De koninklijke tuinen

Verbaasd keek ze hem aan. Ze had juist gedacht dat David wou dat ze korsetten zou dragen. Haar middel werd dan slanker, haar borsten kwamen dan mooier uit haar jurk en haar heupen werden benadrukt. Toch verscheen er een glimlach op haar gezicht en keek ze hem weer aan. 'Nou, dan besluit ik vanaf nu om geen korsetten meer te dragen!' Als triomfantelijk gebaar had ze nu eigenlijk haar korset er gewoon moeten af scheuren en weggooien, maar dat durfde ze uiteraard niet. 'Heb je eigenlijk een relatie?' vroeg ze opeens.

David keek haar aan, fronste zijn wenkbrauwen en schudde zijn hoofd. 'Nee, ik heb geen relatie, buiten jou om. Als ik dit een relatie mag noemen. Ik weet niet hoe jij er tegenaan kijkt of wat jij verwacht van dit alles, maar het is het idee dat we eindigen als gelukkig stel en we samen Tarth regeren tot we oud zijn en onze zoon het gaat overnemen.' Hij moest even lachen om het idee. Zo was zijn toekomst, al zag hij het zelf niet zo.

'Alsof een glazen bol het allemaal voorspeld heeft, niet waar?' glimlachte ze en ging weer naast hem zitten. Zo keerde ze zich naar hem toe. 'Toch grappig dat onze relatie van enkel bekenden van elkaar van de ene op de andere dag naar getrouwd gaat,' giechelde ze. Toch keek ze hem weer serieus aan. 'Ik weet dat dat van ons gevraagd wordt en ik zal me er met honderd procent toe zetten.' Ze beet peinzend op haar lip. 'Denk je dat we gelukkig met elkaar worden, David?'

David knikte. 'Alles is al uitgestippeld voor je voordat je ook echt met je leven bent begonnen. Als je erover nadenkt is het eigenlijk gewoon zielig.' merkte hij op en keek haar aan. 'Wil je een eerlijk antwoord? Ik weet het niet. Misschien wel, misschien niet. We moeten van elkaar leren houden, dat is wat van ons verwacht komt en ik weet niet of ik dat kan.' gaf hij oprecht toe. Het was een verademing om zo eerlijk tegen haar te zijn. Dat gesprek met zijn moeder had hem tot inkeek gebracht. Hij schaamde zich zelfs voor haar, ze leek echt teleurgesteld in hem. 'Maar we gaan doen wat we kunnen, niet waar?'

'Ik denk dat ik het wel heel erg graag wil leren,' gaf ze toe en glimlachte naar hem. 'Maar wat denk je ervan om meteen na de bruiloft een keer samen uit te gaan? Gewoon, dingen doen die twee normale mensen ook doen als ze elkaar een piepklein beetje leuk vinden. En dan zullen we zien of we verliefd worden,' glimlachte ze. Daarna zuchtte ze en haalde een hand door haar natte haren. 'Ik denk dat we ook al meteen na de bruiloft moeten proberen een, ehm, troonopvolger te maken,' zei ze zacht.

David keek haar aan en moest lachen. 'Je bedoeld dat we seks moeten hebben,' zei hij nogal plat en moest even lachen. 'Maak je geen zorgen, ik zal voorzichtig met je doen. Seks moest leuk zijn, een goede ervaring. Vooral de eerste keer. David wilde haar niet opschrikken door meteen hard van stapel te lopen. 'Alles op zijn tijd, Iwone. Alles op zijn tijd.'

'Bedankt David,' zei ze gemeend en keek hem aan. Tegelijkertijd streek ze zacht met haar vingertoppen over zijn hand en haalde diep adem. Daarna moest ze ook zacht lachen en hield haar hand voor haar mond. Haar voeten staken nog steeds in het water en langzaamaan begonnen ze koud te worden. 'Ik... Ik bedoel eigenlijk dat het handig is om nu meteen te proberen om kinderen te krijgen. Ik ben negentien en dus heel vruchtbaar. Kijk bijvoorbeeld naar je moeder! Haar lukte het ook meteen om een jongetje te krijgen.' Ze beet op haar lip en ging weer staan, terwijl ze over haar schouder naar hem keek. 'En omdat ik stiekem ook wil weten hoe het is. Om seks te hebben.'

