De vertrekken van Constance

Constance trok een wenkbrauw op bij zijn grijns en perste haar lippen verontwaardigd op elkaar. Ze wist niet hoe ze zijn reactie moest interpreteren. Had haar moeder haar mond voorbij gepraat en wát had ze dan gezegd? 'Anthony is een goede tegenstander als ruiter. Bovendien weet hij een weerwoord voor het mijne. Het zou fijn zijn om nog eens goede gesprekken met hem te kunnen voeren en een stuk met hem te gaan rijden.' Haar antwoord was erg neutraal, maar dat ze zoiets over iemand zei was al zeldzaam.

'Volgens mij wil je hem gewoon smorend kussen na een intense vrij partij.' lachte Edmund. Hij kon het niet laten en Constance scheen ook haar kaarten niet vrij te willen geven, dus deed hij het maar. 'Ik weet het Constance, ik heb mam horen praten, maar ik was benieuwd hoe lang het zou duren voor je het me zelf zou vertellen, al denk ik dat ik dan wel lang had kunnen wachten.'

'Edmund, ik ga niet als een onschuldig maagdelijk meisje mijn liefdesleven met jou delen.' Nors kwam ze overeind en ging in de weer met de stapel boeken ommaar iets te doen. Ze zette ze terug in haar kast en dacht na over Anthony. Het fysieke contact was lang niet zo ver gegaan als Edmund hier insinueerde. Maar natuurlijk zou ze dat graag willen. 'Ik weet niet wat mam je heeft gezegd, maar het is niets definitiefs.' Ze keek Edmund peilend aan. 'Nu is het jouw beurt.'

'Oh kom op Constance, niets serieus? Hij zat in Tyrosh iedere dag aan je bed en hij komt een week eerder hier naartoe, volgens mij is het vrij serieus. Dat jij je nou niet kan binden, wil niet zeggen dat het er niet is.' sprak hij haar tegen en keek haar aan. 'Over mij is er niets te vertellen, nog altijd even single als in altijd al ben geweest. Dus, ga verder. Anthony hè.'

Constance rolde met haar ogen. 'Jij had je slag moeten slaan bij Agathe Halley. Ze mocht je maar zij is nu getrouwd met een soldaat. Jij was een betere partij geweest.' Als Edmund er ook echt voor koos om landheer te worden zou hij toch ook aan de vrouw moeten. Fronsend ging ze weer zitten. 'Bij de Goden, Edmund. Wat wil je dat ik zeg?' Waarschijnlijk wilde hij haar gewoon toe horen geven dat ze gevoelens had voor Anthony, maar dat deed ze niet zomaar.

'Agathe is een aardige vrouw, zeer lief hebben en wellicht mocht ze me, maar ik geloof niet dat ze me ooit als potentiële liefdeskandidaat heeft beschouwt. Als ze gelukkig is met de soldaat waar ze mee is getrouwd, is niemand een betere partij.' Het maakte hem niet uit dat Agathe Halley getrouwd was met iemand anders, als ze gelukkig was, was t prima. 'Wat ik wil horen? Enig teken van affectie zou wellicht genoeg zijn.'

Constance bekeek edmund onderzoekend toen hij over de Halley dochter sprak. Hij vroeg haar om een teken van affectie, maar zij had het ook nog nooit bij hem gezien. Hij was weliswaar vriendelijker tegen mensen dan zij, maar liefde had ze nooit ontdekt bij haar broer. Wie weet had hij net zoals haar een zwaar geheim dat hij mee droeg. 'Ik hoop dat jij ook datgene vind wat ik bij Anthony heb gevonden,' besloot ze na een lange stilte.

Edmund glimlachte tevreden. Het waren niet de exacte woorden die hij had gehoopt te horen, maar het was tenminste iets. 'Zo moeilijk was dat toch niet?' vroeg hij oprecht en keek haar aan. 'Wie weet vind ik ooit wel zo iemand.' Eigenlijk was hij er helemaal niet mee bezig. Natuurlijk zag hij wel eens vrouwen die hij aantrekkelijk vond, maar in zijn ogen was dat contact nooit zo intiem dat het ook werkelijk iets zou worden.

Constance kon het niet laten om hem ook weer glimlachend aan te kijken. Hij was waarschijnlijk net zo vervreemd met deze kant van haar karakter als dat zij zelf was. 'Als zelfs ik het al gevonden heb, Edmund, dan lukt het jou vast.' Ze had haar arm uitgestoken om deze bemoedigend op zijn schouder te leggen, maar besloot op dat moment dat ze té amicaal met haar broer was geweest. Verward trok ze haar hand terug en stond ze abrupt op. 'Ik moet nog naar de naaister vandaag,' gaf ze als hint dat ze hem vroeg te vertrekken.

