Vertrekken van Gregoire

'Wellicht,' glimlachte hij en streek met zijn goede hand langs haar wang. 'Je wil niet weten hoe bezorgd ik was. Ik lag daar op de grond, ik kon niets doen, ik wist niet of jij gewond was, of pap, of mijn familie...' Hij zuchtte en drukte een kus op haar hand. 'En nu kan ik niets anders dan peinzen over wie de aanslag gepleegd is... Hoe het had kunnen gebeuren.'

'Je bent niet de enige die daar over nadenkt Gregoire,' zei ze met een klein glimlachje en kuste hem zachtjes op zijn lippen. 'Niemand weet hoe dit heeft kunnen gebeuren, wie de mannen waren en waarom ze het deden. We kunnen enkel gokken.' Morena was nauw betrokken bij de onderzoeken, want zij wilde net als iedereen antwoorden.

Hij glimlachte bij de kus en trok haar meteen weer naar haar toe voor opnieuw een liefdevolle kus. 'Zijn ze dan echt nergens achter gekomen?' vroeg hij grimmig en bleef door haar haren strelen. 'Konden ze niets aan de kleding van de neergeschoten mannen zien? Geen mannen kunnen onderscheppen of later kunnen vangen?' Hij zuchtte en haalde zelf een hand door zijn haren.

Morena schudde haar hoofd. 'Voor zover ik weet niet,' Ze ging ervan uit dat als ze dat wel hadden gedaan, ze het wel had geweten. 'Maar laten we ons even nergens zorgen over maken oké? Er is nog genoeg tijd later om je zorgen te maken.' fluisterde ze tegen zijn lippen aan en kuste hem teder.

'Oké,' mompelde hij met een glimlach en sloeg zijn goede arm om haar heen. Verlangend kuste hij haar ook terug en keek haar daarna met een verontschuldigende blik aan. 'Sorry, ik zie er trouwens ook niet uit. Ik kan nauwelijks uit bed komen met al die verwondingen, laat staan dat ik me kan wassen of iets dergelijks.' Hij zuchtte en wond een pluk om zijn vinger heen. 'Als ik weer op de been ben, moeten we trouwens eens samen trainen.'

'Het is oké.' zei ze lachend en streek langs zijn haren en ongeschoren baardje. 'Ik vind het wel leuk staan, dat baardje.' zei ze lachend en knikte. 'Dat lijkt me een goed idee, dan kan ik je eindelijk laten zien hoe makkelijk ik je kan inmaken.' grapte ze en streek met haar vinger langs een klein sneetje op zijn wang.

Hij lachte en trok toen een geïrriteerd gezicht. 'Voor mij is het vervelend. Het kriebelt,' grinnikte hij en drukte toen met zijn vinger zacht op haar neus. 'O droom lekker verder, Morena, ik ben onverslaanbaar.' Hij beet plagerig zacht op haar vinger en probeerde toen een beetje recht op te gaan zitten, zodat hij haar beter kon aan kijken. 'Eigenlijk zou jij wel mijn zuster kunnen spelen, dan mag je me scheren en wassen,' lachte hij.

'Ik denk niet dat je wilt dat ik je scheer.' zei ze lachend. 'Ik denk dan niet dat er nog veel van je gezicht over blijft.' grapte ze en kroop naast hem in bed. Ze had haar uitrusting gelukkig niet aan en liep dus gewoon in een broek met een blouse erop. Dat was een stuk comfortabeler. 'Ik zou hier de hele nacht kunnen blijven liggen.'

Zacht drukte hij een kus op haar haren toen ze naast hem kwam liggen en voorzichtig streek hij met zijn hand over haar middel. 'Je wil niet weten hoe vaak ik terug denk aan onze nacht in mijn tent,' fluisterde hij bij haar oor en glimlachte toen naar haar. 'Ik wou dat dat ook kon.' Ze konden nu al elk moment betrapt worden, laat staan als ze de nacht zou blijven, al was dat het liefste wat hij nu kon wensen.

'Dat was inderdaad een leuke nacht,' zei ze zachtjes. 'Een hele leuke nacht.' Het was een nacht die ze nooit zou vergeten, dat was in ieder geval zeker. 'Er komen nachten dat ik wel kan blijven, toch?' Natuurlijk zouden er nachten aankomen dat ze zou kunnen blijven. Enkel waren die nachten er nu nog niet.

'Een hele, hele, hele leuke nacht,' lachte hij en keek naar het plafond, terwijl de gevoelens, gedachten en beelden van die avond bij hem binnen kwamen. Verbaasd keek hij haar aan en knikte. 'Natuurlijk! Als ik weer beter ben, dan mag je elke nacht bij me blijven. Of ik ga naar jou toe.' Geruststellend kuste hij haar lippen en streelde met zijn hand langs haar rug.

'Dan is het goed,' fluisterde ze zachtjes en keek even naar het verband waar hij in was gehuld. Gelukkig waren zijn verwondingen niet al te erg en zou hij er weer bovenop komen zonder verdere schade, tenminste dat hoopte ze. 'Hebben de zusters gezegd wanneer ze verwachten dat je weer op de been bent?' vroeg ze nieuwsgierig en keek hem aan.

