De tuinen

Gytha knikte. 'Ik weet het, maar hij heeft zelf ook een bruiloft te regelen en hij zei dat het veiliger was als hij niet kwam... in verband met de rebellen enzo.' David was nog steeds de hoofdprijs voor de rebellen, dus hij had gelijk: het was ook veiliger als hij niet kwam, maar dat maakte het er niet beter op voor Gytha. 'Ik hoop gewoon dat hij het haalt, en zo niet, kan ik daar weinig aan veranderen.' Ze glimlachte kort en keek naar Henry, toen Iwone over hun moeders begon. 'Precies, en ze vind het vast fijn om even uit het kasteel te zijn, om weer wat te reizen.'

'Henry is ook gek op je moeder. Hij zal haar vast weleens de tuinen willen laten zien,' glimlachte Iwone, terwijl ze Gytha's hand vast pakte. Ondanks dat ze het niet liet zien, deed het haar waarschijnlijk veel meer pijn dat David niet kon komen dan dat ze liet zien. 'En hopelijk komt Agathe ook langs! Ik zou zo graag de kleintjes weer willen zien.' Iwone stond weer op en trok Gytha ook omhoog. 'We hebben nog een heel stuk van de tuin te gaan,' zei Iwone met een knipoog en moest plotseling giechelen. 'En verderop werkt een jonge tuinman die weleens zijn shirt uittrekt!'

'En ik weet zeker dat mam daar geen nee op zegt.' verzekerde ze Iwone. Haar moeder was ook dol op Henry. Altijd als ze hem zag, ging ze wel iets leuks met hem doen. Of het nou naar de tuinen was, of een spelletje spelen in de vertrekken, ze kon altijd wel iets verzinnen. 'Ja, ik kan ook niet wachten om ze weer te zien! Ze zullen vast ontzettend gegroeid zijn, denk je niet?' In die fasen ging het altijd zo snel, voor je het wist konden ze lopen en praten. 'Een jonge man die zijn shirt uittrekt? Iwone toch!' lachte ze en liep met haar vriendin mee.

[Nieuw, 3 jaar later]

Tegen Thom's zin in hadden de adviseurs de vergaderingen van die dag afgezegd. Of in ieder geval; hij was buiten de vergaderzaal gehouden. Zijn jongere broer nam het op het moment over. Blijkbaar hadden een aantal van de mannen geklaagd over de ongeïnteresseerdheid van hun landheer. Thom had zijn best gedaan de afgelopen weken bij de zaken te blijven, maar het was al maar schijn. Zijn hoofd zat op het moment niet zijn bevolking maar bij zijn eigen gezin. Met gesloten ogen zat hij op één van de bankjes in de tuin en nam de geur van de bloemen in zich op.

Gytha's dienstmeisje was naar haar toegekomen dat ze had gehoord dat Thom in de tuinen zat. Het verbaasde Gytha enigszins dit te horen, aangezien ze ervan overtuigd was dat hij vanochtend had gezegd dat hij de hele dag in vergadering zat. Toch was ze naar buiten toe gegaan om te kijken wat er precies aan de hand was. Het duurde niet lang voordat ze Thom op één van de bankjes vond en ze geruisloos naast hem ging zitten. 'Hé..' zei ze zachtjes en legde haar hand op zijn knie. 'Wat doe je hier buiten? Ik dacht dat je vergaderingen had deze middag?' vroeg ze oprecht nieuwsgierig en keek hem afwachtend aan.

Thom had zich voorgenomen om snel weer bij zijn moeder langs te gaan. Ze was één van de weinige op het moment met wie hij echt kon praten. Het koste hem moeite om anderen onder ogen te komen, tenminste; het ging goed zolang het niet over Leo ging. Thom opende abrupt zijn ogen toen hij iets voelde en keek zijn vrouw toen met open mond aan. 'Gytha.' mompelde hij liefdevol en streek met zijn vingertoppen langs haar wang. 'Ze hebben me buiten gesloten. Ron neemt het nu over. Ze zeggen dat ik niet genoeg tijd heb genomen toen- toen het net gebeurd was. Dat ik er nu maar eens tijd voor moest nemen.' Thom glimlachte voorzichtig omwille van de goede bedoelingen van zijn familie.

Gytha keek hem aan en knikte. 'Daar geef ik ze enigszins wel gelijk in.' Hij was zo snel weer aan het werk gegaan dat het Gytha zelfs had verbaast. 'Je weet dat ze het goed bedoelen, dat ze je enkel willen helpen. Misschien wordt het tijd om die hulp eens aan te nemen, Thom... om eens alles goed op een rijtje te zetten.' Zelf was ze ook altijd iemand geweest die zichzelf afsloot van de rest om haar verdriet te verwerken. Hetzelfde was gebeurd toen haar vader was overleden. Gytha verstrengelde haar vingers in die van hem en keek hem aan.

