Vertrekken van David

David glimlachte bij het gebaar van Agathe en sloeg ook stevig zijn armen om zijn jongere zusje heen. Hij drukte zijn lippen kort op haar kruin. Het was lang geleden dat hij Agathe zo had omhelst, dat hij voelde dat ze toch wel om hem gaf. Dat vergat hij natuurlijk nooit, maar soms was de liefde tussen hen ver te zoeken. 'Ik gun je het beste toe, dat weet je.' zei hij zachtjes tegen haar en glimlachte bemoedigend. Kort keek hij om naar zijn jongere broer, maar was nu te veel met Agathe bezig om te zien dat hem werkelijk iets dwars zat.

Agathe nam dit moment goed in zich op. Het was er één die ze zou koesteren en waar ze hopelijk op terug kon vallen als het minder ging tussen haar en David. 'Dat gun ik jou ook, David. Sorry dat ik soms zo afstandelijk ben. Ik zou je alleen maar erg dankbaar moeten zijn.' Kort legde ze een hand op zijn wang en keek ze hem glimlachend aan. Ze volgde zijn blik naar Gregoire en liet haar oudste broer toen los. 'Vader is vast trots op jullie, dat weet ik zeker,' complimenterde Agathe hen.

Ondanks de aardige woorden tussen Agathe en David voelde Gregoire niet dezelfde vreugde bij de woorden over zijn vader. Hij moest dus ook lachen toen Agathe zei dat haar vader trots op hem en David geweest zou zijn. Toch zweeg hij al snel en nam hij weer plaats in zijn stoel, waarna hij naar Agathe keek. Met zijn vingers tikte hij tegen de leuning aan en haalde diep adem. 'Ik kan er niet tegen,' zei Gregoire uiteindelijk tegen zijn broer en keek toen Agathe doordringend aan. Geheimen voor zijn familie waren niet zijn sterkste punt. 'Ik heb een vrouw in een bordeel zwanger gemaakt en ik ben haar gisteren tegengekomen.'

David liet zijn zusje los en glimlachte nog kort. Het duurde niet lang voordat Gregoire zijn mond opentrok en David hoofdschuddend uit zuchtte. 'Serieus Gregoire?' Moest hij dat nu vertellen? Waar Agathe bij was? David deed niet alsof het hem verraste: hij wist het tenslotte al en dat mocht Agathe ook best weten. Gregoire moest zelf weten dat hij dit deelde, maar David vond het geen slimme zet. Toch hield hij zijn mond erover.

Agathe keek nieuwsgierig op bij het gelach van Gregoire en wilde net naast hem gaan zitten toen hij zijn daad de kamer in gooide. Met knipperende ogen staarde ze haar broer aan en keek ze vervolgens naar David. Hij zou wel bevestigen dat het een grap was. Het klonk absoluut absurd voor haar dat Greg zoiets zou hebben gedaan. Hij was voorzichtig en hij had Morena! Toen beide broers verder zwegen, liet ze zich toch in de stoel zakken en staarde ze Gregoire beduusd aan. 'Wat? Wanneer? En Morena dan? Weet je zeker dat het van jou is?' Er schoten nog tig vragen door haar hoofd, maar ze beperkte zich tot de belangrijkste.

Gregoire haalde een hand door zijn haren en keek zijn broer wanhopig aan. 'Ik kan dit, zoiets, niet geheim houden. Niet voor mijn eigen zus. Of moeder.' Hij zuchtte en probeerde Agathe's vragen zo snel mogelijk te beantwoorden. 'Het is in het Noorden gebeurd. Ik had wat gedronken, ging samen met wat vrienden de stad in en we belandden daar.' Langzaam dronk hij van zijn wijn en schudde toen zijn hoofd. 'Morena komt dit niet te weten. Het was een fout, zij weet ervan, maar ze mag er niet achter komen dat ze ook daadwerkelijk zwanger is geworden. En nee, ik weet het niet zeker, maar zij lijkt er erg overtuigd van te zijn.'

