De Tuinen

.

Gytha had een extra omslagdoek omgedaan tegen de ruwe kou van het Zuiden. Ze was dit weer niet gewend, enkel in de winters, maar dan was de kou nog steeds milder in Evenfall. Toch vond ze het heerlijk om te kou tegen haar wangen te voelen. Gefascineerd keek ze naar de wolkjes stoom die haar adem achterliet in de lucht en glimlachte vervolgens. Ondanks de kou, was de tuin van de Rabbion's bezaaid met honderden bloemen. Ze roken wellicht niet zo lekker als in Evenfall, maar ze zagen er nog steeds prachtig uit.

Thom was in de vroege ochtend al zijn bed uit gekropen om zijn overtollige energie kwijt te raken. Nu zijn enige taken eten, drinken en converseren met andere adel inhielden, had hij geen idee wat hij aanmoest met de energie die hij in al die jaren had opgebouwd. Het ergste was nog dat het hem verboden was om buiten het kasteel in zijn eentje in de vroege ochtend te gaan trainen. In de tuinen werd hij echter zo afgeleid door de pracht en praal van de bloemen die hem deden denken aan zijn thuis dat hij na een half uur al puffend met zijn zwaard in zijn schoot voor zich uit staarde.

Het was een geluk bij een ongeluk dat Gytha Thom zag zitten in de immense tuinen. Ze geloofde best dat hier twee mensen een hele middag konden doorbrengen, zonder elkaar ook maar één keer tegen te komen. 'Thom,' begroette ze hem vriendelijk en zakte door haar knieën als kleine buiging. Haar moeder en Septa hadden haar met grote klasse en etiquette opgevoed en dat was goed terug te zien in haar houding en gedrag. 'Wat doe jij hier op de vroege ochtend?' Zelf kon ze de eerste paar dagen nooit slapen in het bed van een vreemde, dus was ze er maar vroeg uitgekomen.

Thom schrok ontzettend toen hij plots een stem hoorde en hij zag hoe er voor hem gebogen werd. Hij krabbelde overeind, stak zijn zwaard in de schede en boog nog zo beleefd mogelijk naar Gytha terug. 'Hallo, Gytha.' Zijn ogen bleven een lange tijd verrast op haar gezicht hangen tot ze hem een vraag stelde. 'Oh, je kent het wel. Wat trainen, wat bloemen bekijken, van de kou genieten. Het is hier prachtig niet? Maar lang niet zo mooi als in mijn moeders tuinen.' Grijnzend keek hij om zich heen en vestigde toen zijn ogen weer op Gytha. 'Mag je- u bedoel ik, wel alleen hier rondlopen?'

'Dat geloof ik graag. Mijn moeder vertelde me vroeger altijd hoe uw moeder haar hielp bij het ontwerpen van de tuinen in Evenfall. Ze heeft echt een talent, weet je?' zei ze met een glimlach en wimpelde zijn woorden weg. 'Zolang ik binnen de kasteelmuren blijft vind David het geen probleem. En je hoeft me geen u te noemen hoor, dan voel ik me zo oud.' lachte ze en sloeg de doek wat steviger om zich heen.

Thom grijnsde verontschuldigend. 'Sorry, ik ben nog niet echt gewend aan al dat beleefde gedoe en wanneer het wel of niet hoeft. Maar ik het zou me zeer deren als jij je oud zou voelen door mijn woorden.' Hij trok zijn riem recht zodat zijn zwaard niet meer in de weg zat en knikte instemmend. 'Moeder is geweldig met bloemen. Ze is zo verfijnd en heeft veel oog voor detail.' Dat soort dingen had Thom gemist op zee. Daar kon niet zoiets als bloemen bestaan. Het stond in schril contrast met de ruwheid van het schip. 'Heb je het koud? Je mag mijn jas lenen. Ik heb het toch wel altijd te warm.' Hij knoopte de rijk geborduurde donker blauwe overjas los en trok hem van zijn armen af. Al die kleding benauwde hem sowieso toch. Niemand had er echt rekening mee gehouden dat hij nogal uitgezet was, dus veel van zijn kleding werd opnieuw gemaakt of aangepast.