Thomas bestudeerde het gezicht van zijn vrouw en zuchtte diep. 'Ik denk dat ze me ook de tijd hebben gegeven om bij jou te zijn.' Hij gaf het niet graag toe, maar de laatste weken had hij Gytha niet bijgestaan zoals het hoorde. 'Ik denk dat ze begrijpen dat niemand anders ons kan helpen. We zijn op elkaar aangewezen.' Thom sloeg een arm om haar heen en drukte zijn lippen kort op haar haar. 'Sorry, Gytha, dat ik mezelf zoveel werk toeschoof.' Zijn vrouw verdiende meer dan een man die niet bereid was samen met haar voor hun zoon te rouwen.

'Thomas... neem het jezelf alsjeblieft niet kwalijk.' Ze wist dat hij het net zo zwaar had als zijzelf en hij respecteerde ook haar manier van rouwen. 'Niet iedereen heeft dat door... Je moest eens weten hoeveel dienstmeisjes er per dag naar me toe komen om te vragen of ze iets voor me kunnen doen. Ze zijn haast beledigd als ik zeg dat er niets is wat de pijn zou verlichten.' Sommige meisjes waren zo naïef, dat Gytha niet eens snapte dat ze hier aan het werk waren. 'Misschien moeten we maar eens luisteren naar wat iedereen zegt, misschien moeten we er wel meer over praten met zijn tweeën.' Ze wist niet wat de beste manier was om het te verwerken, al twijfelde ze of er überhaupt wel een manier was.

Thom knikte instemmend. Hij had genoeg tijd voor zichzelf genomen, maar hij moest er nu voor zijn vrouw zijn. 'Ik denk dat dat een goed idee is. Hoe zwaar het ook mag zijn.' Voorzichtig gleed Thom met zijn hand langs Gytha's arm en keek hij voor zich uit naar de bloemen en de bomen. Alles was pas net tot leven gekomen in de tuinen. De winter was nog maar net voorbij. Voor hem voelde het echter alsof de kou nog wel even aan zou houden. De zon drong nog niet tot hem door. Thomas haalde diep adem en begon toen maar met dat praten. 'Ik had Leo twee dagen eerder meegenomen naar de schepen in de haven. Ik had het je niet verteld omdat ik weet dat je de haven geen plek voor een kind vindt. Hij vond het geweldig. Die grote ogen-'

Gytha verborg haar gezicht in haar handen toen Thom over Leo begon te praten. 'Ik kan dit niet...' zei ze zachtjes. 'Ik mis hem zo.' Een snik verliet haar mond en haar lichaam begon te rillen van alle emotie die boven kwam. Ze had het zo lang volgehouden om niets naar buiten te laten, om al haar emoties binnen te laten. Ze was blij dat Thomas hem mee had genomen naar de haven, het was altijd een groot onderdeel geweest van Thom's leven en Leo moest daar ook zeker vanaf weten. Ze wist dat haar zoon net zoveel had gehouden van de zee als zijn vader. 'Ik ben één keer niet mee gegaan, één keer en dan gebeurd er dit... Waarom? Ik snap het niet. Het is zo oneerlijk!'

Thom hield Gytha in zijn armen en probeerde haar trillende lichaam bij elkaar te houden terwijl zijn eigen ogen ook niet langer droog bleven. 'Ik ook, Gytha, ik ook-' Zijn stem staakte in zijn keel terwijl hij naar woorden zocht om te beschrijven hoe hij zich voelde. Dat hoefde echter niet. Hij wist dat zijn vrouw datzelfde gevoel ervaren had en het nog steeds met zich droeg. 'Geef jezelf niet de schuld. Zoek niet naar redenen waarom dit gebeurd is of naar daders die dit op hun geweten hebben. Het is ons gewoon overkomen en er zijn geen redenen of een uitleg die het kunnen verklaren.' Thom legde een hand tegen Gytha's achterhoofd en knipperde zijn ogen droog.

Ze wist dat haar tranen niet zouden stoppen, dus deed ze ook de moeite niet meer om deze te verbergen. Door haar eigen tranen heen zag ze dat Thom's ogen ook nat waren, dus pakte ze zijn hand stevig beet en drukte ze haar lippen kort op die van hem. 'Ik weet het..' Er was niemand die hier iets aan had kunnen doen. In Gytha's ogen hadden de dienstmeisjes beter op moeten letten, maar volgens hen alles gebeurde het zo snel, dat tegen de tijd dat ze hem te pakken hadden, het al te laat was. Bij deze gedachte begonnen de emoties weer te spelen. 'H- hij kwam naast me zitten en hij begon te praten, over van alles en nog wat. De helft kon ik niet verstaan, maar het was zo lief. En op het laatst, haalde hij een tekening tevoorschijn, die had hij samen gemaakt met de Septa.' zei ze zachtjes en glimlachte. 'Nu snap ik wel waarom hij constant naar de haven wees en "Sepen" riep toen we op het balkon stonden.' zei ze met een glimlach. Het had haar iedere keer weer verbaasd hoeveel hij iedere week weer leerde.

