Het feest

Zijn gezicht vertrok en spande zich aan. 'Ja, de geruchten gingen al rond,' zuchtte hij en keek haar aan. 'Enkel over mij. Niemand weet welke vrouw er die nacht bij me was. Nu ben ik enkel niet meer de maagdelijke prins, zoals ik eerder bekend stond.' Hij lachte wel en pakte toen zacht haar hand vast, terwijl hij in haar ogen keek. 'Gewoon voor wat advies,' herhaalde hij speels en lachte.

'Oh, oké.' Als mensen erachter zouden komen dat zíj die vrouw was, zou haar carrière over zijn. 'Enkel en alleen voor advies,' zei ze streng en lachte naar hem. Hij was een lieve jongen, en ondanks dat hij een aanvoerder was in het leger, had hij een bepaalde onschuld over zich heen.

David glimlachte. 'Er is maar één vrouw die me hier opvalt.' zei hij en drukte een kus op haar lippen. 'Heel veel kussen,' zei hij plagerig terug en lachte eventjes. 'Jij, moet geen wijn meer drinken,' zei hij met een grijns tegen haar en sloeg een arm om haar heen. 'Het kan niet zo zijn dat er een dronken prinses naast me zit tijdens de optocht.'

Anthony keek haar aan. 'Wie zou ik zijn om een dame van een dans te weigeren? Dat zou uiterst onbeschoft van me zijn.' merkte hij op en draaide een rondje. Hij wist niet precies waarom hij dit deed, maar zoals hij al tegen haar had gezegd, was het onbeschoft om iemand een dans te weigeren, zeker als een vrouw een man ten dans vroeg.

'Ik zorg dat ze er niet achter komen, Morena. Enkel... Mijn zus weet het wel. Agathe. Je moet haar echt eens ontmoeten.' Hij glimlachte terug naar haar, volledig gevangen door het aanblik van haar lippen. Kon hij haar maar hier gewoon lief hebben en kussen en vast houden. Waarom was dit allemaal zo moeilijk? Nu zouden ze opnieuw stiekem moeten doen. 'Ga je mee met de parade?'

'Ik zal geen wijn meer drinken,' beloofde ze giechelend, 'straks vermoorden mijn ouders me nog. Al hebben ze nu geen macht meer over me. De enige die dat wel heeft... ben jij.' Ze keek hem met een liefdevolle glimlach aan en legde haar handen zacht en teder op zijn wangen. Hoe anders het nu tussen hun was, als je bedacht wat er gebeurde toen ze voor het eerst samen waren. 'Nou, de parade kan voor mij dan niet snel genoeg beginnen,' plaagde ze.

Agathe voelde zijn harde wapenrusting onder haar vingers. Toen hun ogen elkaar ontmoetten, vergat ze alles om zich heen. Ze geloofde niet dat ze ooit zo intiem met iemand geweest was. Dat gevoel dat ze in de toren had gevoeld bij zijn aanraking kwam twee keer zo hard opzetten, totdat hij haar los liet en zich verontschuldigde. Verslagen glimlachte ze naar hem terug en draaide zich terug om naar de dansende mensen. 'Het geeft niet.' zei ze zacht.

Tobias' gedachten dwaalde wat af toen hij aan het meisje dacht. Ze was zo myterieus geweest over haar afkomst en waar ze nou eigenlijk vandaan kwam. Hij wist maar niet hoe hij het moest plaatsen. 'Prima! Volgens mij komt er zo ook de mogelijkheid om het paar te feliciteren. Dan zullen we zien of die prinses wel echt zo mooi is als wordt beweerd.' zei hij met een grijns en liep al in de richting van het hek.

'Ach, in het Zuiden is het heel gebruikelijk, mijn heer. Daar zijn we erg open over onze gevoelens. Als ons iets niet aanstaat, dan weet de ander dat meteen.' Constance keek hierbij Anthony veel betekenend aan. Ze kon van zijn gezicht lezen dat hem dit niet erg amuseerde, zoals het haar deed. Ze danste om hem heen en bekeek hem zo van alle kanten. Het was een geluk dat deze man tenminste een goed uiterlijk had.

Opnieuw leunde hij tegen de muur aan en probeerde zo weer op adem te komen en zijn gedachten op een rijtje te zetten. Hij was eerder intiem geweest met vrouwen, maar dit... Het was zoveel meer dan hij ooit had gevoeld. Een hand haalde hij door zijn haren, terwijl hij de twee jongens in de gaten hield die bij de hekken stonden. Alles leek gewoon goed te gaan. 'Ik denk dat ik zometeen maar eens Wyndsor moet gaan halen.'

Agathe haalde diep adem en knikte. 'Ik zal zo moeten verzamelen met de families.' Ondanks dat ze er misschien net zo kalm uitzag als altijd, kreeg ze haar hart maar niet tot rust. Ze klemde haar handen samen en probeerde zijn aanraking te herinneren. 'Succes, straks. Geef Wyndsor een appel van me.' Ze glimlachte over haar schouder naar Dorian.

David glimlachte naar haar en pakte haar hand beet. 'Laten we maar even gaan zitten, want zo meteen voor de parade worden we waarschijnlijk door honderden mensen gefeliciteerd, dus bereid je maar alvast voor. Het volk komt dan langs.' zei hij met een glimlach en nam haar mee naar de plek waar dat zou gebeuren.

Ze hield zijn hand stevig vast en volgde hem naar de plek waar ze het volk zouden ontvangen. Bij de begrenzing die ze tussen het volk en de families hadden gemaakt waren twee enorme stoelen geplaatst. Daarvoor lag er een bepaald pad die het volk moest volgen om het koninklijke paar te zien. Ook was er plek om cadeaus neer te leggen. 'Dat klinkt leuk,' zei ze een tikkeltje overdonderd en ging op een stoel zitten.

