De tuinen

Iwone stopte met lopen bij Anna's vraag en haalde diep adem. Ze vond het vreselijk om haar vriendin te moeten teleurstellen. Langzaam knikte ze en legde ze haar hand op Anna's arm. 'Het spijt me, Anna, maar dat is waar. Het bleek dus dat mijn ouders dat plan al jaren in hun hoofd hadden en ook al een tijd met de ouders van het meisje contact hadden over de uithuwelijking. Devon heeft er alles aan gedaan om het te stoppen, maar het had geen zin.'

Anna voelde hoe haar onderlip begon te trillen en ze draaide zich weg van Iwone. 'Maar... maar waarom heeft ie het dan niet gewoon tegen me gezegd?' snikte ze en veegde de tranen van haar wangen af. 'Waarom is ie niet gewoon naar me toegekomen?' Hij had haar al minstens een week ontlopen en tot vandaag had ze geen idee wat er aan de hand was. Ze dacht dat zíj iets fout had gedaan, maar dat was het - gelukkig - niet.

Iwone sloeg geschrokken haar arm om Anna heen en wreef zacht over haar rug heen. 'Waarschijnlijk omdat hij het net zo erg vindt als jij. Zelf heb ik hem ook al dagen niet meer gesproken, hij sluit zich enkel op in zijn vertrekken, terwijl hij ik weet niet wat aan het doen is.' Iwone veegde ook een traan van Anna's wang af en drukte een kus op haar haren. 'Misschien komt hij nog wel naar je toe. Of stuurt hij een brief!'

'Waarom zou hij nu wel naar me toekomen, of me een brief schrijven, als hij daar al een week de kans voor heeft gehad?' vroeg ze zich af en keek haar aan. 'Ik vind het fijn dat je altijd zo optimistisch bent, maar ik weet het niet... ik- ik denk dat hij gewoon denkt dat het zo makkelijker is... voor ons beide.' Het was ook makkelijker, maar dat maakte dit alles nog niet makkelijk.

'Ik- ik weet het niet, Anna, werkelijk waar niet. Ik heb al enkele keren geprobeerd om hem te spreken, maar hij laat niemand binnen. Al denk ik dat hij jou wel zou binnenlaten, misschien moet je dat proberen!' probeerde ze opnieuw optimistisch, maar steeds droeviger keek ze naar haar bloemen en zuchtte ze. 'Ik vind het echt vreselijk voor je, Anna, en ik wou dat ik er iets aan kon doen... Ik kan nog een keer praten met mijn ouders?'

NEW

Gytha liep aan Thom's zijde door de prachtige tuinen van het kasteel van Tyrosh heen. De laatste paar weken waren ze wat achtergesteld, maar dat snapte ze al te goed: vrouwe Storm had andere dingen aan haar hoofd dan haar tuin te verzorgen. Desondanks was het nog steeds prachtig. Tientallen vlinders zaten op de kleurrijke bloemen en het gezoem van bijen vulde haar oren. Ondanks alles had ze zich hier snel gesetteld en voelde ze zich hier helemaal thuis. 'Ik had gedacht dat het me zwaarder zou vallen.' zei ze uit het niets, en keek haar toekomstige echtgenoot aan. 'Ik dacht dat ik er meer moeite mee zou hebben om van thuis weg te zijn, maar... eigenlijk is dit nu al mijn thuis.' vertelde ze en glimlachte.

Thomas had deze weken een duidelijke scheiding moeten maken tussen zijn persoonlijke gevoelens van verdriet én geluk en al zijn verantwoordelijkheden en nieuwe taken tegenover het volk uit het Noorden. Het was hem zwaar gevallen om in zijn vaders schoenen te staan, maar tot nu toe - vooral dankzij de steun van zijn verloofde en zijn geweldige zuster - had hij zijn hoofd boven water kunnen houden. De adviseurs hadden hem nu al redelijk ver klaar gestoomd en de mensen begonnen langzaamaan aan Thomas als landheer te wennen. Glimlachend keek Thom naar Gytha bij haar woorden. 'Dat doet me ontzettend goed om dat te horen. Ik vind het vreselijk dat ik je zo bij je familie weg houdt.'

