Vertrekken van Gregoire

Morena keek hem aan. 'Je hebt gelijk,' zei ze en sloeg haar armen over elkaar. 'We moeten er inderdaad voor zorgen dat ze niet betrapt worden.' merkte ze op en liep terug naar het bed. 'Maar ik kan toch nog wel heel eventjes blijven?' vroeg ze lachend en ging weer op de rand van het bed zitten. 'Heel eventjes maar,' Ze boog zich naar hem toe en kuste zijn zachte lippen.

Agathe had na een hoop taken eindelijk weer wat tijd gevonden om haar broer op te zoeken. Ze had meer bij hem willen zijn, maar ze wist dat ze David moest helpen, vooral omdat Gregoire dat nu niet kon doen. Toen ze bij zijn vertrek aankwam, vertelden de bedienden dat de prins alleen was en opgelucht ging ze naar binnen. 'Gregoire, ik moet je zoveel-' Ze schrok toen ze al iemand op het bed zag zitten en beduusd staarde naar de vrouw.

Hij glimlachte naar haar en legde zijn hand op haar wang. 'Heel eventjes kan inderdaad wel,' glimlachte hij en kuste haar zacht terug. Abrupt nam hij afstand toen de deur open ging en met dezelfde beduusdheid keek hij zijn zus aan. 'Agathe,' stootte hij ademloos uit en keek geschrokken naar Morena. 'Sluit de deur!' fluisterde hij naar Agathe met gebaren en grinnikte toen. 'Agathe, dit is Morena.'

Morena's adem stokte toen ze een stem hoorde. Misschien was het inderdaad beter geweest als ze weg was gegaan daarnet. Ze stond spontaan rechtop en keek naar Agathe die bij de deur stond. Gregoire leek echter niet eens zo geschrokken te zijn, hij grinnikte zelfs Nasr zijn zus! Morena's daarentegen was vuurrood geworden.

Agathe begreep haar broer al snel en vlug sloot ze de deur achter zich. Twijfelend bleef ze staan, maar liep toen dichter naar het bed toe. 'Het spijt me dat ik u zo laat schrikken, dat was niet mijn bedoeling.' Ze glimlachte en boog haar hoofd naar de vrouwelijke ridder. Dus dit was Morena. 'greg, zal ik later terugkomen?' vroeg ze hem terwijl ze haar afstand hield. Ze wilde de vrouw absoluut niet afschrikken. Het speet haar zelfs dat ze op dit moment de kamer was binnen gelopen, maar niet omdat ze dit een schandaal vond. Integendeel: ze was blij voor haar broer als deze Morena hetzelfde voor hem voelde.

Geruststellend legde hij zijn arm om Morena heen en trok haar voorzichtig dichter naar het bed toe. 'Agathe is mijn liefste zus en beste vriendin. Ze zal ons niet verraden.' Met zijn andere hand kneep hij voorzichtig in de hand van Agathe. 'O nee, blijf alsjeblieft. Ik vind het heerlijk om jullie bij me te hebben. Agathe, je moet Morena eens goed leren kennen. Ik denk dat jullie het wel goed met elkaar kunnen vinden.'

Morena was nog steeds vuurrood en wist niet of het wel zo'n goed idee was dat ze hier bleef, maar ze geloofde Gregoire op zijn woord en glimlachte naar Agathe. 'Het is geen probleem, prinses Agathe,' zei ze toen de prinses zich verontschuldigde en ze keek even naar Gregoire. Ze voelde zich op dit moment ongemakkelijk... heel erg ongemakkelijk.

Agathe knikte. 'Dat zou ik nooit doen.' Ze glimlachte naar Gregoire en gaf hem een kneepje terug in zijn hand. 'En noem me alsjeblieft gewoon Agathe.' zei ze gericht tot Morena die er nogal ongemakkelijk bijstond. Ze vond het moeilijk om haar op haar gemak te stellen, maar besloot dat het het beste was als ze gewoon haar normale gang zou gaan. 'Greg, hoe gaat het met je? Is de heler nog langs geweest? Ik kon hem niet vinden.' Ze ging op de andere rand van het bed zitten.

Hij wreef geruststellend over de rug van Morena en glimlachte naar haar. Daarna keek hij Agathe aan. 'Het gaat goed, alhoewel de wonden niet erg snel genezen. Het kost tíjd, zeiden de heler,' zuchtte hij. 'Ja, hij is langs geweest, maar moest weer snel naar vader toe. Hij heeft het harder nodig dan ik.' Triest keek hij de beide vrouwen aan en haalde vermoeid een hand door zijn haren.

