De tuinen

De uitgestrekte tuinen die rond het kasteel liggen. Er is een boom gaarde aanwezig en een stuk waar allerlei soorten bloemen bloeien.

Leonard had zijn arm in die van zijn vrouw gehaakt en zo liepen ze naar hun favoriete deel van de tuin. Het stond er vol kleurrijke bloemen en het rook er heerlijk. 'Eindelijk eens wat tijd voor onszelf. Nu met al die festijnen in het vooruitzicht is het lastig om nog eens wat tijd samen door te brengen, niet waar?' Altijd als ze even samen waren kwam iemand achter hen aangerend omdat ze nog iets moesten weten, of om te vertellen dat ze nog ergens naartoe moesten.

Evangeline nam de kleurrijke omgeving in zich op en snoof de heerlijke lucht. Met een glimlach keek ze naar Leonard en knikte. 'Inderdaad. In Evenfall zullen we geen moment alleen gelaten worden. Zeker niet nu onze dochter de aanstaande koningin wordt.' Ze bukte kort om de rok van haar jurk op te heffen zodat deze niet achter de planten en bloemen bleef hangen. 'En heeft mijn heer zin de festiviteiten dit jaar?' vroeg ze Leonard. Het mocht misschien een hoop drukte zijn, maar Evangeline vond die grote feesten heerlijk.

Leonard keek zijn vrouw even aan en glimlachte naar haar. 'Ik moet eerlijk bekennen dat ik liever thuis zou zijn, hier in Tyrosh, maar eens wat verandering is ook wel eens goed.' Leo had het niet zo op de drukte die het met zich meebracht, maar hij kon zien dat zijn vrouw er altijd van opbloeide, dus dat deed hem goed. 'Ik ben benieuwd wat de Halley's er dit jaar van zullen maken. Het beloofd vast en zeker een groots feest te worden, zoals ieder jaar.' De Halley's wisten in ieder geval wel hoe ze een feest moesten geven, dat was zeker.

Evangeline klopte met haar hand zacht op Leonard's arm. 'Die verandering is inderdaad goed en wellicht kom je wat van je oude kameraden tegen.' Leo maakte erg snel vrienden, tenminste dat idee had Evangeline. Hij was ook een toegankelijke man en erg sympathiek. Misschien wat eigenzinnig, maar een goed karakter had zoiets nodig. 'Ze kunnen niet anders dan zichzelf steeds overtreffen. De vrouwen wachten nog steeds op een blunderjaar.' zei Evangeline met een lach toen ze nog eens bukte om een paarse bloem te plukken.

Leonard glimlachte naar zijn vrouw en knikte. 'Daar heb je gelijk in.' Zijn vrouw bracht altijd het beste in hem naar boven en dat was waarom hij zo van haar hield. Ze wist hoe hij zich voelde, zonder dat hij er ook maar iets over had gezegd. Nog steeds wist hij niet hoe ze het deed, maar hij had begrip voor haar. Ze bleef altijd haar nuchtere zelve, onder welke situatie dan ook en het leek alsof iedereen van haar hield. Ze was dan ook een geweldige vrouw.

Evangeline had een klein bosje geplukt en kwam toen weer overeind met de geurende bloemen. 'Leonard, je verontrust me, wat heb ik gedaan om je stil te krijgen? Dat geheim zou ik namelijk graag willen weten.' Haar lach was geamuseerd, maar bovenal gelukkig. Ze legde de bloemen op haar onderarm en liep met haar man verder door hun tuin. Het kasteel had er natuurlijk al gestaan toen zij trouwden, maar ze hadden het aangepast aan hun wensen en daar waren de tuinen onderdeel van. Ze hielden beiden van de buitenlucht.

Leonard werd uit zijn gedachten getrokken door zijn vrouw en keek haar glimlachend aan. 'Ik dacht aan hoe geweldig je wel niet voor me bent.' zei hij liefkozend en liet een arm om haar middel heen glijden. 'En dat maakte me stil,' lachend keek hij haar aan en liet zijn blik over de tuinen glijden. Ze waren prachtig verzorgd en zo niet, dan zorgde hij dat het wel gebeurde. Hun tuinen waren iets waar ze om bekend stonden.

