Het feest

Dorian stond afzijdig van het feest met zijn armen over elkaar heen geslagen en een wat afwezige blik op zijn gezicht. Hij stond voor de hekken die het volk met de families scheidde en hij had nog geen problemen gehad. Daarom waren zijn ogen nu niet gericht op de feestende mensen, maar op prinses Agathe. Hij was nog steeds totaal verbijsterd over haar prachtige verschijning en hij kon zijn ogen niet van haar af houden.

Agathe was naar de rand van de massa gevlucht en keek vanaf daar toe naar de dansende mensen. Ze had geprobeerd om Gregoire te volgen, maar op een gegeven moment was ze hem uit het oog verloren. Ze wilde hem geen last bezorgen door haar nieuwsgierigheid naar de vrouw de overhand te laten nemen, dus bleef ze waar ze was. Plots ving ze een blik op die ze onbewust al zocht. Met een bescheiden glimlach ontweek ze de donkere ogen van Dorian.

Een glimlach kwam op zijn gezicht toen hij had opgemerkt dat Agathe ook naar hem keek. Onwillekeurig voelde hij hoe zijn hele lichaam verstrakte in een reactie op haar glimlach en opnieuw richtte hij zijn ogen op die van haar. Het was hem nadrukkelijk verzocht om te blijven staan waar hij was - hij moest een groot deel in zijn eentje in de gaten houden - maar dat weer hield hem er niet van om haar te bewonderen met zijn blik. Schaamte kende hij niet meer bij haar.

Agathe was zich door de blik van Dorian die ze op haar lichaam voelde branden, nog bewuster van haar voorkomen geworden. Zelfbewust arrangeerde ze haar jurk en streek een losse pluk terug in haar opgestoken haar. Ze kon het niet laten om nog eens een blik op Dorian te werpen om vervolgens te zien dat hij nog steeds naar haar keek. Ze vroeg zich af of ze hem zou kunnen spreken.

Hij haalde een hand door zijn haren en zuchtte, terwijl hij een manier zocht om naar Agathe te kunnen gaan. Hij hield twee wat ondergeschikte wachters aan en beval hen om zijn plaats in te nemen, terwijl hij wat ''ander zaken'' zou regelen. Met een glimlach liep hij van hen vandaan, richting Agathe, enkel niet rechtstreeks. Hij bleef in een hoek van het afgezette gedeelte staan en keek haar opnieuw aan.

Agathe zag dat Dorian op twee andere wachters toeliep en uiteindelijk zag ze hoe hij in een rustige hoek ging staan. Ze keek om zich heen voor ze zo onopvallend mogelijk richting Dorian liep en een meter van hem vandaan ging staan. Agathe was niet zeker over de bedoelingen van zijn acties, dus geduldig wachtte ze of hij iets tegen haar zou zeggen of wat dan ook.

Met smart keek hij hoe ze stap voor stap dichter bij hem kwam. Enkel, toen ze opeens zo dichtbij stond, werd zijn keel dicht geknepen en zocht hij verwoed naar woorden. Wat had hij gedacht? Dat hij haar ten dans kon vragen of dat ze samen naar de toren konden vluchten? Gelukkig was het wat donkerder op hun plek en kon ze zijn rode wangen hoogstwaarschijnlijk niet zien. 'Prinses,' stamelde hij en boog lichtelijk, 'heeft u het naar uw zin?'

Agathe voelde een sensatie door haar lichaam gaan toen ze Dorian hoorde praten. Met een glimlach begroette ze hem, maar keek hem niet aan. Ze had haar blik gericht op de feestvierende massa en probeerde haar opgewektheid om Dorian te zien te verbergen. 'Zeker, het is een prachtig feest. Vindt u het niet verschrikkelijk toe te moeten kijken?' Agathe stond zichzelf toe een zijdelingse blik op hem te werpen.

