De koninklijke tuinen

David liep ijsberend door de tuinen heen. De festiviteiten zouden beginnen en hij had aan de keukenmeid beloofd dat hij nog een nacht met haar zou doorbrengen voordat hij zou gaan trouwen en daar zat het probleem: Dat was over enkele dagen al. De festiviteitenweek was altijd zo druk dat hij eigenlijk nergens rekening mee had gehouden en eigenlijk wilde hij zijn belofte wel nakomen. Toen David opkeek uit zijn gedachten, zag hij Iwone in het gras zitten. Eerst wilde hij weglopen, maar uiteindelijk liep hij toch naar haar toe. 'Iwone,' zei hij ietwat formeel en keek haar aan.

Iwone werd opgeschrokken uit haar gedachten en keek op. Pas toen ze haar hand op haar voorhoofd zette en zo de zon tegen hield, kon ze zien wie er stond. David. Snel krabbelde ze omhoog, deed haar jurk netjes en maakte een buiging. 'David,' zei ze en keek hem met grote ogen aan. De laatste keer dat ze hem zag... Nog steeds was het allemaal zo verwarrend. Gelukkig waren de plekken in haar nek nu grotendeels verdwenen en zouden ze tijdens de bruiloft allemaal weg zijn. Glimlachend legde ze weer haar hand op haar voorhoofd, zodat ze naar hem kon kijken zonder verbind te worden door het licht, en glimlachte. 'Hoe gaat het?'

'Met mij gaat het prima. Het is prachtig weer, daar moeten we van genieten.' Het was vaak mooi weer in Evenfall, maar toch was het altijd even bijzonder: David had het niet zo op de kou. 'Ik moet mijn excuses aanbieden voor mijn acties een paar dagen geleden. Ik had geen recht om zo boos op je te worden en... dat te doen.' Hij wees naar haar nek waar de plekken nog steeds zichtbaar waren. Hij was nog nooit echt boos geworden op een vrouw, maar zij had simpelweg het bloed onder zijn nagels vandaan gehaald. Daarbij was zijn moeder naar hem toegekomen met de vraag waarom hij het had gedaan. Die trut had haar mond blijkbaar open getrokken tegenover Agathe. Die twee waren samen dus ook niet te vertrouwen, maar David had zijn moeder na het gesprek beloofd dat hij zijn excuses zou aanbieden - ook al wilde hij dat eigenlijk helemaal niet doen.

Een tikkeltje verbaasd keek ze hem aan, terwijl ze probeerde te bedenken waarom hij zijn excuses zou aan bieden. Zo was hij niet en beiden wisten ze dat hij dit niet vrijwillig deed. Iwone tuitte haar lippen bedenkelijk en knikte toen. 'Sorry, ik had dat ook niet tegen jou moeten zeggen. Over vrouwen... Spreiden alles voor mannen.. Zoiets was het geloof ik,' glimlachte ze voorzichtig en wreef toen over haar nek. De meeste pijn was nu al weggetrokken. 'En, ben je ook al belaagd door de naaisters voor je huwelijkskleding? Ik ben werkelijk op een soort dieet gezet, zodat ik niet aan kom en ook niet af val, want anders past mijn jurk niet meer,' grinnikte ze. Even keek ze fronsend naar de grond. 'Ehm heb je het eigenlijk wel eens vaker dat je zo boos wordt?'

'Dat ik maar moest trouwen met een vrouw die haar benen zou openen voor iedere andere man in Tarth.' herinnerde hij haar. Dat gesprek stond in zijn geheugen gegrift en het zou er niet meer zo snel uitgaan. 'Mijn pak hangt al een tijdje klaar.' vertelde hij haar. Daar had zijn moeder wel voor gezorgd. Hij glimlachte kort naar haar, maar deze verdween al snel bij haar vraag. 'Nee, dat heb ik bijna nooit.' Dus dat moet wel wat betekenen, denk je ook niet. Hij wilde het er achteraan zeggen, maar hij hield zich in. 'Dus wees niet bang, ik zal je niet nog eens in één of andere wurghouding nemen.' verzekerde hij haar.

