Het feest

Agathe zag het in zijn ogen: hij wilde heel graag weg. Ze wist dat het niet persoonlijk was en met een lach stopte ze met dansen. 'Greg, alsjeblieft, ga haar zoeken. Ik heb toch iemand beloofd nog op te zoeken.' loog ze met een glimlach en gaf hem toen een klein duwtje. Misschien zou ze Dorian wel opzoeken, ze had de naïeve hoop dat ze met hem kon praten. 'Laat haar niet langer wachten, ze is vast ook naar jou op zoek.' Met die woorden boog ze beleefd naar hem en verdween tussen de mensen.

Morena stond aan de zijkant van het feestterrein om ervoor te zorgen dat er geen ongenodigde op het terrein zouden komen. De gewone burgers waren afgescheiden van alle royale families en zij moesten ervoor zorgen dat het ook zo bleef. Vanuit haar ooghoeken had ze Gregoire al zien dansen met allerlei mensen, maar dat probeerde ze zo ver mogelijk buiten te sluiten: ze was hier om te werken, niet om te dansen.

Met een glimlach drukte hij een liefdevolle kus op haar voorhoofd en knuffelde haar nogmaals. 'Pas goed op jezelf, kleintje,' lachte hij en keek toen hoe ze weg liep. Hoofdschuddend draaide hij zich om en liep door de menigte heen. Hij hoopte zo dat Agathe ergens zou belanden waar ze gelukkig zou zijn. Zoekend keek hij de menigte rond, kijkend of Morena ergens was.

Morena zag dat Gregoire zijn zus achter liet en ze hoopte maar één ding vurig: dat hij haar niet zou vinden. Niet omdat ze hem niet mocht, maar ze wilde haar werk uitvoeren en dat wilde ze goed doen. Toch zag ze dat hij zoeken rondkeek. Expres draaide ze zich om, zodat het lastiger werd, maar toch viel ze op als vrouw, dat viel niet te ontkennen.

'Jij ziet er ook beeldig uit, rood staat je goed.' zei hij met een glimlach en draaide een rondje met haar. Zo bleek het toch maar weer dat je eerste indruk niet altijd de beste was: Hij had haar irritant gevonden en veel te jong, maar uiteindelijk viel ze hartstikke mee. Ze was best gezellig, enkel wist hij niet hoe ze het zou doen op de troon. 'Heb je zin in iets te drinken?'

Hoopvol liep Gregoire door de menigte en zocht naar Morena. Enkel kon hij haar werkelijk nergens vinden. Hij wist ook helemaal niet of ze vandaag wel moest werken. Nog steeds zoekend liep hij naar de rand van het feest en zag toen iemand met golvend lang haar, die haar rug naar hem had toegekeerd. Met een glimlach liep hij ernaartoe en ging naast de persoon staan. 'Het volk heeft het naar zijn zin, niet waar?'

Morena keek geschrokken op bij het horen van de stem van Gregoire en glimlachte. 'Dat hebben ze zeker. Vooral de drank vloeit aardig.' zei ze met een grijns en keek hem aan. 'En heb jij het een beetje naar je zin?' vroeg ze zich nieuwsgierig af en keek naar wat hij aan had. Het was een pak, formeel, net als wat hij aan had getrokken na hun nacht samen. 'Staat je goed,' zei ze, doelend op zijn pak.

Ze glimlachte vol plezier toen ze zo aan het dansen waren. Maar al snel merkte ze hoe iedereen naar achteren deinsden om het paar de ruimte te geven om te dansen. En ze wou juist eens met David zijn, zónder dat iedereen hun aan staarden. 'Ja, ik denk dat het wel een goed moment is om wat te drinken,' giechelde ze en nam hem mee naar een drank tafel. Ze had het zo naar haar zin dat ze niet eens meer dacht aan wat er vannacht zou gebeuren of de komende dagen.

