Anna's vertrekken

Een simpele kamer met een bed, tafeltje met twee stoelen en een kast waar Anna haar kleding in kan opbergen. Het is niet groot, maar het is genoeg.

Iwone liet met Henry in haar armen naar het vertrek van Anna. Ze vond het vervelend om Henry maar steeds naar iedereen mee te nemen, maar door de dreiging van de rebellen had ze hem graag bij haar in de buurt, voor als er wat zou gebeuren. Zachtjes klopte Iwone op de deur van Anna's vertrek en wachtte geduldig. Ze zouden samen wat thee gaan drinken en vooral veel bijpraten over de laatste tijd. Ook al zagen ze elkaar vaak, ze wilden beiden niet dat iedereen wist over hun doen en laten. Dat vertrouwde Iwone maar aan weinig mensen toe.

Toen er zachtjes op de deur werd geklopt, opende Anna hem snel en glimlachte ze toen ze Iwone zag staan. 'Iwone, kom binnen.' zei ze vriendelijk en keek naar Henry op haar arm. 'Ach, ik zie je iedere dag, maar iedere keer denk ik weer dat je gegroeid bent.' lachte ze en aaide over het bolletje van Iwone's zoon. Ze had al thee gezet voor hen beide, want ze wist dat Iwone zou komen. 'Oh, ik heb nog wat voor Henry!' Ze liep haastig naar de kast toe en pakte er een klein pakketje uit. 'Kijk eens kleine jongen, zodat je moeder je niet altijd bezig hoeft te houden.' grapte ze. Het was een kleurrijk, stoffen poppetje dat Anna had gevonden op de markt vanochtend. In het afgelopen jaar was ze ontzettend veranderd: van een verlegen meisje, zonder eigen mening, naar een vriendelijke jonge vrouw die altijd leek te stralen.

Iwone glimlachte toen Anna open deed en sloeg hartelijk haar vrije arm om Anna heen als begroeting. 'Ik heb deze kleine boef uiteindelijk toch maar meegenomen,' lachte ze en liep ondertussen naar binnen. Ondanks dat de kamer klein was, was het des te knusser en Iwone kwam dan ook vaak in de vertrekken van haar vriendinnen, die tevens haar kamermeisjes waren. Verrast keek Iwone naar het pakje dat Henry kreeg en liet hem het met een klein beetje hulp open maken. Het was een prachtige, kleurrijke pop en Henry leek er meteen dol op te zijn. Ze zette hem neer op de grond, waar hij rustig bleef zitten en naar de pop bleef kijken. 'Wat lief van je, An!' glimlachte Iwone en wees lachend naar Henry. 'Het werkt ook nog eens echt!'

Anna moest lachen toen Henry meteen bezeten was van het poppetje. 'Mijn moeder had vroeger ook zoiets voor mijn zusjes en om één of andere reden werkte het bij hen ook, dus ik dacht, het is het proberen waard.' Ze nam plaats op één van de twee stoelen en schonk twee koppen stomende thee in. 'Je weet dat je Henry altijd mee mag nemen en als je een keertje weg moet, wil ik altijd op hem passen.' Ze was dol op het kleine ventje, zoals praktisch iedereen die hem kende. 'Hoe gaat het met je?' Het was raar om weer terug te zijn in het kasteel van de Rabbion's, ze had hier tenslotte een aantal jaar voor Constance gewerkt en dit was de eerste keer dat ze weer terug was, sinds haar vertrek.

'De komende tijd zal ik veel tijd hebben voor Henry, maar het is toch lief dat je het voorstelt,' glimlachte Iwone, 'maar over twee weken is wel zijn verjaardag. Heb je zin om mij te helpen om de voorbereidingen daarvoor te treffen?' Glunderend keek ze toe hoe tevreden Henry was met zijn pop. Het was mooi om te zien dat hij zo blij kon zijn met zoiets kleins. 'Het gaat goed met mij. En met jou, Anna?' Ze besloot niets te vertellen over David, Tobias en het gesprek met Thomas. Ze wilde niet altijd het zielige meisje uithangen, terwijl Anna het net zo zwaar had gehad.

Anna glimlachte en knikte. 'Natuurlijk wil ik je helpen!' Ze vond het nooit erg om te moeten werken voor Iwone. Ze ging heel anders met haar om dan dat Constance had gedaan. Als ze erop terug keek, was dat ook niet verschrikkelijk, het was gewoon anders. In de jaren dat ze voor Constance had gewerkt, had ze haar toch op een andere manier leren kennen dan de meesten, en zeker na wat Constance voor haar had gedaan. Dat was echter niets waar ze nooit met iemand over sprak. 'Met mij gaat het goed, altijd, dat weet je.' lachte ze.