David luisterde aandachtig naar wat ze te zeggen had, maar kon het niet laten om te lachen bij haar laatste woorden. 'Nou, met dat laatste kan ik je in ieder geval wel helpen, en we zullen wel zien wat er komt. Zul je net zien dat het allemaal meiden worden.' Natuurlijk wilde hij een jongen. 'Mijn moeder was zestien toen ze mij kreeg, het is niet iets wat ik iemand zou gunnen. Het lijkt me echt vreselijk.'

'Oh ja, dat is inderdaad iets wat mij vast wel kan overkomen. Of dat mijn buik open gesneden moet worden omdat het kind verkeerd ligt of dat ik zelf bezwijk terwijl ik beval... Sorry, dat had ik niet moeten zeggen, dat gaat vast allemaal niet gebeuren,' verontschuldigde ze hem. Toch keek ze er erg tegenop om zwanger te worden. Ze zou dan twintig zijn als haar eerste kindje geboren zou worden. 'Dat lijkt me inderdaad zwaar. Ik heb heel erg veel respect voor de koningin. Ik kan alleen maar hopen dat ik net zo sterk als haar zal zijn.'

'Mijn moeder is inderdaad een sterke vrouw.' zei hij met een glimlach. Zijn moeder was, net als zijn vader, een voorbeeld voor hem. Ze was altijd sterk geweest en nog steeds vond hij haar een bijzondere vrouw. Ze leek alles zo goed te kunnen verdragen, wat het ook was. Ze bleef altijd rustig.

Ze glimlachte en herinnerde zich toen opeens iets. 'David, wist jij eigenlijk dat er de hele dag festiviteiten zijn op de dag van onze bruiloft? Ik wist het helemaal niet! Denk je dat we de festiviteiten mogen bezoeken?' Hoopvol keek ze hem aan en bekeek hem toen echt eens goed. De lijntjes in zijn gezicht, de hoeken van zijn jukbeenderen en de kleur van zijn ogen en lippen.

David knikte. 'Eerst trouwen we, en dan worden we rond gereden door de stad in een soort optocht en er zijn dan altijd mensen die iets voor je gaan doen. Je krijgt ontzettend veel bloemen, dus bereid je alvast voor.' zei hij met een grijns. Hij wist precies wat er die dag zou gebeuren. Zijn ouders hadden hem wel duidelijk gemaakt dat hij heel de dag moest vrijhouden. 'En we sluiten af met een diner.'

'Dat klinkt als een leuke dag!' zei Iwone opgewekt. Ze was gek op bloemen en ritjes in wagens. Eigenlijk vond ze alles dat buiten het paleis afspeelde leuk. 'Niemand gaat onder het nieuws uit komen dat wij getrouwd zijn,' giechelde ze, 'ook al zullen ze zo hun best gaan doen.' Ze knikte en voelde hoe haar enthousiasme groter werd. Enkel keek ze er nu al tegen op hoe ze de hele dag in die prachtige, maar veel te strakke en mooie jurk moest rond lopen. Het was typisch Iwone om zich om zulke kleine dingen zorgen te maken.

'Iedereen in het hele koninkrijk komt het te weten, ook al willen ze dat misschien niet.' zei hij grijnzend. Soms was haar enthousiasme best wel eens een goede verandering. Niemand in zijn familie was zo enthousiast over de bruiloft geweest, behalve zij. Het was een verademing om eens iemand naast hem te hebben die niet chagrijnig was.

'Misschien krijg ik wel groenten naar mijn hoofd geslingerd door jouw aanbidders, David,' grinnikte ze en merkte nauwelijks hoe ze dichter bij hem was gaan zitten. Het was heerlijk om zo zorgeloos en eerlijk met hem te praten. Zijn hele uitbarsting van paar dagen eerder was ze alweer vergeten. Zachtjes en voorzichtig legde ze haar hand op zijn arm en keek hem aan, terwijl ze ook een pluk haar uit haar gezicht haalde. 'Ik... Mag ik je misschien een kus geven?'

David vond het wel komisch dat ze het zo aan hem vroeg, maar hij knikte. Zelf was hij er niet zo moeilijk mee. Wel of geen relatie, een kus kon geen kwaad toch? 'Als je maar weet dat je het niet meer hoeft te vragen aan me als we eenmaal getrouwd zijn.' lachte hij en glimlachte even kort. Misschien was ze niet zó vreselijk als hij in eerste instantie had gedacht.