'Leo was een wonderbaarlijk jongetje,' kon Thom met veel moeite uit brengen. De emoties smoorden hem de mond, maar in zijn hoofd haalde hij herinneringen tevoorschijn en beelden die hij als zijn toekomst had gezien. Hij had zijn zoon als hij oud genoeg was met een schip mee willen sturen om de ervaringen die hij had gehad door te geven. Hij had hem nog zoveel willen vertellen over zijn grootvaders. Hij had hem willen zien vechten met zwaarden en messen en pijl en boog. Maar het allerliefste nog had hij nog meer willen zien hoe gelukkig Leo's glimlach Gytha maakte. Voorzichtig streelde hij door haar haar en beet op zijn lip. 'Hij zal altijd onze oudste zoon blijven. Niets verandert dat,' mompelde hij zacht.

Gytha knikte. 'Dat was hij zeker...' Hij was dan pas twee geweest, maar hij leek al van zoveel dingen te genieten. Vooral van alle aandacht die hij kreeg en hij vond het geweldig om samen met Henry te spelen. 'We moeten de herinneringen die we hebben blijven koesteren Thom.' Natuurlijk zouden ze hun zoon nooit vergeten, Leo zou altijd in haar hart bleven. 'Hij had jou nieuwsgierige ogen.. Altijd op zoek naar avontuur.'

Thomas had zich nooit voor kunnen stellen hoe het was vader te zijn voor ze Leo hadden, maar nu hij zo plots weg was kon hij zich nog maar moeilijk aan passen aan het leven waar hij geen vader meer was. De komst van hun zoon had zoveel veranderd en dat was nu pijnlijk duidelijk geworden. 'Dat zou ik ook nooit kunnen. Ik koester de afgelopen twee jaar heel erg. De energie die ik kreeg van het zien van mijn eigen zoon-' Thom slikte en sloot zijn ogen kort. 'Maar het is niet altijd goed om naar avontuur op zoek te zijn,' verzuchtte hij. Het bracht je in gevaar als je te veel uit was op die spannende dingen.

Dat laatste bleek maar weer. 'Kom eens hier.' Ze nam hem in een stevige omhelzing en verborg haar hoofd tegen zijn brede schouder. Gytha had niet geweten wat ze had gedaan als ze Thom nu niet bij zich had gehad. De communicatie tussen hen was nu ook niet optimaal, maar ze wist dat ze altijd naar hem toe kon gaan en dat hij er altijd voor haar zou zijn, wat er ook zou gebeuren. 'Ik hou van je Thom en ik weet niet waarom ons dit heeft moeten overkomen... maar we komen er wel doorheen.' zei ze standvastig en veegde de tranen van haar wangen af. 'Dat weet ik zeker.'

Thom klampte zich wanhopig aan zijn vrouw vast en drukte verschillende kussen op haar kruin. 'Ik houd ook van jou, Gytha.' Hij hielp haar met het drogen van haar tranen en kuste haar lippen toen zacht. 'Misschien ziet het er nu niet zo naar uit, maar we moeten maar verwachten dat er nog goede dingen op ons pad gaan komen.' Langzaam kwam hij overeind en nam de beweging Gytha mee. 'Zie je het zitten om een rondje door de tuinen te doen?' Wat hij vooral niet kon in deze situatie was al maar stil zitten. Thom moest kunnen bewegen. Het liefst zou hij hele dagen willen trainen, maar dat moest wachten voor nu.

Gytha knikte toen hij voorstelde om een stukje te wandelen. Ze haakte haar arm in die van hem en hield met haar andere hand een stukje van haar jurk omhoog. 'Dat moeten we inderdaad maar verwachten...' Zoals hij al zei, leek het nu erg onwaarschijnlijk, maar ze twijfelde er niet aan dat er ooit gelukkigere tijden zouden komen. 'Iwone was laatst nog langs geweest.' begon ze uiteindelijk en keek hem zijdelings aan. Ze wist niet of het een verstandig plan was om over Henry te beginnen, gezien de situatie, maar toch probeerde ze het. 'Henry heeft een hekel aan de lessen die hij krijgt van de Septon. Hij vraagt steeds wanneer hij weer eens met jou mee naar buiten kan om te zwaardvechten.'