'Ik houd het heel erg klein hoor, maar het zou wel leuk zijn als we mijn vertrekken kunnen versieren en wat lekkers in de stad kunnen kopen,' glimlachte Iwone enthousiast, toen Anna ook zo enthousiast erover was. Ze legde haar hand op Anna's schouder en lachte. 'Dat weet ik, Anna. Hoe voelt het om hier weer te zijn? Heb je Constance nog gesproken?' vroeg ze nieuwsgierig. Ze herinnerde zich nog goed in welke staat Anna naar haar toe was gekomen, maar Iwone had het er eigenlijk nooit met Constance over gehad.

Anna keek haar aan en haalde haar schouders op. 'Het is raar om weer door deze gangen te lopen, in een andere context. Maar het voelt ook heel erg vertrouwd. Het is fijn om hier weer te zijn, om alle mensen weer te zien waar ik eerst mee werkte. Het personeel in de keukens en die dienstbodes van de andere familieleden.' vertelde ze aan Iwone. 'Maar ik ben ook weer blij om in het zonnige Noorden te zijn!' Bij haar vraag over Constance, schudde ze haar hoofd. 'Nee, ik heb haar nog niet gesproken nee.'

Iwone was wel vaak bij Constance langs geweest, maar ze hadden het nog niet over Anna gehad. Iwone was er overtuigd van dat Constance Anna graag wou zien. 'Wat leuk dat je iedereen weer kan zien,' glimlachte ze en voelde ondertussen een mengeling van vreugde, maar ook verdriet. Ze vond het vervelend dat ze Anna uit haar vaste omgeving had gehaald en haar meegenomen had naar het Noorden. Aan de andere kant - hoopte ze! - dat Anna het ook fijn had in het Noorden. Ze nam Henry op haar schoot en liet de knuffel kusjes geven op zijn neus.

Anna knikte en pakte het kopje waar haar thee in zat op, om er iets van te drinken. 'Het is verse thee, ik heb de kruiden vanochtend gehaald op de markt. Het is een typische Zuidelijke melange, iedereen hier drinkt het.' De smaakt deed haar denken aan haar eigen jeugd: haar moeder maakte dit altijd zelf met de gedroogde kruiden en fruit uit hun tuintje dat naast hun gammele huisje lag.

Iwone was haar thee bijna vergeten en pakte het verwachtingsvol op. 'Ik denk dat ik het nog niet eerder heb geproefd. Ik ben benieuwd!' zei Iwone oprecht en nam voorzichtig een slokje van de hete thee. Daarna nam ze er nog paar en keek ze Anna met een goedkeurende blik aan. 'Erg lekker! Ik mag jammer genoeg niet buiten komen, maar zou je misschien paar pakjes kruiden voor mij mee willen nemen? Ik denk dat mijn moeder het erg lekker zou vinden.' Iwone nam nog een slok en keek Anna toen even samenzweerderig over haar glas aan. 'Heb je de nieuwe kamerjongen van mijn broer al gezien? Hij zit nu in zijn proefperiode en is van jouw leeftijd.'

Anna knikte. 'Ja, natuurlijk! Ik wilde er zelf ook een paar meenemen voor in het Noorden, maar dan neem ik er gewoon nog wat extra bij.' lachte ze en keek Iwone aan. 'Ik ben niet bezig met jongens op dit moment, dat weet je.' Het was al een tijd geleden, bijna anderhalf jaar, maar het deed nog steeds pijn om te denken dat Devon haar zo had achter gelaten. De ene dag was hij er en de volgende dag was hij verdwenen als sneeuw voor de zon. Ze had geen idee waarom hij zo, zonder afscheid, was gegaan, maar ze wist wel dat het haar in ieder geval enorm veel pijn had bezorgd. Ze wist dat hun relatie nooit goedgekeurd zou worden, maar dat het zo zou aflopen had ze niet verwacht.

Iwone trok haar hand terug en keek Anna verontschuldigend aan. 'Sorry, dat had ik niet moeten zeggen, het spijt me, Anna.' Ze dronk zwijgend van haar thee en dacht na over haar broer. Nog steeds wist ze niet waarom hij zomaar ging reizen. Hij had zelfs nauwelijks tegen haar eigen familie gedag gezegd, laat staan tegen Anna. Het bleef haar broer, maar dit vond ze toch wel onvergeeflijk. Hij schreef zo nu en dan nog naar haar ouders, maar zij hoorde nooit iets over de inhoud. 'Heb je de vrouw en man uit Quandaï al gezien?'

Nieuw

Devon klopte aan op Anna haar deur. Hier stond natuurlijk geen wacht. Zijn gesprek met Iwone had hem aan het denken gezet. Hij mocht haar niet zomaar voorbij laten gaan. Hij wou haar en niets anders.

Anna zat op haar kamer met een boek in haar handen. Ze had nooit leren lezen, in ieder geval niet zo goed dat ze boeken uit kon lezen. Simpele zinnen waren geen probleem, maar ze wilde meer. Ze wilde net de bladzijde omslaan toen ze werd gestoord door geklop op de deur. Anna legde haar boek aan de kant en opende de deur om Devon daar aan te treffen. Haar mond vormde een strakke streep, maar ze sloot de deur niet. 'Wat is er?'