Ze draaide zich naar hem om en liet haar vingertoppen over de kleine stoppeltjes van zijn kaak strelen. Glimlachend legde ze ook haar andere hand op zijn wang en bewoog haar gezicht dichter naar de zijne toe. 'Oh, geloof me David, als we eenmaal getrouwd zijn ga ik nergens meer toestemming voor vragen,' giechelde ze plagerig en drukte toen zacht haar lippen op de zijne. Al snel trok ze zich weer terug en drukte ze nu opnieuw op zijn lippen, deze keer verkennend. De vorm van zijn lippen, de smaak die nog op zijn lippen lag.

David grijnsde eventjes. Dat zou hij er wel uitkrijgen, dat "nooit meer voor toestemming vragen." Hij was en bleef de koning én haar man, wat betekende dat ze nog altijd naar hem moest luisteren. David liet zich enigszins verbazen door haar gretigheid en verkenning in haar kus. Haar lippen waren zoet van de wijn die ze gedronken had en ze waren vol.

Langzaam verbrak ze de kus en keek hem van dichtbij aan. Haar handen legde ze weer in haar schoot en met een glimlach nam ze weer wat afstand. Ze probeerde zijn reactie te peilen, maar meestal was zijn gezicht een gesloten boek voor haar. Met een giechel ontdekte ze dat haar lippenstift op enkele plaatsen had afgegeven en zorgvuldig poetste ze dat met haar vinger weg. 'Sorry,' verontschuldigde ze zichzelf.

David glimlachte eventjes naar haar en bekeek de contouren van haar gezicht. Ze zag er jong uit, eigenlijk nog veel te jong om te trouwen en koningin te worden. Zijn moeder was nog jonger geweest, maar ook dacht had hij een belachelijk idee gevonden. Misschien moest hij dit een kans geven, het was niet alleen voor hem moeilijk, maar ook voor haar. Hij bleef wonen op de plek waar hij was opgegroeid en zij moest naar de andere kant van het land verhuizen.

Ze veegde de laatste vlekjes weg en glimlachte toen. 'Je bent verlost van de lippenstift,' lachte ze en keek hem aan. Hij leek diep in gedachte. Ze pakte zijn handen vast en stapte van de fontein af. 'Zullen we maar weer naar binnen gaan? Ik krijg het een beetje koud in mijn natte jurk. Ik weet het, het is mijn eigen schuld,' lachte ze en kneep even zachtjes in zijn handen. 'Ik vond het vandaag leuk!'

NEW

Anthony liep peinzend door te tuinen heen. De parade was één grote rotzooi geweest en nog steeds wist hij niet hoe het met William ging. Hij had hem nog niet mogen zien, ondanks dat hij het al meerdere malen had gevraagd. Nu zocht hij even de rust van de natuur op, maar nog steeds bood hem dat niet veel rust.

Helen had even vrij gekregen aangezien Iwone liever rustte. De parade was echt verschrikkelijk geweest. Zij benutte de tijd om voor haar koning Leonard te bidden. Niet te rouwen, want ze wist dat de man weer beter werd. Hij was een sterk man, een groot man. Helen had hem altijd al fascinerend gevonden. Voordat ze het wist stond ze opeens voor de ogen van een man en keek ze enkel terug in die van hem. Tot ze besefte waar ze was. 'Oh! Vergeef mij, Heer.' Ze boog diep en sierlijk zoals het haar geleerd was.

Anthony begon te lachen toen ze voor hem boog. 'Neem niet de moeite om te buigen voor een simpele adviseur.' zei hij met een lach en gebaarde dat ze weer overeind moest komen. Hij herkende haar als het dienstmeisje van prinses Iwone, Helen. Hij kende haar verder niet, enkel wist hij haar naam. 'Heb je ook even tijd nodig om alles te verwerken?' vroeg hij aan haar en liep ondertussen rustig verder.

Anthony was een vriendelijk man voor zo verre ze erover had gehoord. 'Ooit is me vertelt dat adviseurs en prostituees de machtigste mensen zijn,' grijnsde ze een beetje. Dit was een grapje natturlijk, maar die mensen waren ook werkelijk sterk; ze wisten veel, over iedereen. Helen droeg nog een van de mooie jurken die Iwone haar geschonken had. Haar overste was een geweldige vrouw, maar te vriendelijk. 'Prinses Iwone rust nu even uit. Fde tijd die ze alleen wenst te hebben, kan ik goed gebruiken voor zelf na te denken over wat er gebeurd is. Gewoonweg verschrikkelijk... Enig idee wie dit heeft aangericht?'