Het feest

Iwone voelde hoe haar keel zich samen leek te trekken en haar ogen zich sloten. Dit was precies waar ze bang voor was geweest. En nu was het toch gebeurd. Met trillende benen stond ze op en pakte de bloem van hem over. Ze rook er aan en glimlachte, terwijl ze hem achter haar andere oor stopte. 'Deze bloem ruikt heerlijk, heel erg bedankt.' Ze ging weer zitten en bleef de mannen aan kijken.

Lukka rolde met zijn ogen en keek haar aan. 'Prinses, Iwone.' merkte hij ietwat bits op, toen hij voor haar boog en stond weer op. Gelukkig had hij de oorbellen nog niet verkocht: nu hij kon zeggen dat ze van de prinses waren, kon hij er een hoop voor krijgen. Veel meer dan hiervoor.

Tobias voelde niet de woede die uit Lukka's handelen naar voren kwam. Hij was juist erg kalm geworden nadat Iwani, of Iwone, hem had bedankt voor de bloem. Hij bestudeerde haar gezicht en zei pas weer iets toen een wachter hem aan zijn schouder verder wilde duwen. 'Prins David, een advies: zorg dat haar nooit iets overkomt.' Zijn woorden waren dreigend en hij meende ze met heel zijn hart. Hij zou de kroonprins persoonlijk op komen zoeken, mocht er iets met dit meisje gebeuren.

Iwone werd rood door de woorden van Lukka en wendde haar ogen van hem af, om juist Tobias recht aan te kijken. Ze schaamde zich dat ze tegen hem had gelogen, maar wat had ze anders moeten doen? Met grote ogen keek ze hem aan bij zijn woorden en het kon haar niet weerhouden om te glimlachen. Hij was nog steeds precies de jongen die ze was tegengekomen op de kade. 'Zorg dat jou ook maar niets overkomt, beste man.' Ze zwaaide nog naar hem, tot haar opeens werd verteld dat de parade zou beginnen. Diep haalde ze adem en wendde haar blik van Tobias af.

'Waar ging dat over?' vroeg David met een gefronste wenkbrauw en wees de jongen na, die hem daarnet praktisch had bedreigd. Toen bleek dat de parade zou beginnen, kreunde hij zachtjes van frustratie. 'Nog meer zwaaien en lachen.' mompelde hij geïrriteerd op en stond op van de stoel, om richting de plek te lopen waar de paarden zouden klaar staan.

Ze liep achter David aan en zuchtte. 'Ik vertelde toch dat ik paar keer de stad in ben gegaan? Ik kwam een keer die twee jongens tegen en ze hielpen me de weg terug te vinden. Ze waren heel aardig, enkel heb ik hun uiteraard niet verteld wie ik ben.' Ze drukte nog een kus op zijn lippen en prikte hem plagerig in zijn borst. 'Nu heb je ten minste wel iets om te berijden,' zei ze speels en liep daarna snel richting de wagens.

David knikte begrijpend. 'De ene leek niet echt al te vrolijk over het idee,' merkte hij op en klopte zachtjes op de hals van zijn paard. Het was een prachtig beest, heel majestueus. Hij was groot en gitzwart als de nacht. Echter had hij een spierwitte bles. Kort glimlachte hij naar Iwone. 'Nou, laat die optocht maar beginnen.'