Morena wist niet hoe ze zich in dit gesprek moest mengen, dus hield ze gewoon wijselijk haar mond. Haar blik was gericht op de deur, zodat als er iemand binnen zou komen, ze direct op zou kunnen staan van het bed, alsof ze hier gewoon even langskwam om te kijken of alles wel goed ging.

'Niet zo ongeduldig, broer.' Agathe glimlachte geruststellend naar Gregoire, maar wendde haar blik af toen hij over hun vader begon. Ze probeerde zo weinig mogelijk aan haar vader te denken. Dat hielp het beste om zichzelf niet te laten overspoelen door emoties. 'Ben jij ongedeerd? Hopelijk heb je niets opgelopen.' zei Agathe eerlijk tegen Morena. Ze vond het nog altijd vervelend als anderen gewond raakten terwijl ze hen verdedigden.

[new, 3 jaar later]
Gregoire zat aan zijn bureau en boog zich over de vele en grote kaarten die hij had uitgerold. Nog steeds waren de rebellen nog niet compleet verslagen en ondanks dat ze niet per se meer een groot gevaar vormde, wilde Gregoire niet dat ze zich zoals de vorige keer weer zo groot konden maken. Dus wilde hij alle kleine brandhaarden in de verschillende delen van Tarth onschadelijk maken. Geconcentreerd boog hij zich dus over de kaarten heen en bestudeerde hij de vele opties die ze hadden.

Morena had zich in de afgelopen jaren omhoog gewerkt op de militaire ladder van het leger van Tarth. Ze had de leiding over een groep soldaten die voor de persoonlijke veiligheid van de koninklijke familie zorgde. Zeker nu David een dochter had gekregen én Adelaide weer zwanger was, was het belangrijk dat ze continue in de gaten werden gehouden. Zelf was ze niet meer zo zeer bezig met het beschermen, in ieder geval niet op dagelijkse basis: zij hield zich meer bezig met de logistieke problemen achter het geheel. Enkel bij de grote events voegde ze zichzelf bij haar commando. Normaal zou ze naar Gregoire gaan om de plannen te bespreken van dit soort grote evenementen, maar dit keer was ze er voor iets heel anders. Iets compleet anders.

Gregoire zuchtte na een lange tijd peinzen achterover in zijn stoel en veegde zijn haren vermoeid van zijn voorhoofd af. David en hij dachten al een tijd na over dit probleem, maar ze waren er nog niet achter hoe ze het het beste op konden lossen. Hij wilde zich weer op de kaarten richten, toen hij Morena hun vertrekken in zag komen lopen. Met een brede glimlach stond hij op en liep hij naar haar toe. 'Je zou toch vanavond pas komen?' vroeg hij verbaasd, terwijl hij een kus op haar lippen drukte. Door hun drukke banen zagen ze elkaar niet zo vaak als ze zouden willen, maar gelukkig kwam er nu eindelijk een wat rustigere periode aan.

Morena keek op toen Gregoire tegen haar begon te praten. 'Ja, nee - ja dat klopt. Als het niet uitkomt kom ik straks wel hoor.' zei ze haastig en keek hem aan. Ze had geen idee hoe ze dit nieuws moest brengen, ze wist nog niet eens wat ze er zelf over dacht. Nu maakte dat niet veel uit: ze had het er maar mee te doen. Gregoire was vast een stuk blijer dan zij was op dit moment. Kinderen waren nooit een onderdeel geweest van haar toekomst, tot deze middag. De geneesheren waren er vrij zeker van geweest: ze bloedde niet meer, ze had last van ochtendmisselijkheid en er was zelfs al een kleine zwelling te zien - als je heel goed keek.

Gregoire keek haar met een kleine frons aan en schudde zijn hoofd lachend. 'Jij komt voor mij altijd goed uit, dat weet je,' zei hij, terwijl hij haar handen vast pakte en mee nam naar de sofa. 'Ik was toch van plan om binnenkort te stoppen. Mijn hersenen werken niet meer na het middaguur.' Grinnikend kneep hij in haar hand, waarna hij een kus op haar vingers drukte. Hun relatie bestond nu alweer bijna drie jaar en hij was sterker dan ooit. Echter wou hij hun relatie al die jaren al naar een hoger niveau brengen door een huwelijk, maar elke keer had ze al om uitstel gevraagd. Aan de ene kant respecteerde hij haar wens, maar aan de andere kant frustreerde het hem ook mateloos: hij vond het maar niets om altijd maar stiekem te moeten doen als ze buiten het paleis waren. Alsof ze maar een ''gewone'' bewaker van hem was, in plaats van zijn vriendin.

