De koninklijke tuinen

Tuinen die behoren tot het koninklijke paleis.

Agathe had tussen alle verplichtingen een moment gevonden om even na te denken. Het was nog stil in en rondom het paleis. Dat was ook niet gek, want het was erg vroeg. De zon was pas net opgekomen en de dauw stond nog op de planten. Het zag er prachtig uit doordat de druppels schitterden in het zonlicht. Ze had bewakers mee moeten nemen, maar die merkte ze al niet meer op met al het moois dat er in de tuinen te zien was. En ze was diep in haar gedachten verzonken. Ze zou niet zomaar ontwaken uit haar gedachten.

Iwone had een hele bos bloemen in haar handen en ze drukte haar neus er ver in. Ze roken werkelijk heerlijk en de geur werd nog meer versterkt door de enorme bloementuin waarin ze liep. Ze had weer een van haar lange jurken uit Tyrosh aan en voelde hoe haar voorhoofd klam was van het zweet. Het was hier stukken warmer dan thuis en haar kleding was er dan ook niet op gemaakt. Opeens zag ze een meisje in de verte, die ze herkende als Agathe, de zus van David, en enthousiast zwaaide ze naar haar. Snel liep ze op Agathe af.

Agathe moest zo nu en dan de sleep van haar jurk optillen om te voorkomen dat ze de bloemen plat zou trappen. Gelukkig droeg ze een lichte stof die haar in geen enkel opzicht benauwde. Het corset had ze mooi in de kleedkamer laten liggen. Toen ze stil stond om naar de lucht op te kijken, zag ze beweging in een uithoek. Agathe herkende de zwaaiende gestalte als Iwone en met een bescheiden glimlach wachtte ze totdat zij genaderd was.

Ook Iwone trok haar jurk op en liep zo naar Agathe toe. Tot haar verbazing was zo omring met bewakers; Iwone had haar eigen bewakers zo makkelijk kunnen afschudden. Met een glimlach stond ze voor Agathe stil en maakte een buiging voor haar. 'Prinses Agathe,' zei ze opgewekt, 'ik heb u al zo lang willen spreken. Nogmaals wil ik zeggen dat u er gisteren prachtig uit zag.' Iwone had het prachtig gevonden om ook in zo'n sjieke, mooie jurk te lopen.

Agathe wuifde de woorden van Iwone met haar hand weg en nam ze met een neutraal gezicht op. 'Noem me alsjeblieft gewoon Agathe, je zult mijn zus worden, niet mijn dienaar.' Ze glimlachte vriendelijk naar het donkerharige meisje en besefte zich toen nogmaals dat zij zelf maar één lente ouder was. Ze had het dus één jaar langer zonder man mogen doen. 'Heb je goed kunnen slapen?' vroeg ze Iwone.

'Voortaan zal je Agathe zijn, dat beloof ik,' glimlachte ze en hield de bos bloemen wat lager, zodat haar gezicht niet werd verborgen. Ze keek naar haar voeten bij haar vraag. 'Ja, ik heb prima geslapen,' loog ze. Ze had vreselijk geslapen: de hoogte... Ook al kon ze het niet zien dat ze hoog zat, het bleef toch in haar achterhoofd zitten. 'Kijkt u al uit naar de andere festiviteiten?' vroeg ze opgewekt. Ze kon goed haar vermoeidheid verbergen.

Agathe keek naar de bos bloemen in Iwone's hand en raakte met haar vinger een rode ranonkel aan, haar favoriete bloem. 'Je bent al lang op.' constateerde ze en bekeek Iwone sceptisch aan, maar ging er niet verder op in. 'Natuurlijk en je hoeft geen 'u' te zeggen. Ik alleen maar Agathe.' zei ze met een glimlachje en wenkte haar toen om samen verder te wandelen.

Ze liep met Agathe mee en haalde haar schouders op. 'Ik ben erg zenuwachtig voor de bruiloft... En vooral voor alles wat daarna komt,' gaf ze toe. 'Ik dacht dat het makkelijker was om te wennen aan een nieuwe stad, maar het is nog best lastig. Toch heb ik er wel erg veel zin in.' Ze glimlachte toen Agathe de bloemen bekeek en hield ze onder haar neus. 'Moet je eens ruiken!'

Agathe luisterde naar de woorden van Iwone. Ze had al gedacht dat het moeilijk zou zijn voor iemand om ineens te moeten wennen aan een nieuwe plaats. En wat voor een plaats: Evenfall was nogal imponerend. 'Het kom heus goed. Na enkele dagen zul je je wegwijs maken in het paleis. Je ziet er uit alsof je zo alles hebt gezien en uitgevonden.' Agathe snoof wat verbaasd aan de bloemen en knikte. Iwone was zo spontaan, dat ze ontzet was door haar directe en eerlijke houding. Ze was zelf zo anders.

