Vertrekken van Gregoire

Gregoire haalde zijn schouders op en liet haar weer los, waarna hij naar het balkon liep en de deuren open deed. 'Ik denk dat het volk alleen maar rust wilt na al die rebellie. En er is geen rust, zolang David of ik geen zonen hebben. Dus ik denk dat ze in dit geval erg tevreden zullen zijn met een bastaard.' Bij haar gefrustreerde woorden draaide hij zich weer om en liep hij naar haar toe. 'Ik zal ook net zo blij zijn met een meisje als een jongen. En kijk naar de Rabbions, daar worden de dochters ook opgevoed als krijgers! En met onze genen zal ze er vast wel talent voor hebben.' Hij knipoogde en liet daarna zijn ogen naar haar buik glijden. Voorzichtig legde hij er een hand op, zodat hij de kleine bolling kon voelen. 'Ongelofelijk dat we dat niet hebben gemerkt.'

'Ik ben de laatste tijd zo druk bezig geweest, ik heb het zelf niet eens gezien. Het was dat ik laatst stond te praten met één van de bedienden, die zei dat ik me maar eens na moest laten kijken door de geneesheren. Ik verklaarde haar natuurlijk compleet voor gek, maar toen ik vanochtend weer misselijk op stond, wilde ik het zekere voor het onzekere weten.' Als ze dat gesprek niet had gevoerd, was ze er waarschijnlijk pas achter gekomen als ze halverwege de bevalling was. Nog steeds was het onwerkelijk voor haar. 'Laten we wel één ding duidelijk hebben: ik zal doorgaan met werken zolang ik dat nog kan. Geen belachelijke veiligheidsmaatregelen dat ik minimaal 13 uur per dag moet slapen of weet ik veel wat, ik blijf gewoon leven zoals ik nu leef. En ik wil ook niet dat je me ander behandeld!'

Gregoire moest lachen om haar regels en sloeg zijn armen weer om haar heen, zodat hij haar eenmaal rond kon draaien. 'Natuurlijk ga ik je niet anders behandelen en uiteraard mag je doorwerken zolang het nog kan. Maar dan heb ik ook één voorwaarde: we gaan trouwen. Zo snel mogelijk. Ik wil niet dat men denkt dat ik je zomaar zwanger heb gemaakt. Ik wil dat ze weten dat ik van je hou en dat ik mijn leven met jou wil delen en daarom een kind heb verwekt.' Hij drukte een tedere kus op haar voorhoofd en keek haar serieus aan. 'David heeft al toestemming gegeven.'

Morena keek hem sprakeloos aan. Dat zij van hem kon verwachten dat hij haar met respect behandelde, vond ze nog wel een redelijk voorstel. Maar dat hij van haar verwachtte dat ze haar vrijheid op zou geven voor een royaal huwelijk, was iets wat ze niet kon begrijpen. Ze wist hoe graag hij met haar wilde trouwen, maar in al die waren was er altijd wel een factor geweest die haar had tegen gehouden. 'Gregoire...' Ze zuchtte diep en draaide zich om, om naar het balkon te lopen. 'Je weet hoe ik denk over dat hele huwelijk gebeuren. Als wij trouwen, wordt ik verplicht om bij al die evenementen te zijn, om dingen te doen waar ik niets aan vind. Je kan het volk zo toch ook wel overtuigen dat het is uit liefde... zonder huwelijk.'

Gregoire zuchtte en draaide zich naar haar om. 'Je hebt het net zelf gezegd. Henry is een bastaard, omdat hij buiten het huwelijk om is geboren. Ons kind zal ook een bastaard worden, wat ik ook zeg.' Hij liep achter haar aan naar het balkon en legde zijn handen op de reling. 'Je wordt nergens toe verplicht, Morena. Niemand zal het iets schelen of je er bent of niet. Maar wat hun wel boeit, zijn schandalen. En het zal een schandaal worden als ik bij jou een kind verwek zonder dat we getrouwd zijn. Ik heb je nooit tot een huwelijk willen dwingen, maar ik kan nu niets anders.' Verontschuldigend keek hij haar aan, terwijl hij haar handen pakte. 'Het spijt me.'

'Dus zo komt dit huwelijk tot stand? Door me te dwingen? Gregoire, ik dacht dat je me inmiddels wel beter kende dan dat.' Niemand dwong haar tot iets, zelfs niet de man waar ze van hield. Ze trok haar handen los van die van hem en draaide haar rug naar hem toe. Waarom moest de man waarop zij verliefd wordt nou juist iemand van adel zijn? Iemand die verplichtingen met zich meedraagt, regels waar zij niets mee heeft. 'Natuurlijk zal het ze wel schelen wat ik doe, want ik ben dan die vrouw die nooit meekomt naar de feestjes. Man, soms snap ik niet eens wat jullie allemaal zeggen met die adellijke termen van jullie!' riep ze gefrustreerd en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Waarom kunnen we niet van elkaar houden zónder al die stomme verplichtingen en regels?'