'Oh!' Gytha keek verrast op toen hij haar zijn jas aanbood, ze wilde zeggen dat het niet nodig was, maar toen ze zag dat hij hem al bijna uit had, vond ze het onbeleefd om weigeren. 'Bedankt.' Ze glimlachte zoetjes en keek hem kort aan. 'Mis je de zee niet? Nu je er zo'n lange tijd op door hebt gebracht?' Gytha kon zich niet eens voorstellen hoe al die vrijheid voelde, ze zou willen dat ze het wist, maar op dit moment kwam ze niet verder dan de kasteel muren van Huize Rabbion. 'De zeevogels, de zoute lucht, de brandende zon?' Ze had veel boeken over avonturiers gelezen. Als ze geen vrouw was geweest, was ze vast en zeker de wereld over gevaren.

Thom hing de dikke stof over haar schouders. Met een tevreden glimlach rolde hij de mouwen van zijn blouse op en sloeg hij zijn armen over elkaar. Hij wenkte haar, zodat ze een stukje door de tuinen konden wandelen en dacht ondertussen na over haar vraag. 'De zee is mijn tweede thuis, maar niet omdat het leven op een schip nou zo idyllisch is hoor. De zoute lucht is echt niet te harden naar een maand en dan moet je nog een hele tijd.' Grinnikend ging hij voor haar lopen en draaide zich om zodat hij achteruitlopend haar aan kon kijken. 'En die zeevogels, dat zijn echt krengen! Maar bij de Goden, stel je eens voor: je zit op een schip en nergens om je heen zie je nog land. Alleen maar water en lucht en aan de horizon kun je die twee ook niet meer onderscheiden.' Met handgebaren had hij zijn woorden meer kleur gegeven.

Gytha moest om zijn woorden lachen. 'Het klinkt in ieder geval een stuk beter dan vier muren om je heen.' lachte ze en gniffelde om zijn grote gebaren. 'Ik wilde vroeger altijd de zee op. De wind door mijn haren voelen, de zoute lucht ruiken. Andere landen zien.' zei ze dromerig. 'Maar dat is niet weggelegd voor een prinses. Helaas.' Natuurlijk was ze teleurgesteld in het feit dat ze niet kon reizen zoals sommige dat konden, maar ze had haar lot geaccepteerd en ze had zeker niet te klagen. Ze was een Halley, een prinses van Tarth. Velen hadden het slechter, véél slechter dan dat zij het had.

Thom keek naar Gytha en hoe ze al pratend bijna weg droomde. Hij wilde haar vertellen dat het keihard werken was. De stormen die hij had meegemaakt kwamen nog terug in zijn nachtmerries. Hij had een kaping meegemaakt en eenmaal toen ze aangekomen waren in een haven hadden ze zich met man en macht vrij moeten vechten. Thomas kon het echter niet in zich opbrengen om haar droombeeld in duigen te laten vallen. 'Maar je bent nu in het Zuiden! Dat is al één reis die je op je naam hebt staan. En je kunt iedere reis zo avontuurlijk maken als je zelf wilt.' Grinnikend draaide hij zich weer om en ging naast haar lopen.

Gytha keek hem ietwat zuur aan. 'Tijdens mijn "geweldige" reis naar het Zuiden, heb ik enkel de binnenkant van het rijtuig gezien. Ik mocht er van David en Gregoire niet uit, tenzij ik dacht dat we werden aangevallen, dus zo spectaculair was dat nou ook weer niet.' Hij had enigszins gelijk toen hij zei dat je iedere reis zo spannend kon maken als je zelf wilde, maar het was zo oneerlijk! 'Ik wil de wereld zien! Ik wil verder reizen dan enkel Tarth! Er zijn zoveel mooie landen op de wereld, zoveel verschillende culturen en de enige reden waarom ik het niet kan zien, is omdat ik een vrouw ben!' Ze was enigszins gefrustreerd, maar ze verhief haar stem maar minimaal, een vrouw schreeuwde niet.

Thom bekeek Gytha's norse blik met een kleine glimlach. Het was allemaal voor haar eigen bestwil geweest, natuurlijk. Het was moeilijk om haar nog iets positiefs in de hele zaak te laten zien, maar Thom zou het proberen. 'Ik heb vaak genoeg met vrouwen gereisd. Misschien waren ze in de minderheid, maar ze waren er wel.' Hij keek haar grijnzend aan en voegde toen goedlachs toe: 'Ik zou het in ieder geval een eer vinden om met een vrouw zoals jij rond te reizen. Je zit in ieder geval vol passie wat betreft reizen. Dat kun je niet van iedereen zeggen die op pad is.' Thomas was niet het zeeleven in gegaan om andere culturen te zien. Hij had het gedaan omdat hij íets moest doen met zijn leven. Zijn intenties verschilden dus erg van die van Gytha. Maar nu, na al die jaar, had hij wel grote affectie gekregen voor het reizen.