'Ja, precies, want het paleis lijkt wel een doolhof! Je wil haast niet weten hoe vaak ik al ben verdwaald,' giechelde ze. 'En daardoor heb ik al heel wat plekjes gevonden. Enkel zou ik niet weten hoe ik daar weer naar toe moet komen.' Ze trok de bloemen weer naar haar toe en hield ze vertrouwd tegen haar borst aan. Het waren bloemen uit Tyrosh, zelfs uit de koninklijke tuin. 'Agathe, ik vroeg me af... Denk je dat ik geaccepteerd zal worden in de familie?' vroeg ze voorzichtig en verlegen.

Agathe glimlachte om het gegiechel van Iwone. 'Er zijn een hoop plekken waar niemand iets van af weet. Ik vind het heerlijk om me daar te verschuilen.' bekende ze aan haar schoonzuster. Als klein kind was ze al goed in verstoppertje. Haar broers konden haar nooit vinden en soms bleef ze er zelfs zitten tot 's avonds laat wanneer de bewakers al te hulp waren geschoten. Ze konden natuurlijk moeilijk tegen de koning zeggen bij het diner dat zijn dochter kwijt was. Agathe keek Iwone fronsend aan bij haar vraag. 'Natuurlijk, mijn familie is erg gastvrij.'

'Dat is goed om te horen,' zei Iwone oprecht en haakte haar vingers ineen. Ze vond het nog steeds zo spannend om alleen door het paleis te lopen of om met de koninklijke familie te praten. Ze voelde zich een indringer in de familie en dat gevoel zou waarschijnlijk niet snel weggaan. En het hielp natuurlijk ook niet mee dat ze nog maar een jonge vrouw was en nog niets van de wereld had gezien. Nerveus tikte ze met haar vinger tegen haar jurk aan en zuchtte.

Agathe keek naar de stille Iwone en raakte lichtjes haar elleboog aan. 'Ik weet dat ik niet degene ben die je van advies kan voorzien over de situatie waar je nu in terecht bent gekomen, maar ik zou graag een zus voor je zijn, Iwone, want je zult vrienden nodig hebben.' Ze verbaasde zichzelf door deze directe woorden die uit haar mond kwamen. Ze was alleen zo ongerust dat David dit meisje zou verpletteren en op de een of andere manier vereenzelfigde Agathe zich met haar. Zij had net zo goed in haar schoenen kunnen staan. Als Iwone het hier niet uit zou houden, dan zou het zijn alsof Agathe het hier niet uit kon houden.

Een beginnende glimlach trok op Iwone's gezicht. 'Ik heb nog nooit een zus gehad,' zei ze zachtjes, 'ook al heb ik altijd mijn ouders gesmeekt om eindelijk eens een meisjes baby te krijgen. Enkel kregen ze alleen maar jongens.' Ze pakte Agathe's hand spontaan vast en glimlachte nu overtuigend. 'Ik denk... Ik denk dat vrienden mijn verblijf hier inderdaad heel erg leuk maken. Ik vrees dat ik je de eerste weken ook heel erg nodig zal hebben,' giechelde ze.

Agathe kon niet anders dan terug glimlachen. Ze was ingenomen door de oprechtheid van Iwone die haar aan de ene kant misschien naïef maakte, maar tegelijkertijd erg hartelijk. Ze geloofde niet dat iemand in haar familie zo was. 'Dat is niet erg. Misschien heb ik zelf ook heel hard een vriendin nodig.' Agathe gaf een kneepje in Iwone's hand en liet deze toen weer los. 'Zullen we nog wat verder wandelen?' vroeg ze.

'Ja, gezellig,' zei ze en liep weer verder. Zo struinden ze even in stilte door de tuinen, maar het was niet ongemakkelijk. Ze had het idee dat Agathe niet zo'n prater was, waar Iwone dan weer een kletskous was, en zo hielden ze elkaar goed in balans. 'Zou ik je misschien iets over David mogen vragen?' vroeg ze zachtjes. 'Want ik heb wat geruchten over hem gehoord en hij heeft ze bevestigd, maar verder heeft hij er niets over verteld.'

Agathe genoot van het zonnetje, maar hield tegelijkertijd Iwone in de gaten. Ze was op de een of andere manier erg nieuwsgierig naar haar nieuwe zus of vriendin of wat dan ook. 'Natuurlijk.' Agathe knikte naar Iwone. Ze vreesde om de waarheid aan het meisje te vertellen, maar ze zou niet tegen haar kunnen liegen. En eens moest Iwone er achter komen hoe David werkelijk was. Hij stopte zijn karakter nou niet echt onder stoelen en tafels.