David keek beide aan. 'Ik ga me niet mengen in dit gesprek jongens.' zei hij, terwijl hij zijn armen omhoog. Hij had Gregoire al eerder advies gegeven over de situatie en daar zou hij het bij laten, hij moest doen wat hij zelf wilde. Hij stond op uit zijn stoel en vulde zijn glas tot de rand met wijn. Direct nam hij er een paar slokken van en zakte weer terug, luisterend naar de woorden van Agathe en Gregoire.

Zwijgend staarde ze naar haar broer en met iedere seconde werd haar frons dieper en donkerder. 'Vertel het alsjeblieft niet aan moeder. Denk je niet dat ze genoeg op haar kerfstok heeft? Liever dat jij door je eigen stommiteit geheim te moeten houden wordt getergd dan dat zij het krijgt te weten.' Ze had de stof van haar jurk tussen haar handen geklemd en wendde uiteindelijk haar blik van Gregoire af. 'Hoe kom je er bij om dit in je hoofd te halen, Gregoire? En zeg me niet dat het door dat drinken komt!' Ze snapte niet wat mannen toch moesten met bordelen en vrouwen en waarom konden vrouwen zich er wel van weerhouden om met jan en alleman het bed in te duiken en die verdomde mannen niet?! Gefrustreerd stond ze op en pakte ze de leeuw van haar vader in haar handen om met iets bezig te kunnen zijn.

Gregoire schudde verward zijn hoofd en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Natuurlijk vertel ik het niet meteen aan moeder. Ze zou zich enkel zorgen maken. Maar uiteindelijk zal ze het toch echt moeten weten, het- het is haar kleinzoon!' Gregoire zuchtte diep toen hij zag hoe ontstemd Agathe over het nieuws was: David steunde hem in elk geval nog en begreep dat zulke dingen nou eenmaal konden gebeuren. 'Het gebeurt gewoon, Agathe. En als ik het niet aan de drank mag wijten, heb ik er geen verdere verklaring voor.'

David keek Agathe aan. 'We kunnen het hem gaan verwijten, maar het is gebeurt en we kunnen er toch niets meer aan veranderen.' zei hij zacht. 'Ik weet dat dit niet de... standaarden zijn die je graag van je broers wilt zien, maar laten we het deels achter ons laten, oké?' Hij probeerde de goede orde tussen hen in te bewaren: hij wilde niet dat deze middag in ruzie zou eindigen. 'Maar ik ben het wel met Agathe eens, ik denk dat we het zo lang mogelijk voor moeder moeten verbergen en het liefste komt ze het helemaal niet te weten..' Hij wilde zijn moeder geen extra lasten bezorgen.

'Het is haar kleinzoon?' Ongelovig keek Agathe haar broer aan. Ze legde een hand op haar wang en beet op haar lip. Plaatste hij nu dat kind op dezelfde lijn als het hare? Probeerde hij dit als hetzelfde te zien? Haar hoofd schuddend wreef ze over haar slaap. Het gebeurde gewoon? Wat was dat voor iets onzinnigs? Die vrouw zat nu opgescheept met een kind en moest ook nog heel die zwangerschap doorstaan terwijl er niemand voor haar was. 'Moeder krijgt dit niet te weten,' herhaalde Agathe standvastig terwijl ze Gregoire aankeek met een verwarde blik. Ze vroeg zich af of ze zich zo had vergist in haar oudere broer. Ze had altijd gedacht dat dit iets was wat alleen David deed, niet Gregoire. Bij de Goden, moesten alle mannen nou zo zijn?

Gregoire keek zijn broer dankbaar aan en wreef daarna vermoeid met zijn hand over zijn voorhoofd. Toen Agathe toch door bleef gaan, voelde hij hoe hij geïrriteerd werd. Bij haar woorden voelde hij zichzelf zelfs kwaad worden op zijn lievelingszus. 'Haar kleinzoon, ja, Agathe! Ik mag misschien dan wel de fout in gegaan zijn, mijn kind heeft hier helemaal niets mee te maken!' Gefrustreerd stond hij op en keek hij haar fel aan. 'We zijn allemaal niet zo perfect als jij bent en hebben ook niet zoveel geluk. Ik zal nooit officieel met Morena samen kunnen zijn, David en ik moeten voor ónze familie huwelijken aangaan met andere royale vrouwen. Jij hebt de man van wie je houdt, dus durf ons gedrag niet af te kraken!'

