Vertrekken van David

'Het doet me goed dat uit úw mond te horen.' Adelaide keek David aan met een waarderende blik. Zelfbewust veegde ze een restje wijn van haar lippen en zette ze haar glas weer weg. 'Het is echter maar de vraag wat u daar mee bedoelt of wat het betekent,' ging ze verder op zakelijke toon. Adelaide wond er niet graag doekjes om, ze kon vrij direct zijn. Ze wilde weten waar de koning op doelde en of het het waard was om meer aandacht aan te besteden. 'Misschien ben ik niet in de juiste positie om mijn eigen situatie te bespreken, maar ik heb geen ouders om voor mij te spreken en mijn broers hebben het allang opgegeven. Ik doe het graag zelf.'

'Dat is zeker maar net de vraag.' Hij zat nogal in een dubio met zichzelf: wat moest hij met deze vrouw? Was hij klaar om opnieuw te trouwen? Ja, dat was hij zeker, maar was zíj de geschikte kandidate? Ze was in ieder geval een stuk volwassener van Iwone, letterlijk, maar ook figuurlijk. Ze had verstand van de wereld, van de politiek en het leek haar ook werkelijk te interesseren. Ze was alles behalve naïef en dat was iets dat David erg aansprak. 'Dat begrijp ik en ik zie daar geen problemen in.' zei hij, ietwat afwezig omdat hij nog steeds in zijn eigen gedachten afwegingen aan het maken was.

Adelaide zag hoe David in zijn eigen gedachten verzonk en ze liet hem geduldig zijn hoofd ordenen. Ze pakte de brandewijn weer op om deze rustig leeg te drinken terwijl ze met haar ogen de ruime verkende. Het was een prachtig vertrek en de stijl was zo anders dan wat zij gewend was. Het oosten was meer van de eenvoud, van de rechtlijnigheid. Hier het noorden waren er zoveel versieltjes, krullen en patronen. En overal vond ze vissen terug. Adelaide glimlachte in zichzelf en richtte zich weer op de koning. 'Misschien moet ik u niet langer van uw zaken afhouden. Ik geef u niet veel ruimte om na te denken. Wat vindt u er van om dit gesprek op een geschikter moment voort te zetten?'

Toen ze weer begon te spreken, werd David uit zijn gedachten getrokken en knikte hij naar de vrouwe. 'Dat lijkt me inderdaad een goed idee.' Met deze woorden stond hij zelf op en stak hij zijn hand uit om haar overeind te helpen. 'En noem me alsjeblieft geen u, daar ben ik nog veel te jong voor.' voegde hij er nog aan toe. Het was hem nu pas opgevallen dat ze hem al die tijd met u had aangesproken. Het was natuurlijk meer dan logisch, maar in gesprekken als deze vond hij die aanduiding niet nodig. 'Als je me nodig hebt, weet je me te vinden.'

Adelaide nam Davids hand aan en kwam zo overeind van de fauteuil. 'Het spijt me, het is een gewoonte.' Ze liet zijn hand gaan en streek haar jurk glad. 'Bedankt voor de brandewijn, David.' Ze maakte een korte buiging en gunde hem nog een glimlach voor ze zich naar de deur keerde. 'En ik weet je nu inderdaad te vinden. Maar vrees ook niet mij een bezoek te brengen.' Adelaide wierp hem nog een blik over haar schouder toe en verdween toen de kamer uit. De bewakers bedankte ze nog met een charmante glimlach en liep toen richting haar eigen vertrekken.

Gwen had zoals gewoonlijk de maaltijd voor David bij de keukens opgehaald en kwam met de volle schaal bij de vertrekken aan, waar ze werd tegengehouden door de bewakers. Blijkbaar had de koning bezoek en moest zij op haar beurt wachten. Aandachtig keek ze de vrouw na die het vertrek van de koning verliet en ging toen zelf naar binnen. Ze herinnerde dat ze Ioan er op moest wijzen dat Adelaide Mattiries gesignaleerd was in de vertrekken van David. 'Mijn heer, ik heb uw maaltijd,' kondigde ze aan waarna ze op toestemming wachtte om de schaal weg te zetten.

David was nog steeds in gedachten verzonken toen Gwen binnenkwam. 'Zet maar neer.' zei hij afwezig en keek naar de kaars die op het nachtkastje stond. Hij moest eens goed gaan nadenken over een tweede huwelijk. Zeker nu. Pas toen de schaal op het tafeltje kletterde, kwam hij uit zijn "trance". Hij keek op naar Gwen en glimlachte. 'Dankjewel, Gwen. Het ziet er zoals altijd weer verrukkelijk uit.'

Gwen zette de schaal op het tafeltje, maar had terwijl ze het vertrek doorkruiste David in de gaten gehouden. Ze wilde weten wat vrouwe Mattiries hier had gedaan én waarom hij nu plots zo afwezig leek. 'Ik heb het slechts opgediend. U zou de kok het compliment moeten geven.' Afwachtend bleef ze naast het tafeltje staan. Sinds die eerste keer dat ze David 's avonds had bezocht, kwam ze er iedere dag. De ene keer was het slechts het eten dat hij wilde, maar andere malen had hij meer van haar verlangd. Geduldig wachtte ze tot David besloot of hij genoeg van haar had voor vandaag.