'Ontzettend saai zul je bedoelen.' zei hij en nam plaats op één van de stoelen. Zwaaien en lachen waren nou niet de twee dingen die hij echt graag deed en zeker niet als hij het moest doen. 'Bereid je op alles voor, er zullen mensen zijn die gaan huilen van blijdschap, of juist mensen die boos zijn.' vertelde hij haar.

Nu ze zaten bleef ze zijn hand vast houden en met een kleine frons dacht ze na over zijn woorden. Ze kon het begrijpen dat mensen boos zouden kunnen worden, maar zouden ze dat ook echt aan de familie tonen? Zou er misschien ooit een aanval tegen David of zijn vader gedaan kunnen worden? 'Is het dan niet gevaarlijk om hier te zitten?' vroeg ze benieuwd en ging wat gemakkelijker in haar stoel zitten, terwijl ze David aan keek.

David schudde zijn hoofd. 'Nee hoor, er staan minstens vijf man bewaking, dus dat komt wel goed.' zei hij tegen haar en kneep zachtjes in haar hand. 'En anders zorg ik ervoor dat er jou niets overkomt.' verzekerde hij haar en keek haar even aan. 'Nou, laat die mensen maar komen.'

Ze glimlachte naar hem en streelde met haar duim over zijn hand. 'Trouwens, David, heb je eigenlijk dezelfde militaire opleiding gehad als Gregoire?' vroeg ze nieuwsgierig. Het zou zijn sterke en gespierde bouw verklaren. Haar ogen gleden naar de eerste mensen die tegelijkertijd angstig en nieuwsgierig langs kwamen lopen. Iwone glimlachte geruststellend naar hen en zwaaide naar een klein jongetje die bloemen neer legde. Ze kon niet geloven dat David dit saai kon vinden. Het was toch heerlijk om nieuwe mensen te zien.

David schudde zijn hoofd. 'Nee, maar ik train wel veel. Ik heb wel een nieuwe achtergrond, maar Gregoire is daar mee bezig dan ik.' vertelde hij haar en glimlachte vriendelijk naar een paar vrouwen die giechelend langs liepen. Eigenlijk irriteerde hij zich er dood aan, maar dat liet hij niet merken.

Iwone glimlachte ook naar de zwijmelende vrouwen, maar voelde ondertussen ook een steek in haar borst. Was het misschien jaloezie? Ze verdrong het gevoel snel en ging verder met vrolijk zwaaien, toen er opeens een nors kijkende man langs kwam lopen die enkel op de grond spuugde en weer weg liep. Iwone keek hem met grote ogen na en keek toen David aan. 'Nu snap ik wat je bedoelt,' zuchtte ze en haalde diep adem. Even was ze angstig geweest, maar wist ondertussen ook dat ze moest wennen aan gebeurtenissen als deze.

'Het zal niet de eerste keer zijn dat er zoiets gebeurd. Ik zeg niet dat het leuk is, maar je moet eraan wennen.' zei hij, waarna hij weer glimlachend begon te zwaaien. Hij pakte haar hand weer beet en streek met zijn vinger over de rug van haar hand zijn. Na de parade zouden ze eindelijk alleen zijn. Rust.

'Is er ooit iets ergs gebeurd? Dat iemand je vader pijn wou doen?' vroeg ze en keek toe hoe er opnieuw een schare meisjes binnen kwamen, allemaal met hun verlangende blikken gericht op David. Misschien was dit inderdaad minder leuk dan ze had gedacht. Dus richtte ze haar blik op een groepje kinderen en glimlachte hartelijk naar hen, terwijl ze wenkte dat ze dichter bij mochten komen. Haar vrije had stak ze naar hen uit en zo aaide Iwone ze elk over hun haren. Onwillekeurig dacht ze meteen aan de kinderen die ze met David zou krijgen.

'Er is wel eens een aanslag op mijn vader geweest.' zei hij tegen haar en keek naar de kinderen die voorbij liepen. Ze hadden af en toe wel iets weg van zijn jongere broertjes en zusjes en dat deed hem glimlachen. 'Hij werd bekogeld met allerlei dingen, maar hij is er wel goed vanaf gekomen gelukkig.' zei hij met een glimlach en zwaaide wat.

'Maar, als je over paar jaar koning bent, ben je dan niet bang dat iemand een aanslag op jou zal plegen?' vroeg ze en zwaaide ook naar wat mensen. Ze draaide zich naar David om toen er even wat minder mensen waren en drukte verlangend haar lippen op de zijne. Maar veel te snel voor haar gevoel trok ze zichzelf terug en boog ze naar zijn oor toe. 'Ik kijk uit naar vanavond,' fluisterde ze.

'Die kans bestaat altijd, of ik wel of geen koning bent.' zei hij tegen haar en keek haar aan. 'Ik ga me er niet druk over maken Iwone,' vertelde hij haar en glimlachte bij haar kus. 'Ik ook,' zei hij zachtjes tegen haar en kuste haar nog even. Daar hielden de mensen van. 'En jij moet je daar ook geen zorgen over maken, er zal niets gebeuren.'

'Ik hoop het,' fluisterde ze en keek hem in zijn ogen aan. Even vergat ze alle festiviteiten, de mensen die langs hen liepen of alle plichten die ze had. Het enige wat ze kon zien was David. Het liefst had ze hem nogmaals gekust en bij hem op de stoel geklommen, maar de volgende mensen stonden er alweer, smachtend naar een glimlach van het paar. Het kostte haar nu geen enkele moeite om een glimlach te produceren en enthousiast begon ze weer te zwaaien.