David zuchtte uit en keek Agathe aan. 'Oké, mam komt het niet te weten.' Hij keek doordringend naar Gregoire, een blik die zei dat hij er verder op dit moment geen woorden aan vuil moest maken. 'Laten we de orde bewaren oké en geen ruzie maken. Ja Agathe, misschien is hij fout geweest. Maar hij is één keer de fout in gegaan en heeft nu dit, dat heeft hij niet over zichzelf afgeroepen. Dus je kan hem wel schuldig laten voelen, maar dat heeft geen zin. Voor jou niet en voor hem niet, het veranderd namelijk helemaal niets.'

Geschokt door de harde woorden van Gregoire, had Agathe haar blik op de vloer gefixeerd. 'Je weet niet eens of het jou kind is,' merkte ze scherp op. 'Gregoire, denk je dan echt dat het zoals mijn kinderen met Dorian zal zijn? Dat-' De volgende woorden raakten haar vele malen harder dan de eersten. Het was oneerlijk van haar broer om haar situatie zo te vergelijken met die van hen. Met een geroerde blik keek ze David aan. 'Ik neem aan dat jij die fout al meerdere malen hebt begaan. Hopelijk verandert het wel iets, dat Gregoire de volgende keer nadenkt wat hij doet. Dat hij niet degene is die zwanger kan raken. Dat hij de man is in dit verhaal en er dus niet eens zo veel nadeel aan zal beleven. Dat je haar zomaar bezwangert hebt! Greg-' Agathe had zich weer op haar jongere broer gericht. Het had haar zoveel moeite gekost om zwanger te raken van haar echtgenoot en Gregoire had hier zomaar een onbekende vrouw in verwachting gebracht en hij dacht dat dat hetzelfde was?

Gregoire besefte dat hij te ver was gegaan en probeerde vooral niet naar de geroerde blik van Agathe te kijken. De laatste maanden waren gewoon lastig geweest, het was een grote fout geweest met Melynda, iets dat hij niet meer kon omdraaien. Daardoor zou hij én Morena verliezen en misschien ook wel zijn zuster. De kans werd ook steeds groter dat hij uitgehuwelijkt zou worden en dus helemaal niet met Morena verder kon gaan. Zijn leven voelde nu gewoon als één grote puinhoop zonder enig goed vooruitzicht. 'Ik ga nog een wacht lopen,' zei hij uiteindelijk, waarna hij opstond en verontschuldigend naar zijn zus keek. 'Het spijt me,' zei hij oprecht. Daarna legde hij nog even zijn hand dankbaar op David's arm en kneep er zachtjes in. Vervolgens verliet hij het vertrek. Natuurlijk was hij jaloers op haar, maar ondertussen gunde hij het haar meer. Als iemand een lieve man verdiende, dan was Agathe het wel. En vooral ook kinderen! Maar tegelijkertijd gunde hij ook David, Gytha en zichzelf zo'n mooi leven.

David keek Gregoire na toen hij het vertrek verliet en richtte zich weer op Agathe. 'Serieus?' begon hij en keek haar aan. 'Weet je hoe ontzettend schuldig hij zich erover voelde? Hoe rot hij zich voelde tegenover Morena, maar ondertussen er wel voor probeerde te zorgen om dat kind en zijn of haar moeder een goed leven te bezorgen in Evenfall?! In plaats van dat je hem steunt, heb je hem compleet de grond in geboord!' riep hij gefrustreerd. 'Natuurlijk is het anders dan jou kinderen met Dorian! Zijn zoon of dochter is een bastaard en die zijn niets, maar daar hoef je hem niet keer op keer aan te herinneren. Het is al erg genoeg dat het hem overkomt en wij als zijn familie zouden hem moeten steunen. En jij al helemaal!' Haar band met Gregoire was sterk en David snapte niet waarom ze dat op het spel zette voor zoiets als dit. 'Hij is er vanochtend achter gekomen. Hij is emotioneel en hij weet niet wat hij ermee aan moet. Je had het recht niet om zo tegen hem te spreken..' Zijn woorden waren zacht, maar hij meende het wel.