Edmund keek haar aan en schudde lachend zijn hoofd. 'Niet té aanhankelijk worden hè.' plaagde hij en stond op. 'Succes bij de naaister.' Zelf was hij niet veel van plan. Wellicht zou hij wat gaan rijden op zijn nieuwe hengst. Het was een prachtig beest, maar hij moest nog veel trainen, mocht bij tot de top van de paarden in hun willen behoren. 'Ik spreek je nog wel.' Hij glimlachte nog kort naar zijn zuster en verliet haar vertrekken zonder nog een woord te spreken.

Nieuw

Constance stond met een nors gezicht voor de spiegel terwijl een bediende haar een nieuw gemaakte bovenlijf van leer aanmeet. Het was nog geen goed idee om stugge kleding direct op haar borst te dragen, vandaar dat de naaister een dergelijke constructie had gemaakt om haar borst genoeg ruimte te geven en tegelijkertijd het idee te geven dat ze nog altijd haar vrouwelijkheid bezat. Nooit eerder had ze ook maar iets dat op een corset leek gedragen, maar nu moest ze wel. Toen de bediende klaar was, trok ze er een blouse over aan en bewonderde ze het resultaat.

Anthony was net aangekomen in het kasteel van de Rabbion's. Hij had zojuist met Donovan overlegt over de stand van zaken. De rest van de families zouden over een week arriveren. Zelf was hij een stuk sneller geweest. Hij rees alleen, trok niet al te veel aandacht en wist de snellere routes, die van de hoofdweg afweken: Hij kwam tenslotte nog steeds uit het Zuiden. Inmiddels stond hij voor de deur van de vertrekken van Constance. Hij had de wachters verteld dat hij enkel kwam om haar te begroeten en een dringende boodschap van de Koning over kwam brengen. Een boodschap die volledige privacy nodig had, dus had hij hen verteld iedereen weg te sturen uit de vertrekken.

Constance keek geërgerd op toen er bezoek aangekondigd werd. Ze had verdomme nog zo gezegd dat ze geen bezoek zou ontvangen die middag! Haar interesse werd echter gewekt toen de bediendes haar vertrek schijnbaar moesten verlaten en tevens niet konden zeggen welke man er voor haar deur stond omdat ze hem niet herkenden. Ze hees zich vlug uit het corset en beval de naaister de rest van haar spullen ook mee te nemen. Terwijl iedereen weg ging, liet ze de gast binnen komen en wachtte ze ongeduldig op wie hij was.

Het duurde blijkbaar even voordat iedereen uit het vertrek was verdwenen. Toen de wachter hem kwam halen, beval en hij de twee om ook weg te gaan: het waren tenslotte de orders van de koning. Eenmaal binnen sloot hij de deur achter zich en keek het vertrek rond. Toen hij Constance zag, krulde zijn lippen zich direct op in een gigantische glimlach. Het was al meerdere maanden geleden dat hij haar voor het laatst had gezien en in die tijd had hij haar ontzettend gemist. Zelfs zo dat hij nu niet wist wat hij moest doen. Hij wilde op haar afrennen, haar omhelzen, maar hij stond vastgenageld aan de grond.

Zelfs met Constance's gevloek schoten de bedienden nog niet op, maar toen ze alleen was, voelde ze zich ook niet erg gerust. Ze had echter niet veel tijd om na te denken, omdat de deur al open ging. Constance stond op van de sofa en stapte vanuit haar slaapkamer de middelste ruimte in. Met ingehouden adem keek ze naar Anthony en aanschouwde ze zijn glimlach. Al snel verscheen er ook één op haar gezicht, hoewel ze haar ongeïnteresseerde houding probeerde te behouden. 'Je hebt er wel erg lang over gedaan om hier te komen,' merkte ze op.

'En nog steeds ben je je attitude niet verloren.' lachte Anthony en liep naar haar toe. Met zijn vingers streek hij langs de contouren van haar gezicht en door haar haren heen. Hij eindigde bij haar lippen waar hij met zijn vingers overheen gleed, voordat hij haar gepassioneerd kuste. Al zijn verlangen dat hij had uitgedrukt in zijn brieven, kon hij nu overbrengen in persoon.

Constance slaakte een zucht toen Anthony lachte en ze naderde hem eveneens. Sprakeloos en zelfs bijna verlegen bekeek ze zijn gezicht terwijl zijn vingers haar huid traceerden. In die seconden herinnerde ze zich de kus die ze hadden gehad in het meer waar ze nog onzeker was geweest over zijn gevoelens. Nu was het echter duidelijker dan ooit. Ze wond haar armen om hem heen en kuste hem even teder en vol verlangen terug.