'Oh ja, dat was het!' zei ze en moest onwillekeurig lachen. Nog steeds was ze er niet over uit waarom juist dat hem zo kwaad maakte. 'Ja, en toen zei jij dat je nog liever met een prostituee trouwt dan met mij.' Ook hier moest ze even om lachen en keek hem met glimlachende ogen aan. 'Oké, mooi,' zei ze en nam weer plaats in het gras. 'Ik ben trouwens Evenfall in geweest en ik moet zeggen dat het echt prachtig is. En enorm gezellig! Uit allerlei steden en windstreken zijn mensen hier naartoe gekomen. Om ons te zien trouwen. Het gelukkige stel,' fluisterde ze.

Hij ging niet in op haar opmerkingen en hij zei er ook niets over toen ze moest lachen. 'Evenfall is inderdaad een machtige stad. Het is hier 's zomers prachtig om te lopen. Vooral 's avonds.' verzekerde hij haar. Volgens zijn moeder moest hij een band met haar opbouwen en dan zou hij wel zien hoe leuk ze eigenlijk was. Met veel tegenzin ging hij naast haar op het gras zitten en keek ernaar. 'Ja, iedereen komt voor het huwelijk.'

Ze keek op toen hij naast haar kwam zitten en knikte toen. 'Ik heb het gezien! Enkel... Ik was er stiekem tussenuit gegaan. Geen wachters. Word je daar ook soms totaal gek van? Soms wil ik me gewoon even een normaal meisje voelen en op zulke momenten, terwijl ik in de menigte loop en niemand mij herkent, voel ik me ook normaal.' Ze stak haar vinger in het gras, zodat een lieveheersbeestje op haar vinger kon lopen. Ze was stil tijdens zijn laatste woorden en keek hem toen aan. 'De naaisters zeggen dat mijn jurk jouw lievelingskleur wordt. Enkel willen ze nog niets verklappen. Ze zeggen wel dat ie heel mooi wordt, dus ik zal ze maar geloven,' glimlachte ze.

'Je bent geen gewoon meisje, je bent een aanstaande koningin.' zei hij tegen haar en keek haar hand op. 'Je hebt hier alles waar je maar voor wilt wensen, waarom zou je je op straat willen begeven tussen al die mensen?' Hij snapte haar soms echt niet. Waarom zou je normaal willen zijn, als je bijzonder bent? 'Oh, dan wordt ie bordeaux rood,' vertelde hij haar. 'Wat tevens ook onze familie kleur is, en er zal vast en zeker veel goud in zitten.'

Ze ging op haar knieën zitten en keek hem met opgewekte ogen aan. 'Ben je dan nooit eens benieuwd naar de wereld buiten het paleis? Hoe zij leven, wat hun interesses zijn, hoe liefde bij hun in zijn werk gaat. Soms stel ik me wel eens voor wat voor leven ik had gehad als ik de dochter was geweest van een eenvoudige bakker. Stel jij je nooit eens voor wat er allemaal buiten het koninklijke leven is?' Ze keek hem verwachtingsvol aan, maar zakte toen weer op haar kont. 'Waarschijnlijk niet. Weet je, laat maar, ik zat te ratelen. Het is onzin wat ik zei.' Met verbaasde blik keek ze op. 'Bordeaux rood? Wauw. Dat is prachtig,' glimlachte ze en keek hem enthousiast aan.

'Ik weet hoe ze leven, wat ze doen - hoe ze denken. Ik wordt koning Iwone, dan moet ik toch wel minstens weten hoe mijn onderdanen door het leven gaan.' Hij mocht verwaand lijken, dom was hij zeker niet. Hij kwam vaak genoeg in de stad, enkel was hij altijd weer blij als hij in zijn eigen vertrekken was. Waarom zou je op een bed van stro willen slapen, als je tussen het beste zijde van het land kan liggen.