'Omdat ik nou eenmaal de broer van de koning ben!' riep hij ook gefrustreerd uit, terwijl hij haar ongelovig aan keek. 'Jij gaat toch ook niet als soldaat zomaar de bevelen van de generaal negeren?! Ik weet dat het hartstikke onredelijk is om je tot een huwelijk te dwingen, maar we hebben geen keuze. Als we het beste voor ons kind willen, dan schuiven we die verdomde ringen zo snel mogelijk om elkaars vinger heen!' Hij ademde hard en probeerde zijn stemgeluid lager te brengen. Hij was niet boos op haar, maar eerder op zichzelf: hij vond het vreselijk om haar tot iets te dwingen dat ze verschrikkelijk vond. Maar snapte ze dan niet dat hij geen keuze had?! 'En wat maakt het ons uit wat ze van óns vinden? Bij de Goden, ze mogen ze slecht denken over mij als dat ze willen. Als ze maar het beste over ons kind denken!'

Morena klemde haar kaken op elkaar om het niet uit te schreeuwen van frustratie. 'Best. We trouwen wel. Prima.' zei ze nukkig en liep naar binnen toe, waar ze zichzelf op het bed liet vallen. Ze had zin om iets in elkaar te slaan, om al haar frustratie te uiten, maar ze hield zichzelf kalm. Van binnen kookte ze van woede, het was zo onrechtvaardig! Gregoire mocht best weten dat ze het er absoluut niet mee eens was. Natuurlijk wist ze dat het het beste was voor hun kind, maar dat betekende niet dat het het beste was voor haar.

Gregoire antwoordde niet en bleef over de stad heen kijken. David had hem al vaak verteld dat het bijna onmogelijk was om verantwoordelijkheid en liefde te combineren, omdat de verantwoordelijkheid altijd als eerste geplaatst moest worden. Na enkele minuten liep hij ook naar binnen en ging hij naast Morena op het bed zitten. Ze had haar gezicht in de dekens verstopt, dus kon hij haar blik niet lezen. Met zijn hand gleed hij over haar rug en hij murmelde enkele verontschuldigingen. 'Ik vertel het vanavond aan mijn moeder en zei regelt dan de bruiloft. Als het goed is, dan kunnen we aan het einde van de week al getrouwd zijn.'

Morena antwoordde niet op zijn woorden en bleef koppig liggen. Toch wilde ze haar zegje doen, voordat de voormalige koningin haar slag zou slaan en een compleet gala feest er van zou maken. 'Ik ga géén jurk aan doen - en ik wil ook geen grote plechtigheid met een groot feest en weet ik veel wat. Ik wil het klein... zonder jurk!' Als er één ding op deze wereld was waar ze een hekel aan had, dan waren het wel aan jurken. De laatste keer dat ze een jurk had gedragen, kon ze zichzelf niet eens meer herinneren.

Gregoire zuchtte en wreef vermoeid met zijn handen over zijn gezicht, maar toch kon hij een lach niet onderdrukken. 'Ik zal het aan mijn moeder doorgeven,' grinnikte hij, waarna hij naast haar ging liggen en haar om draaide, zodat hij haar aan kon kijken. 'Ik zou er een moord voor doen om jou in een jurk te zien. Ik denk dat het prachtig staat.' Hij drukte een kus op haar neus en daarna op haar lippen. 'Maar in het broek vind ik je toch het aller leukst.' Hij drukte zichzelf omhoog en ging boven haar hangen. 'Dus, ook nog wensen wie je allemaal op onze bruiloft wil hebben? Wil je een bepaalde dress-code?' vroeg hij plagerig.

'Als we het nou eens omdraaien. De vrouwen in broeken, de mannen in jurken.' stelde ze voor en kon het niet laten om te glimlachen bij het idee. 'Nee, ik heb verder geen wensen. Zolang maar niet heel Tarth aanwezig is, daar heb ik geen behoefte aan.' Ze hoefde niet zo'n grote koninklijke bruiloft, zolang de belangrijke mensen maar aanwezig waren, vond ze het helemaal prima. Als het aan haar lag nodigde ze enkel de mensen hier in Evenfall uit, maar Gregoire wilde vast dat zijn zussen aanwezig waren en ie zouden natuurlijk ook weer aanhang meenemen...

