De vertrekken van Constance

'Weet je waar je vertrek is? Of heb je een indicatie?' Constance was vanzelfsprekend van plan hem op te zoeken en het liefst als hij midden in zijn werk zat. Met een grijns dacht ze alvast aan het geplaag waarmee ze hem kon treiteren. Ze trok haar eigen laarzen aan en reeg ze één voor één dicht. Toen ze klaar was wachtte ze op Anthony en bekeek ze hem met een grote glimlach op haar gezicht. 'Je wordt hier altijd gemist,' vertelde ze hem waarna ze haar armen nog om zijn nek wond en haar lippen op de zijne drukte. De kus brak ze abrupt af en met een glimlach duwde ze hem richting de deur.

'Dan is het goed.' Omdat ze elkaar zo'n lange tijd niet hadden gezien, wist hij nu al dat hij haar zou missen op de momenten dat hij haar niet zeg. 'Nou nou! Je wil me wel heel erg graag de deur uit hebben hè.' lachte hij toen hij richting de deur werd geduwd. Toch draaide hij zich nog een laatste maal om, om naar haar toe te lopen en haar kort, maar krachtig, te zoenen. Hij liet haar met een glimlach weer los en liep nu echt naar de deur toe. 'Ik weet ongeveer waar ze zijn. Hier de gang uit, een trap naar beneden, de de derde gang in aan je linkerkant, en dan is het één van die deuren.' Welke wist hij niet precies. 'Zoek me maar gauw op, want ik mis je nu al.' zei hij, terwijl hij de deur opende en haar vertrek verliet.

[NEW]
Iwone was regelrecht naar het vertrek van Constance gelopen en had zonder na te denken geklopt op de deur. Ze liep al urenlang in haar eentje te huilen in haar kamer en te denken aan haar vader, moeder en andere broers. Het nieuws zou haar moeder ongeveer op dit moment bereiken en ze durfde er niet eens aan te denken wat het met haar zou doen. En nu stond ze nerveus voor de deur van Constance. Ook Constance had een ouder verloren en ze wilde haar nu echt niet opschepen met haar eigen verdriet. Maar- ze wilde bij haar vriendin zijn.

Constance had het niemand hoeven zeggen dat ze geen enkele persoon hoefde te zien op het moment. Haar bedienden hadden wat te eten gebracht en waren daarna weggebleven. Haar familie had ze niet meer gezien sinds ze de kamer verlaten had. Anthony had ze een bericht laten sturen dat ze langs zou komen als ze er klaar voor was. Er was maar één iemand wie ze er van verdacht om haar toch op te zoeken. Er was maar één persoon wie ze zelf graag wilde opzoeken. Constance strekte haar stijve ledematen en liep naar de deur. Zwijgend opende ze de deur en liet ze Iwone haar vertrek binnen. Na het sluiten van de deur hield ze meteen haar armen open voor haar vriendin.

Iwone keek opgelucht toe hoe er open werd gedaan en Constance in de deuropening stond. Ze liep afwachtend naar binnen en keek Constance aan. 'Het is misschien niet het goede moment, maar-' Toen Constance haar armen opende, twijfelde ze geen seconde en sloeg ze ook haar armen om haar vriendin heen. De tranen kon ze niet meer ophouden en zacht snikte ze tegen de borst van Constance aan. Pas na een lange tijd liet ze haar los en veegde ze haar tranen weg. 'Ik heb iets voor je mee,' zei ze met een kleine glimlach en haalde enkele lekkernijen uit haar tasje.

Constance schudde haar hoofd. 'Als dit niet het goede moment is, dan komt het er nooit van.' Ze hield Iwone stevig tegen zich aan en legde haar hoofd tegen dat van haar vriendin. 'Het spijt me van je vader, Iwone.' Juist omdat Iwone huilend in haar armen stond, kon Constance haar eigen tranen niet laten gaan. Ze troostte nu eerst haar vriendin. Ze streek over haar donkere haar en een kleine glimlach spreidde zich over haar gezicht bij het zien van de hapjes. 'Kom.' Constance nam Iwone verder mee het vertrek in en ging op één van de sofa's zitten.

'En het spijt mij van je moeder, Constance,' zei ze zachtjes, terwijl ze Constance's hand stevig vast hield en haar volgde naar de sofa's. Ze stalde de lekkernijen op een tafeltje en nam plaats, terwijl ze de laatste tranen weg veegde. 'Hoe gaat het nu met je vader? En je broers en zusters?' Zelf had ze geen oog kunnen dicht doen deze nacht. Daarom was ze naar haar broers vertrek gegaan en had ze bij hem geslapen. Al had ze zo'n idee gehad dat hij werkelijk de hele nacht geen oog had dicht gedaan. 'Tast toe!' glimlachte ze en pakte zelf een koekje.

