De koninklijke tuinen

'Dan is het weer een meisje. Het is niet dat ik daar iets aan kan veranderen, helaas.' zei hij en luisterde naar Gregoire's woorden. 'Ik weet het, soms denk ik dat ze gek is... echt die vrouw is zo geobsedeerd door macht.' Hij had soms geen idee wat hij ermee aan moest. Haar zomaar aan de kant zetten kon hij niet doen: dat zou zijn reputatie schaden en dat kon hij op dit moment niet hebben, zeker niet nu ze weer zwanger was en het net weer wat beter ging met het koninkrijk. 'Luister, ik weet hoe ze tegenover jullie is en ja, soms heb ik ook het idee dat er veel meer achterzit dan enkel koningin worden en kinderen baren. Maar ze houdt van Estella, ze is een goede moeder en.. nou ja, meer heb ik op dit moment ook niet van haar nodig.'

Gregoire wendde zijn ogen af en zuchtte opnieuw diep. Het was gewoon een gigantische fout geweest van David dat hij met Adelaide was getrouwd. Hij had veel beter één van de Rabbion dochters kunnen trouwen, waarvan ze erop konden vertrouwen dat ze hun steun hadden. De hele familie Mattiries was ongelofelijk onvoorspelbaar en al helemaal na de dood van hun broer. 'Ik weet dat het een prima vrouw is, en ik kan ook niets anders zeggen dan dat ze een geweldige moeder is voor Estella, maar... houd haar in de gaten, oké? Voordat ze gekke dingen gaat doen.' Misschien was hij veel te paranoïde, maar hij wist precies wie de drie eerste doelwitten zouden zijn, en dat was hij zelf, zijn eigen kind en Henry. En die dreiging hoefde niet eens per se van Adelaide te komen, maar kon van iedereen uit Tarth komen.

'Ik zal uitkijken.' verzekerde David hem en stond op van het bankje. 'Ik moet maar weer eens gaan, anders denkt Adelaide dat ik dadelijk iets aan het doen ben wat ik niet hoor te doen.' gniffelde hij en omhelsde zijn broer kort en stevig. 'Feliciteer Morena van me en doe moeder de groeten. Zeg maar dat ik haar snel weer op zal komen zoeken.'

Gregoire stond ook op en glimlachte tevreden. Hij was opgelucht dat David meer uit zou kijken voor Adelaide. 'Dat denkt ze toch constant?' zuchtte hij, waarna hij zijn broer ook omhelsde en een broederlijke klap op zijn rug gaf. 'Ik zal haar feliciteren. En doe Estella van mij de groetjes! Vertel haar maar dat er vriendje of vriendinnetje voor haar aan komt, waar ze mee kan spelen! En dat ik de volgende keer wel een kopje thee bij haar kom drinken.' Hij knipoogde en vervolgde zijn weg naar zijn moeder.