'Dat is waar.' merkte hij op en keek haar aan. Zin in een leuke avond had hij niet - in ieder geval - niet op die manier. Toch wilde hij gezelschap vanavond, al wilde hij aan de andere kant ook niet teveel van haar vragen. 'Ga zitten, schenk wat voor jezelf in.' zei hij en stond op van het bed, om in de fauteuil te gaan zitten waar hij zojuist ook in had gezeten toen Adelaide er was. 'Pak maar wat je lust.' zei hij, wijzend naar het eten en pakte een fazantenpoot vanaf.

Gwen keek David aan en knikte. Ze had wel eens eerder korte gesprekken met hem gehad voor ze weer vertrok, maar hij had haar nooit echt uitgenodigd om bij hem plaats te nemen. Ze verborg haar verbazing en nam plaats op de stoel tegenover David en haalde een druiventros van de fruitschaal, die als desert dienst deed, af. Nonchalant leunde ze in de fauteuil en at ze van de druiven. 'U ziet er moe uit vandaag. Hoe waren de festiviteiten vandaag?' vroeg ze hem met een kleine glimlach.

'Het was ook een drukke en lange dag. Veel plechtigheden, veel taken... veel gesprekken.' Kort keek hij haar aan. 'Ze waren vooral erg vermoeiend.' Er waren nou ook eenmaal nadelen aan het koningschap en zelf vond hij dit soort verplichtingen nogal overbodig. Natuurlijk kon hij ze niet zomaar af lassen: ze waren traditie en die wilde hij het land niet ontnemen. Zeker niet in tijden als deze, nu het land zeker wel een extra feest kon gebruiken. 'Hoe bevalt het Noorden? Was je er al eens eerder geweest?'

Gwen stopte de druiven één voor één in haar mond en luisterde aandachtig naar David. In het begin had het haar altijd veel moeite gekost om naar David te luisteren en hem werkelijk haar volledige aandacht te geven. Ze had de koning verafschuwd en ze had het al erg genoeg gevonden om met hem het bed te moeten delen. De laatste tijd had ze echter een soort sympathie voor de koning gekregen en kon ze oprecht haar oor bieden aan de man. 'Het is hier prachtig. De zee is overweldigend! Ik heb er vele verhalen over gehoord, vooral van mijn grootmoeder, maar ik ben er nu voor het eerst. En u? U bent hiet vast el vaker geweest?'

David legde het botje terug op de zijkant van het bord en pakte een stuk brood uit een mandje. 'De zee is inderdaad erg overweldigend. Mijn moeder vind de zee prachtig.' vertelde hij haar en glimlachte. 'Jaarlijks, als ik er niet meer kwam vroeger. Altijd bij deze festiviteiten moesten we erbij zijn. Ik en mijn broers en zussen natuurlijk. We hebben heel wat lol beleefd hier in de tuinen van de Storms.' Toen was het nog eens een onbezorgde tijd.

'Hoe gaat het met vrouwe Halley? Ze zag er stralend uit tijdens de opening, maar iet wat afwezig.' Gwen had het kaal gegeten trosje terug op de schaal gelegd en schonk nu zowel voor David als voor haarzelf een glas brandewijn in. In plaats van terug plaats te nemen op de stoel, ging ze het op het tapijt voor David zitten en knoopte ze zijn laarzen los. Ze had al lang geleden geleerd dat mannen verzot waren op voet massages. En dus nam ze maar aan dat de koning dat ook was. Hopelijk kreeg ze zo meer uit hem los. 'U heeft vast dierbare herinneringen hier.'

'Het gaat wel.' Zelf vond hij het moeilijk om te bepalen hoe het met zijn moeder ging. Ze had goede en slechte dagen. Weg zijn uit Evenfall leek haar goed te doen en zeker ook tijd spenderen op één van haar favoriete plekken was iets wat David iets minder zorgen liet maken. Verbaast keek hij hoe ze zijn laarzen los veterde, maar zei er verder niets over. 'Dat heb ik zeker.' In ieder deel van het land had hij dierbare herinneringen.

Gwen wierp zich niet graag aan de voeten van mannen, maar soms had het nou eenmaal het effect dat ze poogde te bereiken. Ze trok Davids laarzen uit en ontdeed zijn voeten van de wollen sokken. Gwen glimlachte naar hem op en begon met masseren. 'Uw moeder is een bewonderenswaardige vrouw. Een voorbeeld koningin,' sprak ze terwijl ze met haar handen de voeten van David kneedde. 'Het is vast moeilijk een vrouw te vinden die in haar voetstappen kan treden zoals u dat zo bekwaam doet in die van uw vader.'

