De koninklijke tuinen

Anthony lachte naar haar. 'Was het maar zo'n feest.' grapte hij en keek haar eventjes aan. 'Ik zou het niet durven zeggen. Er zijn geen aanwijzingen over wie het aangericht zou hebben, dus ik durf er geen uitspraken over te doen op dit moment, maar we zijn druk bezig om alles te onderzoeken zodat er gerechtigheid komt.' Meer dan dat kon hij er ook niet van maken. Nu wilde hij er enkel niet meer aan denken, hij dacht er al teveel over na.

Helen knikte instemmend. 'Piekeren is nooit goed, uiteindelijk eindigd het vaak in beschuldigen. Veel succes, Heer Anthony.' Ze streelde even langs haar jurk 'Het was zo'n mooie dag;.. Echt perfect voor de parade.'

Anthony knikte en glimlachte. 'Zelfs op de meest perfecte dagen gaan er dingen verkeerd.' verzuchtte hij en keek haar eventjes aan. 'Was je zelf bij de parade? Of heb je het later gehoord?' Soms werden dienstmeisjes wel eens toegelaten bij de parades, maar niet iedereen deed dat.

Helen knikte weer bevestigend. 'Prinses Iwone had me niets liever dan ook in het publiek, ziet u... Het was echt doodjammer dat er enkele dienstmeisjes hier moesten blijven van hun overste, maar uit eindelijk zijn deze dan ook helemaal niet gewond geraakt of hebben ze niet het vreselijke daarbuiten gezien.' Toch glimlachte ze naar hem. 'Het is gebeurd, ook al willen het terug draaien zodat we er wat aan konden doen. Ik bid dat koning William weer beter wordt en koning Leonard spoedig herstelt.

Anthony knikte. 'Daar heb je dan weer helemaal gelijk in.' zei hij tegen haar en knikte weer als een bevestiging. 'Dat doet iedereen, gelukkig. En wie weet horen de goden ons aan.' Ze konden niet meer dan hopen, bidden en ervoor zorgen dat ze de beste zorg uit het hele land kregen.

Verdomme. Ik haat die dubbele posten.

Helen geloofde niet dat goden alles konden beter maken, maar het gaf haar hoop in de moeilijke tijden. 'Als ik u van dienst kan zijn in die zoektocht dan weet u me te vinden. Het mag raar klinken, maar zelfs deze dienstbode wilt gerechtigheid.' Hierbij glimlachte ze naar Athony. 'Bent u hier geboren en getogen als ik vragen mag? Hier in Evenfall?'Ze moest het gesprel toch op iets anders laten doorgaan.

'Dat is goed om te horen. Iedereen kan helpen.' zei hij tegen haar. Hoe meer mensen er hielpen hoe sneller ze de dader konden vinden - als dat al mogelijk was. 'Nee,' antwoordde hij vervolgens op haar vraag en glimlachte even. 'Ik ben opgegroeid in een klein stadje in het Zuiden, maar ik vond daar niet echt mijn plaats, dus ben ik gaan reizen en uiteindelijk ben ik hier beland.'

Helen glimlachte even en voelde hoe de blos op haar wangen kwam. 'Ziet u... Ik kreeg de vraag enkele dagen geleden of ik het erg vond om hier in Evenfall te zijn. Iwone is mijn overste, mijn prinses, en ik vond het logisch om haar mee te gaan. In het Noorden heb ik niemand meer dus vandaar. Maar eigenlijk besefte ik recent hoe prachtig het hier is...' De rode gloed op haar wangen werd enkel harder. 'Vergeef mij... Ik praat er enkel op los...'

Anthony lachte. 'Ik geef je geen ongelijk hoor, Evenfall is adembenemend. Het is prachtig, dat kan niemand ontkennen. De zonsondergang is nergens zo mooi als hier.' Hij kon niet anders dan instemmen met haar woorden. Zelf miste hij het Zuiden niet, hij had daar niets, afgezien van zijn familie die hem niet accepteerde hoe hij was. De enige reden waarom hij zolang was gebleven, was omdat zijn moeder er was, maar toen zij overleed had hij er niets meer te zoeken.

