De tuinen

Leonard snoerde haar de mond door haar weer liefdevol te kussen. 'Lianne kan nog wel even wachten.' murmelde hij zwoel tegen haar lippen aan en lachte naar haar. 'Maar als je er echt op staat, zullen we zo weer terug gaan lopen richting het kasteel. We hebben altijd vanavond nog de tijd.' lachte hij en streek met zijn vingers langs haar middel. Hij kon niet vaak genoeg blijven zeggen dat ze prachtig was.

Evangeline kwam al niet meer uit haar woorden door Leonard's gekus en buiten adem keek ze hem aan. 'Ik sta er echt op. Ik laat de kinderen niet graag wachten. Ze hebben mijn ongeduld geërfd, ik weet hoe vervelend het is om op iemand te moeten wachten met zo weinig geduld.' Lachend maakte ze zich los van zijn lichaam en pakte de twee wijnglazen op. 'Als we deze op hebben gaan we terug, goed?' Ze deed nooit iets zonder overeenstemming met Leonard.

Leonard keek haar aan en knikte met tegenzin. 'Je weet dat ik geen nee tegen je kan zeggen,' zei hij met een grijns en pakte zijn wijnglas van haar over. Hij liet het goedje ronddraaien en dronk het zo langzaam mogelijk op. Normaal zou hij het in één teug achterover gooien, maar hij voelde een grote tegenzin om naar Lianne te moeten, dus probeerde hij zoveel mogelijk tijd te rekken.

'Leonard-' Evangeline rolde met haar ogen toen ze zag hoe hij zijn wijn nu ineens koesterde tot de laatste drup. Zelf dronk ze nu wel sneller van haar wijn en pakte de kruik alvast op zodat ze die mee terug kon dragen naar het kasteel. Ze waren gelukkig niet erg ver afgedwaald anders zouden ze echt te laat komen. En Evangeline was gewoon niet iemand die ooit maar ergens te laat kwam.

Leonard grijnsde hardop en dronk lachend zijn wijn op. 'Zo,' Hiermee stond hij op en nam de kruik van haar over, om zijn vrije arm door die van haar te haken. 'Ik plaagde je maar hoor lieverd, ik weet hoe je denkt over iemand laten wachten en bovenal over te laat komen.' Ze had een hekel aan te laat komen en dat terwijl Leonard altijd alles op zijn gemak deed. Hij hield er niet van om te haasten, of om dingen af te raffelen. Hij had zijn tijd nodig om af te maken waar hij mee bezig was.

Met haar arm in de zijne gehaakt liep Evangeline terug langs het pad. 'En helaas heb jij nog steeds niet geleerd om stipt te zijn.' plaagde ze Leonard met een lach. Dat was één van de grote verschillen tussen hen. Hij was gewoon een stuk nonchalanter wat betreft tijd en daar kon Evangeline niet altijd even goed tegen. Al snel doemden de bedienden weer op en wist ze dat ze dicht bij het kasteel waren. Van haar eigen dienstmeid, Mirren, kreeg ze al te horen dat Lianne al gearriveerd was en met de kinderen in de haardkamer stond. 'Leonard, ik ga alvast naar Lianne toe. Zie ik je zo?' Ze vroeg het met enige strengheid, omdat ze wist hoe hij tegenover de bezoeken van Lianne stond. Voor ze vertrok kuste ze hem nog zacht en streek over zijn kaak. Daarna verdween ze met Mirren het kasteel in.

Leonard knikte met tegenzin naar zijn vrouw, en toen ze met Mirren het kasteel in liep, liep hij zelf naar de keukens waar hij nog een glas wijn voor zichzelf inschonk. Die had hij wel nodig bij Lianne, wellicht zou hij dan de naalden steken niet voelen. Hij wist nog steeds niet waarom hij haar nog niet ontslagen had - oh ja "ze was de beste van het Noorden". Toen hij zijn derde, en laatste, glas wijn op had, trok hij zijn kleding recht en liep richting de haardkamer.

Evangeline zat op één van de vele bankjes die op prachtige plekjes in de tuinen geplaatst stonden. Ze had de koningin een uitnodiging gestuurd haar hier te ontmoeten als ze opgefrist was van de lange reis. Van kennissen had ze zo nu en dan gehoord hoe het met de weduwe ging, maar ze zag graag voor zichzelf hoe het er voor stond. Bovendien was het een gewoonte om de vrouw van het koninklijk huis te ontvangen. En er was nog een derde reden: Iwone.