Gytha keek hem aan en schudde haar hoofd. 'Je hebt me een keuze gegeven en ik heb gekozen om direct mee te komen naar het Noorden. Daarnaast, ik heb er geen spijt van, dus je hoeft je niet vreselijk te voelen.' zei ze lachend en liet haar hand in die van hem glijden. In het begin had ze erg moeten wennen aan het feit dat het Noorden haar nieuwe thuis was, zeker met de donkere sfeer die er had gehangen naar de dood van Leonard. Maar gelukkig had ze Iwone en Thomas gehad én ze was blij dat ze hen bij kon staan in deze tijd: ze wist precies waar ze doorheen gingen.

Thom verstrengelde zijn vingers met die van Gytha en hield haar staande om haar goed aan te kunnen kijken. 'Ik heb er ook geen seconde spijt van gehad om je mee te vragen.' Hij streek langs haar haar en drukte een liefdevolle kus op haar voorhoofd. Hij was nog steeds wat verlegen in haar bijzijn, ook al kenden ze elkaar nu al een tijd. Met blosjes op zijn wangen wendde hij zich van haar af en nam haar weer verder mee door de tuin. 'Het spijt me dat we zo lang moeten wachten om te trouwen. De adviseurs durfden het echter nog niet aan.' Thom had er veel en lange discussies over gevoerd, maar hij zag het probleem nu in.

Gytha haalde haar schouders op. 'Het maakt niet uit wanneer we werkelijk zullen gaan trouwen, mijn liefde voor jou blijft altijd.' Ze wilde natuurlijk geen risico lopen, dus luisterde ze naar Thom en zijn adviseurs wat betreft de planning voor de bruiloft. Wel waren er al meerdere kleermaaksters bezig met haar jurk. Het begon nu echt al op een trouwjurk te lijken en hij was echt prachtig. Hij werd gemaakt in de kleuren van de Storm's; donker, zeegroen met zilver (?). 'Ik kijk er hoe dan ook naar uit. Of het nou morgen is, of pas over drie lentes.'

Thom gaf Gytha een scheve lach. 'Maak je maar niet druk, zo lang laat ik je niet wachten, zo lang kan ik niet wachten.' Het huwelijk in het vooruitzicht hield hem aardig op de been als hij weer eens een vergadering moest doorstaan. Het was nog altijd moeilijk om het zonder zijn vaders steun te moeten doen, maar vaak hoorde hij het advies van de oude man wel in zijn hoofd. Hij kon zich goed in beelden wat Leonard Storm zou hebben gezegd. Met zijn arm over Gytha's schouders en in gedachten verzonken zag hij de bode die hen kant op kwam niet aan komen. Hij schrok toen er voor hem gebogen werd en afwachtend keek hij naar de jongeman. 'Is er iets gebeurd?' vroeg hij bezorgd.

Gytha wilde net beginnen over hoe ze de bruiloft voor zich zag, toen er een dienstbode voor hen stopte. 'Het is uw zuster.' De dienstbode keek haar aan. 'Mijn zuster?' vroeg ze fronsend, waarna haar ogen groot werden. 'Agathe? Wat is er met Agathe?' vroeg ze, meteen ietwat zenuwachtig. 'Ze heeft om u gevraagd, ze... Ze staat op het punt om een kind te baren.' vertelde de jongeman haar, haast buitenadem. Zelf kon ze nog niet helemaal bevatten wat hij zojuist had gezegd en ze had enkele seconde nodig om het te verwerken. Ze pakte Thom's hand stevig beet en knikte. 'Laten we dan maar meteen gaan.' Aan de ene kant had ze uitgekeken naar deze dag, maar aan de andere kant was ze er altijd al angstig voor geweest. Het was algemeen bekend dat Agathe's gezondheid en lichaam niet optimaal waren, dus kon Gytha enkel beden tot de goden dat alles goed zou gaan.