Helen keek naar de horizon waar de zon langzaam maar zeker naar de streep in het midden afzakte. Ze dacht erg simplistisch over dat gedeelte. Het was groter dan zichzelf, dan de mensheid. 'Daar hebt u zeker en vast gelijk in, Heer Anthony.' Met een glimlach keek ze hem aan en liep een stukje verder. 'Hoe is het Zuiden, als ik vragen mag? Het Noorden is vaak koud, we kennen strenge winters. (?) Maar ik hoorde dat in het Zuiden prachtige natuur is?'
----
Nog eens een Devon x Anna meet?

yes sure! (:

-

Anthony lachte even. 'Het Zuiden kan ook verdomde koud zijn in de winter, geloof mijn woorden maar.' Ze hadden allang geen strenge winters meer gehad en daarom zeiden mensen vaak dat het er nooit koud werd, maar dat werd het wel degelijk. 'Het zuiden is mooi, maar het is niet echt mijn plek,' vertelde hij haar en glimlachte even. 'Ben jij opgegroeid in het Noorden?'

Ze luisterde aandachtig, maar knikte slechts kort bij zijn vraag. 'Ja, mijn vader zorgde voor me. Geen moeder, geen broers of zusters. Daarna zorgde ik voor hem tot zijn laatste dag.' Echter miste ze haar vader enorm... Hij was een goed, lief man. Had goede connecties met het koninklijk paleis. 'Hij was smid, een van de beste van het Noorden. Daardoor maakte ik ook kans als dienstmeisje, denk ik. Prinses Iwone, is een van de beste overste die ik me kan voorstellen.; zo lief en zorgzaam.'

'Dat geloof ik graag, ik heb prinses Iwone niet vaak gezien, maar de momenten dat ik haar meemaakte, was ze uiterst vriendelijk.' Hij sprak Iwone niet vaak, aangezien hij het op dit moment veel te druk had om allerlei zaken te regelen voor het koninkrijk. 'Bevalt het je een beetje? Als dienstmeisje?' vroeg hij nieuwsgierig aan haar en op één van de talloze bankjes in de tuin zitten.

-

waar doen we de meet van Devon en Anna?

Helen keek hoe hi plaats nam en nam zelf ook aan de andere lant plaats terwijl ze haar kleed goed vouwde. 'Ja, het bevalt me wel. Toch van Iwone; ik heb voldoende vrijheid en zou me niet weerhouden van bepaalde kansen in het leven. Hoewel een kans op echte liefde of wat dan ook, al lang is opgegeven bij die kansen. En andere zaken n het leven.' Hierbij keek ze naar hem. 'Hoe is het leven als een raadsman?' glimlachte ze. 'Jammer dat u haar trouwens niet vaak spreekt. Ze is altijd wel bereidt tot een praatje...'

--
Waar? Vertrekken Storms? Of reageer maar waar je wilt!

Anthony glimlachte. Het was goed om te horen dat er mensen waren die hun dienaren goed behandelde, want in veel gevallen gold dat niet. 'Het leven als een raadsman is in tijden als deze erg druk.' zei hij luchtig en lachte even. 'Maar het bevalt me goed, het past bij me, dus mij hoor je niet klagen.'

Helen grijnsde even bij zijn luchtige grapje, hoewel ze niet zeker was of ze het zo mocht opvatten. 'Veel succes dan, Heer Anthony. Ik ben er zeker van dat u uw taak erg goed uitvoerd. Als ik mensen over u hoor praten zijn het altijd wel de positieve aspecten van u.' Ze had hier en daar wat gehoord, maar eigenlijk wist ze niet veel over deze man.Zijn knappe uiterlijk en aangename stem waren de enoige dingen die ze kende voor dit gesprek. Nu kon ze met zekerheid zeggen dat hij vriendelijk was.

'Ik ben blij dat mensen goed over me praten.' Het was altijd fijn om van andere te horen dat je je werk goed deed: dat was tenslotte je doel. 'Dus je blijft hier met Iwone in Evenfall?' vroeg hij nieuwsgierig aan haar. 'Hebben jullie al veel van de stad gezien? Ik snap dat het nu wat moeilijk gaat, wegglippen uit het kasteel na de aanslag, maar als jullie willen kan ik wel regelen dat jullie worden begeleid.' Hij zou niet willen dat twee dames uit het hof alleen over straat zouden gaan in deze tijd.