Katarina had de uitnodiging van de vrouw des huizes, Evangeline, aangenomen en liep nu in één van haar jurken door de tuinen heen. Ze werd begeleid door één van de wachters, die precies leek te weten waar hij naartoe moest. De weg in Evenfall kende ze op haar duimpje, maar in Tyrosh en Lorath moest ze altijd weer wennen aan de weggetjes en gangen. Toen ze een hoek omgingen, zag ze Evangeline zitten op een bankje en schonk ze haar een glimlach. 'Evangeline, bedankt voor de uitnodiging. Ik waardeer het erg.'

Evangeline was opgestaan, zoals het hoorde, toen Katarina in zicht kwam. Ze boog voor de voormalige koningin en bood haar aan te gaan zitten. 'Het is me een genoegen u hier weer te ontvangen, Katarina.' Ze wachtte geduldig tot zij zat en gebaarde de wachters dat ze buiten gehoor moesten gaan staan. Ze hield er niet van als ze alles konden horen wat ze zeiden. 'Hoe was de reis? Hopelijk heeft u niet te veel tegenslag gehad van het weer?'

'De reis viel mee, bedankt voor het vragen. Zoals je weet is het een lange weg, maar alles ging voorspoedig.' Katarina had een prima reis gehad en was vergezeld door haar jonge kinderen en dochters. Haar zonen reden zelf, terwijl zij in één van de karren werden vervoerd. 'Hoe is het hier in Tyrosh gegaan? Nog problemen gehad na jullie terugkeer?' Het hele land was onrustig geweest na het overlijden van haar man.

Evangeline nam plaats naast Katarina en knikte vriendelijk. Ze wist hoe ver het was van de hoofdstad naar het Noorden en helaas moest ze die weg vaker afleggen dan de koningin zelf moest. 'Het duurde even voor iedereen zijn plek vond. De bevolking was ontregeld, alles stond op zijn kop. Maar ik geloof dat Tyrosh niet de enige chaotische plek was. Het land heeft een groot man verloren.' Ze glimlachte beleefd en keek voor zich uit naar de beroemde tuinen van het Noorden.

'Dat heeft het zeker,' beaamde ze en glimlachte treurig. Nog altijd voelde ze het gemis in haar hart. Iedere dag weer dezelfde pijn, maar ze hield zichzelf sterk voor haar kinderen. De jonge kinderen waren voornamelijk in de handen van de kindermeisjes, en af en toe zag ze hen. Speelde ze met hen, las ze hen verhalen voor. Ze genoot van de tijd met haar kinderen, maar ze was ook blij dat ze niet iedere dag dezelfde vraag te horen kreeg. "Maar moeder, waar is vader?" Nee, de jongste snapte nog steeds niet wat er gebeurd was.

Evangeline's man was bovendien een goede vriend kwijt en niet te vergeten was haar dochter een kans op een fatsoenlijk en welgesteld leven kwijt. Het had het Noorden inderdaad tijd gekost voor het weer geheel op beide benen stond. 'En hoe gaat het met de kinderen? Ik heb gehoord dat uw jongste uitgevonden heeft hoe hij moet lopen?' Evangeline glimlachte. Dit was een gesprek tussen moeders en niet per se één tussen invloedrijke vrouwen.

Katarina begon te glimlachen bij de gedachten aan haar jongste zoon. 'Hij heeft inderdaad zijn eerste stappen gezet. Iedere kans die hij krijgt grijp hij aan. Zijn kindermeisje is dan ook erg aanmoedigend en laat hem van alles zelf uitvinden.' vertelde ze met een glimlach en keek haar aan. 'De jongsten snappen er niets van, wat er nou precies met hun vader gebeurd is.' zei ze treurig, maar trok zichzelf al snel uit de sleur. 'Hoe gaat het met jou kinderen? Ik zag er net eentje rond hobbelen, wat zijn ze in dat jaar toch gegroeid zeg.'

Evangeline luisterde geïnteresseerd. Hier kon ze gesprekken over voeren. Ze vond het vreselijk om het over geld en politiek te hebben. 'Ze groeien inderdaad hard. Gelukkig lopen ze allemaal en hoef ik er geenéén meer te dragen.' De kinderen van haar en haar man waren al wat ouder dan die van de koningin. Echter hadden ze wel een andere toevoeging aan de familie waar ze zich ook druk om moest maken.

Katarina begon te lachen. 'Over die fase ben je inmiddels heen. Nu moet ik zeggen dat ik ook blij ben als ze allemaal zelfstandig kunnen lopen, gelukkig zijn ze goed op weg.' Ze hadden genoeg kinderen, meer dan genoeg en al zou ze er nog bij willen, dat ging toch niet meer lukken. Ze wilde geen kinderen van een andere man. 'Hoe gaat het met de oudsten? Devon en Iwone?'

