. Adviseurs waren schaars in deze tijd van het jaar en juist zo belangrijk. Geld was niet iets waar je mee kon spelen in deze tijd, en dat hadden veel mensen niet door. 'Dan laat ik u maar alleen dwalen door de gangen aangezien u nogal gesteld lijkt op uw stilte en vrijheid.' Erg hartelijk leek ze hem niet.

'Eerlijk gezegd ben ik zelf nogal luidruchtig, dus stilte, nee. Mijn vrijheid waardeer ik echter wel. Helaas voel ik nogal opgesloten in dit verdomde paleis. Dus, beste Anthony, welke route adviseert u mij om zo snel mogelijk weg te komen?' Constance liet hem er niet zo makkelijk vanaf komen nu hij haar 'verdwaald' had genoemd. En ze zou echt niet ineens de weg in haar eentje kunnen vinden.

Dus de dame wilde toch zijn hulp? Het amuseerde hem, maar dit liet hij niet merken. 'Wilt u naar de tuinen? Dan is het deze gang uitlopen, de derde gang naar rechts nemen en dan loopt u zo tegen de uitgang richting de tuinen aan. Wilt u naar de ingang van het paleis moet u de derde gang links nemen en geldt hetzelfde.' zei hij uiterst vriendelijk en glimlachte naar haar.

Constance keek hem verveeld aan en trok weer een wenkbrauw op. 'Ik dacht dat ze óns barbaars noemden, maar ik zou toch denken dat welgemanierde mannen vrouwen de weg hoorden te leiden.' zei ze met enig sarcasme. Constance draaide zich om en liep de gang verder uit. Ze wist niet of Anthony zou volgen, maar ze hand nu een goed idee van waar ze heen ging. Dus als hij niet volgde, dan vond ze haar weg wel.

'Ik dacht, ik geef u vrijheid, maar blijkbaar wordt dat toch niet zo gewaardeerd als ik had verwacht.' zei hij geamuseerd en liep achter haar aan. 'Zoals u wilt vrouwe, zal ik u leiden naar de tuinen.' Haastig liep hij achter haar aan en glimlachte kort. 'En bevalt het verblijf in Evenfall een beetje, of verlangt u alweer naar het Zuiden?'

Constance keek om toen hij haar inhaalde en ze glimlachte niet echt gemeend naar hem. 'Ik verlang altijd naar het Zuiden.' zei ze, zijn eerdere woorden compleet negerend. Ze sprak deze keer wel de waarheid: ze miste haar eigen deel van het land nu al. Het was hier niet zoals thuis. Het was hier niet zo rauw en simpel. Alles werd moeilijk en ingewikkeld gemaakt. Net zoals die jurken. Ze kon ze natuurlijk met elegantie dragen, maar ze hield er gewoon echt niet van. Net zoals ze zich aan kon passen aan de gewoonten hier, maar het nooit met haar volledige hart deed.

Blijkbaar was ze niet zo'n spreker, dus hield Anthony ook wijs zijn mond. 'Hier moeten we naar links juffrouw Constance.' zei hij toen ze bij de derde gang aangekomen waren en wachtte tot zij deze ingeslagen was. Kort glimlachte hij eventjes, maar niet perse naar haar. Het was gewoon een glimlach.

Constance had haar armen over elkaar geslagen en liep zo verder. Ze concentreerde zich op de gangen. Hier zou ze niet nog eens verdwalen. De voetstappen van Anthony leidden haar echter af. Ze keek op toen hij sprak en ging meteen de linkse gang in. Voor ze de hoek om ging, ving ze zijn glimlach op en keek hem vragend aan. 'Wat lach je nou?' vroeg ze met een sneer.

'Mag ik niet meer lachen?' vroeg hij grijnzend, maar stopte al snel. 'Ik lachte gewoon, zonder reden. Zou je ook eens moeten proberen.' Anthony was niet iemand die zijn mond hield, het was niet altijd even slim om alles te zeggen, maar daar dacht hij dan weer niet over na. Misschien was het wel niet zo slim geweest om met haar mee te lopen, maar hij bleef tenslotte een heer.

