Storm Feest

Evangeline voelde de ogen van haar ouders al de hele avond op haar rusten. Ze hadden hoge verwachtingen van haar, want Evangeline moest zich gedragen als de ideale huwelijkskandidaat. Als kind was er al druk op haar geweest, maar nu ze verloofd was met de toekomstige landheer van het Noorden, stond ze onder constante bewaking. Maar zij merkte het niet. Ze wás namelijk vriendelijk tegen iedereen. Ze zorgde ervoor dat ze er mooi uitzag en dat niemand haar zou betrappen op een verveeld gezicht. Evangeline wilde maar al te graag trouwen met de knappe jongen die Leonard Storm was en ze zou er alles aan doen om haar ouders trots te maken. Maar op dat moment tussen al die mensen en terwijl de eerste noten voor de dans die ze met Leonard zou gaan doen, voelde ze de moed in haar schoenen zakken. Waar was hij?

Leo stond in een van de andere vertrekken met een glas vol jenever in zijn hand. Hij had een verschrikkelijke hekel aan plechtige gelegenheden als deze en al helemaal als het erop neer kwam dat hij moest dansen. Het masker dat zijn ouders voor hem hadden laten maken, was zwart en bedekte enkel de huid rond zijn ogen. Het was simpel, maar elegant, Leo was een man die hield van simpel - al die poespas hoefde er niet omheen. Toen hij het derde glas achterover had geslagen,en er van overtuigd was dat alles wel goed zou komen, zette hij het masker weer op en verliet hij de ruimte om naar de balzaal te lopen en hier zijn toekomstige bruid bij de hand te nemen. 'Sorry dat ik je heb laten wachten,' murmelde hij onder de muziek door en mengde zich tussen de dansende massa.

Evangeline was tijdens het wachten naar haar zusjes gegaan en had met hen gekletst over de pracht en praal, maar van binnen was ze niet zo optimistisch. Ze was toen al ongeduldig en kon niet geloven dat Leonard zo laat was! Nog net voor ze in tranen uit barstte omdat haar avond nu toch echt verpest was, zag ze hem op haar af komen en stond ze al gauw met hem te dansen. 'Dat is niet erg, mijn heer,' bracht ze er met een glimlach uit. Het was maar goed dat haar gezicht moeilijk te zien was door het purperen masker dat ze droeg.

'En noem me alsjeblieft geen "heer" of "Leonard", gewoon Leo.' mompelde hij dicht bij haar oor en glimlachte. Hij had een hekel aan al die formele namen - net zoals alle formele gelegenheden - je zou kunnen zeggen dat hij een hekel had aan "formeel" in het algemeen. Een zucht verliet zijn mond, terwijl ze door de balzaal heen danste en één hand naar haar middel verplaatste. 'Vermaak je je een beetje?' Het liefste zou hij inmiddels weer in een hoek staan met een heerlijk glas wijn - het was dat ze op feesten niets sterkers hadden - in zijn handen, maar dat kon hij niet maken tegenover zijn verloofde: het publiek wilde hen samen zien, dus dat was wat ze hen gaven.

Evangeline glimlachte terug en knikte. 'Het spijt me, het is een gewoonte.' Uiterst geconcentreerd danste ze met hem mee en zag ze bijna iedere uithoek van de dansvloer. 'Ja, prima, er is voortreffelijke muziek om op te dansen!' Enthousiast glimlachte ze naar Leo en liet ze zichzelf in de rondte draaien aan één van zijn handen. Toen ze weer dicht bij hem stond, trok ze samenzweerderig een wenkbrauw op. 'Maar ik geloof dat volgens mij aanstaande man de drank interessanter is.' Ze liet hem er niet zomaar vanaf komen omdat hij haar had laten wachten.

'Ik heb niet enkel een hekel aan formele namen... ook aan formele gelegenheden als deze. Ik ben niet de beste danser, met wat drank ziet het er altijd beter uit.' zei hij triomfantelijk, met een grijns op zijn gezicht en keek haar door zijn masker aan. 'Maar ik kan nog recht lopen.' verzekerde hij haar en stopte met dansen toen het nummer stopte. Ook hij wist dat binnen enkele seconden een nieuw nummer zou beginnen, en als je eenmaal begon, moest je het ook afmaken. 'Zullen we deze overslaan? Er zijn veel interessantere plekken in het paleis.'

