De vertrekken van Edmund

Edmund zat op een stoel voor de opening die naar zijn balkon leidde. Het was zowaar eens een mooie dag in het Zuiden en de zon scheen naar binnen toe. Naast hem stond een royaal gevuld glas wijn en in zijn handen hield hij een boek dat hij van Agathe had gekregen bij haar aankomst, hier in Lorath. Het was een goed boek, een geschiedenisboek over de draken die vroeger in dit land leefde. Het is al lang geleden sinds iemand een levende draak had gezien en ze werden dan ook als uitgestorven beschouwd. Vroeger droomde hij er altijd van dat hij een draak had, maar die droom had hij al vele jaren geleden achter zich gelaten.

Ayira liep sloffend door de gang heen en voelde hoe haar gedachten steeds afdreven. Ze dubde nog steeds over de keuze die ze zou maken en wat voor pijn ze haar familie daardoor mee zou doen. Aan de andere kant had haar familie haar ook pijn gedaan, de volle vijf jaar. Voordat ze het wist, stond ze opeens voor het vertrek van Edmund. Áls ze zou besluiten weg te gaan, wilde ze in elk geval nog haar broer gesproken te hebben. Ze sloeg de deur open en glimlachte breed. 'Edmund! Nu weet ik wat je liever doet dan mij opzoeken: lezen. Zoals áltijd.'

Edmund schrok zich een ongeluk toen de deur van zijn vertrek, zonder enige aankondiging opensloeg en zijn oudere zus in de deuropening stond. 'Ayira.. altijd opzoek naar een knallende entree.' grinnikte hij en legde zijn boek aan de kant. Het verbaasde hem enigszins dat ze hem kwam opzoeken. In de tijd dat ze terug in het Zuiden was, had hij haar niet veel gezien, maar toch was hij blij dat ze hem kwam opzoeken. 'Ga zitten.' zei hij vriendelijk en gebaarde naar enkele stoelen in de zijn vertrekken.

Ayira probeerde haar glimlach te behouden, toen hij haar zo vriendelijk begroette, en liet zichzelf neervallen in één van de stoelen. 'En het lukt me ook elke keer weer. Je had Donovan's en Jillian's gezicht moeten zien, toen ze me opeens weer zagen.' Ze moest lachen en keek haar broer toen geïnteresseerd aan. 'Hoe gaat het met je, Eddie? Ik hoorde dat pap je heeft verkozen boven Constance om landheer te worden.'

Edmund keek haar aan en begon te lachen. 'Je bedoeld dat hij me geforceerd heeft de positie aan te nemen nadat Constance het had afgewezen.' merkte hij droogjes op en schonk voor haar wijn in. 'Maar, het gaat wel oké. Inmiddels begin ik al die vergaderingen wel zat te worden, maar het hoort er nou eenmaal bij.' Als hij landheer van het Zuiden zou zijn, wist hij in ieder geval zeker dat er veel zou veranderen.

Ayira stond op bij zijn woorden en voelde opnieuw hoe ze opgewonden raakte over het feit dat Constance opnieuw boven hen stond. 'Je moet jezelf niet laten kleineren door Constance. Je zal een veel betere landheer worden dan dat zij ooit zal zijn.' Ze liet haar vingers langs de tientallen boeken glijden en glimlachte opgelucht. Ze had haar broer altijd erg gemogen. 'Ik had er een moord voor gedaan om bij die vergaderingen aanwezig te zijn,' zuchtte ze, waarna ze moest lachen. 'Foute woordgrap.'

Ayira stond op bij zijn woorden en voelde opnieuw hoe ze opgewonden raakte over het feit dat Constance opnieuw boven hen stond. 'Je moet jezelf niet laten kleineren door Constance. Je zal een veel betere landheer worden dan dat zij ooit zal zijn.' Ze liet haar vingers langs de tientallen boeken glijden en glimlachte opgelucht. Ze had haar broer altijd erg gemogen. 'Ik had er een moord voor gedaan om bij die vergaderingen aanwezig te zijn,' zuchtte ze, waarna ze moest lachen. 'Foute woordgrap.'

Edmund keek haar aan en wimpelde haar woorden weg. 'Ach, het maakt niet uit, Ayira. Ik ben na 24 jaar wel wat gewend hoor. Hij had het allang geaccepteerd dat zijn vader voor Constance koos. 'Wil je een keertje ruilen?' gniffelde hij. 'Ik weet dat het interessant lijkt, en de eerste keer is het ook best oké, maar als je er iedere dag twee hebt, begint het redelijk te vervelen.'