Nadat hij hun kus had verbroken, keek hij haar nog steeds sprakeloos aan. Het gevoel om haar weer in zijn armen te hebben was onbeschrijfelijk. In de tijd dat hij in Evenfall zat, waren zijn gevoelens enkel en alleen maar sterker gegroeid, dus toen David met het voorstel kwam om hem eerder op pad te sturen, greep hij zijn kans. Ze hadden nog een week voordat de rest van de families hier zouden arriveren, dus ze hadden nog even de tijd. 'Je ziet er goed uit.' zei hij gemeend en glimlachte kort. 'Hoe voel je je?'

Constance keek hem terug aan en lachte uiteindelijk om de wederzijdse sprakeloosheid. Het was een erg onwerkelijk gevoel. In het Noorden hadden ze veel tijd samen gehad, maar dat was toen Constance nog niet eens een hele dag recht op kon zitten. Ze had hem toen nog op een afstandje moeten houden omdat het anders pijn zou doen, maar nu kon hij niet dichtbij genoeg zijn. 'Jij ook.' Kort streek ze met een vinger over de stoppels op zijn kaak. 'Prima. Beter nu op dit moment.'

Nog steeds was Anthony uiterst voorzichtig met haar, maar het was goed te horen dat het beter met haar ging. Nog steeds lachte hij en uiteindelijk sloeg hij zijn armen om haar heen. 'Ik heb je gemist.' fluisterde hij zachtjes in haar oor en drukte een kus op de huid eronder, net boven haar kaak. Het voelde goed om haar weer aan te kunnen raken, om de geur van haar haren weer te ruiken, om haar in levende lijven weer te zien.

Constance legde haar kin op zijn schouder en voelde hoe er een rilling over haar rug kroop bij zijn woorden. 'Ik jou ook, Anthony, ik jou ook.' Ze legde een hand op zijn wang en drukte voorzichtig haar lippen op zijn wang. 'Het spijt me dat ik je brieven niet heb beantwoord. Ik ben niet zo goed met woorden, op papier.' Haar andere hand gleed over zijn arm en met een glimlach keek ze hem aan. 'Integendeel tot meneer Anthony Tylon. Ik wist niet dat jij zulke brieven kon schrijven.'

Het was overduidelijk dat Anthony meer het romantische type was, maar hij nam het Constance niet kwalijk: hij wist waar hij aan begonnen was, en juist haar attitude en houding trok hem zo ongelofelijk aan. Ze wilde niet veranderen, zelfs voor hem niet en dat bewees hoe sterk ze was. 'Ik ben nu hier, dus verzin maar iets om die onbeantwoorde brieven weer goed te maken.' zei hij met een opgetrokken, uitdagende wenkbrauw en begon te lachen. Toen hij had leren schrijven, was hij al begonnen met gedichtjes te schrijven, dus hij had genoeg oefening gehad voordat hij Constance leerde kennen.

'Ik ben niet goed in die brieven, maar dat goed maken kan ik wel voor elkaar krijgen.' Grijnzend nam ze wat afstand van Anthony en wenkte hem toen verder het vertrek in. 'Ben je net aangekomen? Je hebt wel eerst een bezoek aan mijn vader gebracht, niet?' Ze liep naar de kast en vulde twee mokken met de beste brandewijn waarvan ze er vervolgens één aan Anthony gaf. Het was alleen al onwerkelijk om hem hier in haar vertrek te zien. Dat maakte het nog veel persoonlijker.

Anthony knikte. 'Natuurlijk ben ik eerst langs je vader gegaan. We hebben kort overleg gehad over de aankomst van de families, maar ik heb het niet al te lang gemaakt, ik wilde jou veel te graag zien.' lachte hij en pakte het glas beet en ging achter haar staan. De hand die hij nog vrij had, legde hij om haar middel heen en hij drukte een zachte kus in haar nek.

Constance glimlachte bij zijn woorden en nipte aan haar wijn. Ze voelde hoe zijn hand langs haar middel gleed en rilde van zijn lippen in haar nek. Ze had dit als een verstandig persoon aan willen pakken en niet al te hard van stapel lopen, maar Anthony maakte het haar erg moeilijk. Over haar schouder keek ze naar hem om en schudde toen grinnikend haar hoofd. De wijn sloeg ze achterover waarna ze Anthony meenam naar haar slaapkamer. 'Hoeveel heb ik precies goed te maken?' vroeg ze met op getrokken wenkbrauwen.