Thomas was in eerste instantie net zo verward als Gytha. Hij had zijn verloofde al vaak horen praten over haar oudere zuster, maar uit haar woorden had Thom op gemaakt dat ze nog wel even zwanger zou zijn. Thom legde een hand op de bode zijn schouder, bedankte hem vriendelijk en stuurde hem vervolgens naar de keuken om op zijn aanbevelen wat te eten voor hij de reis terug maakte. 'Ja, ik laat moeder weten dat we de stad uit zijn en zorg dat de paarden gereed zijn. Wil je je omkleden voor we gaan? Het is wel even rijden-' Hij was nogal van zijn apropros door deze plotselinge wending van zaken. Thom had er niet eens aan gedacht of hij wel zomaar weg kon nu.

Gytha keek hem aan en boog zich naar hem toe om haar lippen op die van hem te drukken. Nog steeds verbouwereerd knikte ze en vouwde haar handen in elkaar. Hij had gelijk, het was inderdaad een eind rijden en deze jurk was niet de meest praktische voor op reis. Ze zou liegen als ze zou zeggen dat ze niet bang was, maar Agathe had haar nodig, haar zuster had specifiek om haar gevraagd en Gytha zou er alles aan doen om de wensen van haar zus te vervullen. Nog steeds in de war liep ze richting de vertrekken om zich om te kleden voor de reis.

Thom was het kasteel door gegaan om allerlei mensen in te lichten over de reis die hij die dag nog zou maken. Het wekte nogal wat verontwaardiging op, maar velen begrepen hem. Iedereen wist van de zwakke gezondheid van de prinses en als het lot zou toeslaan wilde Thomas bij zijn verloofde zijn. Het afgelopen jaar was het lot al niet erg aardig geweest voor Gytha's noch Thomas' familie. Buiten de stallen wachtte Thom geduldig op zijn toekomstige vrouw. Een groep wachters had zich al verzameld om de landheer en zijn prinses te vergezellen naar het kleine dorp.

Gytha had zich zo snel als ze kon omgekleed in een jurk van een lichtere stof. Voor de zekerheid had ze een mantel meegenomen voor de reis en ze snelde zich naar de stallen toe. Thom stond al klaar bij de stallen en met een klein, nerveus glimlachje naderde ze hem. Iets in haar zei dat alles goed zou komen, maar ze moest het eerst met eigen ogen zien voordat ze dat zou geloven. 'Ik ben er klaar voor..' zei ze zacht en sloeg haar armen kort om hem heen.

Thom instrueerde de bewakers waar ze precies heen zouden rijden en liet een zadeltas vullen met wat versnaperingen en wat te drinken. Toen Gytha verscheen omhelsde hij haar en drukte een kus op haar wang. 'We zijn er vast nog op tijd en anders kunnen we meteen de bolleboos zien. Agathe heeft Dorian bij zich, dus maak je niet te veel druk.' Geruststellend streek hij over haar haar en hielp hij haar op de kar waarmee ze de stad uit zouden rijden. Pas als de weg onbegaanbaar werd zouden ze overstappen op paarden, maar voor nu was een rijtuig prima te doen. Toen ze eenmaal zaten pakte Thom Gytha's hand vast. 'Zie je het al voor je dat Agathe jou op komt zoeken omdat je zelf gaat bevallen?' Hij kon niet wachten om een gezin met Gytha te gaan stichten.

Gytha knikte. 'Ik weet dat ik me geen zorgen hoef te maken, ze is in goede handen.' Agathe had haar ooit verteld dat Dorian enkel zusters had, die ook allemaal kinderen hadden gebaard, dus die hadden er vast veel verstand van. Gytha knikte bij zijn woorden. 'En dat de kleintjes met elkaar kunnen spelen.' lachte ze en keek hem aan. Ze was nog jong, dus vruchtbaar, zei haar moeder altijd. Ze wilde niets liever dan een gezin stichten, al toen ze klein was, was dat een droom en nu had ze eindelijk iemand gevonden.

Thom legde zijn arm om haar schouders heen en hield haar zo tegen zich aan. 'Hopelijk kunnen ze goed met elkaar overweg.' Hij moest bij deze opmerking automatisch aan zijn eigen broer denken, met wie hij sinds zijn terugkomst niet meer in één kamer kon bevinden. Hij probeerde het wel, maar steeds kwam de frustratie bij beiden weer terug. Thomas slikte zijn zorgen weg en glimlachte naar Gytha. Als ze terug waren kon hij daar weer aandacht aan besteden. Nu ging het om Gytha, haar zuster en haar kersverse familie. 'Denk je dat Iwone er ook zal zijn? Zij is dicht in de buurt geloof ik.' Thom wilde graag zijn zusje zien.

