Vertrekken van David

De eerste mannelijke Halley van de volgende generatie? David had zijn broer nog wat dingen te vertellen en dit voelde als het juiste moment. Het zou ooit toch uitkomen, dus hij had liever dat hij het hem zelf vertelde. 'Oké, twee dingen. Wie weet is ze wel helemaal niet zwanger van jou, maar van iemand anders. Ten tweede, hij is niet de eerste mannelijke Halley van de volgende generatie. Dat is Henry... mijn zoon.'

Gregoire knikte bij zijn eerste punt en zuchtte. 'We zullen het pas bij de geboorte weten. Of nou ja, misschien paar maanden daarna. Maar wat nou als hij echt mijn zoon is, wat-' Abrupt hield hij zijn mond en keek hij zijn broer ongelovig aan. Nu was hij diegene die moest lachen, al stopte hij ook weer snel. 'Dus jij lacht mij uit, omdat ik een vrouw uit een bordeel zwanger heb gemaakt, terwijl jij dat zelf ook hebt gedaan?! David! Waarom heb je me niet eerder over hem verteld?'

David keek hem aan. 'Het is de zoon van mij en Iwone. Weet ik veel of ik een hoer zwanger heb gemaakt, zou me niets verbazen, maar daar weet ik dan niets vanaf.' Hij deed alsof hij er erg luchtig over dacht, maar dat was alles behalve de waarheid. 'Luister, niemand weet er vanaf, behalve haar familie, mam en ik. Dus hou het stil wil je. Ook tegen Agathe, Morena.. wie dan ook.' Er klonk iets smekends in zijn stem, maar hij herstelde zich snel weer. 'Dus, tja. Dat dus.'

Gregoire zweeg abrupt, toen hij vertelde over Iwone, en keek hem met grote ogen aan. Dat was nog eens een heel ander verhaal. 'Deal. Als jij dit ook stil houdt, zelfs tegen mam en Agathe. Als het kind echt van me blijkt te zijn, dan vertel ik het ze wel, maar tot die tijd wil ik ze niet ongerust maken. Of me op laten hangen.' Hij moest even lachen om zijn eigen woorden en nam toen naast David plaats. 'Bij de Goden, David, we hebben er echt een zooitje van gemaakt.'

David knikte. 'Beloofd.' Hij had geen intenties om het geheim van Gregoire aan zijn moeder of zusters te vertellen. Hij zou er niets mee opschieten en Gregoire zou alleen maar in de problemen komen. 'Mijn god inderdaad...' zuchtte hij. 'Ik wist nog niet eens dat ik een zoon had, tot we in Tyrosh aankwamen en ineens met een baby van drie maanden in haar armen stond.' Hij keek Gregoire kort aan. 'Ik heb nog geprobeerd om te regelen dat ze samen met hem mee terug naar Evenfall kwam, maar dat heeft ze geweigerd, dus ik heb hem als zoon geweigerd. Hij zal geen troonopvolger zijn.'

Gregoire keek David verrast aan en knikte instemmend. 'Dat is eigenlijk nog erger dan dat iemand opeens zwanger voor je staat.' Gregoire stond weer op en vulde hun glazen opnieuw. Daarna nam hij weer plaats en dronk hij dit maal rustiger van zijn wijn. Hij dacht na over de woorden van David en liet de wijn in zijn glas ronddraaien. 'Ga je Henry dan niet missen? Ook al is het kind van Melynda misschien niet de mijne, ik zou het wel graag zien opgroeien, al is het van een afstandje.'

David keek hem aan. 'Ze heeft het verborgen gehouden voor me, een heel jaar lang Gregoire! Jij weet het voordat hij of zij ter wereld komt, dat is iets heel anders. Ja, hij heeft pap's ogen en mijn neus, maar het is niet mijn kind.' Het was een lief jongetje om te zien en hij twijfelde er ook niet aan dat het een schat was, maar hoe kon hij voor dat kind zorgen? 'Het ene moment smeekt ze me of ze mee mag, of we niet als gezin kunnen samen wonen. Ik geef haar die kans en ze gaat niet op mijn aanbod in, prima, maar ik kan niet de hele tijd vadertje en moedertje met haar spelen. Ze komt of ze komt niet en als ze niet komt dan is het ook over. Ik heb andere dingen waar ik me zorgen over moet maken, zoals één of andere debiel die mijn hoofd het liefste op een staak ziet. En een prinses uit Quandaï die ineens op mijn stoep staat.' Hij zuchtte bij zijn woorden en keek Gregoire aan. 'Ik kan er niet nog een kind bij hebben dat aan de andere kant van het land woont omdat zijn moeder niet bij mij wilt wonen, maar wel verwacht dat ik haar kind opvoed.'