Evangeline zuchtte hoorbaar om zijn antwoord, maar glimlachte vriendelijk. Ze had al bij de eerste ontmoeting met Leo vernomen dat hij misschien niet dé ideale man was. Maar Eva was zo naïef genoeg om te geloven in een droom huwelijk. Misschien niet zo prachtig als dat van William Halley met zijn vrouw, maar het zou tenminste een geschikt huwelijk zijn. Zij kwam uit een welgestelde en welgemanierde familie en Leonard zou landheer worden. Het paste gewoon. 'Ik zou graag wat meer willen zien van het paleis.' Haar zussen verweten haar vaak dat ze niet iemand van spanning en avontuur was, maar dat was ze echt wel!

'Mooi,' Iedere kans die hij zag om deze verschrikkelijke gelegenheden te ontsnappen, pakte hij met beide handen aan. Met haar hand vast, nam hij naar mee naar een aangrenzende kamer en sloot de deur zorgvuldig achter hem dicht. Het eerste wat hij deed was het masker afhalen en deze op het eerste het beste salontafeltje neer te leggen: er was vast wel iemand die het zou opruimen. 'Dus, wat wil je als eerste zien? Persoonlijke vertrekken? De tuinen?' Er waren genoeg plekken die nu verlaten waren.

Evangeline gaf één van haar zussen een teken dat ze altijd gebruikten als hun ouders afgeleid moesten worden. Ze kon zich niet voorstellen dat ze het goed vonden dat het onderwerp van de avond, het verloofde paar, er tussenuit kneep. En hoe goed ze wist hoe ze zich netjes moest gedragen in het openbaar, zo slecht wist ze welke houding ze aan moest nemen als ze alleen was met Leonard. 'Ik- Misschien- De tuinen, ik kan wel wat frisse lucht gebruiken.' Eva nam haar masker af, maar hield het stevig vast zodat ze het niet kwijt zou raken.

Na een paar gangen doorstoken we hebben, eindigde Leo voor twee gigantische deuren die naar de tuinen leidde. Hij duwde de hendels naar beneden en liet de koude lucht van buiten naar binnen stromen. 'Dames gaan voor.' zei hij met een kleine glimlach en pakte haar hand vast zodat hij haar met haar lange jurk over de drempel kon helpen. Het masker dat ze krampachtig in haar handen had pakte hij van haar over en legde het op het bankje naast de deur neer. 'Er komt hier toch niemand, die vinden we zo wel terug.' verzekerde hij haar.

Eva volgde Leonard door de gangen en nam ieder stukje dat ze nog niet kende nauwkeurig in zich op. De woning van haar familie was groot, maar het was natuurlijk niets in vergelijking met het paleis van de Storms. Het koninklijke paleis in Evenfall moest schijnbaar nóg mooier en groter zijn! Evangeline hield wel van die weelderigheid. Onhandig stapte ze de drempel over en gaf ze het masker twijfelend over. Het was speciaal voor haar in elkaar gezet door één van de beste edelsmeden. Purper met opaal en zilver. Maar ze vertrouwde maar op Leonard, liet het masker achter en ademde de buitenlucht in. 'Wat een verademing,' verzuchtte ze terwijl ze verder de tuinen inliep.

'Het is hier veel gezelliger dan daar binnen, neem dat maar van mij aan.' Hij leidde haar richting één van de prachtige plekken in de tuinen. Het was een bankje met wat stenen ornamenten er omheen. Het rook er altijd naar lavendel en er tegenover was een kleine vijver met prachtig bloeiende lelies. 'Neemt u plaats.' zei hij plechtig en wachtte tot ze op het bankje was gaan zitten. Zelf liep hij naar de vijver toe, om een prachtige lichtroze lelie van het blad af te plukken. 'Een prachtige bloem, voor een prachtige jonge vrouw.' Hij schoof de lelie in haar donkere haren en glimlachte tevreden.