'Nou, dan heb ik ook één voorwaarde: er worden helemaal geen jurken gedragen. Niet door de man en niet door de vrouw.' Hij grinnikte en ging weer naast haar liggen, waarna hij haar in zijn armen nam. Afwezig gleed hij met zijn hand door haar haren, terwijl hij over zijn zussen nadacht. De ene was nog steeds zo gelukkig als maar kon, terwijl de andere doodongelukkig was. Ook hij was nog steeds kapot door de dood van zijn neefje. Hij vond het dan ook vreselijk dat hij precies in deze tijd zijn huwelijk plande, maar zoals hij al eerder zei, hij had geen keuze. 'Dan nodigen we onze families uit en wat belangrijke mensen uit Tarth. Dat is al genoeg.'

Morena knikte. 'Wil je mensen ook al van de zwangerschap vertellen na het huwelijk?' Ze had geen bezwaren als hij er nog iets langer mee wilde wachten, maar ze begreep ook wel dat het groot nieuws was en Gregoire het waarschijnlijk zo snel mogelijk tegen zijn familie wilde vertellen. Ze had ook geen idee hoe Gytha zou reageren op het nieuws. Het was vreselijk wat er was gebeurd met de kleine Leo, het had ook zeker de familie hier in Evenfall geraakt.

Gregoire verbleekte bij haar woorden en ging rechtop zitten. 'Ik had daar nog helemaal niet aan gedacht,' mompelde hij tegen zichzelf. 'Ik heb wat frisse lucht nodig.' Hij stond snel op en rende zowat naar het balkon toe. Hij zou zijn zusje én een bruiloft aan doen waar ze als Halley vrolijk aan mee moest doen én ook nog eens het nieuws geven dat hij een kind kreeg, terwijl ze net Leo had verloren. Het was moeilijk om zijn verdriet met zijn broer of vrouw te delen: beiden waren veel minder gevoelig dan hij was. Misschien kon hij daarom altijd zo goed met zijn zussen en moeder omgaan. Na een tijdje liep hij weer naar binnen. 'We wachten met de zwangerschap. Dat maken we over twee maanden bekend.'

Morena wilde achter hem aangaan, maar tijd had haar geleerd dat hij op dat soort momenten gewoon even tot zichzelf moest komen. Daarbij wist ze nooit wat ze tegen hem moest zeggen, wat dat betreft leek hij altijd de vrouw in de relatie: hij wist haar altijd gerust te stellen. Zij daarentegen was maar lomp met woorden. 'Dat lijkt me een goed idee.' zei ze toen hij terug naar binnen kwam en stond op van het bed. 'Kom eens hier.' Ze sloeg haar armen stevig om hem heen en drukte haar lippen op die van hem. 'Ik hou van je..'

Gregoire sloeg ook zijn armen stevig om Morena heen en kuste haar liefdevol terug. 'Het liefst zou ik meteen naar mijn zus gegaan zijn, maar David had me nodig en-' Zuchtend begroef hij zijn gezicht in haar nek en hield haar nog steviger vast. Het enige wat hij had gedaan, was een brief naar haar en Thomas schrijven. Hij voelde zich een verschrikkelijke broer, maar hij kon niet zomaar Evenfall verlaten. Gelukkig wist hij dat Agathe al wel geweest was en dat gaf hem een geruststellend gevoel. Hij hief zijn hoofd weer op en glimlachte zwakjes. 'Laten we het maar eens over leuke dingen hebben... Hoe gaan we ons kind noemen als het een jongen wordt?' vroeg hij met een grijns.

'Ik weet dat je graag naar haar toe wilde gaan... maar ik weet ook zeker dat ze wel begrijpt dat je Evenfall niet kon verlaten.' Ze geloofde niet dat Gytha het haar broer kwalijk zou nemen dat hij niet was gekomen. 'Namen? Denk je dat ik daar al over na heb gedacht?' vroeg ze, misschien ietwat spottend en haalde haar schouders op. 'Ik zou het niet weten..' Ze voelde er niet zoveel voor om haar kind te vernoemen naar William of David... Ze wilde een originele naam, eentje die nog niet in de familie voor kwam.

Gregoire moest lachen om haar spottende toon en trok plagerig aan haar vlecht. 'Dan is nu toch het perfecte moment om te beginnen met namen? Ik dacht eraan om misschien onze kinderen te vernoemen naar familieleden. Het is een traditie in onze familie. En misschien moeten we ook maar eens gaan nadenken over onze vertrekken. Als onze zoon of dochter eenmaal gaat lopen, dan wil ik onze vertrekken aan de tuin hebben, zodat ie lekker kan rondlopen.' Hij begon nu al weg te dromen bij hun kind en het was nog niet eens geboren! 'En dan kan hij spelen met de kids van David en Adelaide en kunnen we hem zwaardlessen geven. Het wordt perfect!'