Gregoire luisterde zwijgend naar de woorden van David en ook al wilde hij hem de ene na de andere vraag stellen, hij onderbrak hem niet. Hij had zo'n gevoel dat David dit al veel langer aan iemand kwijt wilde. Toen hij vertelde dat Henry iets weg had van hun vader, glimlachte Gregoire breed en legde hij na David's woorden zijn hand op zijn schouder. 'Ik begrijp je helemaal, David, maar ik zou niet te overhaaste conclusies nemen. We gaan eerst die rebellen, één voor één, tegen de grond slaan, een goede handelsrelatie met de mensen uit Quandaï opstarten en zorgen dat het overal weer rustig is in Tarth. Daarna kan je nogmaals over je beslissing nadenken. Maar je hebt gelijk, ik heb nu ook echt geen tijd voor een extra baby of een vrouw of vriendin of…' Hij zuchtte en keek David met een kleine grijns aan. Waar waren ze toch allemaal in beland? 'Morena gaat me vermoorden.'

David luisterde naar zijn jongere broer en knikte. 'Ja, ik zou maar wat extra wapenuitrusting gaan kopen als ik jou was.' grinnikte hij en sloeg zijn broertje op zijn schouder. 'Zorg maar dat ze er nooit achterkomt, vrouwen kunnen echt bitches zijn als het hierop aankomt. En al helemaal als ze goed met een zwaard overweg kunnen.' Hij moest lachen om het idee, maar er was eigenlijk niets grappigs aan. 'Ik vind dat we maar eens een paar glazen wijn achterover moeten slaan en dit onderwerp moeten vergeten, wat denk jij?' David stond op en pakte de karaf met wijn van het bijzettafeltje af. Direct schonk hij zijn eigen glas vol, en dat van Gregoire. 'Proost, op ons kroost.'

Gregoire lachte met zijn broer mee en nam zijn advies goed in hem op. Morena mocht er inderdaad nooit achterkomen. 'Trouwens, hè, Melynda… Ze is écht wel heel erg knap. En met haar genen en mijn genen moet ons kind wel een knapperd worden,' zei Gregoire met een knipoog. Gregoire stond al op om hun glazen te vullen, toen hij zich opeens iets bedacht. 'David… Vind je het trouwens oké als ik Henry een keer ontmoet? Daarna zal ik er nooit meer over praten als je dat vervelend vindt.' Hij gaf het tweede glas aan David en nam weer naast hem plaats. 'Dat lijkt me een geweldig idee, daar drink ik op. Proost!' deed Gregoire met David mee en dronk rustig van zijn wijn.

'Van mij mag je hem zien. Als je Iwone tegenkomt moet je het maar vragen. Zeggen dat je het weet, dat ik het je hebt verteld en dat ik heb gezegd dat je hem mag zien, dan vind ze het vast geen probleem.' verzekerde David hem en keek hem aan. 'Met jou genen? Nou ik weet niet hoe dat kind er dan uit gaat zien.' plaagde hij Gregoire en gaf hem een stootje.

Agathe had zich al een hele tijd geleden voorgenomen om een gesprek te hebben met haar oudste broer, maar zaken en verantwoordelijkheden leken altijd in de weg te hebben gestaan. Nu had ze eindelijk David getroffen op een moment dat hij niet druk met werk was. Bij het vertrek aangekomen bleek Gregoire echter al langs te zijn gekomen. Ze ging toch maar naar binnen en vond daar de twee broers in een aimabele sfeer, samen wijn drinkend. Verlegen stapte ze naar voren en kuchte ze zacht. 'Greg, David-'

'Mooi. Dan ga ik binnenkort even bij haar langs en dan zal ik wel zien hoeveel Henry van jou en van Iwone heeft gekregen qua uiterlijk. Misschien krijgt hij wel míjn lichaam,' grinnikte Gregoire, terwijl hij zijn broer terug porde en al snel begon te sparren met hem. Enkele spetters wijn waren al op de grond gevallen, maar het was toch maar het paleis van de Rabbions. Verbaasd keek hij op, toen iemand binnen kwam, en nog verbaasder was hij toen hij zag dat het Agathe was. 'Agathe! Drink een wijntje met ons mee!'