'Nou, als jij de functie van landheer niet aan neemt, dan doe ik het wel. Míj hoor je niet klagen,' grinnikte ze pesterig, waarna ze weer ging zitten. Even haalde ze een hand door haar haren en staarde ze naar het plafond. 'Ik denk dat ik weer weg ga. Constance heeft me erg duidelijk gemaakt dat ik hier niet welkom ben en Donovan heeft me nou ook weer niet bepaald het gevoel gegeven dat ik weer opgenomen ben in de familie.'

'Ik denk niet dat ik hem afwijs, ik moet hem wel overnemen.' Vader zou het sowieso niet goedkeuren als Ayira het voorstelde om te heersen over het Zuiden, daarbij wilde hij zelf de taak vervullen, al hoefde het van hem niet direct te gebeuren. 'Ze moeten er gewoon aan wennen dat je weer terug bent. Je stond uit het niets weer hier voor de deur en je weet hoe de rest is.' Hijzelf vond het alleen maar leuk dat zijn oudere zus weer terug was, maar de rest van de familie was nogal stug als het op dit soort acute veranderingen aankwam. 'Je moet ze tijd gunnen Ayira... alsjeblieft, al doe je het alleen maar voor mij.'

Ayira tikte bedenkelijk met haar vingers op haar been en luisterde aandachtig naar de woorden van Edmund. Het was ondenkelijk dat hij het zo voor zijn familie op nam, nadat hij op dusdanig slechte manier was behandeld. Edmund was veel te goed voor de familie Rabbion en hij verdiende beter. Ze zuchtte uiteindelijk en haalde wanhopig een hand door haar haren. 'Misschien blijf ik ook nog wel,' zei ze uiteindelijk. 'Ik moet toch nog David overhalen om met mij te trouwen.' Ze knipoogde lachend naar Edmund en herstelde haar woorden. 'Of in elk geval dat hij een nachtje blijft slapen.' Ze stond weer op en liep door de kamer heen. 'En jij dan, Edmund? Ben jij al uitgehuwelijkt door onze ouders?'

Edmund grinnikte. 'Succes daarmee. Na Iwone Storm heeft hij volgens mij zijn zinnen gezet op Adelaide Mattiries.. maar dat heb je niet van mij.' grinnikte hij en keek zijn oudere zus aan. Ondanks dat ze beide ontzettend verschillend waren, voelde het af en toe of ze in hetzelfde schuitje zaten. 'Je moet niet zo overhaast beslissingen nemen, je bent boos, je staat op en je vertrekt.. Als je ze de tijd geeft om een fatsoenlijk gesprek te voeren, weet je best dat het goede mensen zijn.' Hij was het misschien niet altijd eens met de manier waarop hun ouders alles regelde, maar ze waren goede ouders. 'Zoals je ziet heb ik nog geen vrouw aan mijn zijde, dus vat dat maar op als een nee.'

Ontevreden sloeg ze haar armen over elkaar heen en wees ze met haar kin hooghartig in de lucht. 'Adelaide Mattiries…' herhaalde ze met een klagerige stem en balde haar vuisten. 'Ik laat hem nog wel eens zien wie werkelijk de beste vrouw voor hem kan zijn.' Ze glimlachte onheilspellend en nam naast haar broer plaats. 'Misschien heb je gelijk. Het voedsel is hier ook veel te lekker,' zei ze met glunderende ogen. 'En de bedden heerlijk zacht. Ik heb dat gevoel echt gemist.' Ze keek hem met een pruillip aan en sloeg haar benen over elkaar heen. 'Heb je dan al wel een oogje op iemand?' grinnikte ze.

Edmund moest lachen om de koppigheid van zijn zuster. 'Er zijn ook nog andere mannen op de wereld weet je.' Ook al was hij misschien de ideale man in haar ogen, Edmund twijfelde er sterk aan. 'Een oogje op iemand? Nee, niet bepaald. Vrouwen zijn wel het laatste waar ik op dit moment mee bezig met Ayira, zeker met die rebellen.' Het was belangrijker dat zíj eerst uit de weg werden geruimd voor hij verder zou gaan met zijn persoonlijke leven.

Ayira moest lachen en stond weer op, om door het verblijf te lopen. Dat lange zitten en bijvoorbeeld lezen, wat Edmund altijd deed, was niets voor haar. 'Zoals wie?' lachte ze en pakte een bezem vanuit een kastje. Ze deed lacherig alsof ze met iemand vocht en prikte uiteindelijk met de punt in Edmunds buik. 'Als je nog een soldaat nodig hebt - of aanvoerder, natuurlijk -, dan weet je waar je moet zijn. Ik heb al veel te lang geen échte actie meer gehad, op álle vlakken,' zuchtte ze.