Iwone keek glimlachend toe hoe het lieveheersbeestje weg vloog en keek hem toen weer met haar lichtblauwe ogen aan. 'Vind je het eigenlijk leuk om koning te worden?' Net zoals zij was hem ook niet gevraagd of hij überhaupt koning wou worden. Ze vroeg zich ook ten zeerste af of iemand deze vraag dan ook ooit aan hem had gesteld. 'Ik... Ik vind het vervelend dat je vaak zoveel kritiek krijgt. Ik denk eigenlijk dat je het heel goed gaat doen,' zei ze oprecht. Als ze zo de verhalen van zijn ouders en broers en zussen hoorden. Ze waren dan niet altijd even positief over hem, bij elk van hen school er toch een hoop vertrouwen en trots achter hun woorden. En in de stad, de mensen op straat, zij waren ook allemaal zo verheugd.

David haalde zijn schouders op. 'Eerst wilde ik het absoluut niet. Ik wilde doen wat ik zelf wilde en niet steeds naar vergaderingen en afspraken. Echter nu ik mijn vader heb gezien, vind ik het niet meer zo erg. Het is een taak die goed uitgevoerd moet worden, dus ik ga doen wat ik kan.' David haalde zijn schouders op. 'Ach, je moet tegen kritiek kunnen, toch? Iedereen met een belangrijke functie krijgt kritiek, er zullen altijd mensen zijn die tegen je ideeën zijn. Je moet echter weten hoe je ermee om moet gaan.'

Iwone knikte begripvol. Ze wist alles over kritiek. Had ze ooit één goed woord over haar ideeën gehoord? Of iemand die ermee in stemde? Maar wat ze wel wist over kritiek, was dat het je wel meer kracht gaf. Waarschijnlijk werkte het ook zo bij David. 'En kan je er dan ook goed mee om gaan?' vroeg ze en keek hem afwachtend aan. Hij leek altijd zo zelfverzekerd, mannelijk en alsof hij alles onder controle had. Echter had Iwone hem zo anders gezien toen hij zo boos werd. Misschien hadden ze elkaar juist op dat moment misschien hun kwetsbare kanten laten zien. 'Wanneer denk je trouwens dat je vader af treedt?'

David keek haar aan en haalde zijn schouders nogmaals op. 'Ik denk het wel ja.' Het lag er maar helemaal aan wíe die kritiek gaf. Soms kon hij het hebben en een andere keer kon hij er kwaad om worden, al liet hij dat niet altijd merken. 'Ik weet het niet wanneer hij aftreedt, als het aan hem lag bleef hij er zitten tot zijn dood, maar je weet maar nooit wat er gebeurd.' David wist oprecht niet wanneer hij zou aftreden. Hij zou het geen probleem vinden als zijn vader morgen zou zeggen dat hij zijn taken neerlegde, maar als hij er nog tien jaar zou zitten, zou David dat net zo goed accepteren. Zijn vader was zijn held, eveneens als zijn moeder.

'Ik denk inderdaad ook dat je vader nog een erg lange tijd wil blijven zitten,' grinnikte ze en keek hem met een glimlach aan. 'Van kleins af aan vertelde mijn vader al verhalen over de jouwe. Het voelde altijd een beetje alsof hij mijn verre oom was,' gaf ze toe. Ze genoot altijd zo erg van die verhalen, omdat dat haar eerste kennismaking was met dingen buiten Tyrosh. 'Misschien treedt hij wel af nadat we getrouwd zijn. Ik denk dat hij je heel erg het koningschap gunt en ik denk dat het ook een goede keuze zou zijn. Onze hele maatschappij wordt progressiever en daar is ook een jonge heerser voor nodig.'

David keek haar aan. 'Ach, zolang mijn oude man het nog wil en kan, zal hij het ongetwijfeld blijven doen. Hij geniet ervan, hij vind het heerlijk werk, dus waarom zou hij het nu al opgeven? Mijn tijd komt nog wel,' Als David over zijn vader sprak, waren het enkel en alleen lovende woorden. 'Ik hoop dat ik hem kan evenaren en wellicht kan overtreffen in sommige punten. Begrijp me niet verkeerd, het is een geweldige man en hij doet zijn taak zoals geen ander, enkel zijn er punten waar ik het niet altijd mee eens ben.'