Constance knikte om de condeleance te ontvangen en keek naar de hapjes. 'Ik heb geen idee. Vader zit nog altijd bij mam. Ayira is ik weet niet waar en Edmund zal in zijn bibliotheek zitten. Ik heb het nog niet aangedurfd om naar de kleintjes te gaan. De septa past nog op.' Ze trok haar benen op de sofa en nipte aan één van de lekkernijen. Honger had ze niet echt, maar het was iets om haar bezig te houden. 'Hoe staat het met Thomas en Henry? Heeft Henry enig besef van wat er gaande is?' Constance merkte dat ze zich altijd erge zorgen maakte om het jongetje.

Iwone slaakte een diepe zucht en nam nog een hap van het koekje. Na de dood van haar vader had ze niets binnen kunnen krijgen en dit was het eerste wat ze in lange tijd weer at. 'Henry begrijpt er niets van. Ik laat hem ook veel te veel bij de kamermeisjes, dat is hij helemaal niet gewend. Maar ik wil niet dat hij mij ziet als ik huil of verdrietig ben. En met Thomas…. Hij is ook erg van slag. Vader vertelde voor zijn dood dat hij wil dat Thomas landheer wordt, in plaats van Devon.' Ze beet op haar nagel en dacht ondertussen ook aan Tobias. Naast haar vader was ook hij uit haar leven verdwenen. 'Ik weet niet hoe ik met zulk verdriet om moet gaan. Mijn moeder zal onderhand wel de brief met het nieuws ontvangen hebben.' Ze keek naar de grond en haalde diep adem. 'Wat gaan jullie eigenlijk met je moeder doen? Wordt ze verbrand of begraven of…?' vroeg ze zachtjes.

Constance leunde zuchtend naar achteren. 'Misschien is het maar beter ook dat hij het niet snapt. Laat hem nog maar onwetend zijn.' Ze wreef over haar voorhoofd en stopte een verdwaalde pluk haar terug in haar staart. 'Thomas wordt landheer?' Verrast keek ze Iwone aan. Hij was natuurlijk niet de oudste zoon, dus was het bijzonder dat het zo ging. Ze was echter niet zó verbaasd. Devon Storm had zijn gezicht al bijna een jaar lang niet meer laten zien. 'Je tantes zullen er vast zijn om haar te helpen. En ik neem aan dat jullie ook niet lang meer hier blijven.' Met een kleine glimlach pakte Constance nog een hapje. 'Ze wordt in de bergen begraven. Het is gebruikelijk om de overledene terug te brengen naar de aarde waar hij oorspronkelijk vandaan kwam. Mijn moeders familie heeft zelfs een eigen berg hier.' Ze kon in ieder geval tevreden zijn dat haar moeder met dit traditionele en mooie gebaar opgebaard werd.

Iwone knikte instemmend en staarde naar het koekje dat ze vast had. Henry zou nooit zijn opa leren kennen, ze vreesde namelijk dat hij te klein is om zich later nog herinneringen uit deze tijd te herinneren. 'Daar heb je gelijk in. Mijn tantes zijn zo lief, ze zullen mama vast heel erg goed ondersteunen. En inderdaad, je vader heeft ons een schip aangeboden om terug te varen. Zelf hebben we ook schepen, dus ik wacht Thomas' beslissing af.' Met een glimlach keek ze Constance aan: het was mooi om te horen dat de Rabbion's zo'n prachtige traditie hadden om hun doden te begraven. Bij Iwone thuis speelde de zee natuurlijk een grote rol. 'Had ik al verteld dat Tobias weg is gegaan?' vroeg ze zachtjes.

Constance staarde naar haar handen. Haar moeders familie zou nooit komen om haar vader of de kinderen van hun dochter of zus te troosten. En de familie van haar vader- Dat was een geval apart. Ze woonden ook zo verspreid over het land. Het kwam dus neer op alleen haar broers en zussen en vader om elkaar te troosten. 'Waarschuw me op tijd als je weet wanneer je weg gaat.' Constance wilde er niet op het laatste moment achter komen dat haar vriendin weer vertrok. Ze wilde zich er op voorbereiden. Geschrokken keek ze Iwone weer aan. 'Tobias is weg?'

