Vertrekken van David

Iwone glimlachte toen David open deed. Gewillig liep ze achter hem aan de kamer in en zag de stapels brieven liggen. 'Sorry, David, als je het te druk hebt voor bezoek, dan kan ik ook een andere keer langskomen!' zei ze vluchtig en keek hem verontschuldigend aan. 'H-het gaat namelijk over je aanbod. Dat ik naar Evenfall mag komen.' Ze verstrengelde haar handen in elkaar en wachtte zijn reactie af. Met Tobias had ze er nog niet over durven praten, al wist ze zeker dat hij door had dat er iets aan de hand was.

David volgde haar brief naar het bureau en schudde zijn hoofd. 'Nee, die brieven komen wel.' verzekerde hij haar en nam plaats op de bureaustoel die hij om had gedraaid, zodat hij de kamer inkeek. 'Vertel,' Hij was nieuwsgierig naar wat ze had besloten, nieuwsgierig of ze überhaupt al iets had besloten. Hij wist niet wanneer ze weer weg zouden gaan, maar ontzettend lang zou het waarschijnlijk niet meer duren.

Iwone glimlachte opgelucht en ging in een willekeurige stoel in de kamer zitten. Vanaf die plek keek ze naar David en begon ze haar verhaal: 'David, ik heb de laatste tijd heel erg nagedacht over de keuze en- en ik denk dat ik weet wat ik ga doen. Ik ga denk ik met je mee. Maar ik vroeg me af, als ik meega, accepteer je dan Henry als zoon? In de zin van dat we Tobias niet meer nep-vader hoeven te noemen?' Ze wou Tobias niet nog langer met die last opschepen. Ze zou hem al genoeg pijn doen.

David keek haar kort en twijfelend aan, maar knikte uiteindelijk. 'Ja, ja natuurlijk. Als je meegaat maken we bekend dat hij onze zoon is.' beloofde hij haar. 'Zijn er nog... andere dingen waarom je twijfelt?' vroeg hij zich nieuwsgierig af. Eigenlijk was hij het niet helemaal eens met de naam die ze hem had gegeven: hij had altijd al gezegd dat hij zijn oudste zoon William zou noemen: naar zijn vader.

Ze glimlachte weer opgelucht en knikte. 'Ja, ik heb nog paar dingetjes.' Iwone stond op en ging op de stoel voor het bureau zitten. 'Met de verzorging van Henry, w-wil je me daarmee helpen? Je bent natuurlijk koning en ik weet hoe druk je het hebt, maar misschien een keertje op hem passen of 's nachts opstaan als hij huilt?' Opnieuw keek ze hem afwachtend aan, want ze had geen idee hoe hij zou reageren.

David keek haar aan. Het was niet precies waar hij op zat te wachten: hij was nogal gesteld op zijn vrijheid en nachtrust, maar hij wist ook dat kinderen verantwoordelijkheden met zich meebrachten. Zijn vader had hem altijd geleerd dat familie, naast de troon, het belangrijkste was in je leven dat je moest koesteren, dus zou hij dat doen ook. 'Ja, ja natuurlijk.'

Ze glimlachte en voelde iets warms in haar borst ontstaan. Bij elk woord dat hij zei, wist ze dat ze de goede beslissing maakte om naar Evenfall te gaan. Henry zou bij zijn echte vader zijn en kon als een gewone jongen met zijn beide ouders opgroeien. Toch had ze nog een klein dingetje, waarvan ze wist dat David het niet leuk zou vinden. 'En ik wil dat Tobias met mij meegaat,' floepte ze er dus maar uit en keek verontschuldigend naar de grond. Hij was momenteel haar vriend, hij was ondertussen ook haar beste vriend, ze kon hem niet zomaar achterlaten. Hoewel ze niet eens wist of hij met haar mee wou naar Evenfall.

David keek haar aan en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'En daar ben ik het dus niet mee eens,' merkte hij op en keek haar aan. 'Als je meekomt met mij, dan wil ik hem niet als een blok tussen ons in hebben staan Iwone. Ik weet dat je hem graag mag en dat jullie vrienden zin, maar als je meegaat moet je afstand van hem nemen. Je weet dat hij me niet mag en andersom geldt precies hetzelfde.'