Morena knikte. 'Weet ik, maar ik dacht, misschien ben je druk bezig.' Ze had gehoopt dat hij haar weg zou sturen, dan had ze tenminste nog tijd om na te denken over hoe ze dit zou gaan brengen. Moest ze het voorzichtig zeggen, rustig uitleggen wat er was gebeurd... of moest ze de bom maar in één keer laten vallen. Ze slikte een prop in haar keel weg en keek naar haar handen die hij vast had. 'Gregoire, ik moet je wat vertellen...' begon ze serieus en keek hem aan. Nee, dat was geen goede opening. Dat was helemaal geen goede opening. Dadelijk dacht hij dat ze de relatie wilde beëindigen! 'Ik ben vanochtend naar de geneesheren geweest, omdat ik... nou ja - ik had het idee dat er iets aan de hand was. Ik draag je kind... Flip hem alsjeblieft niet zoals ik deed vanochtend toen ik het hoorde...' Ze was helemaal door het lint gegaan, ze had zelfs naar de geneesheren geschreeuwd dat ze niet goed bij hun hoofd waren: Zij, van iedereen op deze wereld, kon niet zwanger zijn. Ze wilde het niet eens.

Bij haar eerste woorden trok Gregoire bezorgd een wenkbrauw op en keek hij haar afwachtend aan. Hij zag dat ze in een tweestrijd was, maar hij wist niet waarover. Toen hij na een lange stilte verder wou vragen, begon ze weer te spreken en het enige woord dat hij had opgevangen, was kind. Scherp ademde hij in en keek hij haar met grote ogen aan. Meteen gingen zijn gedachten naar zijn moeder toe, waar hij enkele weken geleden een gesprek mee had gehad. Ze had gevraagd of hij en Morena weleens naar bed gingen. Toen hij had geantwoord dat ze dat geregeld deden, was ze bleek geworden. Katarina had uitgelegd dat het erg uitzonderlijk was dat een vrouw na drie jaar nog steeds geen kinderen had. Gregoire had besloten om het Morena niet te vertellen, zodat ze zich geen zorgen wou maken. Het was dan ook ergens een opluchting dat ze toch in staat waren om kinderen te krijgen. 'Maar- maar dat is geweldig!' zei hij dan ook, waarna hij haar een kus gaf en stevig knuffelde. Hij kon aan haar gezicht zien dat ze er niet tevreden mee was, dus liet hij haar al snel weer los.

Hij reageerde in ieder geval niet op de manier zoals zij had gedaan. Ze was opgelucht dat hij er tenminste wel blij mee was, dat hij het goed nieuws vond. Wat ze er zelf van vond, wist ze nog steeds niet. Toch glimlachte ze. 'Ja, ja dat is het zeker.' zei ze zachtjes en keek hem aan. Ze omhelsde hem stevig en zuchtte diep uit. 'Ik weet niet of ik dit wel kan Gregoire... Ik weet niet of ik ben gemaakt om een moeder te worden.' zei ze zachtjes en maakte zich weer los van hem. 'Kinderen zijn nooit een onderdeel geweest van mijn leven, ze hoorde nooit bij mijn plan. Werken hoorde bij mijn plan, het leger in gaan...' Ze prevelde de woorden meer tegen zichzelf dan tegen hem op dit moment. 'Ik weet niet of ik dit wel kan.'

Gregoire keek haar serieus aan, terwijl hij opnieuw haar handen vast pakte. Zuchtend wreef hij met zijn duim over haar zachte huid en zocht hij naar de juiste woorden. 'Er is één ding wat ik zeker weet en dat is dat je dit aan kan. Ik heb je gezien met de tweeling van Agathe en Davids dochter en ze zijn alle drie dol op je,' vertelde hij met een glimlach. 'En we zijn met zijn tweeën, Morena. Je hoeft niet te stoppen met jouw werk. Kijk naar Iwone, zij begon al heel snel weer te werken na haar bevalling!' Teder legde hij zijn handen op haar wangen en liet hij haar zo naar hem kijken. 'We kunnen dit. Stel je eens voor dat we over paar maanden ons eigen kindje in onze armen hebben. Iets mooiers bestaat niet.'