Gytha keek hem aan. Ze wou dat ze één van de vrouwen was, maar ze wist wel dat het er niet in zat, of in ieder geval niet snel. 'Nou, wie weet krijgen we daar ooit nog eens de kans voor.' zei ze met een stralende glimlach. Bij het idee alleen al droomde ze weg. Verre landen, mooie culturen, de lieve mensen... 'Op het moment dat je iets niet hebt, of niet kan krijgen, denk je er altijd anders over. Er zijn mensen die veel gepassioneerder zijn over mijn leven dan dat ik zelf ben. Ik benijd de mensen die de vrijheid hebben om te doen en laten wat ze willen en zij benijden mij, omdat ik van adel ben.' zei ze schouder halend. 'Mensen zijn niet snel tevreden.' voegde ze er nog lachend aan toe. 'Begrijp me niet verkeerd, ik loop hier liever rond dan dat ik op de straat sta te bedelen, maar iets meer vrijheid zou ik dankbaar aannemen.'

Thomas luisterde gefascineerd naar haar woorden. Het was bewonderenswaardig dat ze nu al zo'n realisatie had van haar eigen leven. Ze was duidelijk geen naïeve vrouw. 'Ben je nu niet tevreden?' vroeg hij met een zorgelijke blik. Hij snapte waar ze op doelde, maar als man en zeker als tweede zoon had hij ongelooflijk veel mogelijkheden gehad. En hij had natuurlijk de ultieme vrijheid gekend tijdens zijn twee jaar durende reis. Daarom was het voor hem des te frappant hoe anders het leven aan het hof was. Gelukkig voelde hij hoe het met iedere dag makkelijker werd, want Thom had geen idee of zijn ouders het zouden toestaan dat hij weer weg ging.

Gytha keek hem aan, zonder iets te zeggen. Het was een vraag die voor haar moeilijk te beantwoorden was. Ze was een tevreden meisje, dat was ze altijd al geweest, maar ze wilde meer. Ze wilde dingen die ze op dit moment niet kon krijgen en dat frustreerde haar. 'Ik ben wel tevreden, maar niet zo tevreden als ik zou willen zijn.' gaf ze uiteindelijk als bedachtzaam antwoord en glimlachte kort. 'Er zijn altijd dingen op de wereld die we willen, maar niet kunnen krijgen. Ik denk dat ik daar maar gewoon vrede mee moet hebben.'

Thom knikte bij haar woorden en nam deze goed in zich op. Hij zette een scheve grijns op en hield haar staande om haar goed aan te kunnen kijken. 'En wat wil je dan allemaal? Is er iets wat ik nu voor je kan krijgen? Wat kan ik doen om een permanente glimlach op je gezicht te krijgen?' Ergens had Thom geleerd van de mooie praatjes van zijn vader of hij had gewoon de charmes geërfd. Soms was hij misschien verlegen zoals zijn moeder, maar als hij daar overheen was kwam Leonard Storm tevoorschijn.

Gytha moest lachen om zijn woorden. 'Kan je me een keertje meenemen buiten de muren van het kasteel? Het maakt niet uit wat ik aan moet, al draag ik een broek!' Ze wilde zo graag de stad zien en in een vermomming kon het vast geen kwaad. 'Mensen weten vast niet hoe ik eruit zie, dus zoveel kwaad kan het toch niet?' vroeg ze oprecht en keek hem aan. Als hij dat voor elkaar zou krijgen, was ze hem eeuwig dankbaar. 'Al is het maar voor tien minuten, ik wil zo graag een keertje naar het marktplein toe, zonder al die bewaking om me heen.'

Thom had wel meer schokkende dingen meegemaakt dan vrouwen in broeken, maar alsnog moest hij lachen bij het idee. 'Oke, prima, dat moet me wel lukken.' In zijn hoofd was hij al bezig met de voorbereidingen. Hij zou Iwone kunnen vragen om voor hen in te dekken, mocht het nodig zijn. Gregoire was misschien een tweede mogelijkheid voor een vertrouwenspersoon en iemand die handig was voor de noodgevallen. 'Ik heb het wel erg druk vanaf nu, maar ik weet zeker dat ik je een keer mee kan nemen. Het kan alleen nog een paar dagen duren.'