Agathe was verrast dat Gregoire plots zo reageerde en staarde hem na zonder te beseffen wat er precies gebeurd was. Juist toen hij weg was, drong het alles tot haar door en legde ze een hand voor haar mond. Agathe zou hem achterna zijn gegaan, als David zich niet beschuldigend tot haar had gericht. Met grote ogen keek ze haar oudere broer aan en legde ze haar hand onbewust op haar buik. 'Dat weet ik, David.' Ze antwoordde met een afwezige blik. 'Maar ik- Ik kan dit niet goed praten. Ik steun hem in dik en dun, maar dit- David, dat jij het niet meteen zo'n schok vindt, kan ik me voorstellen. En dat heeft Gregoire nodig, maar hij moet ook begrijpen dat dit een grove fout is. En- en misschien was ik te hard, maar iemand moet er hard voor hem zijn aangezien jij dat blijkbaar niet bent op het moment.'

'Natuurlijk is het een fout geweest! Maar iedereen maakt wel eens een fout, of het nou in een bordeel is of ergens anders. Hij weet zelf ook dat het een fout is, maar ik vind niet dat wij als familie hem daar op moeten drukken op dit moment. Gregoire had niet iemand nodig die hard is, maar iemand die hem begrijpt - of in ieder geval enig begrip toont voor de situatie waar hij in zit.' David was het ook niet eens met de keuzes die Gregoire had gemaakt - of van plan was om te maken - maar hij snapte wat zijn jongere broertje bedoelde. 'Het enige wat ik wil vragen is of je naar hem toe wilt gaan en je excuses aan wilt bieden. Dat hoeft niet nu, of morgen, maar laat hem in ieder geval weten dat je er voor hem bent, welke keuze hij ook maakt, of je het er nou mee eens bent of niet. Oké?'

'Dat begrijp ik toch ook, David! Maar wie moet hem dan er op wijzen? Ik wil niet dat moeder dat moet doen. Misschien als vader er nog was geweest had hij het gedaan.' Eerlijk gezegd dacht Agathe dat hij net zoals David gereageerd zou hebben. Ze wist al langer dat haar vader ook wel eens de bordelen had bezocht. Het was niet meer dan 'normaal', ook al was Agathe er streng tegen. Triest keek ze David aan. 'Ik ben er altijd voor hem, David. Altijd geweest. Waarom-' Ze wreef in haar ogen en ging terug op de stoel zitten met een zucht. 'Waarom twijfel je zo vaak aan me, David?' Haar ogen bleven op zijn gezicht gericht, terwijl ze zichzelf nog specificeerde. 'Waarom gaan we altijd tegen elkaar in? Vertrouw je me niet? Ik snap het niet. Waarom je denkt dat ik Gregoire zo zou laten vallen- Het is alsof we elkaar gewoon niet begrijpen.' Ze had dit met niemand, zo'n conflicterende relatie.

David keek Agathe gefronst aan. 'Ík ben degene die jóu niet vertrouwd?' vroeg hij, lichtelijk verbijsterd. 'Sorry dat ik dit zeg Agathe, je bent mijn zusje en ik hou van je, echt, maar volgens mij ben jij hier degene die mij maanden lang niet heeft aangekeken omdat je het niet eens was met hoe ik dingen afhandelde in mijn privéleven. Ik twijfel niet aan je - of in ieder geval zelden - jij bent degene die aan mij heeft getwijfeld.' Hij wist niet hoe ze nu over hem dacht, maar hij wist wel dat ze hem een lange tijd vrijwel had dood gestaard, zeker na Iwone. 'Soms weet ik écht niet wat ik moet doen om dat respect terug te verdienen. Ik weet dat ik fouten heb gemaakt en die fouten heb ik geprobeerd recht te zetten.' Ze wist - voor zover hij het wist - nog steeds niet van Henry af, en dat wilde hij graag zo houden. Hij was bang dat als ze erachter kwam, ze helemaal furieus op hem zou zijn.