Evangeline glimlachte om de goede sfeer er in te houden, maar de vraag over haar oudste kinderen viel haar zwaar. Niet Devon noch Iwone leefden het leven dat zij en Leo voor hen hadden uitgestippeld. Haar zoon werd in beslag genomen door van alles en nog wat en het irriteerde Evangeline dat ze niet wist waar hij mee bezig was. En Iwone- 'Het gaat prima met ze. Hoewel ik ze nu ze ouder zijn steeds minder zie. Dat is het nadeel van op eigen benen kunnen staan. Ze zijn minder afhankelijk van ons.'

Katarina knikte. 'Dat ken ik. Agathe, Gregoire, David... ze zijn allemaal stuk voor stuk volwassen. Agathe is getrouwd, wat Gregoire allemaal uitvoert hou ik af en toe niet meer bij. Enkel David zie ik nog, in verband met zijn taken.' vertelde ze en keek haar kort aan. Ze was blij dat haar kinderen gelukkig waren, of dat leken ze in ieder geval.

'Nog gefeliciteerd met het huwelijk van uw dochter. U krijgt vast prachtige kleinkinderen van Agathe.' Evangeline glimlachte schamper bij het idee aan kleinkinderen en wreef haar handen over elkaar. Het was moeilijker dan gedacht om de schijn op te houden, maar ze zou het geheim niet zomaar prijs geven. Ze was wel wijzer dan dat. 'David heeft de taken goed overgenomen. Velen sprekende lovende woorden over hem.' Evangeline viel niet onder die groep. Zij kon hem zijn daad maar moeilijk vergeven.

NEW

Anna liep peinzend door de tuinen heen en krulde een pluk haar om haar vinger heen: één van de dingen die ze deed als ze nerveus was. Iwone had haar een dag vrij gegeven, zoals ze iedere week deed: er was één dag in de week dat ze mocht doen wat ze wilt. Normaal ging ze de haven in, gewoon omdat ze het daar heerlijk vond, maar vandaag had ze daar geen zin in. Ze had Devon al een hele tijd niet gesproken en de geruchten gingen rond dat hij een huwelijk had gesloten met een andere vrouw. Ze wist niet wat er waar van was, maar iedere keer als ze eraan dacht kreeg ze tranen in haar ogen.

Iwone liep rustig door de tuin heen, terwijl ze enkele bloemen plukte. Ze wilde een boeketje voor Tobias maken, nogmaals als dank voor alles wat hij deed voor haar en Henry, en als blijk van liefde. Enkel stopte ze opeens met lopen toen ze Anna zag. Verbaasd riep ze Anna's naam en liep naar haar toe. Normaal was ze altijd in de haven, Iwone had helemaal niet verwacht om haar te zien. Glimlachend knuffelde ze Anna en keek haar aan. 'Hoi Anna! Hoe gaat het? Waarom ben je niet in de haven, het is heerlijk weer!'

Anna verstarde toen ze haar naam hoorde, maar ontspande al snel bij het aanzien van Iwone. 'Oh hé, ja - nee - ik weet niet. Ik had gewoon geen zin.' zei ze nerveus en wreef haar handen over elkaar heen. 'Maar het is inderdaad heerlijk weer.' Ze had gehoopt dat ze niemand in de tuinen tegen zou komen, dat ze alles op een rijtje zou kunnen zetten... 'Mag ik je iets vragen? En wil je me een eerlijk antwoord teruggeven?' Als ze er dan toch was, kon Anna maar beter zekerheid vragen.

'Oh, dat is niet erg. Wat variatie is ook weleens goed,' stelde Iwone Anna snel gerust, toen ze zag hoe nerveus het meisje was. Ze had zo'n idee hoe dat kwam, maar ze durfde het niet uit te spreken. 'Ja, eigenlijk had ik iets leuks met Henry willen doen, maar hij ligt erg diep te slapen... Tobias heeft gisteren veel te lang met hem gespeeld.' Iwone moest lachen en keek Anna na haar vraag met een benieuwde glimlach aan. 'Natuurlijk! Vraag maar raak!'

'Is het waar dat Devon wordt uitgehuwelijkt?' Ze probeerde er zo min mogelijk over na te denken, maar nu ze het hardop had gezegd, raakte het haar meer dan dat ze had verwacht. Om haar gedachten op een ander onderwerp te krijgen, dacht ze maar aan de kleine Henry. Henry was een schat van een jongetje en Anna had zelfs de privilege gehad om een keertje op hem te mogen passen. Het was een heerlijk kindje om mee te spelen en te knuffelen, dat moest ze Iwone nageven.