Gytha's gezicht begon te glunderen toen hij zei dat het geen probleem moest zijn. Ze had verwacht dat hij zou zeggen dat het té gevaarlijk was, net als David. 'Meen je dat?!' Enthousiast vloog ze hem om zijn hals - of nou ja - middenrif, wat hij was minstens twee koppen groter dan dat zij was. 'Dankjewel Thom!' giechelde ze en liet hem los. 'Sorry als dat ongepast was, maar ik had nooit verwacht dat je werkelijk op mijn aanbod in zou gaan!' Vanaf nu zou ze zich voorbereiden, kijken of ze kleding kon vinden die ze kon dragen. 'Maakt niet uit, al duurt het nog een week.'

'Ik zou het niet zeggen als ik het niet meende.' Thomas keek tevreden toe hoe Gytha's gezicht begon te stralen. Daar had hij het voor gedaan, voor alleen die lach. Verrast voelde hij haar armen om zich heen. 'Als er iemand nu iets ongepast doet, dan ben ik het wel.' Grijnzend sloeg hij zijn armen over elkaar toen ze hem had losgelaten. Het zou hem zwaar te verduren komen te staan als de verkeerde mensen hier achter zouden komen, maar Thom was wel in voor een beetje spanning. 'Zodra ik weet wanneer we kunnen gaan zal ik een bediende langs sturen met de boodschap dat, eh- Dat Iwone graag een sluier van je wil lenen. Oke?'

Gytha knikte enthousiast. 'Ik zal op woord van een dienstbode wachten. De sluier ligt al klaar.' gniffelde ze en draaide nog enthousiast een rondje. 'Echt, je wilt niet weten hoeveel het voor me betekend.' Ze kon eindelijk eens ontsnappen aan die benauwde, verstikkende muren van de kastelen waar ze in verbleef.

Haar enthousiasme was aanstekelijk en grinnikend keek hij toe. 'Wil je me beloven dat je íemand hierover inlicht. Iemand die je kan vertrouwen voor het geval dat het wél fout gaat?' Hij keek haar serieus aan en legde een hand op haar arm. Hij wilde absoluut niet dat er iets door zijn stommiteiten haar zou overkomen. Hij kon haar beschermen, maar stel ze zouden elkaar kwijt raken in de menigte of wat dan ook. Thom schudde deze ideeën uit zijn hoofd en liet haar weer los. Met een kleine glimlach plukte hij een bloem en hield hem voor Gytha. 'Als jij dat belooft, dan beloof ik je dat ik je meeneem naar de markt.'

Met een klein verlegen glimlachje en rode wangen pakte Gytha de bloem aan. 'Dat beloof ik. Ik zal Gregoire inlichten, hij zal het wel niet leuk vinden dat ik dit ga doen, maar hij weet ook dat hij me toch niet tegen kan houden.' Als ze het aan David zou vertellen, wist ze zeker dat ze het kasteel niet uitkwam: hij had genoeg mensen onder hem staan die zijn bevelen zouden opvolgen - hij had heel Tarth onder zich staan. 'Nogmaals bedankt Thom, echt.' Ze draaide de bloem rond en rook eraan. Net als David was ze allergisch voor de meeste bloemen, maar deze leek niet al te veel problemen te veroorzaken, enkel een kriebelende neus.

Thom knikte. Gregoire zou er bezwaar tegen hebben, maar hopelijk niet te veel. Kort keek hij toe hoe ze de bloem rond draaide en er aan rook. Was hij nog maar zo jong als zij was, dan had hij nog zoveel kunnen doen. Hij kon nu zijn verantwoordelijkheden niet langer meer uitstellen. 'Geen dank, Gytha. Ik kan zelf ook wel wat avontuur gebruiken.' Hij gaf haar een knipoog en zag toen dat er een groep kamermeisjes hun kant op kwamen. 'Ik, eh, laat je nu alleen. Het ontbijt zal vast zo aanvangen en ik kan niet zo aan tafel schuiven.' Grinnikend wees hij naar zijn oude trainingsuitrusting. 'Tot snel.' Met een korte buiging en een kus op haar hand nam hij afscheid en liep hij terug richting het kasteel.