De koninklijke tuinen

'Een voorgevoel is er nooit om genegeerd te worden, maar je moet er niet door laten leiden.' Agathe glimlachte terug. Dat was een advies dat ze ooit eens van haar oom had gehoord en dat ze tegenwoordig altijd bij haar droeg. 'Je gaat sowieso één van die vrouwen worden, je wordt koningin, daar zul je niet onderuit komen.' Iwone zou het tegenovergestelde van Agathe worden: ze zou belangrijk zijn. Zij nam er zelf genoegen mee, anders had ze zich natuurlijk in al die jaren heel anders gedragen.

'Dat is goed advies,' zuchtte ze en nam plaats op een bankje. De spanning in haar lichaam was hoog opgelopen en ze moest even zitten om weer tot rust te komen. Ze zag nu pas de ernst van de hele situatie in: ze zou koningin worden, een man aan haar zijde hebben, iemand die haar waarschijnlijk nooit zou zien zoals zij hem zag. 'Koningin,' herhaalde Iwone zacht en keek Agathe aan, terwijl ze op haar lip beet. 'Nooit heeft iemand mij gevraagd of ik dit wel wil.'

Agathe ging naast Iwone zitten en vouwde haar handen samen in haar schoot. Ze rechtte haar rug en keek voor zich uit. 'Ik geloof niet dat men nog veel keuzes zelf kan maken.' zei ze zacht en keek naar haar handen. Ze zat nu al een paar dagen te wachten totdat haar ouders haar het nieuws zouden brengen dat ze een man voor haar op het oog hadden. Als ze dat te horen kreeg, wist ze echt niet wat ze zou doen. Terwijl ze nooit een zo een situatie als Iwone terecht zou kunnen komen. Er was nou eenmaal maar één koning.

Iwone zag haar opmerking als groen licht en ging er fel op in. 'Maar het is toch bespottelijk dat wij vrouwen geen tot nauwelijks rechten hebben in dit koninkrijk? Wat is dat nou voor maatschappij dat vrouwen onderschikt staan aan mannen. Wij horen zelf uit te kiezen met welke man wij willen trouwen en of we dat überhaupt wel willen. Is er trouwens veel politieke beweging in Evenfall? Want dan moet ik de verschillende partijen gauw bezoeken!'

Agathe luisterde nauwkeurig naar de woorden van Iwone. Ze was het met Iwone eens, in elk opzicht, maar wat was er aan te doen? Zij had er de kracht en overtuiging niet voor in tegenstelling tot Iwone. Agathe had zichzelf nooit gezien als iemand die iets kon veranderen. Ze was alleen maar bezig met het feit dat ze zelf nooit macht zou hebben ondanks haar afkomst. Haar eigen belang om buiten het bereik van haar ouders te blijven, had er voor gezorgd dat ze ook niet aan anderen had gedacht in dezelfde situatie. Zwijgend keek ze naar de grond.

Ze hijgde nog na van haar felle woorden en keek naar Agathe, die onbewogen leek. Langzaam haalde ze een hand door haar haren en voelde hoe haar gezicht weer tot een zachte blik veranderde. 'Oh god, Agathe, het spijt me!' zei ze snel. 'Ik hoor zulke dingen natuurlijk helemaal niet te zeggen. Vertel.. Vertel dit alsjeblieft aan niemand. Dan is alle hoop weg voor de plannen, want er moet gewoon iets aan deze maatschappij gebeuren!'

Agathe richte haar ogen weer op. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen wanneer je de waarheid spreekt. Ik zou het alleen niet zo door de tuinen roepen. Er zijn altijd luisterende oren die het opvangen en het wellicht aan de verkeerde mensen doorvertellen.' Ze glimlachte geruststellend naar Iwone. 'Nu is het mijn beurt je iets te beloven. Ik zal het niet doorvertellen en ik ga je helpen, zo goed als ik kan.'

'Je gaat mij helpen?' vroeg ze verbaasd. Ze mocht Agathe al heel erg en nu steeg ze nog meer in haar achting. Ze zuchtte en keek meteen om haar heen. 'Je hebt gelijk, woorden zijn op geen enkel hof veilig. Ik vind het altijd een eng idee dat je eigenlijk nooit alleen bent in een paleis.' Ze stond weer op en strekte haar hand met een glimlach naar Agathe uit. 'Zullen we weer verder lopen?'

Agathe knikte om haar woorden te bevestigen en nam Iwone's hand met een glimlach aan. 'Ik stel niet veel voor, maar ik heb wel wat connecties.' Ze kwam overeind en liet haar schoonzus toen weer los. Ze had niet veel met lichamelijk contact. 'Maar laten we het voor nu over luchtigere onderwerpen hebben. Wat moet ik over mijn schoonzus weten?' Agathe keek Iwone geïnteresseerd aan en wachtte op haar antwoord.