Iwone wist dat David er zo over dacht, maar toch raakte zijn woorden haar harder dan ze had verwacht. Ondanks wist ze dat David gelijk had: waarschijnlijk wilde Tobias helemaal niet meer in de buurt van Iwone komen, nadat ze hem het nieuws zou vertellen. Als ze dat ooit zou durven. 'Hij kan meegaan als bewaker,' opperde ze zachtjes. 'Dan kan ik met hem omgaan als jij aan het werk bent en als wij dan samen iets gaan doen, kan hij of iets anders doen of als bewaker werken. Ik- Zonder vrienden voel ik me zo alleen in het paleis als jij er niet bent.'

'Er zijn genoeg mensen om vrienden mee te worden. Je mag Anna meenemen, dat is je dienstmeisje toch? Desnoods neem je nog een andere vriendin mee.' Zolang Tobias hier bleef vond hij het prima. 'Ik vertrouw je, dat weet je, maar ik vertrouw hem niet. Het is overduidelijk dat hij gevoelens voor je heeft en ik ga het niet riskeren dat als ik aan het werk ben, jullie samen in bed eindigen.'

Ze beet op haar lip bij zijn woorden en liep naar hem toe tot ze voor hem stond. Ze legde haar handen in de zijne en haalde diep adem. 'David, vertrouw me alsjeblieft nog meer. Ik beloof je dat dat niet zal gebeuren. Tobias weet wat voor consequenties daaraan zullen vast zitten. Ik- ik wil gewoon iemand hebben waar ik gewoon plezier mee kan hebben overdag. Die met Henry wil spelen als jij er niet bent. Anna gaat natuurlijk ook mee, maar ik wil ook echt graag Tobias mee hebben.'

David keek haar aan. 'Ik zal erover nadenken, máár ik ga niet garanderen dat het ook werkelijk gebeurd. Ik vertrouw hem echt niet Iwone.' Hij stond op van zijn stoel en ging voor het raam staan. 'Ik weet dat je hem graag mee wilt hebben, maar is er echt niemand anders die je erbij zou willen hebben? Een ander dienstmeisje, kindermeisje waar je het goed mee kan vinden? Kledingnaaister, weet ik veel wie?' vroeg hij en trok een wenkbrauw op.

Iwone volgde hem naar het raam en keek ook naar buiten. In die weken thuis had ze samen met Tobias aan haar hoogtevrees gewerkt: het was nu al stukken minder. Ze schudde haar hoofd. 'Anna, Agathe, Constance en Tobias zijn mijn enige, echte vrienden. Verder kan ik het met iedereen goed vinden, maar ik zou ze geen persoonlijke dingen vertellen.' Ze glimlachte dankbaar naar David. 'Ik ben blij dat je erover na gaat denken.' Toch was er nog een vraag die op haar tong brandde, maar ze durfde hem niet te stellen.

Constance was geen optie: die zou terug naar het Zuiden gaan zodra het weer veilig was, daar twijfelde hij niet over. Agathe woonde op dit moment buiten het kasteel, maar met deze gevaren op de loer - en Dorian die moest revalideren - stond hij erop dat ze weer terug kwamen. Anna zou sowieso al meegaan... Dan bleven er inderdaad niet veel opties meer over - helaas. 'Dus... Tobias moet mee, dat is je eis? En dat ik natuurlijk meer tijd doorbreng met Henry?'

Iwone knikte instemmend op zijn woorden, maar de vraag bleef aan haar knagen. 'Ja, dat zijn mijn eisen,' zei ze zachtjes en leunde tegen de muur naast het raam aan. Misschien moest ze het toch vragen, maar door haar nervositeit en onzekerheid kwam het er maar stotterend en bevend uit. 'David... In al die tijd hebben we nauwelijks gesproken, je had weinig oog voor Henry, je zag me niet staan... Hoezo nu opeens wel?' Met een afwachtende blik keek ze hem aan. 'Wil je echt dat ik met je mee ga naar Evenfall? W- wil je echt onze relatie nog een kans geven? Terwijl je ook iedere andere vrouw in Tarth kan hebben, zoals Adelaide Mattiries?'

David keek haar aan. 'Ik had weinig oog voor Henry? Ik wist tot drie weken geleden niet eens van zijn bestaan af Iwone. Ik had geen recht en geen reden om contact op te nemen. Je vader zei dat je hier gelukkig was, dat je nooit over mij sprak - dus waarom zou ik je uit je geluk halen?' vroeg hij zich hardop af, zijn irritatie te verbergen. 'Ja, ik wil echt dat je meegaat naar Evenfall, waarom zou ik met Adelaide Mattiries gaan als ik jóu vraag om mee te gaan? Met jou heb ik een zoon, met haar niet.'