Hij haalde zijn schouders op, ook al had ze haar rug naar hem gekeerd. Schaamteloos kon hij haar nu bekijken. 'Het is niet een van de leukste dingen die ik mij kan voorstellen, maar ik ben toch niet zo'n danser. Ik bespaar mensen een heleboel pijnlijke tenen om hier gewoon te blijven staan.' Hij schraapte zijn keel en sloeg weer zijn armen over elkaar heen. 'U danst erg goed, prinses.'

Agathe sloeg haar armen om haar middel heen en lachte zacht. 'Ik kan me niet voorstellen dat u een slechte danser bent. En dan nog hoeft men niet goed te zijn om er plezier aan te beleven.' Zijn compliment overrompelde haar enigszins en het koste haar wat moeite om een juiste reactie te geven. 'Dank u,-' Agathe wilde een formeel antwoord geven, maar ze wist niet hoe ze hem kon noemen terwijl ze beleefd bleef.

'U zou mijn oma eens moeten spreken. Zij heeft de juiste vergelijkingen om mijn dans technieken te beschrijven. Ze is erg fantasierijk.' Hij lachte zachtjes en trok zijn blik van haar af, om haar geen ideeën te geven dat hij zat te staren. Hij volgde de bewegingen van de dansende mensen. 'Ik vind plezier in hele andere dingen. Een goed boek of een mooi gevecht. Er is niet veel voor mij nodig.'

Agathe betrapte zichzelf er op dat een giechel haar mond verliet toen ze Dorian hoorde lachen. Het kwam vast door de zenuwen, maar dan nog wist ze niet waar die zenuwen vandaan kwamen. 'Die mening deel ik met u. De kleinste dingen kunnen een mens gelukkig maken. Zoals een ritje met Wyndsor.' Ze plukte aan de stof van haar jurk en keek toen over haar schouder om Dorian direct aan te kunnen kijken met een glimlach.

Hij voelde hoe zijn hart harder begon te kloppen en zijn handen klam werden toen ze hem zo recht aan keek. 'Als u wilt, dan kunnen we morgen misschien wel weer een ritje maken,' stamelde hij en slikte moeizaam. 'Zonder dat we hoeven te haasten, zoals paar dagen geleden.' Hij wendde zijn blik van haar af, voordat hij nog dingen zou doen waar hij spijt van zou krijgen.

Agathe voelde de warmte opwellen en wendde overrompeld haar blik af. 'Dat zou ik erg fijn vinden. Morgenochtend zal het nog rustig zijn in het paleis als iedereen zijn roes uitslaapt.' Wellicht konden ze van dat moment gebruik maken om er tussenuit te knijpen voor een ritje. Ze was verbaasd te merken dat ze werkelijk uitkeek naar een rit met Dorian. Verlegen beet ze op haar lip en speelde verder met haar jurk.

'Precies. Dan gaan we gewoon samen weg en nemen we wel wat te eten mee. Niemand die het zal merken.' Hij wist ook heus wel dat hij geen toestemming zou vragen aan haar vader. Hij zou het niet goed vinden. Zijn armen liet hij langs zich hangen en peinzend keek hij naar de twee jongen jongens die hij bij de hekken had gezet. 'Trouwens, ben je ook verplicht om mee te lopen in de parade?'

Agathe voelde de nervositeit nu al op komen zetten. Ze deed niet vaak iets dat tegen de regels en vooral haar ouders in ging. Tenminste, ze had nog nooit zoiets 'geheims' gedaan. Tegelijkertijd ontkende ze dat ze iets zou ondernemen wat niet van haar verwacht werd. Ze zou morgenochtend gewoon een ritje maken en nam een wachter mee, meer was het niet. Bij zijn vraag knikte ze. 'De hele familie zal meerijden]. De mannen op paard, de vrouwen en kinderen op een wagen.'

'Werkelijk? Ik wist enkel van de mannen, niet van de vrouwen. Het zal enkel ceremonieel zijn, niet waar? Symbolisch dat de familie zich toch wél bemoeit met het volk,' zei hij spottend en keek haar daarna verontschuldigend. 'Excuseer mij, prinses, dat had ik niet mogen zeggen.' Een beetje wanhopig keek hij naar de grond en sloeg zijn armen weer over elkaar heen. 'De parade lijkt me erg leuk voor het volk.'

