Vertrekken van David

David knikte. 'Ze zijn inderdaad erg vriendelijk en ze zijn goed in hun werk. Je kunt nog veel van ze opsteken.' Ze deden dit werk al jaren en ze werkte niet voor niets in het koninklijke paleis. Toen de geur van bloemen hem tegemoet kwam en de tuin voor hem in beeld verscheen, glimlachte hij. 'Het is inderdaad erg mooi. Je moeder heeft talent.' Alle tuinen in het paleis van Tyrosh waren prachtig.

Iwone keek trots op, toen hij zo aardig over haar moeder sprak, en nam David mee de tuin in. 'Ik hou er zelf ook van om in de tuinen te werken, maar ik ben er niet zo goed in als mijn moeder, jammer genoeg.' Iwone liet David los en knielde neer bij een bos bloemen, om haar neus erin te steken en de heerlijke geur te ruiken. Ze kwam hier vaak met Henry en ook hij vond het er heerlijk. Tobias was ook een keer mee geweest en het was hartstikke romantisch geweest. 'We kunnen paar bloemen plukken en als boeket in je kamer neerzetten! Of in je moeders kamer als verrassing!'

David keek haar aan. 'Ik denk dat mijn moeder zich vereerd zou voelen met een prachtige bos ui de tuin.' Zelf was hij zo allergisch voor wat en ook nu voelde hij zijn neus alweer kriebelen. Met een lach ging hij op een stenen bankje zitten, kijkend hoe ze zich verstopte in een grote bos bloemen. 'We kunnen ook nieuwe tuin aanleggen in het paleis in Evenfall als je dat leuk vind? Dan kan je daar zoveel doen als je wilt, planten wat je wilt. Misschien een plek waar Henry veilig kan spelen?'

'Zullen we dan maar een mooie bos bloemen voor haar plukken? Van welke soorten houdt ze? En welke kleuren vindt ze mooi?' Iwone plukte alvast enkele rode bloemen, terwijl ze David vragend aan keek. Toen hij ging zitten, nam ze plaats naast hem en glimlachte ze breed. 'Dat klinkt leuk! Het lijkt me heerlijk om te kunnen werken in een tuin! En daar kan Henry dan inderdaad spelen!' zei ze enthousiast.

'Oh, ze vind van alles mooi. Maakt niet zoveel uit.' verzekerde hij haar en pakte haar hand beet. 'Misschien met een klein vijvertje waar we Henry kunnen leren zwemmen als hij wat ouder is.' zei hij lachend en keek de tuin rond. 'Ik weet zeker dat Gregoire hem wel wilt leren zwaardvechten.' Hij zou hem zelf voorbereiden op het koningschap, maar bovenal wilde hij - net zoals zijn eigen vader - een goede vader zijn voor hem.

Iwone droomde weg bij de woorden van David: het klonk allemaal perfect. Henry zou vast de tijd van zijn leven hebben, hij had lieve ouders, geweldige ooms en tantes, opa en oma's en nog Tobias als speciale oom. Ze kneep zachtjes in zijn hand en glimlachte naar hem. 'Ja, dat klinkt geweldig!' zei ze gemeend en plukte vanaf de plek waar ze zat nog enkele bloemen met haar vrije hand. 'Henry zal een geweldige kindertijd krijgen.'

'Hij zal een geweldig leven krijgen.' verbeterde hij haar en glimlachte kort. In het bijzijn van de bloemen, begon hij te niezen en lachte. 'Ik ben allergisch voor bloemen... of in ieder geval - voor veel soorten bloemen.' Hij was er nog steeds niet over uit voor welke bloemen hij nu wel en welke hij niet allergisch was, maar keer op keer begonnen zijn ogen te branden en neus te kriebelen.

Iwone beet op haar lip toen hij nieste en moest haar hand voor haar mond slaan om niet te gaan lachen. Toch kon ze het niet laten en verliet een giechel haar mond. 'Dat wist ik helemaal niet!' lachte ze en hield de bloemen op een afstandje van hem. Daarna stond ze op en ging verder met bloemen zoeken voor het boeket. Ze werd verlegen van zijn woorden, maar ook onzeker: ze vond het spannend dat hij er zo zeker van was dat Henry zo'n geweldig leven zou hebben. Beetje bij beetje begon hij haar meer te overtuigen dat het een goede keuze was.

'Het maakt niet uit,' verzekerde hij haar. 'het is maar niezen en daarbij heb ik het er graag voor over om met tijd door te brengen met jou.' Hij sloeg een arm om haar heen en trok haar wat dichter naar zich toe. 'Het gaat perfect worden, ik verzeker je het.' zei hij met een kleine glimlach op zijn gezicht en drukte een kus op haar slaap. 'Ik zal goedmaken wat ik heb verpest vorig jaar.'