'Ze is zeker een bewonderings waardige en sterke vrouw.' gaf hij toe en glimlachte. 'Ze verdient wat meer geluk...' Toen ze zijn voeten begon te masseren, liet hij zich ontspannen en glimlachte hij naar haar. 'Daar ben je goed in, vaker gedaan?' vroeg hij met een grijns en pakte zijn mok wijn van de tafel. 'Moeilijk, maar niet onmogelijk.'

'Dat komt wel. Als er kleinkinderen op komst zijn. Uw zuster zal er vast al mee bezig zijn.' Gwen hoorde de dienstmeiden in de keuken vaak genoeg speculeren. Ook toen David getrouwd was met Iwone Storm waren er genoeg gesprekken geweest over de toekomstige, prachtige, wonderschone, kinderen. Gwen had een hekel aan dat soort gebabbel. Ze knikte lachend bij zijn vraag. 'Mijn va- Ja.' Haar vader had het ook altijd heerlijk gevonden. Ze was afgeleid door de gedachte aan haar vader en had de significantie van Davids laatste opmerking niet door. 'O nee?' vroeg ze hem dan ook afwezig.

David reageerde niet op de opmerking over kleinkinderen. Hij had werkelijk geen idee wat er gaande was in Agathe's leven, en om eerlijk te zijn interesseerde hem dat op dit moment niet zoveel. 'Niets is onmogelijk Gwen, hoe lastig het soms ook lijkt.' vertelde hij haar en liet zichzelf achterover in zijn stoel leunen. Hij moest toegeven dat haar voetmassage hem liet ontspannen en dat was hem de afgelopen dagen nog niet gelukt.

Gwen glimlachte en haalde onverschillig haar schouders op. 'Dat is voor iemand in uw positie makkelijker te beamen, mijn heer.' De laatste woorden kwamen er zelfs spottend uit. Ze stopte kort met het masseren toen ze realiseerde hoe haar toon was geweest. 'Het spijt me. Dat was ongepast.' Ijverig ging ze verder en hoopte ze dat hij het geen probleem had gevonden. 'Was vrouwe Adelaide bij u op bezoek geweest?' vroeg ze om hem af te leiden.

'Het is voor iedereen makkelijk te beamen. Het enige wat jou in de weg staat ben jijzelf. Iets bereiken gaat vaak niet om hoeveel geld of macht je hebt, natuurlijk zijn er wel doelen die dat veroorloven, maar de meeste doelen gaan om innerlijke kracht en doorzettingsvermogen. Als jij denkt dat je iets niet kan, ben jijzelf vaak het enige dat in de weg staat tussen waar je nu bent en je doel.' Dat had zijn vader hem ooit verteld en het was een wijsheid die hij nog steeds koesterde. 'Ja ze was hier... hoezo?'

Gwen luisterde naar wat David zei, maar ze was het in geen enkel opzicht met hem eens. Hij was een man, hij was rijk én hij had macht. Ze kon maar moeilijk geloven dat hij inzag hoe het was voor een vrouw van haar stand. Een stand die niet eens echt was, aangezien ze loog over haar afkomst en haar werk. 'Er werd mij verteld te wachten, omdat u bezoek had. Het is zo een ongebruikelijk uur voor bezoek, maar ik neem aan dat de vrouwe er een reden voor had.' Ze was blij dat ze in kon gaan op deze curiositeit.

'Er waren wat gespreksonderwerpen die nog besproken moesten worden.' zei hij tegen haar en keek haar aan. Ze was wel érg nieuwsgierig voor enkel een dienstmeisje. De meeste durfde hun mond niet eens open te trekken naar hem, maar zij, zij was een door vrager. 'Maar niets om je zorgen over te maken hoor, gewoon zaken tussen het Westen en Oosten. De laatste dingen die geregeld moest worden.'

[NEW]
Nerveus liep Iwone door de gangen van haar paleis richting de vertrekken van David. Ze had haar jurk een stukje opgetrokken met haar handen, zodat ze in haar nervositeit en haast niet zou struikelen, en kwam zo bij de deur van David's vertrek aan. De standaard bewakers stonden er die ze nog kende van haar tijd in Evenfall en vriendelijk knikte ze naar hen. Meteen klopten de bewakers op de deur en zo wachtten ze geduldig tot er werd open gedaan door David.

David kwam, zoals gewoonlijk, om in het papierwerk. Brieven uit alle hoeken en gaten van Evenfall over de aanval van een week geleden. Hij had erop gestaan om ze zelf allen te lezen en te beantwoorden, hoewel hij daar nu spijt van had: de meeste brieven waren van belangrijke families die hun steun wilde betuigen en wilde weten wat er nu zou gebeuren: iedereen was het zat dat ze gevaar liepen. Net toen hij zijn veer in het inkt had gestoken, werd er op de deur geklopt en stond hij brommerig op om de deur open te doen. 'Ah, Iwone.' Het verbaasde hem enigszins dat ze was gekomen. 'Kom binnen.'