Thom glimlachte bij het noemen van zijn zuster. Hij wist zeker dat ze nogal wat over hem gepraat had. Dat mensen aangespoord had hem extra te helpen. Iwone was erg goed in dat soort dingen. Zijn glimlach vervaagde langzaam toen Gytha over Henry begon. Alle dingen die hij met zijn neefje deed, waren dingen die hij met zijn eigen zoon had willen doen. De jongen verdiende het echter niet dat Thomas hem nu links liet liggen. 'Ik zal hem snel weer eens mee nemen als ik Iwone kan overtuigen dat mijn lessen veel belangrijker zijn dan die hij van de Septon krijgt,' vertelde hij met een kleine lach. Thom probeerde zijn neefje altijd van alles over de haven te leren, over de zee en over zwaarden natuurlijk. Ergens in zijn achterhoofd hield hij zichzelf altijd nog voor dat als alles Gytha en hem tegen zou zitten hij Iwone zou vragen om Henry erfgenaam te maken. De jongen begon een goede kandidaat te worden om een echte prins te zijn.

'Vast wel, Iwone weet dat hij gek op je is en ze wil natuurlijk het beste voor hem.' Gytha keek naar alle levendige bloemen in de kleurrijke tuin en glimlachte. Er waren zoveel dingen waar ze het nu met hem over wilde hebben, maar er was één ding wat ze niet langer meer voor hem kon verzwijgen. Enkele dagen geleden was ze tot de conclusie gekomen dat ze niet meer bloedde. Toen ze naar de geneesheren was gegaan, waren ze er vrij zeker van geweest dat het kwam door een nieuwe zwangerschap. Gytha had zulke gemixte gevoelens bij dit nieuws, dat ze ook niet wist hoe ze het aan Thom moest brengen. Natuurlijk was ze blij, ze voelde zich gezegend, maar aan de andere kant bracht het ook verdriet boven. 'Thom, er is nog iets wat ik je graag wil vertellen..'

Thom glimlachte instemmend. Iwone had inderdaad het beste voor met haar zoon. Ze was een geweldige moeder. Ook al waren de omstandigheden nooit goed geweest of juist, het was zo goed gekomen met die twee dat Thom zich nauwelijks zorgen maakte. Ze deden het prima met zijn tweeën, dus had Thomas als landheer besloten haar geen verantwoordelijkheden te laten dragen om te trouwen, om meer Storm's op de wereld te zetten. Bovendien was zijn jongere broer daar al druk mee bezig nu hij net getrouwd was met een meisje van adel uit de streek. Thom werd uit zijn gedachten gehaald toen Gytha sprak en glimlachend spoorde hij haar aan het te vertellen.

'Ik weet het zelf ook nog niet lang, maar ik wist niet hoe ik het je moest vertellen. Ik moest het zelf eerst ook laten bezinken en-' Ze staakte haar zin en keek hem aan. 'Ik draag weer een kindje, het is nog heel fragiel en vroeg, maar de geneesheren waren er vrij zeker van.' Gytha pakte zijn beide handen beet. 'Ik weet dat het nog heel erg vroeg is en dat het waarschijnlijk lastig is om nu alles te verwerken.. maar we worden weer ouders.' Bij deze woorden moet ze toch glimlachen en wachtte zijn reactie was.

Thom knipperde afwachtend en verward met zijn ogen. Het nieuws leek Gytha ongemakkelijk te maken en dat vond hij vervelend, dat ze het niet meteen met hem had kunnen delen. Toen ze het echter bekend maakte, snapte hij waarom en verliet een zachte 'o' zijn mond. Ze hadden bewust besloten niet meteen voor een tweede kindje te gaan toen ze Leo hadden gekregen. Zo konden ze hun aandacht volledig op Leo richtten, op de opvolger, op hun eerste kindje. Er waren gesprekken geweest over een tweede, maar toen het ongeluk was gebeurd waren die gesprekken meteen verdwenen. 'Maar- Gytha, dat is heel fijn,' vertelde Thom glimlachend. Hij kneep voorzichtig in zijn hand en streek een verdwaalde traan van zijn wang. 'Het wordt tijd dat we iets nieuws verwelkomen in ons gezin,' stelde hij zo positief mogelijk.

Gytha leunde wat naar voren en drukte een kus op zijn lippen. 'Ik wist eerst ook niet goed hoe ik me erbij moest voelen.' Er waren zoveel gemixte emoties geweest toen de geneesheren haar het nieuws vertelde. 'Natuurlijk was ik blij, maar het riep ook zoveel andere emoties bij me op, nu nog steeds eigenlijk..' Misschien moest ze gewoon weer aan het idee van een zwangerschap wennen, of misschien ebde het gevoel pas weg als het kindje geboren was. Ze was in ieder geval blij dat Thomas het goed oppakte. 'Maar ik denk dat je gelijk hebt... het is ook goed om iets nieuws te verwelkomen.'