Hij keek ook naar het verband en haalde zijn schouders op. 'Tja, ze zeggen dat het nog wel even duurt voordat ik mag gaan vechten en echt veel mag gaan bewegen. Eerst moet ik een tijdje in bed blijven, daarna mag ik gewoon rond lopen, maar ik moet dan voorzichtig blijven, helaas. Maar ja, misschien kan ik in die tijd David wel helpen met het koningschap als...' Zijn stem brak en fronsend keek hij van haar weg.

als je vader komt te overlijden. Morena maakte de zin in haar gedachten af. 'Niet aan denken Gregoire.' zei ze zacht en ging recht op zitten. 'De wonderen zijn de wereld nog niet uit en wie weet wordt er één dezer dagen wel een wonder verricht. Verlies de hoop nooit.' Het was hoop die Morena hier had gekregen. Als ze de hoop had opgegeven, zat ze nu nog steeds in dat boerendorp.

'Nee, je hebt gelijk, Morena,' zuchtte hij en strekte zijn benen, om een pijnscheut door zijn zij te voelen. 'Kon ik maar gewoon lopen en dingen doen,' klaagde hij mompelend en haalde vermoeid een hand over zijn gezicht. 'Sorry dat ik zo saai ben. Ik lig de hele dag enkel in bed en doe verder niets. Dan worden mensen al snel saai en oninteressant.'

Morena glimlachte even. 'Je bent niet saai en oninteressant.' sprak ze hem tegen en keek op toen zijn gezicht vertrok van de pijn. 'Probeer niet al te veel te bewegen, dat bevorderd het genezingsproces echt niet.' mompelde ze streng en glimlachte even.

'Nou, als ik naar het toilet moet, dan moet ik toch echt gaan,' grinnikte hij en ging weer wat beter op zijn bed liggen. Zuchtend legde hij zijn armen om zijn hoofd en keek zo Morena aan. 'Heb jij de laatste tijd nog iets leuks gedaan?' vroeg hij benieuwd en liet zijn ogen over haar lichaam gaan. 'Bij de goden, Morena, heb ik je ooit weleens verteld hoe mooi je wel bent?'

Morena lachte even. 'Iedereen is nog steeds in rep en roer van de aanslag, dus de beveiliging is versterkt. Wat ik praktisch de hele dag doe is achter je moeder aanlopen,' zei ze met een grijns. 'Niet dat ze heel erg veel loopt, want ze zit enkel en alleen maar bij je vader aan de kant van zijn bed.' vertelde ze hem en negeerde zijn laatste opmerking.

'Gaat het wel met mijn moeder?' vroeg hij fronsend. 'Ze komt weleens langs en dan probeert ze zo kalm mogelijk over te komen. Maar... Dat is ze niet, niet waar?' Bezorgd wreef hij over zijn voorhoofd en zakte toen weer in zijn kussens. 'Wat zal dit allemaal vreselijk voor haar zijn. Het is zo'n sterke vrouw en nu gaat haar rots in de branding hoogstwaarschijnlijk overlijden. Vreselijk toch?'

Morena haalde haar schouders op en schudde haar hoofd. 'Ze maakt zich enkel en alleen zorgen om je vader. Ze probeert er te zijn voor haar kinderen, maar ik neem het haar niet kwalijk dat het af en toe niet lukt.' vertelde ze hem en knikte bij zijn woorden. 'Misschien... misschien wordt het tijd als je zelf ook een keer langs je vader gaat. Ik wil je wel helpen, ik denk niet dat hij nog heel veel tijd heeft.'

Gregoire slikte moeizaam en knikte. 'Ja, ik moet snel maar eens naar vader toe. Het liefst vandaag nog.' Hij begroef zijn gezicht in zijn handen en sloeg toen boos op zijn bed. 'Verdomme, ik wil niet dat hij dood gaat!' riep hij kwaad uit en balde zijn vuisten. 'Wat moet Tarth in godsnaam zonder hem? Hij... Hij is al jarenlang koning. Mijn vader. Een goede heerser. Waarom moesten die rot mannen hem nou aanvallen?'

Morena pakte de handen die hij tot vuisten had gebald vast en streek er zachtjes overheen. 'Het leven is niet eerlijk Gregoire. De goede gaan eraan onderdoor en de slechte overleven de ergste rampen. Zo is het en daar valt niet aan te doen...' Ze was niet iemand die geloofde in de goden. In haar ogen bestonden ze niet en als ze dat wel deden, waren ze niet echt logisch bezig op dit moment.

'Zo is het leven inderdaad jammer genoeg,' zuchtte hij en gleed voorzichtig met zijn hand in haar haren, om haar zo naar zich toe te trekken. Verlangend drukte hij zijn lippen op de hare, om deze een tijdlang te kussen. Daarna liet hij haar los en glimlachte naar haar. 'Ik denk dat je maar weer moet gaan, voordat we nog betrapt worden. Ik spreek je zo snel mogelijk weer, oké?'

Zo leuk het daarnet was, zo snel veranderde de sfeer ineens. Voordat ze het wist zei hij dat ze beter weg kon gaan, dus knikte ze. 'Ja, daar heb je gelijk in.' zei ze zo overtuigend mogelijk en stond op van het bed. 'Ik spreek je weer.' Ze had al geen zin meer om afscheid van hem te nemen met een kus, dus trok ze haar kleding recht en liep ze naar de deur toe.

Gregoire zuchtte en duwde zichzelf omhoog. Haar gezicht sprak boekdelen. 'Morena.. Ik wil gewoon niet dat je betrapt wordt, oké? Mijn deur heeft geen slot, iedereen wandelt erin en naar buiten.' Hij wou dat hij kon opstaan en haar tegen kon houden, maar dat kon hij uiteraard niet. Dus kon hij haar enkel smekend aan kijken. 'Het spijt me, Morena.' Hij legde de dekens weer beter om zich heen en bleef haar aan kijken.