Nieuw

Agathe zat onder één van de prachtige wilgenbomen op één van de sierlijke houten bankjes. De omgeving drong echter niet door tot Agathe. Ze droomde weg in haar eigen geluk. Natuurlijk hadden ze nog haar broer die ze om toestemming moesten vragen, maar nu haar moeder er al mee in had gestemd waren zij en Dorian een stap dichter bij hun huwelijk gekomen. Ondanks haar vreugde was ze nerveus om met haar moeder te praten. Ze wachtte nu op de koningin, die gelukkig wel weer buitenkwam.

De zonnestralen op Katarina's gezicht voelde heerlijk aan. Ze was al een tijdje niet meer in de tuinen geweest, maar het was fijn om hier weer te lopen. Even verderop zag ze Agathe al zitten en glimlachte ze naar haar. Agathe was een lief kind, dat was ze altijd al geweest. Ze had een goed hart, een goed luisterend oor en uiterst vriendelijk tegen iedereen. Misschien was ze af en toe wat aan de stille kant, maar dat vond Katarina fijn aan haar dochter, compleet anders dan David en Gregoire. 'Agathe,' zei ze met een glimlach en nam naast haar plaats op het houten bankje.

Agathe had haar moeder al zien aankomen en was opgestaan om haar formeel te verwelkomen. Ze kon het echter niet laten om te glimlachen en haar moeder deel te maken van haar geluk. 'Moeder, u wilde me spreken.' Ze nam naast de koningin plaats en wendde haar lichaam naar de vrouw. Het was nog altijd intimiderend om naast haar moeder te zitten. Agathe had haar altijd bewonderd om haar voorkomen, haar karakter en haar sterkte. Zo zou zij nooit worden, maar daar nam ze genoegen mee. 'Wat fijn om u weer buiten te zien.'

'Ik wilde je inderdaad spreken,' zei ze met een glimlach en keek naar de prachtige planten en bloemen die in de tuin stonden. 'Dorian is een paar dagen geleden naar me toegekomen, maar ik weet zeker dat je daar al van op de hoogte bent en van mijn antwoord. Ik ben blij voor je lieverd, blij dat je iemand gevonden hebt waarvan je houdt, iemand waarmee je je leven wilt delen. Je bent oud en wijs genoeg om die keuze zelf te maken en daar vertrouw ik je volledig in.' Ze herinnerde de dag dat ze zelf trouwde nog maar al te goed. Ze was slechts vijftien lentes jong, maar ze was o zo overtuigd van haar liefde voor de man aan haar zijde.

Het noemen van Dorian bracht een effect teweeg dat haar hele lichaam affecteerde. Agathe glimlachte spontaan en keek net zoals haar moeder naar de natuur om hen heen. 'Ik ben u erg dankbaar voor uw toestemming. Ik weet dat dat niet alles is, maar het betekent veel voor me. Ik had nooit gedacht dat deze kans voor mij zou komen.' Ze keek opzij naar haar moeder en vouwde toen haar handen samen in haar lichtroze jurk. Ze moest onwillekeurig aan haar vader denken.

Katarina glimlachte naar haar dochter. 'Ik wil mijn kinderen gelukkig zien, al mijn kinderen. David, Gregoire en jou net zo goed. Iedereen kan zeggen dat vrouwen niets zijn in vergelijking met de mannen in onze samenleving, maar vergeet niet dat je altijd mijn meisje blijft. Dat ik altijd onvoorwaardelijk veel van je zal houden, ook al laat ik dat niet altijd zien.' Soms voelde het alsof ze had gefaald als moeder. Dat ze haar kinderen te kort kwam. Ze waren alweer zo oud en ze had het idee alsof ze de helft van hun leven had gemist omdat ze zo druk was met alles behalve hen.

Agathe richtte haar ogen weer op haar moeder en glimlachte geraakt. Die woorden deden haar wel degelijk goed, ook al was ze er eerder altijd onverschillig over gebleven. 'Ik houd ok van u moeder en van vader. Het spijt me vreselijk dat hij dit niet mee kan maken en het spijt me dat ik hem nooit verteld heb hoeveel respect ik voor hem had.' Agathe had zich altijd voorgehouden dat ze als dochter juist onder deed. Dat ze niet de dochter was die haar ouders en het volk wensten dat ze was.