Iwone stopte met lopen en keek haar serieus aan. 'Ik hoef eigenlijk maar één ding te weten,' zei ze zachtjes en plukte met haar vingers aan haar lange vlecht. 'Denk je... Denk je dat hij gewoon door zal gaan, nadat we zijn getrouwd, met vrouwen naar bed gaan?' Het kwam er haastig uit en met grote, verwachtingsvolle ogen keek ze Agathe aan. 'Want ik weet dat ik kinderen zal moeten krijgen, zo snel mogelijk, zo veel mogelijk jongens. Maar zal David wel voor het huwelijk gaan?'

Agathe stopte eveneens en keek Iwone recht aan. Ze knikte langzaam een 'ja'. Het had geen nut de schijn op te houden dat haar broer zich maar met één vrouw bezig zou houden. 'Ik vrees dat hij inderdaad zijn levenswijze niet zal aanpassen wanneer hij met jou getrouwd is. Zelfs na vorig jaar is hij er niet mee gestopt. Maar er is altijd hoop, Iwone, misschien kun jij iets in hem losmaken waar mijn ouders nooit toegang tot hebben gehad.' Er klonk enige wanhoop door in haar stem. Als David zo zijn hele regerinsperiode zou blijven, wist ze niet wat er van Tarth moest overblijven. Hopelijk kon Iwone dat lot tegenwerken met haar levendigheid.

Ze voelde hoe haar mondhoeken omlaag zonken en haar schouders ook begonnen te hangen. Haar onderlip begon zachtjes te trillen van wanhoop. Al haar hoop was met die woorden de grond in geslagen. 'Ik hoop het,' zei ze zachtjes en rechtte toen weer haar schouders. De hele tijd in Evenfall had ze al het naïeve, saaie, onschuldige meisje gespeeld die ze totaal niet was. Waar was de oude Iwone gebleven, die de stad stiekem in ging of gillend van plezier door het bos rende? En vooral de Iwone die altijd voor zichzelf zorgde. Ze keek Agathe aan en glimlachte flauwtjes. 'Misschien gebeurt dat inderdaad wel,' zei ze, ondanks dat ze er weinig hoop in had.

Agathe zag de verandering in Iwone's houding en haalde diep adem. Ze twijfelde wat ze nu moest doen. Ze was niet erg fysiek van doen. Normaal hield ze juist afstand. Voorzichtig pakte Agathe Iwone's schouders vast en keek haar met haar donkere ogen aan. 'Iwone, jij bent de hoop die het volk nog heeft als David aan de macht komt. En je bent sterk. Dat zie ik aan je.' Agathe voelde zich slecht dat ze deze grote last op de schouders van Iwone legde, vooral omdat zij zelf er niets aan zou veranderen. Ze had in al die jaren haar broer nooit geprobeerd te veranderen. Waarom had zij geen verantwoordelijkheid genomen?

Iwone wilde Agathe zo graag beloven dat het zou lukken, ze wou zichzelf ervan overtuigen dat David van haar kon houden. Maar hij had zoveel vrouwen ontmoet en toch was hij nooit veranderd. Waarom zou Iwone het dan wel lukken? Ze was veel minder exotisch, sensueel en knap dan al die andere vrouwen. Ze was maar gewoon... Iwone. Ze hief haar ogen weer naar Agathe op. 'Ik zal David nooit iets ergs laten doen, zolang ik naast hem op de troon zit. Dat beloof ik.'

Agathe bekeek de aanstaande koningin aandachtig en ze probeerde haar te peilen. De reactie van Iwone verbaasde haar enigszins. Maar op een goede manier. Ze nam het serieus en dat vond Agathe meer dan belangrijk. Met een knik van haar hoofd liet ze haar weer los. 'Je hoeft niets te beloven, zolang je het maar probeert. Ik ga je helpen. En je kunt vast ook op Gregoire rekenen.' Agathe wendde haar hoofd af en trok haar mouw recht. Zo had ze al iets van haar taak vervuld die ze zichzelf had opgelegd.

'Hulp is altijd fijn,' glimlachte ze en spreidde toen haar armen. 'Maar wie weet, misschien neemt David dit allemaal wel serieus. Ik wil natuurlijk hier mee niet zeggen dat ik geen vertrouwen in hem heb, of dat ik hem zo door en door ken. Ik heb gewoon... zo'n voorgevoel.' Ze wriemelde met haar jurk en keek Agathe met een sippe glimlach aan. 'Ik wil gewoon dat ik één van die vrouwen ga worden. Dat ik enkel goed zal zijn voor kinderen.'