Ze haalde diep adem en sloot even kort haar ogen, terwijl ze tegen de muur leunde voor steun. 'Ik wil gewoon niet dat je dit aanbod doet, alleen maar om mij gelukkig te maken, David. Ik wil ook niet dat je het alleen voor Henry doet. Het is echt enorm lief en ik waardeer het ook heel erg, maar sta jij er ook echt achter? Ik-ik nam en neem je woorden heel serieus. Dat we gingen kijken wat we voelden. Meende je dat allemaal serieus?'

'Ja natuurlijk meende ik dat serieus! Jeetje, Iwone, is het zo moeilijk om dat te geloven? IK ben niet een of andere gevoelloze lul.' riep hij gefrustreerd uit en liep terug de kamer in, waar hij een mok wijn vol schonk en in een paar teugen leeg dronk.

- geen inspiratie :')

Iwone kromp in elkaar bij zijn woorden en keek stilletjes toe hoe hij weg liep. Meteen kwamen de ruzie's van een jaar geleden in haar hoofd terug en begon er een kleine twijfeling over haar beslissing te ontstaan. Voorzichtig liep ze terug naar de stoel en ging ze weer zitten. 'Heb je zin om iets leuks te doen?' vroeg ze uit het niets en glimlachte hoopvol naar hem. 'Het zal niet de hele dag duren, je zult nog genoeg tijd hebben voor je papierwerk, maar dan kunnen we gewoon even kletsen en iets leuks doen.'

David had de lege mok weer neergezet en keek haar aan. 'Wat wil je voor leuks doen? We mogen nog steeds niet buiten de kasteelmuren komen, het is nog te gevaarlijk en ik heb geen zin om ook op de ziekenboeg te eindigen.' merkte hij ietwat zuur op. Het liefste was hij al in Evenfall, maar hij wist ook wel dat het nog te gevaarlijk was.

Iwone moest ondanks zijn zure toon lachen en keek hem met pretoogjes aan. 'David, ik denk dat je vergeten bent dat ik hier al vanaf dat ik klein was woon. Ik weet alle leuke plekken in dit paleis.' Ze vulde haar eigen glas ook met wat wijn en liep ondertussen door de kamer, terwijl ze bedacht wat ze konden doen. 'Mijn moeder heeft privé tuinen waar niemand mag komen. Het is daar zo mooi en het ruikt zo lekker! Het is heel erg goed verborgen in het paleis. We kunnen daar wel heen gaan!'

David keek haar aan. Misschien was ze een deel van die naïviteit toch niet verloren, maar dat moest hij dan maar accepteren. Zuchtend stond hij op en keek haar aan. 'Nou, waar wacht je nog op dan. Lopen.' zei hij met een grijns en hield zijn arm zo, zodat ze haar arm in die van hem kon haken. Als hij hier toch was, kon hij het er maar net zo goed van nemen: die brieven liepen toch niet weg.

Iwone moest lachen en haakte haar arm in de zijne. Zo ging ze samen met hem het vertrek uit en leidde ze hem naar de geheime tuin van haar moeder toe. Gelukkig, omdat het dus zo verborgen was, kwamen ze in de gangen maar weinig mensen tegen. Ze keek naar hem op en glimlachte. 'Oh, trouwens, ik wou je niets iets vragen. Als ik meekom naar Evenfall vind je het dan goed dat ik in het plaatselijke verpleeghuis ga werken?'

Zij ook altijd met haar ambitieuze ideeën, ze was een prinses - geen verpleegster. Maar ook hij wist dat hij dit goed moest keuren, wilde hij haar mee terug krijgen. 'Wat dacht je ervan om in de ziekenboeg in het kasteel te werken? Dan krijg je les van de beste heelmeesters en je kunt binnen de kasteelmuren blijven. Evenfall is mijn stad, maar het blijft er gevaarlijk, vergeet dat nooit.' Er liep heel wat ongein door de straten heen.

Iwone keek hem met een stralend gezicht aan. Opgewonden en enthousiast knikte ze. 'Ja, dat klinkt geweldig! Ik ken paar heelmeesters, doordat ze naar mijn vader kwamen toen hij gewond was, en ze waren hartstikke aardig!' Ze waren bijna bij de tuinen en de overheerlijke geur van bloemen was al van ver te ruiken. Ze sloegen een hoek om en stonde toen oog in oog met de prachtige tuin van haar moeder. 'Mooi hè! Het is mijn lievelingsplek in het paleis.'