Edmund haalde zijn schouders op. 'De Storm's hebben genoeg zonen, de Mattiries, broers van David?' Er waren genoeg mannen die geen David heette. 'Zodra ik iemand nodig heb dan hoor je het.' verzekerde hij haar. Als zijn vader hoorde dat ze dit gesprek hadden en dat hij dit zojuist tegen haar had gezegd, zou hij furieus worden, maar tegen de tijd dat Edmund het voor het zeggen had, had zijn vader geen stem meer over dat soort dingen, als hij tegen die tijd überhaupt nog wel een stem had.

Ayira sloeg bedenkelijk haar armen over elkaar heen en keek haar broer peilend aan. 'Misschien moet ik de oudsten van de Storm's maar eens aanspreken. Of Gregoire Halley. Of misschien wel die geheimzinnige knul uit het buitenland.' Ze knipoogde naar hem en keek hem daarna met een tevreden glimlach aan. 'Je zult geen spijt ervan hebben, Edmund, dat beloof ik. Ik heb wel zin om op die rebellen in te hakken!'

Edmund begon te lachen. 'Jij en Gregoire Halley?' vroeg hij lachend, dat zou pas een mismatch zijn. 'Hé, ik sta nog niet boven pap hè, dus je moet nog wel even geduld hebben. Hij is me aan het klaarstomen, maar ik heb geen idee wanneer hij van plan is om te stoppen... als hij al van plan is om te stoppen. Misschien is het wel gewoon een voorzorg, mocht hij ooit omkomen in een veldslag of wat dan ook.' dacht Edmund hardop en keek zijn zuster aan.

Ayira keek naar haar nagels en haalde haar schouders op. 'Thomas Storm ziet er ook niet verkeerd uit,' ging ze nonchalant verder. 'En als hij in plaats van zijn broer landheer van het Noorden wordt, heb ik in elk geval ook nog wat macht, in plaats van vrouw te worden van een machteloze, adellijke nietsnut.' Ze liet zich op een stoel neervallen en lachte hardop. 'Het zou me niets verbazen. Hij ziet heus wel in dat hij een oude man wordt en niemand wil een oude gast op de troon hebben, terwijl ze ook iemand als jou kunnen hebben.'

Edmund moest lachen om zijn zuster en schudde zijn hoofd grinnikend. 'Ja, het zou toch wat zijn als je zou eindigen met een adellijke nietsnut hè.' gniffelde hij en haalde zijn schouders op. 'Zeg dat maar niet tegen pap. Als hij hoort dat je hem zo noemt...' Hoe oud hij ook zou zijn, Edmund zou altijd respect hebben voor zijn vader - hoewel hun band niet ontzettend sterk was.

'Het zou wat zijn als jij met een nietsnuttige vrouw terug komt… Al zie ik dat nog wel gebeuren, Edmund,' lachte ze en kneep tegelijkertijd in zijn wang. Edmund zou altijd haar kleine broertje blijven, al scheelden ze maar één jaar. 'Want naast je eigen zussen bestaan er geen avontuurlijke, spannende en leuke vrouwen. Ik heb het met mijn eigen ogen kunnen aanschouwen.' Ze sloeg haar armen over elkaar heen en grinnikte geamuseerd. 'Hij weet allang hoe ik over hem denk. Eigenlijk zou iemand hem eens met zijn neus op de feiten moeten drukken.'

Edmund keek haar zuur aan. 'Hoezo? Ik ben niet het type voor een nietsnuttige vrouw, alles behalve.' Hij mocht misschien zelf niet de meest avontuurlijkste zijn, maar dat betekende niet dat hij een duffe vrouw moest hebben. 'Oh kom op, er zijn genoeg vrouwen in de wereld die écht wel iets in zich hebben hoor. Kijk maar naar de prinses uit Quiandaï!' sprak hij haar tegen en trok zijn wenkbrauw op. 'Ach, zolang ie alles nog kan, waarom zou hij zijn taak dan niet kunnen vervullen.'

'Misschien heb je wel gelijk, de vrouwe uit Quandaï was er namelijk niet tijdens de afspraak. Misschien is ze niet suf, maar wel hooghartig. En hoezo? Nou, dat je het voor ze opneemt, zegt al genoeg,' lachte ze, waarna ze met een bedenkelijke glimlach naar haar broer keek. Hij was zoveel beter dan haar hele familie. Misschien zou hij wel een suffe vrouw trouwen, desondanks zou hij haar behandelen als een prinses. Had zij ooit maar zo'n man kunnen vinden. 'Misschien denk ik wel te slecht over hem. Maar in al die jaren is hij behoorlijk afgetakeld.'