Zij had inderdaad ook punten waar ze het niet mee eens was, betreffende het beleid van koning William. Enkel had ze zo'n idee dat dat andere punten waren dan die van David. Door de felle en warme zon plakte plukken haar op haar voorhoofd en voelde haar jurk warm aan. Ongemakkelijk probeerde ze de jurk wat uit te rekken, maar dat werkte niet. Het was snik heet. 'Zin om wat verkoeling in de fontein te zoeken?' vroeg ze met enthousiaste blik.

'In de fontein?' herhaalde David verbaast. Zelf was hij vrij luchtig gekleed in een simpele zijde tuniek, waarvan hij de touwtjes bij zijn borstkas open had gelaten en een stoffen, bruinkleurige broek. Het enige wat warm aanvoelde waren zijn laarzen, die strak om zijn voeten gebonden zaten. 'Ach, ja waarom ook niet.' Met een simpele beweging stond hij op en stak hij zijn hand naar haar uit om haar te helpen met opstaan. Volgens zijn moeder moesten ze meer tijd samen doorbrengen. Het liefste zou hij nu weg gaan, gewoon naar de stad - maar als zij zo graag in de fontein wilde spelen, hield hij haar niet tegen.

Ze nam zijn hand met een dankbare glimlach aan en stond zo op. Ze bleef hem vast houden en nam hem zo mee naar de fontein. Al snel had ze haar schoenen uit getrokken en stapte ze de fontein in. Het water voelde verkoelend aan haar benen en er kwam een gelukzalige zucht uit haar mond. De onderkant van haar jurk werd nat, maar dat deerde haar niet. 'Kom je nog?' vroeg ze plagerig en pakte de touwtjes van zijn tuniek vast, 'of smelt je soms van water?'

David had wat moeite om zijn laarzen uit te krijgen, dus stond hij wat te wringen, maar na een tijdje lukte het hem en stapte hij met zijn voeten de fontein in, om vervolgens op de rand te gaat zitten. 'Smelten nog net niet,' grapte hij en keek haar even aan. 'Je jurk wordt wel kledder nat hè,' zei hij lachend. Ze was nog zo onbezorgd en jong. Waarschijnlijk was ze er helemaal nog niet aan toe om koningin te worden.

'Dat is alleen maar goed. Als ik geluk heb, hoef ik hem dan nooit meer te dragen. Het is nog een van mijn warme, lange jurken uit Tyrosh, ik smelt er zowat in! Vooral die stomme korsetten zijn vervelend.' Ze ging op haar hurken in het water zitten en spetterde zo wat water op haar haren. Het zou waarschijnlijk niet lang duren tot ze kletsnat zou zijn. Ze ging ook op de rand zitten en keek naar hun voeten in het water. Het water was glashelder.

David grinnikte. 'We hebben goede naaisters in de stad hier. Wist je dat mijn moeder vroeger ook een naaister was? Mijn vader is spontaan verliefd op haar geworden en is met haar getrouwd.' vertelde hij haar. 'Maar wat ik dus wilde zeggen, er zijn genoeg goede naaister die vereerd zouden zijn om voor de aanstaande koningin passende jurken te maken en dan zeg je gewoon zónder korset.' zei hij met een grijns.

'Dat is romantisch,' glimlachte Iwone en keek hem toen onderzoekend aan. 'Maar mocht jij dat dan niet? Een leuk meisje uit Evenfall uit zoeken en met haar trouwen? Echt om de liefde trouwen?' Ze wiebelde met haar tenen in het water en giechelde toen om zijn woorden. 'Een koningin zonder korsetten? Wat progressief!' Zachtjes lachte ze en ging toen weer in het water staan. Haar handen hield ze onder een straal water tot deze gevuld waren.

David schudde zijn hoofd. 'Mijn vader heeft er genoeg problemen mee gehad dat hij trouwde met een stadsmeisje, maar dat lot was voor mij niet weggelegd. Ik weet zelf ook niet waarom, maar zo is het nou eenmaal gegaan, niets aan te doen.' Kort glimlachte hij eventjes en haalde zijn schouders op. 'Als je niet van korsetten houdt, waarom zou je ze dan dragen?' Hij vond het onzin, omdat het "moest" droegen mensen ze.