'Ik kan niet geloven dat ík u op uw manieren moet wijzen. In het bijzijn van een dame zou u nooit zomaar moeten lachen. Wat als de dame in kwestie het verkeerd opvat? Misschien raakt u haar wel met uw onbezorgde gelach en voelt zij zich diep getroffen.' Constance keek over haar schouder naar Anthony en glimlachte toen niet gemeend en ongemakkelijk, het leek meer op een grimas. Nee, ze was geen vrouw die vaak een oprechte glimlach droeg.

'Misschien wel, maar het lijkt me niet dat een dame als u geraakt wordt door mijn lach.' zei hij tegen haar. 'Maar ik zal mijn mond houden, ik zal meelopen en ik zal niet meer lachen in uw bijzijn, juffrouw.' zei hij tegen haar, en liep met een emotieloze blik op zijn gezicht door richting de tuinen.

Constance maakte een een geluid dat iets tussen een lach en een zucht in was. Het beviel haar wel dat hij in ieder geval niet zo zwak was om zich meteen aan haar voeten te werpen en alles vlekkeloos te doen wat hij haar vroeg. Constance had echter graag het laatste woord. 'Wat fijn, mijnheer. Misschien moet ik toch maar bekennen dat u manieren heeft. Helaas waarderen wij dat in ons deel van Tarth niet.' zei ze met enige ironie.

'Dat is inderdaad te merken.' kaatste hij terug bij haar laatste woorden. Hij snapte nog steeds niet wat ze wilde: ze wilde dat hij manieren toonde - want als hij dat niet deed, was gij geen goede heer, maar op het moment dat hij wel manieren toonde, werd het niet gewaardeerd door mevrouw. 'Ach, gelukkig woon ik ook niet in het Zuiden.'

'Oh, inderdaad, dan zou er ineens een minpunt ontstaan aan mijn land in het Zuiden.' zei Constance droog. Ze zou het niet toelaten dat hij het laatste woord had. En Constance kon daar erg lang mee door gaan. Ze keek uit de ramen die ze passeerden en kon van het uitzicht afleiden dat ze aan de westkant van het paleis waren. De vertrekken van haar familie waren aan de tegenovergestelde zijde. Het zou nog een hele klus worden die terug te vinden, maar dat ging waarschijnlijk makkelijk als ze van buiten kwam.

'Nou, we zijn er.' merkte hij op toen ze bij twee grote deuren kwamen, die open stonden en werden bewaakt door twee wachters. Eigenlijk had hij niet veel zin meer om bij haar rond te blijven hangen: ze was nou niet bepaald een goed gezelschap. 'Ik neem aan dat u de weg verder zelf wel kan vinden?' veronderstelde hij en keek haar aan.

Constance keek naar de twee deuren en vervolgens naar de bewakers die ze geen blik waardig vond. 'Ik dank u met heel mijn hart dat u deze dame in nood heeft kunnen redden van een wanhopige dwaaltocht door dit immense paleis. Ooit hoop ik u mijn dank te kunnen betuigen, maar als nette man steld u natuurlijk dat er geen dank van mijn kant nodig is.' Ze grijnsde naar hem, liep kort langs hem heen en liet op bevel de deuren voor zich open maken. Zo verdween ze met een verbeten uitdrukking de tuinen in.

NEW

Anna was onderweg naar het legerkamp buiten de stad om door te geven dat Constance wéér niet mee zou doen met de trainingen. Inmiddels begon ze het een beetje zat te worden om die boodschap door te moeten geven: Ze vroegen altijd hetzelfde en kregen altijd hetzelfde antwoord terug en dat zou niet veranderen. Juffrouw Constance was nogal gehecht aan haar privacy en dat zou ze niet opgeven om te trainen met andere mannen.

Devon liep net de gangen op. Zijn vader had gelijk dat hij misschien eens de straten op moest, de stad moest verkennen. Hij was echter net terug van zijn training. Het zwaardvechten ging hem goed af met de leraar/ vrijwilliger. Wie van een nederlaag hield moest zeker zwaardvechten tegen Devon. Hij was goed met het lemmet in zijn hand. Echter botste hij voor zijn vertrek bijna tegen een vrouwelijke verschijning op, om eerlijk te zijn botste hij dan ook tegen haar. 'Dacht u me misschien een bezoekje te brengen, mevrouw Anna?' Met zijn eeuwige grijns keek hij haar aan en boog licht met zijn hoofd als begroeting.