De vertrekken van Constance

Ruim met weinig poespas en met veel licht. Het uitzicht bestaat uit veel bos en bergen.

Constance lag op haar bed zoals ze de afgelopen maand(en) veel van haar tijd had doorgebracht. Ze had zo waar een nieuwe hobby op gedaan, omdat ze toch echt íets moest doen terwijl ze op bed lag. Op haar nachtkastje lag een bescheiden aantal boeken. Het waren zelfs geen boeken over vechtstrategieën of paardenrassen, maar fictieve verhalen. Met een zucht legde ze haar boek aan de kant. Vandaag konden de woorden haar echter niet raken. Verveeld staarde ze naar het uitzicht.

Edmund was al een tijd lang niet bij zijn zuster langs geweest. Nog steeds hadden hij en zijn ouders geen overeenkomst gemaakt over zijn toekomstige taken in het Zuiden, maar desondanks had hij de laatste tijd meerdere vergaderingen bijgewoond. Zeker met die toestand in het Oosten met de rebellen en nadat hij voor een korte tijd gekidnapt was, vond hij het toch wel belangrijk om deze gesprekken bij te wonen. Ook nu kwam hij uit een vergadering en liep regelrecht door naar de vertrekken van Constance en klopte, nadat hij langs de wachters was gelopen, op de deur.

Behalve van haar moeder en jongste broertjes die haar moeder naar vertrek had gestuurd kreeg Constance maat weinig bezoek. Haar vader haatte het om haar zwak te zien, Edmund leek het te druk te hebben en verder had ze niemand die haar uberhaupt op wilde zoeken. Gelukkig kreeg ze lange brieven van Iwone. En Anthony, die ze steeds maar niet kon beantwoorden. Verrast kwam ze overeind toen er aangeklopt werd en een bediende de deur opende. Ze borg de boeken op en liep voorzichtig naar de deur. 'Edmund?'

'Ik dacht, laat ik eens kijken hoe het met mijn favoriete zus gaat.' grinnikte hij en bekeek Constance. 'Je ziet er goed uit.' complimenteerde hij haar en keek de ruimte rond. Kort liet hij zijn blik rusten op de boeken. 'Nieuwe hobby gevonden?' Hij liep een klein rondje en ging op de eerste de beste fauteuil zitten. 'Hoe gaat het met je? Voel je je al beter?' Ondanks dat de relatie tussen hem en zijn oudere zuster nooit denderend was geweest, vond hij het nog steeds erg om haar zo te zien. Hij wist hoe graag ze weer alles wilde doen, maar het simpelweg niet kon.

Een verraste glimlach verscheen op Constance's gezichy. Ze wilde haar armen over elkaar slaan boor haar borst maar herinnerde zich toen dat ze dat trekje af moest leren. Het deed nog steeds pijn, haar huid was nog niet geheel terug. Ze keek toe hoe hij rondliep en ging uiteindelijk tegenover hem zitten. 'Het gaat prima. Zoals altijd. En jij? Ik hoorde van moeder dat je de vergadering attendeert?'

Edmund begon te lachen. 'Ja, dat doe ik zeker. Vooral als ze over de rebellen gaan en de plannen tegen hen.' Hij voelde zich door het akkefietje meer betrokken bij de zaak dan anderen en hij wilde niet dat het andere leden van de royale families zou overkomen. 'Ik ben er nog steeds niet over uit of ik vaders taak überhaupt wil overnemen... maar dat is een probleem voor later.'

Constantce bestudeerde haar broer zorgvuldig toen hij het over de rebellen had. Ze had bijna niets mee gekregen van de gijzeling maar het viel haar wel steeds op dat Edmund er bijna met verbittering over sprak. 'Edmund, hoelang ga je vader nog laten wacjten met een antwoord?' Ze had een bediende om wat kruidenwijn gestuurd en wachtte er nu ongeduldig op.

'Zolang als ik het uit kan stellen.' gaf hij toe en keek haar aan. 'Kom op, Constance, iedereen weet dat ik niet de geschikte kandidaat voor de klus ben, maar ik kan gewoon geen nee zeggen tegen die man.' Blijkbaar had zijn moeder het in haar hoofd gehaald om te zeggen dat hij de baan wel aankon. Hij wist niet of zijn vader nog steeds twijfelde, al hoopte hij dat hij zelf zou beslissen dat het niets voor Edmund was.

Gefrustreerd keek ze haar broer aan. Ze hield zich echter in tot de bediende weer het vertrek verlaten had. 'Goden nog aan toe, Edmund, waar ga je die hersenen dan voor gebruiken? Als er iemand is die deze taak aan kan dan ben jij het wel verdomme!' Ze wond zich op over deze keuze alsof het over haar zelf ging. En in zekere zin was dat ook zo, het ging hun hele familie aan.