Gytha kroop dicht tegen hem aan en knikte. 'Natuurlijk kunnen ze met elkaar overweg, en anders zorgen we er wel voor.' lachte ze en haalde haar schouders op bij zijn volgende vraag. 'Wellicht wel, ik weet het niet. Maar Agathe kennende, heeft ze vast om haar vriendin gevraagd.' Thomas wilde zijn zuster vast weer eens zien, het was alweer een tijd geleden dat ze naar het plaatsje was vertrokken, om in opleiding tot verpleegster te gaan. Ze had bewondering voor Iwone, dat ze dat zomaar deed. Hoewel Gytha vaak zeurde over dat ze niets kon met dit leven, afgezien van zwaaien en kinderen baren, wist ze niet hoe lang ze zonder zou kunnen. Waarschijnlijk zou ze erg snel weer terugkrabbelen in de gewoonten van haar oude leven, ze had dus veel respect voor de jonge prinses van het Noorden.

Thomas glimlachte zwak. Zo gemakkelijk was het niet om twee mensen te forceren met elkaar overweg te kunnen. Hij had zichzelf er sinds zijn terugkomst al zo vaak toe gezet om met Devon te herenigen, maar het was steeds tevergeefs. Maar hij kon uitstekend met Iwone overweg en daar vond hij troost in. Net zoals in de relatie met zijn jongere broers die nu echte mannen begonnen te worden. De jongste was nu ook al een tijd bezig met zijn vechttraining en Thom maakte graag tijd vrij om te sparren met de andere Storms. Het was altijd een hoop lawaai als ze allen op het veld bezig waren. 'We moeten zo overstappen op de paarden.'

Gytha knikte. De paden begonnen smaller te worden en het zou niet lang meer duren voordat de kar niet meer verder zou kunnen. Gelukkig was ze niets vies van paardrijden, ze vond het altijd heerlijk om de wind door haar haren te voelen. 'Ik hoop dat we niet te laat zijn..' zei ze zachtjes en keek Thom aan. Ze wist dat ze niet zo negatief moest denken, maar ze had wel vaker verhalen gehoord over vrouwen die de geboorte niet overleefden. Nee, zo mocht ze niet denken van zichzelf. Agathe was sterk, ze kon het wel, dat moest ze geloven.

Thom schudde zijn hoofd en drukte een kus op haar wang. 'Maak je geen zorgen. Dorians familie weet vast hoe het moet.' Ergens hoopte Thom dat de bevalling al geweest zou zijn als ze aankwamen. Hij had geen idee hoe hij daar mee om moest gaan. Hij herinnerde zich nog toen zijn laatste broertje werd geboren en hoe ongemakkelijk hij zich had gevoeld bij het geschreeuw van zijn moeder. Thomas was uiteindelijk bij zijn vader in de andere kamer gaan zitten om te wachten, omdat hij het niet aan kon. Hij voelde hoe het rijtuig stopte en klom er uit om vervolgens Gytha een hand aan te bieden als hulp.

Gytha knikte. 'Vast wel.' Met de hulp van Thom, stapte ze uit het rijtuig en keek naar de paarden. Ze nam één stel teugels vast in haar hand, zette haar voet in beugel en zwaaide haar andere been erover heen. Ze hoefde geen trappetjes om haar op het paard te helpen en rijden met twee benen aan één kant schoot niet op. Ze wilde zo snel mogelijk bij Agathe zijn, dus deed ze het op de mannelijke manier.

NEW 

Het was heerlijk weer in Tyrosh, ondanks dat de winter eraan zat te komen. Een koel briesje speelde met de bloemen die nog stonden te bloeien en Gytha genoot van de pracht van de tuinen. Iedere dag maakte ze er een wandeling, maar ze kon er nog steeds geen genoeg van krijgen. Ze had hier afgesproken met Iwone, maar had haar nog niet gezien. Al maakte dat niet zoveel uit: ze kon zichzelf prima vermaken in de tuinen van de Storm's en het zou niet lang meer duren voor ze zelf ook deel zou uitmaken van deze familie.