'Ja, dat was een goed idee van David en mijn vader,' zei Gregoire instemmend en dronk zelf van de wijn die hij in zijn hand had. 'Ook een slokje? Proeft verrukkelijk.' Hij knikte en bleef naar het volk kijken. 'Ja hoor, feesten zijn altijd leuk. Vooral als het volk ook mee feest. Het maakt het speciaal.' Hij keek naar zijn kleding en moest lachen. 'Nou, blij dat jij het mooi vindt, want ik vind het verschrikkelijk. Het zit veel te strak.'

David lachte even naar Iwone en schonk twee mokken wijn in, om er eentje aan haar te geven en er eentje zelf te nemen. Iedereen leek het naar zijn zin te hebben. Alle families en bovenal natuurlijk ook het volk. Het was een goede keuze om hen te betrekken bij het feest, het was tenslotte ook hun kroonprins die trouwde, dus waren zouden zij geen feest mogen vieren.

Morena glimlachte maar schudde haar hoofd. 'Nee dankje, ik ben aan het werken Greg.' Onder het werken, geen alcoholische dranken had ze zichzelf voorgenomen. 'Welkom in de wereld van vrouwen.' zei ze lachend. 'Wees blij dat je geen korset hoeft te dragen.' Gelukkig droeg ze enkel bij officiële gelegenheden jurken, en dus ook korsetten, en dat gebeurde niet vaak.

Stiekem gleed hij met zijn arm om haar middel en drukte zijn neus tegen haar wang aan, terwijl zijn lippen over haar huid gleden. 'Vanavond afspreken?' fluisterde hij vragend en liet haar toen ook weer los, doordat er iemand langs liep. Hij leunde tegen het hek aan dat het volk met de royale families scheidde en keek haar aan. 'Ik hou wel van korsetten,' grinnikte hij en gleed zacht met zijn hand langs haar middel.

Iwone keek vanuit haar ooghoeken naar David en glimlachte, terwijl ze kleine slokjes van de wijn nam. Langzaam leunde ze tegen zijn borst aan en keek ze naar de feestende mensen. 'Kunnen we zometeen niet gewoon wegglippen?' vroeg ze met glinsterende ogen en speels glimlachte ze, terwijl ze nog wat nipte van haar wijn. 'Of hebben we nog plichten te doen vandaag?'

Morena sloot haar ogen bij het voelen van zijn handen om haar middel en stopte abrupt toen er iemand langs liep. 'Ik moet vanavond hier blijven. Er zijn altijd mensen die blijven hangen en ik moet ervoor zorgen dat ze niet naar het paleis gaan, sorry.' zei ze zachtjes. Ze had hem sinds die nacht niet meer gesproken en dat had alles alleen maar ongemakkelijker gemaakt.

'We hebben straks de parade op en als het goed is gaat iemand nog een toespraak geven voor ons..' zei hij lachend. 'Dus hoe graag ik ook zou willen wegglippen, we moeten hier echt nog even blijven. Na vandaag hebben we alle tijd voor onszelf en dus ook genoeg tijd om weg te glippen uit het kasteel. Weg van alle formele bezigheden.'

'Dat klinkt goed,' glimlachte ze en keek hem aan. 'Dan kan je me alle mooie plekken in Evenfall laten zien. Trouwens, paar dagen geleden was ik stiekem weggegaan uit het paleis en heb ik Evenfall bekeken. De haven, vooral, is prachtig en het centrale plein ook.' Ze legde haar hand op zijn wang en kuste hem nu met meer overtuiging dan eerder. Er zat zelfs een zweem van liefde in. 'En die parade.. dat houdt veel lachen en zwaaien in?' vroeg ze lachend.

Lukka begon te lachen. Zijn vriend was veel verder heen dan hij was, maar dat vond hij alleen maar grappig. 'Meer niet Tobias, echt.' zei hij lachend en keek even rond. Om één of andere reden was hij nog steeds opzoek naar het meisje dat zich had voorgesteld als Iwani. Hij had haar nog steeds niet gezien, dus hij was erg nieuwsgierig waarom ze niet hadden mogen komen. 'Zeg, heb jij dat Iwani meisje al gezien?'