Devon keek haar aan. Hij kon niets uitbrengen waardoor hij zich erg snel voorover boog en haar oppervlakkig kuste. 'Ik heb gepraat met Iwone. Ik mis je, Anna en ik wil jou. Oke, jij wilt tijd, maar hoe geraken we er ooit uit als we niet meer praten...' Hij nam haar hand vast. 'Jij bent de enige waar ik mezelf aan wil geven. De eerste vrouw die ik ooit bemind heb. Alsjeblieft, wees de enigste.'

Anna keek hem verbouwereerd aan. Hoe dúrfde hij haar zomaar een kus te geven? 'Devon,' Ze trok haar hand los en sloeg haar armen over elkaar heen. 'snap je niet hoe moeilijk het voor me is om zomaar te accepteren dat je weer in mijn leven bent?' Haar wenkbrauwen hadden een frons op haar gezicht gevormd. 'Ik ga het niet riskeren om wéér verliefd te worden om vervolgens wéér achter gelaten te worden!' Dit alles frustreerde haar ontzettend. 'Als je zo doorgaat praten we inderdaad niet meer nee, ik wil dat je me met rust laat, Devon. Als ik er klaar voor ben, kom ik zelf wel naar je toe. Daarbij, ik ben toch in het Noorden. Ik werk voor Iwone, dus het is niet dat je me nooit meer ziet.'

Devon sloeg ook zijn armen over elkaar. 'Snap jij dan dat Thom ons wél zou goedkeuren en ik geen recht niet meer heb op de troon? Ik moet niks doen wat een koning zou moeten doen. De dingen zijn verandert, Anna.' Echter kon hij niets meer uitbrengen als een zucht. 'Je praat niet met me, doet de moeite niet om me aan te kijken. Je zou eerder wegkijken. Ik betwijfel elke dag wel nog of ooit dit nog goed zal komen. Want hoe jij me ontwijkt is niet bestemd om goed te komen. En hoe durf ik? Omdat ik geloof in wat wij ooit waren. Maar blijkbaar ben ik alleen.' Weer draaide hij zich om. 'Jij bent de persoon die mijn hele dag goed maakt. Ik weet niet hoe ik me vandaag goed moet voelen of de afgelopen weken. Jou achterlaten, mijn vaders dood en het feit dat ik bijna uit de familie ben gezet. Anna, jou achterlaten was geen keuze. Niet die van mij, maar een bevel. Een keer die fout maken doe ik ook maar een keer ookal zou jij mij weer beminnen. Wat er ook gebeurt. Denk daar maar eens drie keer overna in plaats van twee.' Hierbij maakte hij aanstalte om te vertrekken.

Anna luisterde gefronst naar zijn woorden en kauwde op de binnenkant van haar wang. Ze wist inmiddels dat het zijn keuze niet was, maar nog was het lastig om het zomaar te vergeten. Hij was een jaar weg geweest en hij had níets van zich laten horen, geen brief, helemaal niets. Ze had zelfs een tijdje gedacht dat hij de zee was overgestoken en haar écht had achtergelaten. 'Devon...' mompelde ze toen hij zich omdraaide om weg te lopen. 'Ik weet dat het niet jou keuze was.' zei ze uiteindelijk en keek hem aan. 'En ik werk er aan, echt waar, ik probeer het.' Het was de waarheid, ze probeerde alle blokkades voor hem opzij te zetten, maar het was makkelijker gezegd dan gedaan. 'Weet dat ik het probeer, oké?'

Devon draaide enkel zijn hoofd om en keek haar aann. Zijn rechte houding was hem al een jaar geleden gestolen. 'Alles ging snel bij ons, Anna. Net zoals verliefd worden. Herinner je nog die armband? Ik had het zien aankomen dat dit.ging gebeuren, ook al kwam jij naar het Noorden. Men vindt altijd wel een weg. Ik snap best dat je tijd nodig hebt, masr laat het me op tijd weten.' Hij werd oud... Een huwelijk werd van hem verwacht net zoals kinderen. Het schrijven naar haar had het verlangen om haar te beminnen nooit kunnen stillen. Ook had het nooit de zeeën kunnen overbruggen die hij van haar was verwijderd.

'Misschien heb ik nu iets meer tijd nodig dan de eerste keer..' vertelde ze hem en glimlachte een beetje toen hij begon over de armband die hij haar had gegeven. 'Natuurlijk herinner ik me dat nog.' Ze schoof de mouw van haar tuniek omhoog en gaf haar pols bloot, waar de armband omheen zat. 'Ik denk niet dat ik hem ooit af heb gedaan.' vertelde ze en schoof haar shirt weer naar beneden.

Hij was aangenaam verrast om te horen dat ze deze armband nooit had uitgedaan. Aan de andere kant was dit juweel te mooi om niet te dragen... 'Geen enkele brief had de afstand kunnen overbruggen. Niet zoals die armband.' Hij keek naar Anna. 'Erg veel tijd. Neem al de tijd die je wilt.' enkel bood het hun geen zekerheid.