Agathe haalde haar schouders op. Ze zag er eigenlijk nogal tegenop om op de wagen te moeten zitten, lief te glimlachen en te zwaaien naar het volk. Meestal hield ze zich maar bezig met haar jongere broertjes en zusjes, die zaten namelijk nooit stil. 'U hoeft zich niet te verontshuldigen, dat zou ik moeten doen, ik moet bekennen dat ik me niet veel inzet voor het volk.' Haar stem was zacht, misschien zelfs onhoorbaar voor Dorian. 'Ik geloof dat dat vooral komt door de gratis drank.'

'Jij hoeft je ook niet in te zetten voor het volk, prinses, maar uw vader wel. En ik zeg niet dat hij een slechte koning is, maar hij... Het is alsof hij over alle problemen heen kijkt. Alsof hij ontwetend is of wil zijn van alles wat er om hem af speelt.' Hij keek haar aan en glimlachte. 'Ik denk dat ik dan ook mee moet met de parade. Al heb ik niet de privilege om in een kar te zitten, alhoewel ik weet hoe graag je van plek wil ruilen. Als het goed is, rijd ik op Wyndsor.'

Agathe luisterde met enige onverschilligheid naar de woorden. Ze vond het nog altijd moeilijk om hier een mening over te vormen, ze had er namelijk altijd expres afstand van gehouden. Onbewust was Agathe omgedraaid zodat ze Dorian gemakkelijker aan kon kijken. 'Op Wyndsor?' Ze grinnikte en streek door haar haar. 'Geef hem de tijd om aan u te wennen. Wyndsor kan erg kieskeurig zijn.'

'Ja, ze hebben hem aan mij aangewezen voor plechtigheden als deze. Eerder heb ik geen diensten gedraaid op paarden.' Hij glimlachte en leunde met zijn rug tegen de muur. 'Ik zal hem goed verzorgen en op hem passen. En morgen rijdt u weer gewoon op hem.' Toen iemand in een dronken staat langs hen stormde, trok Dorian Agathe beschermend naar hem toe en keek de man boos na. 'Malloot.'

Agathe glimlachte en keek naar het lange lichaam van Dorian dat nonchalant tegen de muur leunde. Zijn wapenrusting glinsterde in het licht van de zon. 'Ik geloof graag dat u goed op hem zult passen. Ik kan Wyndsor wel aan u toevertrouwen.' Haar glimlach werd slechts breder bij die woorden. Ze vertrouwde deze wachter een hoop toe. Zelf had ze de dronken man niet door, omdat ze zo ingenomen was door Dorian's aanraking. Met grote ogen keek ze naar hem op en vervolgens wierp ze een blik over haar schouder om te zien of iemand hen zag.

Morena fronste haar wenkbrauwen even, omdat ze dacht dat ze iets zag in de menigte, maar ontspande al snel weer. 'Morgen is afgesproken. De tent lijkt me echter niet meer zo'n goed idee. Ik hoorde dat er mensen waren die het... hoorde.' Ze had moeite om haar lach in te houden, maar uiteindelijk lukte het toch. 'Ik kom gewoon langs in uw vertrekken voor wat advies.' zei ze glimlachend en keek hem aan.

Lukka haalde zijn schouders onverschillig op. Er was iets aandie Iwani die hij niet vertrouwde, maar nu zou hij er geen woorden of gedachten meer aan vuil maken. Ze waen tenslotte aan het feesten. 'Zullen we eens gaan kijken bij onze adellijke families?' vroeg hij lachend. 'Gewoon eventjes bij het hek?'

Zijn handen waren om haar ellebogen gewikkeld en zijn borst verstrakte toen haar handen zijn borst raakten. Met een lichtelijk open mond staarde hij haar aan, maar kwam toen ook weer bij zinnen. Langzaam gleed hij met zijn handen langs haar arm, richting haar handen, om deze zacht en kort vast te houden. Daarna liet hij haar los. 'Het spijt me,' verontschuldigde hij zich en glimlachte met een halve lach.