De tuinen

Bovendien zou het volk er ook erg blij mee zijn. Thom wist dat dat niet zijn prioriteit moest zijn op dit moment, om het volk tevreden te stellen, maar het was wel deel van zijn leven als landheer. 'Dat is begrijpelijk. Laten we het nu maar vooral als een teken van de Goden zien, dat ze ons iets gunnen.' Thomas hield Gytha stil en gleed glimlachend met zijn vingers langs haar haar. Hij was helemaal niet zo gelovig in de Goden dat hij dacht dat ze iets fout hadden gedaan waardoor Leo hen ontnomen was. Hij geloofde echter wel dat sommige mensen net dat beetje werden geholpen door de Goden als het hen tegen zat.

'We verdienen dat beetje geluk wel na al die ellende..' Na de dood van Leo was Gytha altijd bang dat een tweede kindje zijn plek zou innemen, maar nu wist ze dat dat nooit zou gebeuren. Niet in haar ogen. 'Je moeder heeft haar best weer gedaan deze zomer met alle bloemen. Ik begrijp niet hoe ze het altijd zo mooi houdt.' zei ze, doelend op de bloemenzee waar ze zich op dit moment in bevonden. 'Ze laten me altijd beter voelen, al die vrolijke kleuren en de geuren.' Het voelde goed om ook eens over iets anders te praten met Thom, gewoon over normale, dagelijkse dingen.

Thomas keek er nu werkelijk naar uit om een nieuw gezinslid te verwelkomen. Leo zou hij niet vergeten, het was zijn eerste zoon geweest, een landheer in potentie. Dat zou Thom blijven herdenken. 'Ze heeft er echt een talent voor,' stemde Thom met een glimlach in. Steeds als hij de bloemen zag deed het hem denken aan zijn tijd op zee. De bloemen waren het gene waar hij aan vast hield als er een storm was of honger of ziektes. Er waren geen bloemen in het ruwe leven van zeelui, maar wel in de herinneringen van Thom. De tuinen waren naast de haven zijn favoriete plek. 'Zullen we haar een bos van ons beiden bezorgen? Een bedankje?'