'Wat je van mij moet weten...' herhaalde Iwone bedachtzaam en liep rustig verder. 'Ik ben negentien lentes oud, ik hou van paard rijden, zwemmen, dingen ontdekken, schilderen en zingen. Ook ben ik gek op schrijven en nieuwe dingen leren. Ik heb me bijvoorbeeld in de medicijnen verdiept en in de sterrenkunde. En verder... Ik ben erg klunzig en heb vreselijke hoogtevrees,' giechelde ze. 'En jij, Agathe?'

Agathe luisterde iet wat verbaasd naar de lange lijst die Iwone opnoemde. Dat was wat een vrouw hoorde te doen: zoveel mogelijk kwaliteiten ontwikkelen. Als de vrouw het dan ook echt leuk vond wat ze deed, was een gegeven dat niet erg vaak voorkwam, dacht Agathe. Je hoorde het gewoon te doen. 'Paardrijden doe ik graag-' Verder kwam ze niet echt. Ze borduurde wel en las en schikte bloemen, maar dat was niet wat ze met veel plezier deed.

'En wat nog meer?' vroeg Iwone nieuwsgierig. Het kon toch niet zijn dat iemand als Agathe enkel paard reed voor haar plezier? 'En dan kunnen we misschien samen een keer gaan rijden! Dat lijkt me echt heel erg leuk!' De sjaal die ze om haar nek had gebonden, trok ze even wat strakker en met haar vingertoppen raakte ze even de gevoelige huid daaronder aan. Ondanks dat David niet haar luchtpijp had afgesloten, stonden de afdrukken van zijn handen nog steeds op haar nek.

Agathe haalde haar schouders op. 'Ik geloof dat ik van eten houd, maar ik kan niet koken.' Ze had het nooit mogen leren. Een prinses die haar eigen eten klaarmaakte? Dat kon niet volgens haar ouders. 'Dat vind ik een goed idee. Heb je een eigen paard? Of bevindt deze zich nog Tyrosh?' Agathe was altijd erg gepassioneerd wat betreft paarden. Gelukkig had ze dat wel mogen ondernemen als jong meisje, zodat ze nu uitgegroeid was tot een ervaren rijdster.

Lachend legde Iwone een hand op Agathe's arm. 'Ik kan het ook niet, maar we gaan wel een keer stiekem de keuken in, oké? En dan gaan we taarten en koekjes maken!' Haar enthousiaste gezicht werd droevig door Agathe's woorden en meteen was Iwone ook stil. Ze had uren staan huilen bij haar paarden, toen ze had gehoord dat ze hen niet mee mocht nemen. Het waren haar beste vrienden. De enige vrienden die ze ooit had gehad. Nooit liet ze zien dat ze huilde en ze schaamde zich er dan ook voor dat David het gezien had. 'Ze zijn nog in Tyrosh.'

Agathe wilde zeggen dat ze nooit iets stiekem deed, maar dat was onzin. Wie was er een dag terug 's ochtends vroeg het kasteel ontglipt om te gaan rijden? Ze glimlachte bij de gedachte, maar zag het gezicht van Iwone vertrekken. 'Maar, Iwone, dan laat je ze toch hierheen brengen?' Het had geen nut om voor te stellen een ander paard uit te zoeken in de koninklijke stallen. Agathe begreep dat er niets boven je eigen paarden ging. Je had een band met ze.

Iwone keek haar ongelovig aan en schudde haar hoofd. Opnieuw kwamen David's handen om haar nek terug in haar gedachten. 'Alsof David dat ooit goed zal vinden,' mompelde ze treurig en keek Agathe met een smekende blik aan. 'Ik moet je iets vertellen. En je moet me helpen, Agathe, want...' Ze zou het anders misschien niet eens overleven. Als David al boos werd om wat felle woorden, hoe boos zou hij dan woorden als Iwone nog ergere dingen deed?

'David hoeft niet alles goed te keuren. Zolang je maar de goede bedienden benadert.' Agathe had zelf ook wat verzoeken gedaan bij enkele van haar dienaren en verzocht ze het niet te melden bij haar vader. Zo was ze vrienden geworden met de stalknecht die haar gisteren had geholpen met het zadelen van Wyndsor. En in de keuken had ze tevens vrienden gemaakt: ze brachten haar zo nu en dan wat te eten. En de naaister was altijd zo aardig om haar alledaagse kleding zo comfortabel mogelijk te maken voor een ritje. Agathe keek naar Iwone's smekende ogen en voelde al aan wat er aan zat te komen. Ze knikte.