Morena keek hem zuur aan. 'Dan lopen er dadelijk drie William Halley's rond hier.' Ze wist zeker dat David zijn zoon - als deze ooit geboren zou worden - wilde vernoemen naar zijn vader. 'Ik weet het niet... waarom kunnen we niet een keer iets origineels doen. Als we dan toch een huwelijk zonder jurken hebben, kunnen we al die andere familietradities maar beter ook meteen breken.' merkte ze op en ging zitten. 'Hij? Je gaat er meteen al vanuit dat het een jongetje is?' Morena had horen zeggen dat vrouwen het aanvoelde, het geslacht. Misschien was het nog te vroeg, maar Morena voelde helemaal niets. 'Maar terugkomend op dat idee van de vertrekken, dat lijkt me een goed idee. Hoewel, ik wil niet dat hij of zij, zomaar naar buiten toe kan lopen zonder toezicht.'

Gregoire moest lachen en ging weer op hun bed zitten. 'En vergeet Willa niet. Dan zijn er dus vier William Halley's,' lachte hij, terwijl hij zijn schoenen van onder het bed pakte en deze vast deed. Hij moest voor het te laat werd nog even naar zijn moeder toe. Hij wilde haar namelijk niet te laat nog storen als ze zich al voorbereidde op de nacht en slaap. Gregoire haalde zijn schouders op. 'Ik heb zo'n gevoel inderdaad,' grinnikte hij, 'want ik heb áltijd geluk. Veel meer dan David. Dus ik denk ook dat wij eerder een zoon zullen krijgen dan hij en Adelaide.'

'Dat bedoel ik, je wil toch niet dat je kind dezelfde naam deelt als al zijn of haar neefjes en nichtjes hè?' Zij moest er niet aan denken dat haar naam een variant was van de naam van haar vader of moeder. Ze wist wel dat het een traditie was voor de Halley's, maar ze had niet zoveel met tradities. Ze had er dus ook geen problemen mee om deze te breken. 'Ho, ho, loop nou niet te snel van stapel. Dadelijk is het een meisje, dus hou je gevoel nog maar eventjes voor je.'

'Ik besef me opeens dat Henry's tweede naam ook William is,' lachte Gregoire. 'Dus laten we inderdaad die naam maar achterwege laten.' Gregoire haalde zijn schouders op en kwam weer overeind toen hij eenmaal zijn schoenen aan had gedaan. 'Hij of zij hoeft niet per se vernoemd te worden naar mijn vader. We kunnen het ook vernoemen naar mijn moeder of naar mijn broers of zusters. Kijk, als eerste naam wil ik best iets origineels verzinnen, maar het is nou eenmaal traditie. Als ons kind geen Halley namen bezit, dan is het geen échte Halley. En anders noemen we hem Gregoire junior.' Hij glimlachte breed en ging weer voor haar staan, waarna hij een kus op haar lippen drukte. 'Meisje of jongen, ik vind alles goed.'

Morena keek hem zuur aan. 'Hij draagt toch dezelfde achternaam? Dat is toch een "Halley naam". Probleem opgelost.' zei ze tevreden. 'Wat een stomme traditie is dat trouwens. We mogen nog niet eens onze eigen namen voor onze kinderen uitkiezen. Want oh als ie toch eens niet zo heet zoals iemand anders die naam ooit al heeft bedacht. Wat zou dat een ramp zijn.' Ze snapte soms niets van dat hele adelijke gedoe en hun stomme regeltjes. 'En ik wil een korte naam, geen lange. Gewoon iets simpels. En nee, mijn kind gaat niet Gregoire Junior heten.'

Glimlachend sloeg hij zijn armen om haar tengere middel heen en drukte hij zijn lippen plagerig in haar nek. 'Je kan echt heerlijk zeuren,' grinnikte hij, terwijl hij haar huid door bleef kussen. 'Aan welke namen zit jij te denken? Ik vind alles best, als het maar wel enigszins royaal klinkt.' Zacht kuste hij haar schouder, nadat hij haar mouw omlaag had geduwd. 'Ik ben echt heel erg benieuwd hoe David gaat reageren. Ik denk dat hij blij voor ons zal zijn, maar dat hij ook heel bang gaat zijn dat we een zoon krijgen.'