Als Constance ook al begon, was hij hier zo weg. 'Dat ik er de hersenen voor heb, betekend niet dat ik geschikt ben voor de baan. Iedereen weet dat ik niet zoals pap ben.' Als hij de taken zou overnemen, zou hij het Zuiden op een geheel andere manier regeren dan dat zijn vader deed. Als zijn familie dat accepteerde, zou hij er wellicht nog over nadenken. 'Pap verwacht dat ik zijn taken vervul zoals hij dat doet en dat kan ik niet Constance. Als ik het op mijn eigen manier kan doen, prima, maar zo niet.. Waarom zou ik zijn taken overnemen als ik me enkel aan zíjn regels zou moeten houden?'

Constance vernauwde haar ogen terwijl ze Edmund hoorde praten. Moeizaam ging ze verzitten en leunde ze naar achteren terwijl ze van haar wijn dronk. 'Je hebt nu toch wel door dat je precies hetzelfde doet wat je claimt dat alle anderen doen? Je vergelijkt jezelf met vader.' Zuchtend wreef ze met haar hand over haar voorhoofd en trok ze wat aan het verband zodat het haar huid niet zo afkneep. 'Het zegt al heel wat dat je al weet hoe je het aan zou pakken als je landheer wordt. Je hebt er dus al over na gedacht?' Constance had veel tijd tot nadenken gehad en ze was overtuigd van één ding: zij moest haar vader niet opvolgen, maar Edmund.

Edmund keek zijn zuster stil aan en knikte uiteindelijk. 'Ja, ja natuurlijk heb ik er al over nagedacht.' Hij dacht er zijn hele leven al over na: over de dingen die hij zou veranderen als hij landheer was. Vroeger stond dat plan echter nooit op de agenda en kon hij er enkel over dromen. Maar sinds het gesprek met zijn ouders in Tyrosh, was dat veranderd. Hij was er nu werkelijk over aan het nadenken, over de dingen die hij teweeg zou kunnen brengen in het Zuiden. Hoe hij het Zuiden hogerop zou laten klimmen in de ladder van de families, want iedereen wist dat zij maar ergens onderaan bungelde in de ogen van de Halley's. 'Maar nog steeds moet ik erover nadenken. Het is geen makkelijke beslissing.'

'Dat weet ik.' Zwijgend keek Constance naar haar mok. Ze had zelf natuurlijk ook jarenlang er over na gedacht om haar wil door te drammen en haar vader's positie over te nemen. Maar ze had altijd getwijfeld en ze was er nu pas echt aan uit. 'Ik ben geen rivaal meer van je. Vader weet dat ook en hij wil mij geloof ik ook niet meer op de zetel zetten. Hij is aardig op me uit gekeken.' Ze grinnikte en sloeg haar wijn achterover. Het hielp haar nog altijd met de pijn en haar conflicterende gedachten. Zuchtend steunde ze op haar elleboog en keek uit het haar venster.

'Hij is niet op je uitgekeken, Constance.' Hun vader was wellicht een norse man, maar hij raakte niet uitgekeken op zijn kinderen en al helemaal niet op Constance: ze was altijd het lieverdje geweest van hun ouders. 'Hij vind het gewoon moeilijk om je zo te zien. Hij is het niet gewend dat iemand uit zijn familie zoiets overkomt en dat kan hij gewoon niet onder ogen zien. Het was precies hetzelfde geweest als ik in jou plaats had gezeten.'

Constance keek haar broer aan e glimlachte bescheiden. Ze knikte dankbaar naar hem, die woorden kon ze de laatste tijd altijd goed gebruiken. 'Klopt het dat er overwogen wordt hier bij ons een algemene vergadering te organiseren? Met onze bewonderenswaardige koning?' Constance stelde de vraag spottend en met zo weinig mogelijk interesse. Maar ze was wel degelijk nieuwsgierig. Niet alleen omdat het bijzonder zou zijn dat de belangrijke mensen naar het Zuiden zouden trekken, maar ook omdat er één man in het speciaal hopelijk mee zou komen.

Edmund knikte. 'Ja, tenminste dat is waar de laatste paar vergaderingen voornamelijk over gaan. Ik geloof enkel niet dat de koning en zijn gehele entourage hier naartoe komen voor wat vergaderingen.. Ik heb het idee dat er meer aan de hand is, al weet ik niet wat het precies is.' vertelde hij zijn zus en keek haar aan. 'Hoezo eigenlijk?' Hij wist dat ze er niet meer vanuit ging dat ze op de troon in het Zuiden zou eindigen en nooit had ze zich écht heel erg geïnteresseerd in de politiek van dit land.