Iwone kreeg het onbewust warm van David's aanraking en woorden. Ze durfde niet naar hem te kijken, omdat hij dan haar rode wangen zou zien, maar legde wel ook haar arm om zijn rug. Toen ze het al wat minder warm had, keerde ze zich half naar hem om en glimlachte ze naar hem. 'Ik denk dat het ook geweldig zal worden.' Toch probeerde ze de intentie achter zijn woorden te zoeken: wilde hij naast dat hij een goede vader voor Henry was, ook weer iets met Iwone beginnen? David was nog net zo raadselachtig als een jaar geleden en Iwone deed er dan ook altijd alles aan om hem te ontcijferen.

'Mooi.' Hij was er haast zeker van dat ze met hem mee zou gaan, dat ze weer terug zou komen naar Evenfall. Hij had in eerste instantie getwijfeld of ze wel mee zou gaan, of ze wel ja zou zeggen op zijn verzoek, maar nu had hij daar geen zorgen meer over.

- wauw. geen inspiratie.

Ze had eindelijk een boeket vol geplukt - haar moeder zou het nooit merken, want de tuin was zo groot! - en wees naar de uitgang. 'Zullen we dan maar je moeder gaan verrassen? Of ergens anders naartoe gaan? Of wil je misschien weer gaan werken?' Ze keek hem afwachtend aan en rook ondertussen stiekem aan de bloemen. Om de dag werden er weer nieuwe bloemen in haar kamer gezet en ze was dus dol op de geur van bloemen: ze was ermee opgegroeid.

'Ik zou dolgraag nog iets willen doen, maar ik moet echt verder aan het werk. Wat nou als jij die bloemen langs brengt bij mijn moeder... ik weet zeker dat ze het geweldig vind als je langskomt bij haar.' verzekerde hij haar en pakte haar bij haar schouders beet. Met zijn vingers streek hij een lok voor haar ogen weg.

'Dat is geen probleem! Ik weet hoe druk je het hebt, en vooral nu.' Ze knikte enthousiast. Ze vond het altijd leuk om Katarina te bezoeken: ze konden het erg goed vinden met elkaar, zelfs al in de tijd dat Iwone nog getrouwd was met David. 'Ik zal haar jouw groetjes geven! En ook aan je broertjes en zusjes!' Ze glimlachte onschuldig toen hij de lok weg streek en sloeg haar armen om hem heen in een omhelzing.

David knikte en verborg zijn gezicht in haar bruine haren. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, waarna hij haar losliet. 'Heb je vanavond iets te doen? Misschien kan je naar mij komen, dan kunnen we samen dineren? Wellicht nog wat overleggen over wat we vandaag hebben besproken... Dan heb je nog tijd om het te laten bezinken. Ik weet dat het een moeilijke en belangrijke keuze is, maar... nou ja - denk er goed over na.'

'Dineren? Vanavond?' vroeg ze verrast en knikte onmiddellijk. 'Ik heb dan niets te doen! Dat lijkt me gezellig! Zal ik Henry ook meenemen? Dan kunnen we eerst even tijd met hem doorbrengen en als het etenstijd is, dan is hij meestal toch al in slaap gevallen. En dan kunnen wij dineren! Ik kijk er nu al naar uit!' Ze keek hem afwachtend aan en dacht ondertussen ook aan Tobias. Normaal at hij vaak bij haar, maar hij was nog steeds niet opgedoken.

'Ja natuurlijk mag je Henry meenemen, hij vind het ook vast leuk om tijd door te brengen bij ons tweeën.' merkte hij op en glimlachte naar haar. 'Ik ben blij dat je serieus op mijn aanbod ingaat... ik heb je echt gemist Iwone. Ik- ik heb een jaar geleden een fout gemaakt die ik nooit had mogen maken. Geef me een kans om die recht te zetten... alsjeblieft.'

Ze glimlachte en voelde hoe haar ogen begonnen te stralen. 'Misschien komt die kans er inderdaad wel,' zei ze spelenderwijs en gaf hem een laatste vluchtige knuffel. 'Maar dan wil ik vanavond natuurlijk wel lekker te eten krijgen!' Ze gaf hem een plagerige knipoog en kneep nog even zacht in zijn arm. 'Ik weet zeker dat hij het leuk zal vinden om je weer eens te zien... Maar dan zal ik je nu met rust laten! Ik neem al je kostbare werktijd in!'

David begon te grijnzen. 'Al je favoriete maaltijden zullen er staan, dat beloof ik.' Hij wist nog donders goed wat ze heerlijk vond, en daarbij kon hij het altijd aan de koks vragen: die wisten het vast en zeker ook wel. Met een glimlach keek hij haar nog kort aan en plaatste een kus op haar wang. 'Ik zie je vanavond.'

'Nou, ik voel me vereerd David, dat jij mijn culinaire smaken gaat trotseren,' lachte Iwone. In Evenfall waren er zoveel koks geweest dat ze voor elk persoon individueel eten konden klaar maken. Ze glimlachte vrolijk bij de kus en legde nog even haar hand op zijn wang. 'Tot vanavond!' Ze liep weg - het had meer van huppelen weg - en aan het einde van de gang zwaaide ze nog even, om daarna de hoek om te slaan.