Met een bedroefd gezicht legde Iwone haar half opgegeten koekje weer op de tafel en sloeg ze haar armen om haarzelf heen. 'Hij wist dat niemand het zou toestaan dat we ooit zouden trouwen. En als mijn vader mij zou uithuwelijk met een andere man, dan moest ik wel accepteren na al het gebeuren met David. Het was een onmogelijke relatie, maar het doet zoveel pijn om hem nu te moeten missen-' Ze voelde hoe haar onderlip begon te trillen, maar ze zou niet huilen. Niet opnieuw. Na enkele seconden op adem te komen, toverde ze weer een kleine glimlach op haar gezicht. 'Natuurlijk laat ik het je op tijd weten. Ik wil uitgebreid afscheid nemen.' De pijn om Constance te missen, kwam er nog bovenop. Ze pakte haar vriendin's hand vast en kneep er zachtjes in. 'Hoe gaat het met Anthony? Is hij ongedeerd gebleven?'

Constance boog naar Iwone toe en legde haar armen rond haar heen. 'Hij was dus al weg voor dit gebeurde?' Ze vond het de juiste beslissing van de jonge wachter. Misschien was hij zelfs te lang blijven hangen. Hij had nooit naar het Zuiden mee moeten gaan. Constance had hem wel gemogen, maar ze was blij dat die bron van toekomstige problemen toch weg was gegaan. Hoe zwaar het ook voor Iwone was. 'Maar je hebt mij nog. Je broer is terug. En er is altijd Henry nog als jouw allergrootste troost.' Constance kon zich niet inbeelden hoe het was om te kunnen leven voor een eigen kind. Ze wilde het eerlijk gezegd ook niet weten. 'Hij was in het kasteel toen de chaos ontstond. Helemaal ongedeerd dus.'

Iwone leunde tegen haar vriendin aan en knikte opgelucht. 'Gelukkig wel. Er zijn zoveel wachters gedood door de rebellen… Normaal had hij daar ook tussen moeten staan.' Ze knikte en glimlachte instemmend naar haar vriendin. 'Henry is een geschenk gebleken, erg onverwachts, maar zo gewenst. Net zoals jij als vriendin.' Ze porde met een lach in Constance's zij, maar werd toen weer serieus. Het was geen tijd om te grappen of te lachen. 'Ik ben blij dat hij ongedeerd is,' zei ze gemeend.

'Een geluk bij een ongeluk dus.' Tobias had dus net op tijd besloten om weg te gaan. Constance klopte met haar hand op Iwone's schouder en glimlachte. 'Henry is een prachtig jochie.' Als ze ooit kinderen moest krijgen, gaf er haar dan maar één zoals Henry. Niet dat Constance ooit zulke vriendelijke en leuke kinderen zou baren. 'Ik ook,' gaf ze zacht toe. Ze had er nog niet echt tijd gehad om over na te denken, aangezien ze zich zoveel zorgen had gemaakt over haar moeder, maar ze was erg opgelucht dat Anthony niets was overkomen. Toch- Constance zuchtte en schudde de gedachte van haar af. 'Het gaat moeilijk worden om mijn familie nu nog onder ogen te komen. Moeder was altijd degene die ons bij elkaar hield.'

Iwone knikte instemmend. 'Een geluk bij een ongeluk,' herhaalde ze zachtjes. Vooral in deze rouwtijd miste ze haar vriend heel erg en ook Henry begon op te merken dat er iets miste. Trots glimlachte Iwone, maar haalde daarna zelfbewust haar schouders op. 'Hij lijkt heel erg op zijn vader,' reageerde ze, alsof dat alles verklaarde. Ze trok haar benen op en sloeg haar armen om haar benen heen. 'Je zult zien hoe vanzelf het zal gaan dat je familie weer naar elkaar toe trekt. Jullie delen dezelfde smart, dat zouden jullie samen moeten doen. Dan zal het vast beter te verdragen zijn.' Ze glimlachte geruststellend en legde een hand op haar arm. 'Of misschien is het handig om bij het makkelijkste familielid te beginnen.'

'Zijn vader-' Constance had daar heel andere ideeën over, maar ze moest deze dingen niet met Iwone bespreken. Zeker niet nu. 'Onze families verschillen erg van elkaar. Het gaat hier zo anders aan toe dan in jouw liefhebbende familie, Iwone.' Ze glimlachte omwille van het ondersteunende gebaar, maar zuchtte diep bij haar volgende woorden. 'Niemand in mijn familie is makkelijk te benaderen. En ikzelf ben dat ook niet. Mam was het makkelijkst. Zij wist hoe ze iedereen aan moest pakken. Wist ik maar hoe ze dat deed.' Ze leunde naar achteren en sloot haar ogen vermoeid.