'Een dans?' herhaalde Anthony verbaast en lachte even. 'U moest eens weten hoe vereerd ik me op dit moment voel.' zei hij, met wat sarcasme in zijn stem en reikte haar de hand. 'Als u erop staan, waar wachten we dan nog op?' Als ze wilde dansen, dan kon ze een dans krijgen. Anthony hield niet van dansen, maar dat betekende niet dat hij het niet kon.

David keek haar even glimlachend aan, maar zijn gezicht vertrok weer. 'Je mag nooit zonder bewaking het paleis uitgaan. Ik weet dat het hier veilig lijkt, maar als iemand die minder goede intenties heeft je herkent, kan ik niet instaan voor de gevolgen.' Er liep gespuis rond in Evenfall, vooral in de haven. 'Heel veel lachen en zwaaien,' antwoordde hij haar vraag vervolgens en glimlachte kort.

Hij fronste. 'Kan iemand anders dat niet doen?' mompelde hij en leunde tegen het hekje aan. 'Ik kan je ook wel een of andere smoes geven, zodat je met mij mee kan.' Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen en grijnste toen weer. Hij keek naar opnieuw naar de feestende mensen en leunde met zijn hoofd op zijn hand. Kon hij ook maar gewoon feest vieren met die mensen. Het zou zoveel boeiender zijn dan dit hele saaie gebeuren.

Morena zuchtte uit. 'We weten beide dat het niet gaat, het is nou eenmaal zo ingedeeld, maar morgen ben ik vrij.' zei ze met een glimlach en keek rond. Ze wist nog steeds niet wat het was tussen hen. Ze wist niet wat hij voelde, maar ze wist ook niet wat zijzelf voelde. Het was allemaal zo verwarrend, dat ze gewoon niet wist wat ze ervan moest vinden.

'Natuurlijk lukt het wel, Morena, ik ben een prins. Mijn wil is wet,' grinnikte hij en dronk van zijn wijn. Zijn mondhoeken kwamen omhoog bij haar woorden en zacht pakte hij haar hand vast. 'Dus, morgen is afgesproken?' vroeg hij fluisterend en trok vragend een wenkbrauw op. 'Misschien kunnen we weer in mijn tent afspreken? Of mijn vertrekken in het paleis?'

Haar gezicht vertrok ook en peinzend keek ze naar het feestende volk. 'Je hebt gelijk, het was stom van me,' zei ze zuchtend en dronk haar wijn op. 'Gelukkig word ik vanaf nu pas herkend. Het ging allemaal goed. Trouwens, ik zag allerlei vrouwen jurken passen in de hoop dat ze bij je zouden opvallen,' giechelde ze en legde haar handen tegen zijn borst aan. 'Lachen, zwaaien en ook veel kussen?' vroeg ze plagerig met opgetrokken wenkbrauwen en glimlachte verontschuldigend. Ze kon niet zo goed tegen wijn.

Constance haalde haar schouders op. 'Ik heb geen idee waar ú op wacht, maar ik was al onderweg naar de dansvloer.' Ze pakte zijn hand met een grijns aan en volgde hem zo. Het was niet erg gebruikelijk dat de vrouw de man om een dans vroeg, maar Constance zou geen Rabbion zijn als ze lak had aan de tradities. 'Wat attent van u dat u deze dans met mij wilt delen.' merkte ze op ee mierzoete toon op terwijl ze naar Anthony glimlachte.

Tobias begroette de bakker met een brede grijns en verklaarde dat zijn broodjes van uitstekende kwaliteit waren. De goede man herkende Tobias natuurlijk niet, maar dat maakte hem alleen maar harder aan het lachen. Hij richtte zich weer tot Lukka en schudde iet wat teleurgesteld zijn hoofd. 'Nee, misschien wil ze niet gezien worden.' Lukka had hem verteld over hun ontmoeting en Tobias wist niet wat hij er van moest vinden.