David keek grijnzend op toen zijn zus het vertrek binnen stapte en zette zijn wijn aan de kant. 'Hier, ga zitten.' Hij wees naar de stoel waar hij eerder op had gezeten en wreef een paar spetters wijn weg met zijn mouw. 'Wat een onverwachts bezoek, wil je iets te drinken, eten misschien?' vroeg hij, terwijl hij een andere stoel pakte en deze erbij schoof, om erop te gaan zitten. 'Waar kan ik je mee helpen?' Als er één ding was dat hij de afgelopen tijd had geleerd, was het wel dat Agathe alleen kwam als ze iets nodig had, of iets wilde vertellen. Ze kwam niet binnen om even een babbeltje met hem te maken, zoals Gregoire deed.

Agathe had al snel door dat ze een erg onverwachte gast was. Ze glimlachte naar Gregoire en begroette hem met een kus op zijn wang. 'Drink er maar één voor mij.' Ze had van de geneesheren gehoord dat de alcohol in bepaalde dranken de groei van het kind niet zou bevorderen. De wijn had ze dus al snel afgezworen. 'Nee, dank je, Dorian en ik hebben net gegeten.' Ze nam plaats op de stoel die David had aangewezen en vouwde haar handen samen met een glimlach. Het verraste haar nog altijd om haar broers zo vriendschappelijk samen te zien, voornamelijk omdat zij zelf twee compleet verschillende relaties met ze had. 'Ik- Er is niets. Ik had alleen een brief aan moeder geschreven en ik vroeg me af of je iets toe wilde voegen. Maar misschien heb je haar zelf al geschreven.'

Gregoire drukte een kus terug op Agathe's wang en hield haar hand vast, terwijl ze naast hem kwam zitten. 'Oh, ik heb haar nog niet geschreven, kan je er nog wat aardigs van mij bij zetten?' Hij keek even David veelbetekenend aan en haalde denkbeeldig een hand over zijn voorhoofd heen. Het was maar kantje boord geweest, Agathe had net zo goed binnen kunnen lopen terwijl ze het nog over hun zoons hadden. Gregoire dronk nog wel van zijn wijn en keek zijn zus aandachtig aan. 'Hoe gaat het nu met je? En met de kleine man of vrouw?'

David keek op en knikte. 'Ik heb moeder al een brief gestuurd, gisteren heb ik een raaf laten vertrekken, maar bedankt voor het aanbod.' Kort keek hij op naar Gregoire, die over de baby begon. Agathe had het zelf nooit officieel aan hem verteld, maar hij ging ervan uit dat ze wist dat Gregoire het aan hem had verteld. 'Oh, ja Agathe! Hoe gaat het met je? En de baby?' Hij was inmiddels opgestaan en liep naar de andere kant van de kamer, waar hij meerdere lades open trok. 'Waar heb ik het gelaten..' murmelde hij tegen zichzelf. Toen hij de laatste lade opende, lag het pakketje er. Met een kleine glimlach pakte hij het vast en liep er mee naar Agathe toe. 'Vader heeft me deze gegeven, hij zei dat het voor mijn eerste kind zou zijn, maar aangezien het er niet naar uit ziet dat ik binnenkort kroost ga krijgen en jij eerder bent, wil ik het aan jou geven.' Het was een houten leeuw die zijn vader zelf uit hout had gekerfd, een paar maanden voor hij overleed. David had het altijd bewaard, maar nooit aan Henry gegeven, waarom wist hij zelf ook niet precies.

Agathe glimlachte toen Gregoire naar haar toestand vroeg, maar was niet zeker of ze de reactie van David mee wilde maken. Ze had hem niet meer zelf het nieuws gebracht, maar hij had het via bia moeten horen. Verrast keek ze naar haar broer toen hij zoveel interesse toonde. 'Het gaat goed. Het wordt steeds moeilijker de zwelling te verbegen,' vertelde ze trots. Verbaasd nam ze het pakketje van David aan. 'Van vader? David, weet je het zeker? Ik-' Ze staarde naar het pakketje en toen naar Gregoire en toen naar David.