Evangeline was overweldigd door de prachtige kleuren en geuren van de planten en bloemen. Ze had altijd al van de natuur gehouden, maar haar ouders hielden haar vooral binnen zodat haar niets zou overkomen. Maar deze tuinen lagen midden in het complex van de Storms. Iets veiligers en mooiers kon je niet vinden. Met een glimlach ging ze zitten en arrangeerde ze de rokken van haar jurk. Ze giechelde toen hij de bloem in haar haar stak en met een buiging van haar hoofd bedankte ze hem. 'Hoe gaat het met je? Ik heb je nog niet echt gesproken sinds ik weer hier ben.' Met een glimlach probeerde ze een gesprek op gang te brengen.

Leo ging naast haar zitten en keek kort naar de vijver voordat hij zijn schouders ophaalde. 'Je kent het wel, ik doe iets - m'n ouders zijn het daar niet mee eens en vinden me onverantwoordelijk.' Zo ging het praktisch de hele dag. Hij was nou eenmaal niet iemand die graag regels opgesteld kreeg en meestal lapte hij ze dan ook aan zijn laars. Als hij formeel wílde zijn, kon hij het wel - dat was het probleem niet - hij zag het enkel niet zitten om altijd te moeten glimlachen en zwaaien naar iedereen. 'En hoe gaat het met jou? Zie je jezelf hier al wonen?'

Evangeline keek vanuit haar ooghoeken naar haar verloofde en glimlachte bescheiden. Ze had al bij hun eerste ontmoeting gemerkt dat ze twee tegenpolen waren. Hij was iemand die de regels niet zo nauw nam, terwijl zij zeer goed naar haar ouders luisterde. Hij was uitbundig, altijd te laat en bleef toch nog altijd hilarisch. En zij- Ze was bescheiden, stipt en probeerde altijd vriendelijk te zijn. 'Het gaat prima. Ik vermaak me zeer.' Bij zijn tweede vraag keek ze in het rond met een glimlach. 'Ik zou een hoop veranderen, maar ja, ik denk het wel.'

'Geloof me. Je bent niet de enige die een hoop dingen wilt veranderen. Naast deze tuinen is alles veel te grauw en te grijs. Het enige wat ik werkelijk leuk vind is het uitzicht op de zee en de haven.' Wat hem betreft mochten er binnen meer bloemen zijn, veel meer kleuren - en bovenal natuurlijk veel meer drank in de wijnkelders. 'Zodra ik landheer ben, mag je veranderen wat je wilt, dat beloof ik bij deze.' lachte hij en gaf haar een kort en zacht stootje tegen haar schouder aan.

Evangeline was tevreden met de woorden van Leonard. Zij vond het zelf ook te donker en grijs in de vertrekken. Ze hield van wat meer glans, kleur en textuur. Dat zou wel komen als ze getrouwd waren en als Leonards vader zijn taken overdroeg. Ze giechelde om het stootje dat ze kreeg en voorzichtig prikte ze in zijn zij met een speelse blik. Ze keek echter minder op haar gemak toen ze het volgende onderwerp aansneed. 'Het is nog maar minder dan een maand voor dat het huwelijk is,' stelde ze vast.

Leonard keek haar sprakeloos aan. 'Daar ben ik me inderdaad van bewust.' zei hij uiteindelijk. 'Heb je al een jurk laten maken?' Zijn pak hing al weken in de kast te verstoffen, maar dat interesseerde hem vrij weinig. Het ging er niet om hoe hij eruit zag: iedereen keek vast en zeker naar haar prachtige jurk. 'Zie je er tegenop?' Eigenlijk had hij geen idee hoe ze tegenover het huwelijk stond. Zelf had hij er niet zoveel problemen mee, hij vond het prima: ze was knap, vriendelijk. Iemand waar hij wel zou van kunnen houden.