'Het was niet alleen jouw privéleven, David. Ook dat van Iwone, wie een zeer dierbare vriendin is. En trouwens er waren genoeg redenen waarom ik je niet zag. Jij had het te druk en vader en Dorian- Dat was niet alleen omdat ik je ontweek. En jij hebt ook nooit een poging gedaan om mij op te zoeken.' Agathe sputterde tegen, maar met steeds minder overtuiging. 'Maar het spijt me oprecht, David.' Ze beet op haar lip en streek haar haar achter haar oor. 'Ik heb altijd naar je opgekeken. Maar ik weet gewoon niet wie je bent. Je keuzes, jouw leven, het is anders dan hoe ik het allemaal doe. Misschien dat ik nu pas door heb dat jouw beslissingen in jouw situatie wél logisch zijn,' vertelde ze hem zachtjes. Was ze ooit écht haar respect voor David verloren? Ze durfde het niet te zeggen.

David keek haar zwijgend aan. 'Het maakte niet uit wát ik deed Agathe, je verzon altijd wel een reden waarom je me niet hoefde te zien. Op een gegeven moment was ik het zat en heb ik het erbij gelaten, zo raar is dat toch niet?' Hij had wel betere dingen te doen dan zijn tijd te verspillen aan iemand die toch niet naar hem wilde luisteren. 'Wil je een dagje ruilen? Mensen zijn altijd wel zo lovend over koningen, maar laat me je één ding vertellen. Makkelijk is het niet.' Als zijn vader nog had geleefd, had hij zijn stand met liefde aan hem teruggegeven. 'Ik neem het je niet kwalijk... ik heb het je ooit kwalijk genomen, maar nu niet meer. We zitten gewoon anders in elkaar. Ik ben meer als pap en jij meer als mam.'

'Je doet me inderdaad veel aan vader denken. De vergelijking is bijna angstaanjagend.' Agathe lachte zacht, maar haar glimlach verdween weer even snel. Ze wilde niet dat haar famile zo verdeeld was, zeker niet na alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd en de dingen die in de toekomst nog zouden gebeuren. 'Kunnen we er zand over gooien? Er vrede meenemen en anders verder gaan vanaf nu? We hebben beiden andere dingen aan ons hoofd.' Afwachtend keek ze haar grote broer aan.

David knikte en stak zijn hand naar haar uit. 'Zand erop.' Hij had genoeg dingen waar hij zich zorgen over moest maken, en hij wilde niet dat er nog iets bovenop kwam. Al helemaal niet als dat met zijn familie te maken had. 'En laten we beiden proberen om niet meer zo tegen elkaar uit te vallen, oké?' Hij had een hekel aan ruzie met zijn familie, het was iets waar hij ontzettend gefrustreerd over kon raken.

Agathe pakte zijn hand vast, maar gebruikte hem vooral om overeind te komen en haar armen om hem heen te slaan. 'Sorry, David. Het spijt me echt heel erg voor al die keren dat het fout liep tussen ons.' Ze liet hem weer gaan en bekeek hem toen met een kleine glimlach. 'En nogmaals bedankt voor je presentje. Het is prachtig dat je dit met mij wilt delen. Het doet me veel. Ik wou dat ik jou zoiets kon geven, maar helaas heb ik daar niet de mogelijkheden toe.' Agathe pakte het leeuwtje van de tafel en speelde er voorzichtig mee in haar handen. Op de achterste poot stonden de initialen van haar vader gekerfd. Hopelijk dezelfde die haar zoon zou dragen als naam.