Gregoire keek zwijgend en geëmotioneerd naar het pakketje. Ondanks dat hij niet wist wat erin zat, bleef het toch iets van zijn vader en hij miste hem nog steeds zo verschrikkelijk. 'Niet treuzelen, Agathe, maak het open!' spoorde hij zijn zus met een brede glimlach aan. Hij was ondertussen op de stoelleuning van haar stoel gaan zitten en keek ondertussen naar David. Henry was al geboren en zijn zoon zou eerder geboren worden dan de kinderen van Agathe. Toch besloot hij er niets over te zeggen en afwachtend naar zijn zus te kijken.

David knikte. 'Ik weet het zeker Agathe.' zei hij bemoedigend en glimlachte naar haar. Hij had liever dat zij het had en dat haar kinderen er gelukkig mee werden. Hij wilde niet dat het in het Noorden achter zou blijven, bij Iwone, maar hij wilde dat het in het Westen bleef.. of in ieder geval binnen de familie. 'Ik weet zeker dat hij het niet erg vind dat ik het overdraag.' verzekerde hij haar. 'Zolang je er maar goed op let natuurlijk, maar ik weet zeker dat dát geen probleem gaat vormen. Daarbij wil ík graag dat je het hebt.'

Agathe had er nooit zo bij stil gestaan dat zij de eerste Halley van de volgende generatie zou krijgen. Ze staarde nog enkele seconde naar het presentje en opende hem toen voorzichtig. Ze hield de leeuw in haar handen en streek voorzichtig met haar vinger over de gladde rondingen. Geëmotioneerd keek ze naar haar broers op en hield ze een hand voor haar mond. 'Sorry-' Ze slikte en knipperde de tranen met een glimlach weg. 'Heeft vader dit gemaakt?' Agathe had wel eens vaker gezien dat hij met houtsnedes bezig was, maar ze had nog nooit zoiets als dit gezien. Zorgvuldig traceerde ze de manen van het dier en dacht ze aan haar overleden vader.

Gregoire keek met een brok in zijn keel naar het houten paardje. Hij kon het zich gemakkelijk voorstellen hoe zijn vader dagenlang er mee bezig was geweest. Het kon ook best zijn dat hij er hulp bij had gevraagd, maar het gebaar was toch prachtig. 'Ik wist helemaal niet dat pap dit ooit had gemaakt,' zei hij zachtjes en gleed even met zijn hand over Agathe's haren. 'Maar als het een tweeling wordt, dan mogen ze erom gaan vechten,' lachte Greg.

David knikte. 'Hij heeft het aan me gegeven, een paar maanden voor hij overleed. Hij had het speciaal gemaakt voor zijn eerste kleinkind, er vanuit gaand dat ik als eerste ouder zou worden..' zei hij met een klein glimlachje rond zijn lippen. Het was een mooie herinnering. 'Ik wil écht dat jij hem hebt. Jou zoon of dochter zou het eerste kleinkind zijn van vader, dus neem het alsjeblieft aan en koester zijn gedachten erbij.'

Alsnog rolde er een traan over Agathe's wang van verdriet en vreugde. Er was veel dat haar vader had gemist, slechte en goede dingen. Maar ze had liever gehad dat hij dit alles had meegemaakt dan hoe het nu gegaan was. Ze zette het speelgoed voor zich op tafel en kwam overeind om bijna verlegen op David af te stappen. Ze drukte een kus op zijn wang en sloeg toen haar armen om hem heen, of hij het nu wilde of niet. Ze wist geen andere manier om haar dankbaarheid te tonen nu er zich een prop in haar keel had gevormd. Deze werd onder andere veroorzaakt door schuld en schaamte dat ze vaak zo slecht dacht over haar broer.

Gregoire keek met een kleine glimlach toe hoe David en Agathe elkaar omhelsden, maar zelf zat hij met iets anders in zijn maag. Hij liep naar het raam toe en keek over de stad uit. Zouden ze dan allemaal maar gewoon zijn eigen, bijna-geboren kind negeren? Werd er van hem verwacht ook zijn kind te ontkennen of niet te bezoeken, zoals David? Betekende het kind niets, omdat de moeder in een bordeel werkte? Hij legde zijn voorhoofd zuchtend tegen het glas aan en liep toen weer terug naar zijn broer en zus.