Evangeline knikte. 'Mijn moeder is er al snel mee begonnen. Ik hoef hem slechts te passen en ik moet er voor zorgen dat ik er straks nog steeds in kan.' Ze had het al aan de porties gezien die ze tijdens diners kreeg. Het kon echt niet als straks bleek dat de jurk te strak zat. 'Niet heel erg, maar al die plechtigheden doen me niets. Ik kijk uit naar het feest. En-' Verlegen keek ze de prins aan. 'En de dagen daarna, als we eindelijk met rust gelaten worden.'

Daar sloot Leo zich helemaal bij aan. 'Dan kunnen we elkaar eindelijk eens leren kennen zonder al die mensen om ons heen. Dan kunnen we elkaar eens écht leren kennen.' Hij was benieuwd wat voor een meisje er onder die jurk school. Ze leek altijd vriendelijk en vrolijk, of was dit enkel de show die ze ophield voor mensen? Hij wist het niet. 'Die dagen zullen snel genoeg komen en dan nemen we alle tijd die we nodig hebben. We doen het rustig aan, ik weet dat mijn ouders zo snel mogelijk nageslacht willen zien verschijnen, maar alles op zijn tijd.'

Evangeline glimlachte naar Leonard. Ze was opgelucht dat hij er hetzelfde overdacht. Maar misschien was het wel naïef om te bedenken dat ze na het huwelijk rust zouden hebben. Ook daarna werd er van alles van hen verwacht. Zoals kinderen. Voorzichtig had ze de bloem uit haar haren gehaald en rook ze aan het fleurige ding. Ze was verrast te horen dat hij over precies hetzelfde had gedacht. 'Lijkt het je leuk een gezin te hebben? Zo met kleine jongens die op jou lijken?' Het was voor haar altijd een droom geweest om moeder te worden. Veel andere mogelijkheden had ze immers ook niet.

Lang had Leo gezegd dat hij nooit kinderen wilde hebben, maar nu de een na de andere met kleine hummels verscheen - William had natuurlijk de kleine David - was hij erover gaan twijfelen. Kinderen waren leuk, al was hij er nog steeds niet honderd procent van overtuigd. 'Ja, ik wil wel kinderen. Al hoef ik er geen dertien.' lachte hij. Wat moest je nu met dertien kinderen? 'Jij wilt vast en zeker kinderen, ik zie het in je ogen.' Het was een gok, toch.

'Kun je me al zo goed lezen?' vroeg Evangeline met een glimlach. Ze keek hem kort aan, maar richtte haar ogen uiteindelijk op de donkere lucht boven hen. 'Ik kan me geen andere toekomst voorstellen dan die van moeder.' Ze liet haar ogen weer naar zijn gezicht zakken en giechelde zacht. 'Eigenlijk droomde ik altijd van 7 jongens en 7 meisjes. Maar dat wordt dan niets dus.' Het was een flauwe grap en ze bracht hem nogal stuntelig, maar het was een poging van Evangeline om ook dat beetje humor te tonen. Leonard had genoeg voor hen beiden, maar ze wilde niet dat hij dacht dat ze altijd erg serieus en correct was.

'Ik kan iedereen lezen,' zei hij lachend en sloeg een arm om haar heen. 'Heb je wel eens goed naar de sterren gekeken?' vroeg hij en wees met zijn vrije arm naar boven toe. 'Daarboven staat de Orion, zie je hem? Hij lijkt een beetje op een zandloper. En daaronder staat de Lepus, of ook wel de haas genoemd.' zei hij met een glimlach rond zijn lippen en keek haar kort aan.

Evangeline wist niet of het echt waar was dat Leonard iedereen kon lezen, maar hij kon in ieder geval met jan en alleman goed overweg. Ze had maar weinig slechte woorden over de prins gehoord. Eva voelde verrast zijn arm om haar heen, maar keek al snel gefascineerd naar de hemel en vergat hoe ze daar zaten. 'Orion-' Zoekend bekeek ze de sterren en vond uiteindelijk wat ze dacht dat die zandloper was. 'Mijn oma vertelde altijd verhalen over de sterren. Ze waarschuwde ons keer op keer dat de sterren naar óns keken. Ze waren de brug tussen de Goden en ons. Overdag zijn we ons vaak niet bewust van hun waakzaamheid, maar 's nachts voelen we ons altijd minder op ons gemak met al die ogen.'