Langzaam deed ze de sjaal af en liet zo de rode en blauwe plekken in haar nek zien. 'Ik kuste hem en hij werd boos. We kregen ruzie en toen... Toen beledigde ik hem en hij pakte me vast.' Ze haalde haar schouders op en voelde hoe haar lip begon te trillen. 'Ik ben doodsbang voor hem, Agathe, en toch moet ik met hem trouwen. Het is zo verwarrend, hij deed zo aardig tegen me de hele avond, en toen ontplofte hij opeens. Alsof... Alsof hij twee gezichten heeft.'

Agathe was niet verrast door wat Iwone haar vertelde. Integendeel. Misschien was David nooit zo tegen haar of haar zussen of haar broers, maar ze kende de verhalen. Hij had vaak ruzie's met Gregoire en soms viel hij uit tegen de rest van de familie, maar nooit had hij hen aangeraakt. Alles dat geen Halley heette was minder veilig voor zijn losse handjes en opvliegende karakter. 'Voor het volk is David wellicht de perfecte kroonprins. Hij is echter alles behalve dat.' Ze keek Iwone met een koele blik aan. 'Hij is helaas tot veel in staat. Ik kan je alleen adviseren hem niet proberen te provoceren.'

Met een ongelovige blik keek ze Agathe aan. 'Dus jullie accepteren dit allemaal maar gewoon? Dat hij koning zal worden en een razernij over Tarth zal verspreiden?' Met felle en drukke bewegingen bond ze de sjaal weer om haar nek en balde haar vuisten. 'Ik kan het gewoon niet geloven dat ik erin ben getrapt. Ik dacht dat David een oprecht aardige en waardige man zou zijn. Een lieve vader voor mijn kinderen en een geweldige man. Maar ik was gewoon te naïef om de verhalen te geloven.'

Iwone sloeg de spijker op de kop. Hoe hadden ze David al die jaren zijn gang kunnen laten gaan? Hoe hadden haar ouders dat toe kunnen staan? Hij was een vreselijke man geworden, om het maar simpel te zeggen. 'Het spijt me, Iwone. Het liefst zou ik alle geruchten ontkennen of het gedrag van mijn broer goedpraten, maar helaas-' Ze wreef over haar voorhoofd en wendde haar blik af. 'We kunnen alleen maar hopen dat hij verandert en eindelijk eens tot inkeer komt.'

'Nou, zoals het nu gaat komt hij niet tot inkeer, Agathe,' zei Iwone zachtjes en begroef haar gezicht vermoeid in haar handen. Ze wou zo, zo onwijs graag dat ze David kon helpen. Dat ze gewoon een gezin konden starten en samen gelukkig konden zijn. Natuurlijk zou ze hem niet verbieden om met andere vrouwen naar bed te gaan, als ze maar samen gelukkig waren. 'Ik ben zó bang voor de bruiloft, Agathe.'

Agathe voelde zich in zekere zin schuldig dat Iwone met David opgezadeld was. Had ze hem niet wat vaker op zijn vingers kunnen tikken als hij iets fouts deed? 'Wees gerust, tijdens de bruiloft - voor het volk - zal hij zich koest houden. Ik denk dat je je beter op kunt maken voor de huwelijksnacht.' Ze had een donkere uitdrukking op haar gezicht gekregen en draaide zich van Iwone om toen ze geroepen werd door haar eigen dienstmeid. 'Het spijt me, Iwone. Ik heb een afspraak, maar twijfel niet om naar me toe te komen-' Agathe keek Iwone met twee trieste ogen aan. 'Ik zal proberen te helpen.' Nadat ze dat had gezegd, glimlachte ze nog kort en ging toen achter haar dienstmeid aan.

'De... De huwelijksnacht?' O god, daar had ze nog niet eens over nagedacht. Dan zouden het enkel hun tweeën zijn, alleen in hun vertrekken, terwijl iedereen verwacht dat ze de liefde zullen bedrijven. Al zal er waarschijnlijk niet veel liefde bij David in het spel zitten. Ze keek hoe Agathe weggeroepen werd en toverde een hartelijke glimlach op haar gezicht. 'Bedankt Agathe, ik spreek je nog wel,' zei ze. Toen Agathe weg was, ging Iwone op het bankje zitten en keek afwezig voor zich uit. Ze hoefde geen hulp, ze zou het allemaal ondergaan zonder klagen, zoals echte vrouwen deden.

NEW
Op haar gemak liep Iwone door de kleurrijke tuin, terwijl de zon hard scheen. Eindelijk was het warm genoeg om één van haar zomerse jurkjes aan te doen, die korter en luchtiger was dan haar normale jurken. Jammer genoeg was ze nog steeds verplicht om haar korset te dragen. Bij een stuk gras aangekomen zakte ze door haar benen en ging op de grond zitten, terwijl haar jurk als een waaier rond haar heen lag. Ze boog haar hoofd naar achteren, sloot haar ogen en genoot zo van de zon. Door de invloeden van haar ouders, die elk een gebruinde huid hadden, verbrandde ze nauwelijks en kon ze goed tegen de zon.