Morena keek hem nog steeds met grote twijfel aan. Zijn woorden stelde haar enigszins gerust, maar het nam niet alle zorgen en angst weg. 'Ik weet het niet...' zei ze zachtjes en stond op van de bank waar ze op zaten. Hij had gelijk dat ze goed overweg kon met kinderen, maar dat waren niet háár kinderen. Dit waren kinderen waar ze misschien één keer een uurtje op paste omdat er niemand anders was. Dan was het leuk, maar op het moment dat ze zelf een kind zou hebben, zou ze iedere dag voor hem of haar moeten zorgen. Gregoire kon wel zeggen dat ze snel weer aan het werk kon gaan, maar wat als dat nou niet kon. Of wat als er iets mis ging? 'Ik weet niet of ik dit wel wil..' zei ze uiteindelijk en draaide zich om.

Gregoire zuchtte toen ze zich omdraaide en hij keek met een tikkeltje trieste blik naar haar achterhoofd. 'Of we ons kind nou willen of niet, je bent zwanger en daar kunnen we niet veel meer aan doen,' zei hij zachtjes, terwijl hij opstond en geruststellend over haar rug wreef. Na een tijdje kwam hij wat dichter tegen haar aan staan en drukte hij zacht een kus op haar schouder. 'Als we eenmaal getrouwd zijn, dan wordt er ook van ons verwacht dat we kinderen krijgen,' vervolgde hij zachtjes. 'David heeft geen wettelijke zoon, dus is alle hoop op dit moment op ons gevestigd. Iedereen zal vast euforisch zijn als we dit bekend maken.'

Iedereen, behalve zij. Dit betekende ook nog eens dat ze wel moesten trouwen: ze wilde niet dat er werd gefluisterd dat Gregoire een bastaard had verwekt bij één of andere soldate in zijn leger. Zuchtend draaide ze zich naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen. 'Ik vind het eng. Ik weet mijn hele leven al wat ik wil en hoe ik dat wil doen. En nu is ineens alles anders.' Verandering was eng. 'Jij weet je hele leven al wat je te doen staat: nakomelingen baren en het liefste zoveel mogelijk. Daar ben jij mee opgevoed, ik niet.' Voor hem was dit vast stukken makkelijker te verwerken dan voor haar en daarbij, hij hoefde dat kind niet te dragen. 'Misschien draagt Adelaide zijn zoon nu wel, dat weten we niet, en misschien krijgen wij ook wel een meisje.'

Gregoire zag hoe ze zich om draaide en hij nam haar liefdevol in zijn armen. 'Ik weet het,' murmelde hij, waarna hij zijn lippen op haar haren drukte. 'Ik weet dat kinderen niet in jouw toekomst passen en wel in de mijne. Maar ik weet zeker dat het goed komt, Morena, en dat ons kind het beste wordt wat ons ooit is overkomen.' Hij zuchtte na haar woorden over Adelaide en haalde zijn schouders onverschillig op. 'Het is geen ramp als we geen zoon krijgen. Die hele wedstrijd tussen mij en mijn broer komt toch mijn keel uit. Hij heeft een zoon, alles zou makkelijk voor hem kunnen zijn, maar nee hoor, hij is te koppig.' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en keek uit het raam. Hij hoopte dat David een andere zoon zou krijgen, dan was alle druk van hem en Morena in elk geval eraf.

Morena keek hem aan. 'Henry is binnen het huwelijk verwekt, buiten het huwelijk geboren. Hij is een bastaard... Denk je dat het volk genoegen neemt met een bastaard op de troon?' Ze snapte David's motieven wel, had had Gregoire gelijk: alles had zo makkelijk kunnen zijn, maar dat was het niet. 'Weet je, fuck David en de rest, ik hoef niet perse een jongetje te krijgen. Als het een meisje is, vind ik het net zo prima. Waarom verwacht iedereen altijd dingen van jullie waar we geen invloed op hebben? Ik vind het zo'n onzin!' riep ze gefrustreerd en keek hem aan. 'Als het een jongetje is kan ik hem wel leren zwaardvechten...' merkte ze zachtjes op en begon te lachen. 'Een meisje heeft al die etiquette, dat zou ik haar niet eens aan willen doen.' Ze vond het verschrikkelijk, maar als ze een meisje zouden krijgen, zou ze het ook oké vinden, ze voedde haar kinderen toch op zoals ze zelf wilde.