Iwone keek haar vriendin serieus aan en pakte haar handen vast. 'Constance, nú is het moment om een liefhebbende familie te worden. Jouw moeder zou niets anders hebben willen zien, denk je ook niet? Neem het initiatief en breng je familie bij elkaar. Je zult er geen spijt van hebben, Constance, ik weet het zeker.' Ze glimlachte aansporend en kneep zacht in haar handen. 'Edmund wil je daar vast mee helpen. En de kleintjes al helemaal! En hopelijk helpt het je vader ook om door zijn rouwperiode heen te komen. Constance, jullie boffen zo dat jullie samen door deze periode heen kunnen. Ik heb geen idee wanneer ik mijn moeder pas zal zien.'

Constance kon er niets aan doen, maar ze lachte om Iwone's woorden. 'Ik? Ik moet het initiatief nemen om liefhebbend te zijn. Dat is niet voor mij weggelegd. Ik weet niet eens of Ayira het wil, of Edmund daar zin in heeft en of vader dat aan kan.' Ze slikte echter en keek twijfelend naar Iwone. Maar haar jongere broers en zussen, de kleintjes, wat ging er met hen gebeuren als haar familie zo gescheiden bleef. 'Maak je geen zorgen Iwone. Jullie zullen snel naar huis gaan. David kan jullie niet hier houden. En je bent hier met Thomas. Je kan hem steunen en hij jou.'

Iwone bloosde, toen Constance begon te lachen, en herhaalde haar woorden in haar hoofd. Had ze iets grappigs of raars gezegd? 'Natuurlijk ben je wel liefhebbend. Kijk hoe je bij Anthony bent! Of hoe je altijd voor mij zorgt of hoe lief je altijd bent met Henry!' Ze haalde diep adem en knikte. Donovan had al bevelen rondgegeven om een schip voor hun klaar te zetten, maar omdat hij nog in de rouw was, wist ze niet hoe lang het nog zou duren, voordat ze echt met dat schip weg konden. 'Thomas is inderdaad een grote steun. Ik ben altijd zo bang dat ik dat niet voor hem ben….'

'Je hebt me nooit bij Anthony gezien. Wie weet scheld ik hem wel uit en vind hij dat op de één of andere vreemde wijze aantrekkelijk.' Constance moest glimlachen, want het was niet eens zo heel ver van de waarheid. Ze was nog steeds haar harde zelf en daar was Anthony blij mee. Dat waardeerde ze des te meer dan dat hij haar zachte kant uit haar kon krijgen. 'Natuurlijk wel. Je bent zijn enige zuster en ik zie het aan zijn ogen dat hij veel om je geeft. Maak je daar niet druk om, Iwone.' Ze legde een hand op haar schouder en kneep er zacht in. 'En je bent een steun voor mij. Ik vind het heel fijn dat je langs bent gekomen.'

Iwone moest ook lachen en keek haar vriendin hoofdschuddend aan. 'Daar geloof ik helemaal niets van, Constance. Hij is hartstikke gek op je, dus je zal vast niet vervelend tegen hem gedaan hebben,' zei ze met een knipoog. Iwone zuchtte en legde haar vingers tegen haar slapen aan in een bedenkelijk gebaar. 'Ik voel me zo schuldig. Thomas heeft alle steun nodig, nu hij landheer wordt, en ik ben - ongehuwd - alleen maar een blok aan zijn been. Of, zo voelt het in elk geval…' bekende ze zachtjes. Opgelucht keek ze op en kneep zacht in Constance's hand. 'Je bent ook een steun voor mij. Ik ben blij om samen hier, nu, te zijn.'

Constance haalde haar schouders op. Ze had geen idee hoe ze zich precies had gedragen tegenover Anthony, maar ze was in ieder geval blij dat hij het maar voor lief had genomen. 'Voel je niet schuldig, Iwone. Je bent geen blok aan zijn been, maar je hebt juist nog zoveel mogelijkheden nu. Zoveel opties om nog geluk te vinden.' Constance keek haar vriendin kort aan, maar wendde haar blik uiteindelijk af. Zij was nog jong en weliswaar moeder en al eens getrouwd, maar Constance passeerde al bijna haar dertigste lente en was nog niet uitgehuwd. Ze wist dat het haar moeder altijd veel zorgen had opgeleverd. Constance glimlachte en drukte Iwone stevig tegen zich aan.

Iwone staarde naar het gezicht van haar vriendin, terwijl ze diep nadacht. Met elke tegenslag leek het wel alsof die mogelijkheden tot geluk enkel kleiner en kleiner werden. Toch sprak ze haar gedachten niet uit en glimlachte ze zwakjes. Ze wilde Constance niet maar problemen opzadelen in deze periode van verdriet en rouw. 'Ik ga denk ik zometeen naar mijn vader toe. Wil je meegaan?' vroeg ze uit het niets, waarna ze ook Constance stevig vast hield.