Evangeline lachte en hield haar vrije hand voor haar mond. 'Lieverd, dat is onzin. Zelfs dat zou jou niet stil krijgen.' Ze vleide zich tegen hem aan, maar was voorzichtig om de bloemen niet te beschadigen. Haar dochter wilde precies dit gunnen: een liefhebbende man en een wonderschoon thuis. Alles wat zij zelf had, verdiende haar dochter net zo goed. En wat voor een dochter was Iwone! Ze was net zo schoon als de tuinen en had een hart van goud. Geen man zou dat van haar weg mogen nemen.

'En toch was het echt zo mijn liefste.' zei hij lachend en leidde haar verder door de prachtige tuinen heen. Bij een van de vele bankjes die verscholen stonden tussen al het groen, hield hij stand en gebaarde dat ze moest gaan zitten. Zelf nam hij ook plaats en genoot van de warmte van de zon.

Evangeline liep verder met die tevreden glimlach ging, zoals Leonard haar gebaarde, op het bankje zitten. Ze streek haar zware, donkere haar over één schouder en liet de zon op haar huid schijnen. Het was heerlijk weer, al dagenlang. Je kon merken dat ze de koude tijd achter zich hadden gelaten. De perfecte tijd voor een feest. Alles stond nu net in bloei en kwam weer tot leven alsof het nooit weg was geweest. 'Dan zal ik je maar moeten geloven, mijn heer.'

'Dat denk ik ook,' lachte hij en keek naar de gigantische tuin. 'Het is maar goed dat wij hier zijn komen wonen, wat een ongelofelijke saaie plek was het hier toen wij er net inkwamen.' Zijn ouders hadden er nou niet echt een uitnodigende plek van gemaakt, maar Leonard en Evangeline hadden ervoor gezorgd dat het er een stuk beter uitzag. 'En moet je nu eens kijken, hoe prachtig alles in bloei staat. Ik zou hier de hele dag kunnen rondlopen.'

'Daar heb je gelijk in. We hebben het maar mooi opgevrolijkt.' Ze hadden kosten nog moeite gespaard om de vertrekken en de omgeving van het kasteel zo aantrekkelijk mogelijk te maken. Evangeline's schoonouders hadden vast ergens geprotesteerd tegen al de veranderingen, maar met onder andere het geld van haar eigen ouders hadden zij en Leonard er zo een eigen thuis van gemaakt. Misschien hadden ze op iets moeten besparen, maar Evangeline had geen idee van geld en de waarde van dingen. 'En iedere dag is het weer anders.' verzuchtte ze.

Leonard knikte instemmend. 'Gelukkig wel, stel je voor dat iedere dag hetzelfde zou zijn.' lachte hij. 'Dan zou het leven pas vreselijk saai zijn.' Leo hield van veranderingen, van de kleine, bijzondere dingen die het leven zo leuk maakte. 'Kan ik je misschien nog ergens mee verblijden? Een glas wijn? Een tros druiven?' vroeg hij aan zijn lieftallige vrouw en glimlachte naar haar. Ze was nog altijd even prachtig als toen hij haar ontmoette.

Evangeline legde haar hand op zijn been en lachte zacht. 'Nou, Leonard, met jou is het leven geen dag hetzelfde. Dus ik moet bekennen dat mijn leven geweldig genoemd kan worden.' Toen ze nog jong was, wist ze al dat ze met een of andere rijke man zou trouwen. Haar familienaam was groot in het Noorden en dus was ze verzekerd van een goed huwelijk. Dat ze echter met de zoon van de landheer van het Noorden zou trouwen, had zij maar ook haar ouders nooit verwacht. 'Oh, nee, bedankt.' Ze glimlachte en tuurde weer de tuinen door waar ze steeds weer iets nieuws zag.

Leonard ademde in om iets te zeggen, maar sloot uiteindelijk zijn mond weer. Even keek hij naar dezelfde plek als zij had gedaan en stond toen op. 'Dan moet je me toch even excuseren, je kent me.' Zelf had hij namelijk wel interesse in een goed glas wijn. 'Ik ben weer terug voordat je me ook maar mist.' Met een glimlach op zijn gezicht stond hij op en gaf zijn vrouw een zachte, liefhebbende kus.

Evangeline genoot van de kus en keek haar man na toen hij het pad dat ze net bewandeld hadden terug aflegde. Die man en zijn wijn ook. Ondanks dat ze een goede relatie hadden, waren er bepaalde dingen die niet echt lekker lagen tussen de twee. Dat was onder andere de wijn die Leonard zo vaak dronk, bij iedere gelegenheid, in overvloed. Ze wist hoe weinig controle hij over zijn zeggen en doen had wanneer hij te veel op had. Zoiets kon een landheer niet zomaar doen.