Constance fronste terwijl ze naar Edmund luisterde. 'Het is erg onrustig op het gebied van de rebellen, is het niet? Ze beginnen onze grens over te komen, toch? Het zou verstandig en eervol zijn van de koning om ons versterking te sturen.' Ze haalde vervolgens haar schouders op en moest zich er weer eens van weerhouden om haar armen over elkaar te slaan. Ze zette daarom maar een hand in haar zij en keek naar de grond. De brieven van Anthony waren lang geweest en persoonlijk. Constance had nooit op een zelfde manier kunnen reageren. Ze was niet goed met woorden, niet goed met het uiten van haar gevoelens. Iedere brief was onbeantwoord gebleven, maar dat betekende niet dat ze hem niet weer wilde zien.

Edmund keek haar aan en knikte uiteindelijk. 'Dat zal dan wel.' Nog steeds geloofde hij het niet helemaal, maar liet het er verder bij. 'We zullen wel zien waarom ze hier naartoe komen, als het ook werkelijk doorgaat.' Dat was namelijk nog steeds niet zeker. De plannen waren er, maar ze wilde het stil houden, zodat ze een grotere kans hadden om veilig over te komen. 'En op je eerdere vraag, ja de rebellen worden onrustiger. Niemand weet wat ze van plan zijn, ze zitten eraan te denken om infiltranten te sturen om inzicht te krijgen in hun denk- en werkwijze.' vertelde Edmund zijn zus.

Constance richtte haar blik weer op haar broer. 'Het is ongelooflijk dat die groep rebellen op kan tegen het hele koninkrijk. Wij zouden alle machtigste en beste vechters moeten hebben, niet zij.' Ze zuchtte en leunde naar voren om opnieuw wijn in te schenken. Ze zette Edmund ook een mok voor en leunde zelf naar achteren met haar eigen drank. 'En de Mattiries? Zullen zij ook aanwezig zijn als de bijeenkomst door gaat?' Constance had het nog steeds niet op die familie. Het huwelijksaanzoek was nog steeds een heikel punt. Ze wist ook nog niet waar Adelaide Mattiries op uit was. Wie weet, als bleek dat haar broer landheer zou worden, zou ze achter hem aan gaan. Er gingen al geruchten dat ze haar avances had gemaakt op de koning.

'Dan zullen zij er ook bijzijn ja. Ze zijn officieel benoemd tot een adellijke familie van Tarth, dus Alistair zal sowieso gaan. Ik denk dat hij zijn broer en zus eveneens meeneemt, maar dat weet natuurlijk niemand zeker.' Hij zou het vreemd vinden als Adelaide Mattiries en haar broer Arutha achter zouden blijven. 'Maar genoeg over de politiek, vertel eens hoe het met jou gaat.' zei hij met een glimlach en dronk van de mok wijn.

Constance wist niet of ze zo blij was met de wisseling van het onderwerp, maar ze liet de politiek graag achter zich. Mompelend verborg ze zich achter haar mok wijn. Ze had die dag geprobeerd om boog te schieten, maar de huid die nog aan het terug komen was op haar borst stond te strak gespannen. Ze had een kruisboog geprobeerd, maar ze kon het gevaarte niet op haar schouder laten rusten. Het leek er op dat ze nu haar andere arm moest gaan trainen. 'Ik ga morgen uit rijden, of het me nou lukt of niet. Ik heb dat al te lang niet gedaan,' vertelde ze haar broer.

'Je bent je koppigheid in ieder geval niet verloren.' grijnsde Edmund en liet de wijn in de mok ronddraaien. 'Ik hoorde wel dat er een zekere spreker voor David eerder naar ons toekomt om de beveiliging te bespreken.' zei hij, met een klein glimlachje. Hij had het gesprek van zijn ouders gehoord al had hij Constance er nog niet mee geconfronteerd: hij had geen idee wat ze ervan vond dat hij het wist. 'De hand van de koning wellicht.'

Constance lachte kort en schudde haar hoofd. Haar koppigheid zou ze nooit verliezen. Dat was eigen aan haar familie, maar nog meer aan haar zelf. 'Anthony Tylon, bedoel je?' Haar aandacht stond meteen op scherp bij de woorden van Edmund en de vraag schoot er meteen uit. Het was niet de bedoeling dat mensen van hun relatie, als je het dat al kon noemen, af wisten. Haar moeder had het door gehad, maar ze had nog steeds niet de moed gehad om naar haar vader te stappen of het te delen met iemand anders. Behalve Iwone natuurlijk, die wist het ook al zo.

Edmund keek haar aan en glimlachte. 'Ja, die ja. Hoe weet je dat zo goed?' Hij wilde zijn gezicht strak houden, maar hij kon het niet laten om te grijnzen. Hij was benieuwd hoe lang het zou duren voordat ze erachter kwam dat hij het ook wist. Hij vond het alles behalve erg: Zijn ouders zouden het toch niet voor elkaar krijgen om haar uit te huwelijken, als ze dat al zouden willen.