Leonard kwam terug met twee glazen en een goed gevulde kruik wijn. 'Ik dacht, voor het geval je alsnog een glaasje mee wilde drinken.' Hierbij hief hij de twee glazen omhoog en zette ze beiden neer op de leuning van de bank, om er vervolgens ééntje tot de rand toe te vullen. Hij nam een paar gulzige slokken en zuchtte gelukzalig uit. 'Wijn..' zei hij lachend en keek zijn vrouw aan. 'Weet je zeker dat je niet wat wilt, het is werkelijk waar óverheerlijk.'

Evangeline begroette haar man weer met een glimlach en volgde zijn bewegingen aandachtig. Soms vroeg ze zich af waarom hij die wijn zo hard nodig had: hij was een geweldige man zonder het goedje. Hij had plezier van zichzelf, daarvoor had hij de bedwelmende kwaliteit niet voor nodig. Maar wellicht vond hij het gewoon lekker. Maar het druivensap uit hun eigen gaarde was óók lekker. Ze zou hem er nu echter niet op wijzen. Zo net voor het festival moesten ze zich maar inhouden om ruzie te voorkomen. 'Vooruit dan maar.' Ze pakte het andere glas en hield dat voor hem voor zodat hij in kon schenken.

Enthousiast schonk hij ook voor Evangeline een glas in en zette de kruik in de schaduw op de grond. 'Ik ben benieuwd naar wat voor prachtige jurken jullie dit jaar zullen dragen. Niet dat het veel uitmaakt, want je ziet er altijd geweldig uit, in alles wat je draagt.' Ze was een beeldschone vrouw en hij was dan ook blij dat hij haar de zijne mocht noemen.

Evangeline hoorde hoe de wijn in haar glas vloeide en met een lach tikte ze haar glas tegen dat van Leonard. 'Op weer een geweldig festival voor Tarth en voor onze dochter.' Ze nam een slok en schudde met een glimlach haar hoofd. 'Oh, Leonard, je maakt me aan het blozen. Wat schoonheid betreft kom ik niet meer in de buurt bij mijn dochters. Zeker niet bij Iwone.' Pas als je eigen kinderen ouder werden, besefte je dat je zelf ook ouder werd.

'En bovenal, op ons.' zei hij lachend en dronk het glas in een teug leeg. Snel schonk hij hem weer vol, ditmaal tot de helft en keek zijn vrouw aan. 'Niemand in het koninkrijk kan jou schoonheid overtreffen, Evangeline. Niemand.' Hij vond zijn vrouw prachtig, en dat zei hij niet snel van een vrouw. Maar zij, ze had alles. Prachtige, lange, donkere haren, mysterieuze bruine ogen, een prachtig lichaam en een geweldige persoonlijkheid.

'Op ons.' herhaalde Evangeline en nipte nog eens aan haar eigen glas. Dat van haar man was zo leeg én weer bijgevuld. Ze legde haar bosje bloemen aan de kant en trok haar man toen met een glimlach naar haar toe. 'Ik heb anders ook niet te klagen, hoor. Je mag er nog altijd zien, Leo.' Ze gebruikte zijn bijnaam maar weinig, maar in deze situatie voelde het gepast. Ze boog naar hem toe om hem te kussen en proefde toen de wijn op zijn lippen. Met een lach keek ze hem vervolgens aan.

Hij keek met een glimlach naar zijn vrouw. Ze noemde hem haast nooit Leo, maar als ze dat deed, voelde het zo ongelofelijk vertrouwd dat hij er spontaan van begon te lachen. Voor haar zette hij zijn glas op de grond neer, deed vervolgens hetzelfde met haar glas en nam haar in zijn armen, om haar innig te kussen. Hij hield onvoorwaardelijk veel van deze vrouw en dat zou hij haar nogmaals bewijzen.

Op dit soort momenten voelde ze zich nog net zo jong als 20 jaar geleden. Met haar armen om zijn nek draaide ze een kwartslag en genoot van de intieme aanraking. Deze man was alles dat ze gezocht had in een echtgenoot. Tenminste vantevoren had ze nooit geweten dat zo een soort man zocht, maar nu wist ze dat ze daar altijd naar op zoek was geweest. 'Lieverd, we hebben zo de afspraak met Lianne. Ze kan met de kinderen beginnen als wij er nog niet zijn, maar we kunnen niet al te laat aankomen.' zei ze met spijt in haar stem. Het liefst bleef ze ook gewoon hier met hem.